Pride & Prejudice


Universal Classics (028947630883)
Film | Releasejaar: 2005 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Dawn2:40
2.Stars And Butterflies2:01
3.The Living Sculptures Of Pemberley3:03
4.Meryton Townhall1:14
5.The Militia Marches In0:57
6.Georgiana1:37
7.Arrival At Netherfield1:42
8.A Postcard To Henry Purcell2:41
9.Liz On Top Of The World1:24
10.Leaving Netherfield1:43
11.Another Dance1:15
12.The Secret Life Of Daydreams1:56
13.Darcy's Letter3:59
14.Can't Slow Down1:11
15.Your Hands Are Cold5:25
16.Mrs. Darcy3:47
17.Credits4:47
 41:22
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Pride & Prejudice - 08/10 - Recensie van Marie-Lise Van Wassenhove, ingevoerd op (Nederlands)
Ah, Jane Austen ! Zoals mijn meeste sexegenoten (en tot grote ergernis van het andere geslacht) ben ik dol (vreselijk woord) op de boeken van de 18-19de eeuwse Engelse schrijfster. Als de dagelijkse sleur me te veel wordt, als het allemaal tegenzit, als de realiteit te donker en te grijs is, grijp ik met veel plezier naar één van haar boeken om weg te dromen naar een wereld waar alles zoveel mooier en romantischer is…
euheum
Het zal dus waarschijnlijk niet als een erg grote verrassing klinken als ik zeg dat ik uitkeek naar deze verfilming (van een understatement gesproken!).
Het kon echter allemaal ook erg tegenvallen. De BBC reeks uit 1995 werd als bijna onverbeterbaar beschouwd, en ik had eerlijk gezegd niet zoveel vertrouwen in de nieuwe Mr Darcy (Matthew MacFadyen).
Gelukkig is die ongerustheid ferm overbodig gebleken en was de film dik in orde.

Oké, nu de muziek natuurlijk, want daar draait het op deze site natuurlijk allemaal om…
Zoals componist Dario Marianelli (die al voor de muziek van “The Brothers Grimm” instond) zelf al zegt in de ‘liner notes’, is de score zeer sterk geïnspireerd op de sonates van Beethoven.
Piano is de rode draad doorheen de muziek en weeft de verschillende verhaallijnen mooi aan elkaar. Toch moeten we al meteen opmerken dat, hoe mooi ze ook klinkt, de muziek ook vrij afstandelijk blijft. Ze is eerder beschrijvend in plaats van echt meelevend. Er komen enkele thema’s geregeld terug, maar vaak op zo een manier dat ze niet echt met een personage te linken zijn.
In wat volgt zal ik toch proberen een algemene thematische analyse van de verschillende tracks te geven. (opgelet voor spoilers ! Aangezien de analyse kijkt hoe de muziek in de film past, heb je misschien best al de film gezien, anders kan het allemaal nogal onduidelijk overkomen! Bovendien zijn de tracks niet echt chronologisch…)

(1) Dawn
Echt zoals de titel zegt – zacht begeleidt een bijna aarzelende piano de eerste zonnestralen die een nieuwe dag op het Engelse platteland aankondigen. We volgen Lizzy (Keira Knightley) terwijl ze van haar vroege ochtendwandeling terug thuis komt (zo krijgen we meteen een introductie van de levendige Bennett-familie).
Het stukje vanaf 0’50 komt nog eens terug in de film wanneer Lizzy Georgiana (Darcy’s zus) hoort spelen in Pemberly (Darcy’s rijkelijke huis). Op de audio-commentaar vertelt de regisseur dat dat bewust gedaan is, om zo Lizzy een soort “thuis-“gevoel te geven. De muziek anticipeert op het verhaal, geeft al weer wat er gaat gebeuren (uiteindelijk zal Lizzy met Darcy trouwen en zal Pemberly haar nieuwe thuis worden).
Kunnen we hier spreken van een soort “thuis-thema”? In de meeste reviews wordt hier naar verwezen als een soort “Elizabeth-thema”. Eigenlijk werkt het eerder als een “Main theme”, aangezien het ook op andere momenten in heel wat variaties voorkomt.
Rond 1’30 is er een klein sprongetje in de film. De muziek wordt energieker terwijl de vijf Bennett-zusjes zich dolblij voorbereiden voor het eerste bal in de film (waar ze de mysterieuze Mr Bingley zullen ontmoeten).

