The Eyes of Tammy Faye
(Digital) (Score)

Dit is de 16e recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: The Good House
Volgende: On The Ropes

De Amerikaanse dramafilm The Eyes of Tammy Faye is gebaseerd op het levensverhaal van Tammy Bakker, zoals dat is weergegeven in een eerdere documentaire over haar. De film is geregisseerd door Michael Showalter (The Baxter, The big Sick, The Lovebirds), die vooral romcoms maakt. Met deze film heeft hij het serieuzer aangepakt. De film is door de critici redelijk goed ontvangen en won, naast een aantal andere prijzen, twee oscars, waaronder die voor hoofdrolspeelster Jessica Chastain. De tamelijk kunstzinnig gemaakte film was in de bioscopen echter een flop, wellicht mede vanwege de Corona-pandemie en de negatieve manier waarop christenen te kijk worden gezet.
Het verhaal draait om Tammy Faye (Chastain), vanaf haar studententijd, waar ze Jim Bakker (Andrew Garfield) ontmoet. Ze trouwen en Tammy stopt met haar studie, zodat ze samen als christenen het evangelie kunnen verkondigen. Ze vallen op, waarna ze gevraagd worden voor een tv-kinderprogramma. Na een discussie met de conservatieve predikant Jerry Falwell (Vincent D'Onofrio) besluiten ze om hun eigen tv-zender te beginnen, waarmee ze zelf de controle houden over hun programma's. Maar de financiële zaken lijken niet helemaal te deugen, en dat niet alleen...

De film is voorzien van een flink aantal songs, maar de score is van Theodore Shapiro en van zijn score is dit album uitgekomen. De muziek die hij heeft gecomponeerd zou je het beste kunnen omschrijven als een beetje etherische sfeermuziek. Het album laat de muziek redelijk in filmvolgorde aflopen, waarbij het aanvankelijk nog een positieve kleuring heeft, maar naarmate het album vordert, de muziek steeds meer naar mineur gaat.
Het album opent met de fraaie track 'Eyes in the Mirror', waarin de muziek prettig ritmisch gebracht wordt met pianoklanken en lichte koorklanken. Na twee minuten volgt dan het hoofdthema van de score, die de kleuring heeft van een kerkelijke hymne. Die hymnische kleuring komt vaker terug in de score en verbindt de muziek met een christelijke notie, hoewel de film duidelijk geen christelijk verhaal vertelt.

Na de openingstrack volgen twee wat ongemakkelijker tracks. Vooral 'Speaking in Tongues' probeert met z'n dissonante stemmen de filmbeelden te verklanken. De rust keert terug met de track 'Flirting', waarin Shapiro aan het begin weer het hymnische hoofdthema laat horen. De harpklanken op een ondergrond van strijkers houden het daarna allemaal wat vlak, waardoor de track niet echt aanspreekt.
Helemaal minimalistisch wordt het in de eerste helft van 'The Big Man', maar halverwege komt het hoofdthema weer terug in een vlot ritmische, bijna poppy stijl, compleet met koorklanken, die fraai uitpakt. Deze ritmische stijl komt terug in 'Golden Bidet', waarin opnieuw ook het koor aan bod komt.

De muziek begint een mineur karakter te krijgen vanaf 'Goop'. De harp speelt opnieuw de hoofdrol op zachte strijkers en elektronische ondersteuning. Het hoofdthema komt rond 1:45 nog even terug in een mineure setting. Die wat tragische kleuring loopt bijna naadloos door in 'Devil's Black Eye', die een nogal elektronische kleuring heeft en vrij traag verloopt. Die trage, mineure setting gaat verder in de eveneens behoorlijk elektronisch klinkende 'Keep the Tip' en volgende tracks.
Vrouwenstemmen openen de muziek van 'Where'd You Go', waarna de muziek licht dissonant en wat ongemakkelijk begint te worden, terwijl alles nog steeds erg traag verloopt. Rond de twee minuten komt het hoofdthema weer voorbij, gespeeld op een harp.

In 'Rachel and Tammy' horen we een fraai getokkelde akoestische gitaar over een lichte elektronische ondergrond. Met 'Dogpile' gooit Shapiro de stijl over een ander boeg, want lichte percussie steelt hier de show, waarbij strijkers en een keyboard, aangevuld worden met elektronische klanken. De muziek is dan duidelijk minder traag en daardoor prettiger te verteren.
Met 'Not a Good Fit' komt het hoofdthema weer terug, nu gespeeld op een oude piano, compleet met koorklanken, wat een fraaie track oplevert. De etherische kleuring komt goed naar voren in 'Visitation', terwijl het album afsluit met de prettige pianoklanken van 'The Final Show', waarna die aangevuld worden met koorklanken en strijkers. Ook een elektronische ondergrond ontbreekt niet, terwijl de track afsluit met een wat melancholieke uitvoering van het hoofdthema op piano.

Kortom, met zijn muziek voor de drama-biopic The Eyes of Tammy Faye heeft Theodore Shapiro een allicht passende score voor de film gecomponeerd. Natuurlijk is de toevoeging van een herkenbare hymnische melodie een terechte beslissing, al laat de muziek niet veel ruimte voor optimisme. Alleen aan het begin van de score horen we een paar tracks die prettig in het gehoor liggen, maar daarna komt dat nog sporadisch voor. Een groot deel van de muziek heeft dan ook een vrij trage, mineure kleuring in een veelal wat minimalistische setting. Dat maakt dit niet echt tot een favoriete luisterervaring. De waardering komt dan ook niet hoger dan 60 uit 100 punten.