Raya and the Last Dragon

De Amerikaanse film Raya and the Last Dragon is een animatie-actiefilm uit de stal van Walt Disney. De film is geregisseerd door Don Hall en Carlos López Estrada, met hulp van de regisseurs Paul Briggs en John Ripa. Ondanks de corona-pandemie kwam de film toch uit in de bioscopen, hoewel vele daarvan, ook in de V.S. gesloten waren. Daarom kwam de film tegelijk ook uit op Disney's eigen betaal-tv-kanaal. De film is goed ontvangen door de critici en lijkt ook financieel een succes te worden.
De film vertelt een fantasy-verhaal, dat zich afspeelt in het prachtige land Kumandra, dat ergens in zuid-oost-Azië lijkt te liggen. Maar de inwoners leven in angst, omdat het land beheerst wordt door de Druun, een soort kwade wezens. De draken die ooit in het land leefden hebben een steen gecreëerd, die hen het leven kostte, maar die de mensen kon beschermen tegen de Druun. Daardoor is bij de mensen onderling een strijd ontstaan om die steen, waardoor ze nu in kampen verdeeld zijn. Benja is de leider van de Heart-stam en oefent met zijn dochter Raya, zodat ze de steen kan beschermen. Tijdens een samenkomst met de andere stammen probeert Raya vriendschap te sluiten met Namaari, de dochter van een ander stamhoofd en ze laat haar de steen zien. Maar dat heeft rampzalige gevolgen, waardoor ze op zoek moet naar de laatste draak die nog schijnt te leven...

De muziek bij deze computer-animatiefilm is van James Newton Howard, die al vaker animatiefilms voor de Disney Studios gecomponeerd heeft, zoals Dinosaur en Treasure Planet. Als Howard zo'n animatiescore mag componeren, zit daar een bepaalde verwachting achter. Maar die verwachting moet al heel snel bijgesteld worden, want de score lijkt totaal niet op die andere, en heeft eigenlijk sowieso een heel eigen kleuring, wat deze muziek bijzonder origineel maakt. Origineel is overigens nog wat anders dan prettig beluisterbaar, maar scoort wel punten.

Het album opent met de song 'Lead the Way', die gezongen wordt door Jhené Aiko, die deze popballad ook geschreven heeft. De song is aardig, maar niet echt speciaal en staat een beetje los van de score van Howard.

Howard's score heeft een stevige Oosterse kleuring en doet toch duidelijk Westers aan. Die combinatie pakt overwegend goed uit. De muziek is deels orkestraal, terwijl de elektronische trukendoos eveneens flink opengetrokken is. Het aandeel actiemuziek is fors in deze score en dat maakt de beluisterbaarheid nogal eens wat minder, want Howard pakt dan stevig uit met grillige en grimmige muziek, vaak stevig percussiegedreven en met grootse orkestrale inzet. Daarnaast zijn er de meer ingetogen en soms zelfs gedragen tracks, die melodieus en werkelijk prachtig zijn.

De score opent met de 'Prologue', die van al die kleurschakeringen al het nodige laat horen. Oosterse klanken, poppy-tribal koorklanken, donkere spanningsmuziek, maar ook het melodieuze hoofdthema voor Raya komt even naar voren, waarna het weer ten onder gaat in actiemuziek, die overigens ook af en toe alleen uit percussie bestaat. Daarbij is de muziek in deze track volop aangevuld met inheemse klanken.
De track 'Young Raya and Namaari' is een behoorlijk ingetogen track, waarin de lichte, bijna minimalistische muziek een wat zweverige melodie speelt. Daarna barst de bui los en worden we getrakteerd op grimmige en stevige actiemuziek, waarin allerlei elektronische oerwoudachtige klanken volop naar voren komen. Maar ook de muziek zelf heeft een sterke elektronische component. Tussendoor komt af en toe het mooie thema even naar boven, waarna de spanning en actie weer met grillige grimmigheid losbarsten, om de laatste minuut nog fraai harmonisch en melodieus te worden.

Een aantal tracks klinken erg licht, nogal minimalistisch zelfs, zoals 'Into the Shipwreck', waarin de eerste ruim twee minuten nauwelijks aanwezig lijken, met hooguit wat zwevende klanken.
'Captain Boun' is dan weer een track met een staccato gespeelde, wat comedy-achtige kleuring, terwijl 'Journey to Talon' allerlei vreemde elektronische effecten bevat, evenals overigens het gevarieerde 'Escape from Talon'. 'Sisu Swims' is daarentegen weer een vrolijk en bijna volks deuntje, die naderhand overigens mooie verheven klanken meekrijgt.
Elektronische muziek wordt dan weer stevig ingezet in de track 'Dragon Graveyard', die volop aan elkaar hangt van galmende en verlopende klanken. Het tweede deel van deze track laat toch ook weer koperblazers horen. Fraaie en meer orkestrale muziek komt naar voren in het gevarieerde 'Being People is Hard', dat mooi ingetogen begint en na een korte uitbarsting de nodige dreiging laat horen, die tegelijk een wat komisch karakter heeft met veel losse geluiden en geluidjes. Ook in 'Spine Showdown' is de dreiging weer volop aanwezig, waarbij een kort moment van vol orkestrale melodie wel even de oren laat spitsen.

Vanaf 'Running on Raindrops' neemt de spanning en dreiging af en wordt de muziek symfonischer en harmonieuzer en krijgt dan een heel aangename kleuring, waarbij ook de lichte koorklanken van vooral vrouwenstemmen de muziek erg fraai aanvullen. 'Plans of Attack' is nog een behoorlijk elektronische actietrack, met een wat apart komisch einde, maar 'Brothers and Sisters' is weer erg fraai symfonisch. Die actiemuziek komt nog vaker terug, maar het gevoel van bijzondere en mooie symfonische melodieuze muziek blijft hier naar het einde toe overheersen, waarbij 'Return' en vooral 'The New World' een grote glimlach op je gezicht toveren.

Kortom, met zijn muziek voor Raya and the Last Dragon heeft James Newton Howard een erg originele score gecomponeerd, met een duidelijk aanwezige invloed van elektronische muziek, ook in klanken en effecten. Het verhaal speelt in een Zuid-Oost-Aziatische omgeving en de muziek bevat dan ook vele inheemse en exotische muzikale elementen, die soms zelf een wat tribale kleuring hebben. Daarnaast komen veel losse geluiden en klanken voor en wordt ook het komische effect niet vergeten. De film is natuurlijk ook spannend en zit vol actie, wat duidelijk in de muziek terugkomt, met soms grillige en grimmige gedeelten of tracks, en ook dreigende muziek is volop aanwezig. Toch overheerst een gevoel van mooie melodieuze genietbaarheid, omdat dit gedurende het hele album geregeld terugkomt in fraaie symfonische tracks, waarin lichte, soms zelfs wat exotische koorklanken een grote rol spelen. De waardering voor deze score komt, met extra punten voor originaliteit, zo toch op een mooie 78 uit 100 punten.