(2) Stars and Butterflies
Zachte strijkers openen deze tweede track en vormen bijna een soort underscore voor het thema, voorgesteld in (1).
In de film is dit een kort moment van emotionele adempauze voor Elizabeth. De camera glijdt over haar verschillende familieleden (die zich allemaal wel op de één of andere manier gek gedragen) tot hij uiteindelijk stopt bij Lizzy die, leunend tegen een muur, emotioneel moet bekomen van haar dans met Darcy.
Een wat triestige klarinet begeleidt rond 0’50 de Bennet-familie naar huis. Bingley beseft dat hij verliefd is op Jane (de oudere zus van Elizabeth), maar zijn zus wil hem snel van gedachten doen veranderen (“Charles, you can’t be serious!”).
Rond 1’17 horen we opnieuw de piano die zacht het hoofdthema brengt. Opnieuw een sprong in de film. Lizzy en Jane bespreken hun eerste ontmoeting met Bingley en diens vriend, de arrogante Darcy. Moesten we dit thema toch als een “thuis-“thema beschouwen, dan kan het hier geïnterpreteerd worden als een weergave van de grote band tussen Lizzy en Jane (die naarmate het verhaal vordert, steeds meer uit elkaar valt).

(3) The Living Sculptures of Pemberly
Echt een voorbeeld van zinderende muziek. Piano en strijkers creëren een afwachtende sfeer. Lizzy bezoekt hier Darcy’s huis en botst daar op een beeldengallerij met heel wat (naakte) beelden. De muziek drukt echt een soort (erotisch?) verlangen uit.
Tussen al die beelden staat ook een buste van Darcy zelf, waar rond 1’41 Lizzy’s oog opvalt. De strijkers verhogen nog meer dat gevoel van onbereikbaar verlangen. Rond 2’06 loopt ze zelf nog wat in het huis rond.
De muziek is schept vooral veel sfeer. Lizzy beseft hier haar vooroordelen betreffende Darcy en hoe slecht ze hem eigenlijk kent.
De spanning blijft in de muziek, er is geen enkele ontlading.

(4) Meryton Townhall
Leuke dansmuziek. Een levendige ‘jig’ die wordt gespeeld op het allereerste bal in de film. Daar film wordt de dans onderbroken wanneer Bingley, zijn zus Caroline en Darcy hun intrede maken.

(5) The Militia Marches In
Het cliché Engelse soldaten-stuk, te horen in hopen films, zoals “Barry Lyndon”. In de film krijgen we hier een eerste glimp van Wickham…

(6) Georgiana
Snelle pianomuziek, in de film gespeeld door Georgiana (Darcy’s zusje – nog mee?) (de actrice speelt zelf de muziek – Marianelli heeft sommige stukken voordat de film af was al geschreven. Zo kon de muziek nog beter geïntegreerd worden. Ook het hoofdthema trouwens, was zo voor de ‘wrap’ al gecomponeerd).
Rond 0’47 word de piano begeleidt door het orkest. In de film zie je hier Bingley’s zenuwachtige oefenen om Jane ten huwelijk te vragen. Het is een erg grappige scène, en de snelle, speelse en vrolijke muziek past hier zeker bij. Thematisch is er echter weinig mee aan te vangen, want van een echt thema voor Georgiana kan hier dan niet echt sprake zijn…

(7) Arrival at Netherfield
Tot 0’38 hebben we de piano die een speelse melodie brengt (een countermelodie op (4)??) – de Bennett familie bereidt zich voor voor het grote bal op Netherfield (georganiseerd door Bingley). In de film beantwoordt de meid de melodie al zingend. Erg mooi gedaan.
Rond 0’40 is er een plotse energiestoot. Koperblazers, neerwaartse akkoorden (vooral vanaf 1’10) geven de hele scène een extre statig gevoel mee (we zien hoe iedereen op het bal toekomt).

(8) A Postcard to Purcell
Aaaah, de dans van Darcy en Lizzy. Een steekspel om u tegen te zeggen, maar ze worden hier wel verliefd op elkaar.
De solo-viool speelt het Rondeau uit “Abdelazar” van Purcell. Geleidelijk aan (vanaf 0’49) voegen zich ook de rest van de strijkers bij de melodie. De cello op 2’05 geeft een zekere breekbaarheid aan de personages (vooral Darcy op wie de camera op dat moment rust). Heel gevoelig stukje muziek.

(9) Liz on Top of the World
Aarzelende piano om dan plots helemaal open te breken (0’25). Romantiek ten top!
Tijdens het pianostuk zien we in de film allemaal roodachtige vlekken, tot we beseffen dat we eigenlijk naar de zon kijken door Lizzy’s gesloten ogen. Bij het openbreken van de muziek staat Lizzy op een heuveltop ergens in Derbyshire, genietend van het spel van de wind en het weidse landschap.
Deze muziek komt bijna identiek terug in (15), wanneer Lizzy ineens Darcy opmerkt in een veld. Maar kunnen we daarom echt van een “Love”theme spreken … ? Het is bijna eerder een soort “Lizzy denk na” thema (in beide gevallen is ze ongelukkig en moet ze haar gevoelens betreffende Darcy op een rijtje zetten…)

(10) Leaving Netherfield
De piano en strijkers brengen opnieuw het hoofdthema (onduidelijk wanneer dit precies in de film voorkomt). De melodie wordt plots (0’42) melancholischer. Een treurende piano begeleidt Bingley, Caroline en Darcy bij hun vertrek uit Netherfield. Het is een soort countermelodie van het hoofdthema. De kans dat Bingley Jane nog ten huwelijk zal vragen, wordt nu wel erg klein…

(11) Another Dance
Een meer barok-klinkende dans. Geen idee wanneer die precies in de film komt (áls ie er al in komt…)
Wel een mooie aanvulling op de soundtrack.

(12) The Secret Life of Daydreams
Opnieuw een zachte pianomelodie. Het begin is ook te horen wanneer Lizzy over het veld naar Netherfield trekt om Jane te bezoeken.
De hele track begeleidt echter Lizzy op de schommel (met het voorbijgaan van de tijd). Het is mooie muziek die vrij op de achtergrond blijft.

(13) Darcy’s Letter
Eén van mijn favoriete tracks. Eindelijk komt er wat passie in de brouwerij! Strijkers en koperblazers brengen een gejaagde melodie (Lizzy haast zich door de regen, woedend op Darcy voor zijn lef en bemoeienissen). De muziek breekt plots af (0’33) wanneer Darcy zelf haar ineens aanspreekt. Wat volgt is zijn desastreuze eerste huwelijksaanzoek (in de film zonder muziek).
Weemoedige piano en cello zetten de track verder. Lizzy, helemaal ondersteboven van het huwelijksaanzoek, weet met zichzelf geen raad. Darcy brengt haar een brief waarin hij zijn daden probeert uit te leggen en haar vooroordelen probeert te weerleggen.
Een hele mooie, trieste track (vooral van 2’47 tot 3’22 vind ik het echt enorm mooi – triest, breekbaar en vol spijt). Samen met (3) is dit een van de weinige tracks die ook echt het gevoel van de personages beschrijft.
De muziek stopt plots wanneer de Charlotte Lizzy uit haar overpeinzingen haalt.

(14) Can’t slow down
Een variatie op (4), met een meer barokachtige orkestratie. De melodie gaat steeds sneller. In de film wordt het gespeeld op het bal in Netherfield, wanneer Darcy met Caroline Bingley danst.

(15) You’re hands are cold
En favoriete track nummer 2.
Een diep weemoedige cello (wanneer is een cello niet weemoedig?) leidt de snelle melodie van (13) in. Lizzy haast zich naar huis. Net nu het beter ging tussen haar en Darcy en ze haar vroegere fouten hoopt goed te maken, krijgt ze bericht dat haar jongste zus gaan lopen is met Wickham (in die tijd een enorm schandaal). Opnieuw lijkt een eventuele relatie met Darcy verder dan ooit…
Rond 1’04 is er opnieuw een breuk (zowel in de muziek als in de film). De muziek klinkt peinzend en opnieuw afwachtend. Lizzy kan niet slapen en loopt in de nog erg vroege ochtend in het halfduister in de tuin. Maar dan klinkt plots de piano (2’21) (herhaling van (9) waarbij opnieuw de hele melodie openbreekt – met andere orkestratie weliswaar). Darcy kon blijkbaar ook niet slapen en komt door de ochtendmist naar haar toe gewandeld.
Opnieuw wordt de muziek afwachtend (3’33). Hier en daar kun je elementen van het cello-stuk in (13) herkennen. Gaat Darcy haar voor een tweede keer ten huwelijk vragen?
Natuurlijk!
Toch blijft de muziek erg op de vlakte: geen grote vreugde-uitbarstingen of bombastisch liefdesthema (waar ik niets op tegen heb!), hooguit een kleine zwelling van violen(4’41) die aangeeft dat de-personages-waarvan-we-van-in-het-begin-al-wisten-dat-ze-samen-zouden-komen na 2h eindelijk ook samen zijn!
Erg knappe track!

(16) Mrs Darcy
De titel verwijst eigenlijk naar het Amerikaanse einde van de film (met kus!) dus deze muziek is maar voor een deel in de Europese versie te horen.
De piano brengt het snelle deel van het hoofdthema – Lizzy heeft toestemming van haar vader om met Darcy te trouwen. Rond 0’42 eindigt de Europese versie.
De Amerikanen kregen er echter nog een stukje bij (dat als te melig werd beschouwd voor het Europese publiek – er is wel iets van). Strijkers brengen een variatie op de openbrekende melodie van (9) en (15). Darcy en Lizzy, ondertussen getrouwd, aan het meer in Permberly, en delen daar hun (eerste?) kus. Misschien kan deze openbrekende melodie dan toch als een soort “Love”theme worden gezien…
Vanaf 2’36 verschijnen de credits (ook bij de Europese versie) (opnieuw een herhaling van het snelle gedeelte van het hoofdthema).

(17) Credits
De broeierige melodie van (3) wordt nu door het hele orkest gebracht. Een mooie maar ook wel wat fletse afsluiter van de soundtrack.

--

Kortom, een erg mooie en harmonieuze soundtrack, maar jammer genoeg blijft het daar ook bij. Persoonlijk mis ik een beetje meer gevoel en variatie. Niet dat elke track meteen de grote passie moet verkondigen, maar meer stukken als (9), (13) en (15) hadden zeker een welkome toevoeging geweest.
Aangezien ik de andere Osargenomineerden niet echt veel soeps vond (zelfs Williams kon me niet echt bekoren) had deze van mij mogen winnen. Helaas…
Pride & Prejudice - 09/10 - Recensie van Robert van Gameren, ingevoerd op (Nederlands)
De soundtrack van "Pride & Prejudice", de versie van 2005. Niet lang nadat ik deze film had gezien (of wellicht na de 2e keer dat ik 'm heb gezien), wist ik dat ik de soundtrack wilde hebben. Ik heb nog geen spijt gehad van die beslissing! Jammer dat ik die soundtrack hier in Nederland nergens in de schappen heb gezien; ik heb uit ellende toen toch maar de soundtrack gekocht via de website van Amazon (UK).

De soundtrack CD begint, net als de film, met "Dawn" (de zonsopgang dus). Hier voel je de waarde van een pianist
als Jean-Yves Thibaudet al. Het is in feite eveneens het thema van Elizabeth Bennet, de heldin van het verhaal; het
komt vaker in de film voor.

Als je de film wat beter kent in verhouding met de muziek (en ik heb de film meerdere keren zowel bekeken als beluisterd eerdat ik dat door had), dan pas begrijp je dat op de soundtrack CD niet alleen de volgorde van de tracks een zooitje is, maar ook het editen van de tracks is een rommeltje geweest.

Dat is al te horen in "Stars And Butterflies", dat begint met melodieën die je hoort resp. aan het einde van het Netherfield bal (het twééde bal in de film), het vertrek uit Netherfield Park en vervolgens de scène waarin Jane en Elizabeth elkaar onder de lakens uithoren over het bal in de Meryton Assembly (het éérste bal in de film!). De track op de CD is vernoemd naar de vlinders in Jane's buik en de sterren die je ziet wanneer de camera naar het slaapkamerraam beweegt.

Eén van de meest memorabele scènes uit de film, qua score dan, is "The Living Sculptures Of Pemberley". De melodie
is prachtig, respect voor zowel Dario Marianelli als Jean-Yves Thibaudet & the English Chamber Orchestra! Net zoals
Elizabeth de standbeelden en de prachtige wandschilderijen van huize Pemberley (voor de opnamen is Chatsworth
House gebruikt) bekijkt en al deze prachtige kunst bewondert, zo kun jij als luisteraar genieten van de muziek en erbij wegdromen, zo mooi is het!

"Meryton Townhall" is de melodie die je het eerste hoort in de Meryton Assembly. In de film wordt de muziek onderbroken als Mr Bingley, Mr Darcy en Ms Bingley de zaal binnenlopen. Gewoon 'n lekkere, sjeuïge dans. Erg bourgeois natuurlijk, omdat het gespeeld wordt bij een publiek bal. Jammer genoeg is de track wel erg kort.

"The Militia Marches In" spreekt voor zich: een melodie waarop het leger marcheert. Dit wordt in de film gebruikt om Mr Wickham voor het eerst in beeld te brengen. Deze scène is inderdaad ongeveer zo lang als deze track.

Het volgorde/sequencing euvel is ook weer merkzaam bij "Georgiana", de melodie geschreven voor de jongere zus van Mr Darcy. Wederom prachtig, uptempo (!) spel van Jean-Yves Thibaudet. Het tweede gedeelte van het nummer is pas veel verder in de film te horen, wat gebruikt wordt onder Mr Bingley's 'rampzalige voorbereidingen' om Jane ten huwelijk te vragen. Thematisch gezien geheel ongepast dus, maar in de film past het toch wel mooi.

"Arrival At Netherfield Hall", de titel zegt het al, wordt gebruikt om de aankomst van Fam. Bennet bij Netherfield Hall te ondersteunen met muziek. Echter, de eerste 40 seconden van de track worden gebruikt om de voorbereidingen van de Bennets voor het bal te voorzien van
muziek en bevat dan ook sporen van Elizabeth's muzikale thema (zie "Dawn"). Zoals de rest van de track opbouwt met een crescendo en de scène ondersteunt terwijl de dames de "general splendour" van Netherfield Hall bwonderen, is prachtig.

De titel "A Postcard To Henry Purcell" was vast het idee van Dario Marianelli himself. Henry Purcell (1659-1695) heeft muziek geschreven die Jane Austen zelf waarschijnlijk nog gehoord heeft! De muziek van deze track wordt gebruikt in de scène waarin Mr Darcy met Elizabeth danst. Vanaf 02:00 komt de rest van the English Chamber Orchestra pas ècht tot leven. Dat is gedeelte van de
track waarbij alles een stuk zweveriger klinkt dan eerst, en waarin het in de film lijkt alsof Mr Darcy en Elizabeth de enigen op de dansvloer zijn. De stijl van deze track is veel verfijnder dan "Meryton Townhall", vermoedelijk om de verschillen tussen publieke bals en privé bals ook middels de muziek aan te tonen.

"Liz On Top Of The World" wordt gebruikt tijdens Elizabeth's trip naar het Peak District met haar oom en tante en ondersteunt haar zicht op het prachtige landschap van Derbyshire.

"Leaving Netherfield" is ook verdeeld in 2 stukken. De eerste 40 seconden is een herhaling van Elizabeth's muzikale thema, daarna volgt de muziek die wordt gebruikt om het vertrek van Mr Bingley, Ms Bingley en Mr Darcy uit Netherfield Park te voorzien van muziek.

ik weet eigenlijk niet zeker waar "Another Dance" precies in de film werd gebruikt, maar ik denk dat het bij het Netherfield Hall bal werd gebruikt.

"The Secret Life Of Daydreams", een langzame melodie waar je inderdaad makkelijk bij wegdroomt, is te horen wanneer
Elizabeth op haar schommel nadenkt over de omstandigheden in haar leven: Charlotte getrouwd met Mr Collins, Jane weg naar Londen in de hoop Mr Bingley daar te zien en Mr Wickham naar het noorden met de rest van de militia. Volgens mij wordt de melodie ook gebruikt onder Elizabeth's wandeling naar Netherfield Hall om haar zieke zuster Jane te bezoeken.

"Darcy's Letter" is qua sequencing ook een rommeltje. De eerste 33 seconden hoor je een stevige Wageriaanse melodie, die overduidelijk in de film te horen is wanneer Elizabeth de kerk van Mr Collins uit vlucht, door de regen. De rest van de track begeleidt haar overpeinzingen inzake de daden van Mr Darcy. Laatstgenoemde bezorgt een brief (vandaar de de titel van deze track) die
Elizabeth aandacht leest. Een zeer langzame en melancholische melodie, vlekkeloos uitgevoerd door Jean-Yves Thibaudet en the English Chamber Orchestra.

"Can't Slow Down" werd volgens mij gebruikt bij één van de latere dansen in de Meryton Assembly. Gezien de wederom sjeuïge melodie (zie "Meryton Townhall") zou dat best eens waar kunnen zijn.

Het begin van "Your Hands Are Cold" komt sterk overeen met de Wagneriaanse melodie van 2 tracks terug; dit stukje werd in de film gebruikt om Elizabeth's terugrit naar Longbourn te voorzien van muziek.
Deel 2 van de track is waar het de titel aan ontleent: Elizabeth, die de slaap niet kan vatten, loopt een stukje naar buiten en bij 2:45 horen we de melodie van "Liz on Top Of The World" weer, als Mr Darcy ten tonele verschijnt.
Waar de titel van de track op slaat? Moet je de film gaan zien, ik ga niet alles verklappen! ;-)

"Mrs Darcy" is voornamelijk 2x "Dawn" met een thema voor Mr Darcy (?) ertussen. Volgens mij is dit al over de credits te horen.

"Credits" is eigenlijk een langere uitvoering van het prachtige "The Living Sculptures Of Pemberley", wederom prachtig uitgevoerd.

Wat mij betreft een 10 voor uitvoering, maar één heel minpunt voor sequencing en editing.
Pride & Prejudice - 10/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
De periode waarin Beethoven zijn grootste successen kende, noemt men de Romantiek. De gevoelens van de componist, zijn idealen en natuurtaferelen werden in zijn stukken verwerkt. Ik denk dan bv aan zijn Pastorale (de 6de symfonie), zijn Noodlot symfonie (de 5de) en aan zijn 9de, Ode An die Freude.
Er zijn ook veel afbeeldingen overgebleven. Een typisch voorbeeld: Een eenzame persoon, met een immens landschap. Dat beeld bevat vrijwel alles, het natuurtafereel en de gevoelens van de persoon die het maakte.

In zekere zin is ook filmmuziek Romantisch. Er zijn scores die geenszins iets te maken hebben met gevoelens, natuurtaferelen, idealen. Er zijn scores die heel gevoelvol zijn (Denk maar aan Pearl Harbor, Schindler's List, ... voornamelijk oorlogscores)
waarin elementen van de natuur voorkomen, een idyllisch landschap voor ogen nemen of dichte oerwouden (The New World) en idealen. (V for Vendetta)

Maar het ultieme voorbeeld is misschien toch deze Pride And Prejudice.
Een paar dagen (of weken) geleden gaven ze de film op TV. Toevallig zette ik de film op en het was een mooie film van Joe Wright, de man van Atonement. Sommige beelden waren cinematographisch pure klasse, vrijwel ongezien. Toevallig kwam het beeld van de eenzame persoon met het immense landschap ook voor, ergens naar het einde toe. Ja, ik geef het toe, de film had me verrast, ik vond het een mooie film.

Natuurlijk, de muziek had ook een belangrijke rol. En de muziek doet o zo klassiek aan, dat is altijd één van de pluspunten voor een score. Klassieke muziek kan nog altijd net ietsje meer dan een elektronische score, of synthesizer geweld. De piano heeft een heel belangrijke rol (net zoals in Atonement).
Dawn is een ideale opener. Echt heerlijk om naar te luisteren. En als je rekening houdt met het bovenstaande (het deel over de Romantiek), dan hoor je het ook. Natuurlijk, het is altijd een pluspunt om de beelden gezien te hebben, maar hier hoeft het zelfs niet. De score is uitermate gevoelvol. Zonder iets van de muziek te weten, bij welk verhaal het ook zou horen, je hoort gewoon de Romantiek hierin doorspelen. Het valt ook te horen dat Dario Marianelli Beethoven als inspiratiepunt had.

Een mooi voorbeeld van EN natuurtafereel EN de eenzame persoon is toch wel Liz On Top Of The World. Idyllisch, gevoelvol, het doet me echt deugd naar deze rustige score te luisteren.
Natuurlijk, we zitten hier in een filmscore. Het is geen klassiek epos. Het geweldige hoofdthema komt herhaaldelijk terug, "Militia Marches in" is een leuk deuntje, maar de link met Militie hoor ik toch niet duidelijk, het doet me meer denken aan een Iers feestje. Buiten de trommels is het echt wel vissen wat Marianelli bedoelde. Georgiana kwam me echt wel heel bekend voor. Maar het blijft echt heerlijk (klassiek aandoende) muziek om naar te luisteren.
Een Romantische score in de filmmuziek, I Love It, maar tegelijkertijd heel eigentijds toch.

Een verdiende tien!!
Pride & Prejudice - 07/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
Jane Austen, the grandmother of the romantic comedy, seems to be treated to consistently fine film and television adaptations of her work. Best known are probably Sense and Sensibility, made by Ang Lee (yes, he of Hulk), starring, and adapted by, Emma Thompson and with a wonderful score by Patrick Doyle, while Gwyneth Paltrow made a splash as Emma and Rachel Portman won an Oscar for her troubles (just a shame Doyle wasn't similarly rewarded for his outstanding score). The best known adaptation of Pride and Prejudice in recent times is, unsurprisingly, the BBC version starring Colin Firth and Jennifer Ehle, topped off with a sprightly Carl Davis' score. This film version stars Keira Knightly and Matthew MacFadyen and features music by the Dario Marianelli who is turning into the breakthrough composer du jour.

Marianelli takes a slightly more refined and graceful approach than Davis; rather than a bouncing main title, Dawn opens with the delicate touch of renowned pianist Jean-Yves Thibaudet (although even an amateur pianist would hardly be challenged faced with Marianelli's solo part). Thibaudet's playing leads the way (much as Davis' score was) and he is backed up by John Barry's favourite band, The English Chamber Orchestra. Marianelli's melodic material is certainly quite lovely, the two main melodies introduced in Dawn and Georgiana respectively, although so restrained as to be a little unmemorable. By the third track, I was rather wondering where some of the Austen joie de vivre had gone, but Meryton Townhall, Another Dance and Can't Slow Down, feature some more playful jigs which add a welcome injection of humour and momentum into an otherwise slightly slow moving and withdrawn album.

The dramatic high points are reached in Darcy's Letter, which features the only passage orchestrated much beyond strings, woodwind and piano, and Your Hands Are Cold, which is beautifully elegiac as the piano weaves its way around a slower moving string part. Mrs Darcy and Credits are a little more forthright as Austen's heroine gets her man. Pride and Prejudice is undoubtedly a lovely score, but, dare I say it, could do with a little more frothiness and vigour. Marianelli seems to have taken everything so seriously that, beyond the short dance tunes, the aforementioned Austen joie de vivre is in rather short supply. There is a thing as too much restraint and compared to the variety of memorable melodies in Doyle's Sense and Sensibility, this seems just a bit too coy. Quite beautiful and endlessly classy, but perhaps lacking the vivaciousness and wit of Austen's heroine.
Pride & Prejudice - 09/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Na de opvallende soundtrack voor 'the Brothers Grimm' sluit Marianelli zijn jaar goed af met de muziek voor het immens bekende 'Pride and Prejudice'geschreven door Jane Austen (die gelijkaardige verhalen als 'Sense and Sensibility' schreef). De film zelf bevat klinkende namen als Judi Dench maar grabbelt ook in de ton van een iets jongere Britse garde van acteurs om dit vaak geadapteerde verhaal opnieuw te verfilmen.

Voor de muzikale setting van het verhaal dat zich afspeelt in het achtiende eeuwse Engeland heeft Marianelli een nogal voor de handliggende keuze gemaakt. Als instrumentatie gebruikt hij een kamerorkest (The English Chamber Orchestra) die hij combineerd met de virtuoze klanken van pianist Jean-Yves Thibaudet. Ookal lijkt deze bezetting erg traditioneel, ze past perfect bij het liefdesverhaal van 'Pride and Prejudice'. De eenvoudige arrangementen en de romantische melodieën doen erg denken aan een klassieke compositie, af en toe even doorbroken door een militaire mars 'The Militia Marches In' en een walsthema in 'Meryton Townhall'.

Uiteraard ligt de nadruk bij de piano die Thibaudet met de nodige elegantie bespeeld en zodoende het orkest begeleidt in de prachtige melodieën die bol staan van romantiek en passie. Heel mooi zijn enkele solostukken voor viool waarbij een klagende en beklijvende passage aan deze soundtrack wordt toegevoegd. Marianelli onderdrukt het orkest grotendeels en gebruikt haar eerder op de achtergrond met een spaarzame uitbarsting bijvoorbeeld in de 'end credits' en 'Darcy's Letter'. Mooi cello-interludes kunnen worden gespot in 'The Living Sculptures of Pemberley' en 'Can't Slow Down', twee rustige, minimalistische tracks die schitteren in hun eenvoud. Echt kippenvelmomenten.

Om te zeggen dat deze soundtrack een verfrissende kijk biedt, is een ander paar mouwen. Marianelli blijft trouw aan de stereotiepe muziekstijl die voor Austen's drama's vaak wordt gecomponeerd (denk maar aan 'Sense and Sensibility' van Patrick Doyle). Hoe dan ook is deze score een aangename luisterervaring met brilliant pianospel en een klassiek aanvoelende orkestratie. Marianelli heeft duidelijk bewezen dat het op muzikaal vlak wel degelijk snor zit, ookal werden in het verleden zijn soundtracks niet echt gesmaakt, noch uitgebracht. In 2005 heeft Marianelli bewezen dat hij heel wat in zijn mars heeft. Benieuwd wat 2006 van muzikale genialiteit zal voortbrengen.
Pride & Prejudice - 08/10 - Recensie van Jesse van Amelsvoort, ingevoerd op (Nederlands)
‘Pride & Prejudice’, dit keer met Keira Knightley en Matthew MacFadyen, maar ook Judi Dench, is de zoveelste ‘opname’ van dit zoete (haast een) sprookje van Jane Austen. Het verhaal zal iedereen al wel bekend zijn, maar toch probeerde regisseur Joe Wright het aan om nog een keer er een film van te maken. Het zij zo.
Voor de muziek is Dario Marianelli, bekend door onder meer ‘V for Vendetta’, ‘The Brothers Grimm’ en ook recentelijk weer enkele scores heeft uitgebracht, en hij werkt samen met pianist Jean-Yves Thibaudet en The English Chamber Orchestra. Hieruit blijkt al de eerste keus: geen symfonisch orkest, maar een kamerorkest met een solist. Hoe zeer het een keus is, valt de betwijfelen, gezien het feit dat de film zich ook niet leent voor pompeuze muziek.

Marianelli kiest geen duidelijk overheersende stijl: het album is net niet consequent genoeg om er een klinkende Romantische (de muziekstroming dan) compositie van te maken en ook niet om Klassiek te zijn. De bezetting leent zich immers niet voor de Romantiek en de composities niet altijd voor beide. Het blijft geheel filmmuziek.
Het nummer wat – oppervlakkig gezien – uit de toon valt, is “The Militia Marches In”. Het past echter in de stijl van Marianelli (en andere Austen-componisten) om een werk af te leveren wat sfeerbeschrijvend en dus nogal voor de handliggend is.
Een klein hoogtepuntje mag “Georgiana” wel heten. Een korte track, maar dat bevestigt alleen maar de kracht van het nummer. Thematisch is het allemaal niet zo veel, maar daar gaat het ook allemaal niet zo om.
Het album ‘stikt’ ook van de dansen: “Meryton Townhall”, “Another Dance” en “Can’t Slow Down”. Het is allemaal typerend voor de film (en het boek).

Het gaat er bij het ‘Pride & Prejudice’ van Marianelli blijkbaar niet zo om een diepere laag bloot te leggen. Ook niet nodig, want dat doet het zoetsappige drama te zwaar op de nuchtere maag worden. Ook hieruit blijkt maar weer dat het een album vol tegenstrijdigheden is. Technisch dus wat minder, maar voor het gehoor is het harmonieus en mooi. De korte duur van het album maakt het tot een geslaagde klus van Marianelli.
Pride & Prejudice - 09/10 - Recensie van Joris Kessels, ingevoerd op (Nederlands)
Beethoven! Dat was het eerste wat me te binnen schoot toen ik deze cd beluisterde. De combinatie van de classicistische en romantische klassieke stijl, de intieme lyrische harmonie, de volle klank, echoënde herhalingen, het gebruik van imaginaire noten in vorm van pauzes en de grootsheid van de zevende track met als toppunt de concluderende noot van de piano. Ongelovig constateerde ik dat de muziek toch echt origineel gecomponeerd was door Dario Marianelli. Het boekje behorende bij de cd bracht enige verheldering, naast de eind 18de begin 19de eeuwse plaatjes van de film die je al doen denken aan Beethoven, is te lezen dat de regisseur de eerste pianosonates van Beethoven als inspiratiebron voor de score in gedachte had. Maar naar mijn idee heeft Dario Marianelli zijn oren meer laten hangen naar ietwat latere stukken van Beethoven waarin Mozart slecht gering aanwezig is. Ondanks mijn grondige zoektocht tussen de pianosonates, pianoconcerten en symfonieën van Beethoven heb ik Dario Marianelli nog niet op copy-paste werk kunnen betrappen. Toch klinkt het wel erg bekend in de oren.

Het prachtige pianospel, die in deze score centraal staat, komt van de handen van Jean-Yves Thibaudet, één van ’s werelds beste pianisten van het moment. Naast zijn activiteiten op het gebied van klassieke muziek, waarvoor hij verschillende prijzen in de wacht heeft gesleept, heeft hij op het gebied van filmmuziek reeds een bijdrage geleverd aan A Portrait Of A Lady en Bride Of The Wind.

De score bevat nog veel andere mooie stukken met kamermuziek, vioolsolo’s en filmmuziek a la Patrick Doyle. Door de variatie en de prachtige muziek blijft deze cd boeien, wat mij betreft de Oscar van 2006 waard!
Pride & Prejudice - 09/10 - Recensie van Jan Coemelck, ingevoerd op (Nederlands)
Naar mijn gedacht een erg sterke soundtrack.
Met of zonder de beelden heeft het een zeer ontroerende opbouw. Alles zeggen met weinig instrumenten.
Chapeau
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Genomineerd)
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Love Actually (2003), Craig Armstrong (Track 18. PM's Love Theme) (Film)
German Dance in C Major, Franz Schubert (Trailer)
Sense and Sensibility (1995), Patrick Doyle (Track 13. Willoughby) (Film)




Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer