The Sixth Sense
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Run to the Church | 1:21 | |
| 2. | De Profundis | 2:23 | |
| 3. | Mind Reading | 2:45 | |
| 4. | Photographs | 0:55 | |
| 5. | Suicide Ghost | 1:34 | |
| 6. | Malcolm's Story / Cole's Secret | 4:01 | |
| 7. | Hanging Ghosts | 2:31 | |
| 8. | Tape of Vincent | 3:30 | |
| 9. | Help the Ghosts / Kyra's Ghost | 4:29 | |
| 10. | Kyra's Tape | 2:02 | |
| 11. | Malcolm Is Dead | 4:44 | |
| 30:15 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Cole Sear: I see dead people.
Malcolm Crowe: In your dreams?
Cole shakes his head no
Malcolm Crowe: While you're awake?
Cole nods
Malcolm Crowe: Dead people like, in graves? In coffins?
Cole Sear: Walking around like regular people. They don't see each other. They only see what they want to see. They don't know they're dead.
Malcolm Crowe: How often do you see them?
Cole Sear: All the time. They're everywhere.
In de wereld van de filmmuziek zijn er heel veel samenwerkingen tussen regisseurs en componisten. Een paar voorbeelden zijn: John Williams met Steven Spielberg, Hans Zimmer met Christopher Nolan en natuurlijk James Newton Howard met M. Night Shyamalan. Deze laatste regisseur heeft een vreemd parcours achter de rug. Fel geliefd in zijn hoogdagen, uitgescholden in zijn val, en afgemaakt toen hij het dieptepunt had bereikt. En toch kijken liefhebbers der filmmuziek altijd uit naar films van die man. Want elke film is voorzien met een score van niemand anders dan James Newton Howard. Aangezien het oktober is, de ‘griezelmaand’ en Shyamalan de ‘meester van suspense’ is; zal ik deze maand iedere score voor een Shyamalan film bespreken. Vanaf de film waar een klein jongentje geesten spot tot de film waar de zoon van Will Smith tracht te overleven op aarde. In een maand dat ik graag SHYAMALAN MAAND noem.
THE SIXTH SENSE
Het was 1999. Het nieuwe millennium stond voor de deur en in de zalen was er een film te zien die het gehele filmlandschap in bedwang hield. Een film van een vrij onbekende regisseur. Een film die zodanig vernuft in elkaar zat dat iedereen over het einde sprak. Over de nu kenmerkende twist van het verhaal. Bruce Willis speelt een psycholoog genaamd Malcolm die met een klein jongentje genaamd Cole moet samenwerken. Die heeft namelijk een zesde zintuig. Een zintuig om geesten te zien. Gaandeweg helpen de twee elkaar. Cole leert met de geesten om te gaan en Malcolm vindt wel een zeer groot geheim over zichzelf.
Toegegeven is de film een meesterwerk. Velen vinden deze de enige goede film van M. Night Shyamalan. Tegenspreken moet ik deze stelling maar dat zult u in latere recensies wel lezen. De film was niet enkel zijn doorbraak maar ook die van componist James Newton Howard. Akkoord, de man had al een resem scores geschreven. Maar de echte waardering waar Howard van zal blijven genieten begint pas bij deze Sixth Sense.
Als we deze score gaan ontleden kunnen we grofweg in drie grote delen splitsten. Je hebt het thematische materiaal voor Cole en Malcolm, je hebt het horrorelement en je hebt natuurlijk ook de tussenliggende muziek dat de gesprekken begeleid. Die drie delen zullen ook de drie delen zijn van de recensie die er iets anders zal uitzien dan wat u gewend bent.
Eerst natuurlijk de thema’s. Howard schreef twee grote thema’s voor deze score. Het eerste thema dat door vele bestempeld wordt als hoofdthema krijg je te horen in de eerste track Run To The Church. Graag bestempeld uw nederige recensent dat als het thema van Cole. Wat je direct gaat doorhebben is hoe rustig deze track is. Zeker voor een horrorfilm. Het wordt voornamelijk gespeeld door de piano dat rustig de track opbouwt. Later komen de houtblazers erbij waarna er meanderende strijkers het plaatje afmaken. Het feit dat deze track zo rustig is, dat het thema zo kalm en bedeesd is, zorgt ervoor dat het geheel zeer beklijvend, zeer mysterieus begint te worden. Je merkt aan de muziek dat er iets scheelt met het personage. Wat weet je nog niet, maar je merkt het wel.
Het thema van Cole komt vrij veel voor in de score. Meer dan dat je denkt. Dezelfde instrumentatie wordt gebruikt, maar het geheel wordt wel altijd donkerder en donkerder naarmate de score verder gaat. Bijvoorbeeld in Cole’s Secret klinkt het zo donker dat je er over kunt vallen.
Het tweede thema is dat van Malcolm. En dat is eigenlijk het meest intrigerende thema. Want ook hier gaat Howard opbouwen. In De Profundis krijg je het eerst te horen. Vooral de strijkers spelen dit thema. En net zoals het thema van Cole klinkt het niet angstaanjagend. Meer gepijnigd en eenzaam. Maar net zoals het thema van Cole gaat Howard dit thema donkerder maken en meer gelaagdheid geven. In Malcolm’s Story krijg je het thema uitgebreider te horen. De pracht en de praal komt boven. De goede kant van het personage komt boven. Maar in Malcolm is Death besef je wat Howard probeerde te doen met het thema. Zodanig opbouwen dat het in deze track pas echt tot zijn recht komt. Het is bijna onherkenbaar omdat de blazers hun werk doet. Samen met de strijkers die in een hogere versnelling komen te spelen. Malcolm beseft dat ie dood is en deze track beschrijft het perfect met zijn perfecte thema met zijn perfecte opbouw.
Normaliter houd ik helemaal niet van horrormuziek. Ik kan het niet waarderen. Die snerpende strijkers die mij van mijn stoel laten bibberen van angst. Dat is hier niet anders. Gelukkig is het aantal echte horrortracks behouden tot zijn minimum. En eerlijkheidshalve stoor ik mij er ook niet zo erg aan dan aan andere horrortracks. Bijvoorbeeld in Bram Stokers Dracula erger ik er mij veel meer aan dan hier. Suicide Ghost is de eerste echte horrortrack. En ook hier bibber ik soms van angst. Vooral als het nummer per ongeluk begint te spelen als ik in de duisternis van de nacht aan het fietsen bent. De track herbergt alles wat een horrortrack nodig heeft. Snerpende strijkers, schrikmomenten, de blazers die opeens uit het niets verschijnen. Niet echt mijn ding, maar wel goed voer voor de regelechte horrorfans. Ook de resterende twee horrortracks zijn van hetzelfde kaliber. Niet echt mijn ding, maar voor de liefhebbers een must.
Het derde aspect is de muziek dat de gesprekken begeleid. En ook dat is vrij rustig te noemen. Hier staat vooral de piano centraal. Bijvoorbeeld in Mind Reading krijg je een gewoonweg prachtig thema te aanhoren. Dit is een Howard track pur sang. Een rustig kabbelend thema waar de piano wordt bijgestaan door de strijkers en de houtblazers. Een leuk en rustig tussendoortje. En die rustige tussendoortjes maken de score voor The Sixth Sense tot wat het vandaag de dag is.
Want The Sixth Sense is gedurende de jaren een klassieker geworden. Elke liefhebber der filmmuziek kent het hoofdthema, kennen de muziek van deze score en dat is terecht. Dit was de grote doorbraak van een groots componist en we zijn allen Shyamalan dat verschuldigd. Verschuldigd dat hij deze componist deze kans wou even. Al was James Newton Howard al een gevestigd componist. Vanaf nu viel zijn naam pas echt op. Waarom is er dan maar 30 minuten score uitgegeven. Varèse Sarabande is misschien wel het grootste en meest bekende label van filmmuziek ter wereld. Maar hier hebben ze toch wel een kapitale fout gemaakt om maar 30 minuten muziek op te nemen. Zelfs het wereldbekend, en geliefde Main Titles is zelfs niet opgenomen! For Shame. Wat we wel krijgen is een veel te korte score vol hoogtepunten, maar er waren nog zoveel hoogtepunten in de film die niet op de soundtrack staan. La-La-Land Records, ik kijk uw richting uit voor een Expanded Score van deze film!
Conclusie.
James Newton Howard schreef een beklijvende en kille score die een beklijvende en kille film accompagneert. Rustige, prachtige thema’s met een horrorsausje erboven op. Het is uw aller bekend dat die horrorelementen niet echt mijn ding zijn, dus daarom beloon ik deze score met een mooie 8. Daarmee is de eerste score van Shyamalan maand besproken. De volgende score gaat over een film waar je ofwel geboren wordt als superheld ofwel als slechterik.
Malcolm Crowe: In your dreams?
Cole shakes his head no
Malcolm Crowe: While you're awake?
Cole nods
Malcolm Crowe: Dead people like, in graves? In coffins?
Cole Sear: Walking around like regular people. They don't see each other. They only see what they want to see. They don't know they're dead.
Malcolm Crowe: How often do you see them?
Cole Sear: All the time. They're everywhere.
In de wereld van de filmmuziek zijn er heel veel samenwerkingen tussen regisseurs en componisten. Een paar voorbeelden zijn: John Williams met Steven Spielberg, Hans Zimmer met Christopher Nolan en natuurlijk James Newton Howard met M. Night Shyamalan. Deze laatste regisseur heeft een vreemd parcours achter de rug. Fel geliefd in zijn hoogdagen, uitgescholden in zijn val, en afgemaakt toen hij het dieptepunt had bereikt. En toch kijken liefhebbers der filmmuziek altijd uit naar films van die man. Want elke film is voorzien met een score van niemand anders dan James Newton Howard. Aangezien het oktober is, de ‘griezelmaand’ en Shyamalan de ‘meester van suspense’ is; zal ik deze maand iedere score voor een Shyamalan film bespreken. Vanaf de film waar een klein jongentje geesten spot tot de film waar de zoon van Will Smith tracht te overleven op aarde. In een maand dat ik graag SHYAMALAN MAAND noem.
THE SIXTH SENSE
Het was 1999. Het nieuwe millennium stond voor de deur en in de zalen was er een film te zien die het gehele filmlandschap in bedwang hield. Een film van een vrij onbekende regisseur. Een film die zodanig vernuft in elkaar zat dat iedereen over het einde sprak. Over de nu kenmerkende twist van het verhaal. Bruce Willis speelt een psycholoog genaamd Malcolm die met een klein jongentje genaamd Cole moet samenwerken. Die heeft namelijk een zesde zintuig. Een zintuig om geesten te zien. Gaandeweg helpen de twee elkaar. Cole leert met de geesten om te gaan en Malcolm vindt wel een zeer groot geheim over zichzelf.
Toegegeven is de film een meesterwerk. Velen vinden deze de enige goede film van M. Night Shyamalan. Tegenspreken moet ik deze stelling maar dat zult u in latere recensies wel lezen. De film was niet enkel zijn doorbraak maar ook die van componist James Newton Howard. Akkoord, de man had al een resem scores geschreven. Maar de echte waardering waar Howard van zal blijven genieten begint pas bij deze Sixth Sense.
Als we deze score gaan ontleden kunnen we grofweg in drie grote delen splitsten. Je hebt het thematische materiaal voor Cole en Malcolm, je hebt het horrorelement en je hebt natuurlijk ook de tussenliggende muziek dat de gesprekken begeleid. Die drie delen zullen ook de drie delen zijn van de recensie die er iets anders zal uitzien dan wat u gewend bent.
Eerst natuurlijk de thema’s. Howard schreef twee grote thema’s voor deze score. Het eerste thema dat door vele bestempeld wordt als hoofdthema krijg je te horen in de eerste track Run To The Church. Graag bestempeld uw nederige recensent dat als het thema van Cole. Wat je direct gaat doorhebben is hoe rustig deze track is. Zeker voor een horrorfilm. Het wordt voornamelijk gespeeld door de piano dat rustig de track opbouwt. Later komen de houtblazers erbij waarna er meanderende strijkers het plaatje afmaken. Het feit dat deze track zo rustig is, dat het thema zo kalm en bedeesd is, zorgt ervoor dat het geheel zeer beklijvend, zeer mysterieus begint te worden. Je merkt aan de muziek dat er iets scheelt met het personage. Wat weet je nog niet, maar je merkt het wel.
Het thema van Cole komt vrij veel voor in de score. Meer dan dat je denkt. Dezelfde instrumentatie wordt gebruikt, maar het geheel wordt wel altijd donkerder en donkerder naarmate de score verder gaat. Bijvoorbeeld in Cole’s Secret klinkt het zo donker dat je er over kunt vallen.
Het tweede thema is dat van Malcolm. En dat is eigenlijk het meest intrigerende thema. Want ook hier gaat Howard opbouwen. In De Profundis krijg je het eerst te horen. Vooral de strijkers spelen dit thema. En net zoals het thema van Cole klinkt het niet angstaanjagend. Meer gepijnigd en eenzaam. Maar net zoals het thema van Cole gaat Howard dit thema donkerder maken en meer gelaagdheid geven. In Malcolm’s Story krijg je het thema uitgebreider te horen. De pracht en de praal komt boven. De goede kant van het personage komt boven. Maar in Malcolm is Death besef je wat Howard probeerde te doen met het thema. Zodanig opbouwen dat het in deze track pas echt tot zijn recht komt. Het is bijna onherkenbaar omdat de blazers hun werk doet. Samen met de strijkers die in een hogere versnelling komen te spelen. Malcolm beseft dat ie dood is en deze track beschrijft het perfect met zijn perfecte thema met zijn perfecte opbouw.
Normaliter houd ik helemaal niet van horrormuziek. Ik kan het niet waarderen. Die snerpende strijkers die mij van mijn stoel laten bibberen van angst. Dat is hier niet anders. Gelukkig is het aantal echte horrortracks behouden tot zijn minimum. En eerlijkheidshalve stoor ik mij er ook niet zo erg aan dan aan andere horrortracks. Bijvoorbeeld in Bram Stokers Dracula erger ik er mij veel meer aan dan hier. Suicide Ghost is de eerste echte horrortrack. En ook hier bibber ik soms van angst. Vooral als het nummer per ongeluk begint te spelen als ik in de duisternis van de nacht aan het fietsen bent. De track herbergt alles wat een horrortrack nodig heeft. Snerpende strijkers, schrikmomenten, de blazers die opeens uit het niets verschijnen. Niet echt mijn ding, maar wel goed voer voor de regelechte horrorfans. Ook de resterende twee horrortracks zijn van hetzelfde kaliber. Niet echt mijn ding, maar voor de liefhebbers een must.
Het derde aspect is de muziek dat de gesprekken begeleid. En ook dat is vrij rustig te noemen. Hier staat vooral de piano centraal. Bijvoorbeeld in Mind Reading krijg je een gewoonweg prachtig thema te aanhoren. Dit is een Howard track pur sang. Een rustig kabbelend thema waar de piano wordt bijgestaan door de strijkers en de houtblazers. Een leuk en rustig tussendoortje. En die rustige tussendoortjes maken de score voor The Sixth Sense tot wat het vandaag de dag is.
Want The Sixth Sense is gedurende de jaren een klassieker geworden. Elke liefhebber der filmmuziek kent het hoofdthema, kennen de muziek van deze score en dat is terecht. Dit was de grote doorbraak van een groots componist en we zijn allen Shyamalan dat verschuldigd. Verschuldigd dat hij deze componist deze kans wou even. Al was James Newton Howard al een gevestigd componist. Vanaf nu viel zijn naam pas echt op. Waarom is er dan maar 30 minuten score uitgegeven. Varèse Sarabande is misschien wel het grootste en meest bekende label van filmmuziek ter wereld. Maar hier hebben ze toch wel een kapitale fout gemaakt om maar 30 minuten muziek op te nemen. Zelfs het wereldbekend, en geliefde Main Titles is zelfs niet opgenomen! For Shame. Wat we wel krijgen is een veel te korte score vol hoogtepunten, maar er waren nog zoveel hoogtepunten in de film die niet op de soundtrack staan. La-La-Land Records, ik kijk uw richting uit voor een Expanded Score van deze film!
Conclusie.
James Newton Howard schreef een beklijvende en kille score die een beklijvende en kille film accompagneert. Rustige, prachtige thema’s met een horrorsausje erboven op. Het is uw aller bekend dat die horrorelementen niet echt mijn ding zijn, dus daarom beloon ik deze score met een mooie 8. Daarmee is de eerste score van Shyamalan maand besproken. De volgende score gaat over een film waar je ofwel geboren wordt als superheld ofwel als slechterik.
The Sixth Sense is een film uit 1999 die uitgegroeid is tot een regelrechte klassieker vanwege het bijzondere verhaal en de twist(en) die erin verwerkt zitten. Ook filmmmuziek werkt mee aan het succes van film(s), de muziek van The Sixth Sense beschouw ik ook als bijzonder en is voor mij ook uitgegroeid tot een klassieker onder de scores van componist James N. Howard. Ook was deze score tevens belangrijk voor de samenwerking met regisseur Michael N. Shyamalan. De reden van hun langdurige samenwerking is tot stand gekomen dankzij deze score die niet alleen de regisseur deed verrassen maar ook mij, als kijker van de film. De muziek is mooi, verrassend en verdient daarom zeker een recensie van mij omdat ik nogmaals wil benadrukken dat scores anno 2013 vaak veels te bombastisch zijn. Ondanks deze scores, waar ik ook zeker fan van ben, kan ik concluderen dat scores zoals The Sixth Sense nog beter bij mij ‘aankomen’ omdat de kracht niet zit in de uitspattingen van het orkest maar in de verfijnde melodieën en het pianospel van componist James Newton Howard.
De score (en film) opent met het pianospel van de componist en brengt je meteen in een mysterieuze sfeer dankzij het koor en de strijkers die er rond de 0:27 seconden bijkomen. De melodie is mooi en typisch James Newton Howard vanwege de meeslepende melodie en de piano die er constant (positief) tussendoor blijft spelen. In ‘’Mind Reading’ horen we opnieuw de piano terugkomen, dit keer horen we een andere melodie in dezelfde lijn als de opening van de film. In de film viel deze muziek mij ook al op, het past precies in de film en weet een perfecte sfeer te scheppen. De rust, het mysterie en de bangheid van hoofdrolspeler Haley Joel Osment komen vooral in track 5 erg aan bod, die begint met een klap en zorgt voor een beklemmende sfeer. Net zoals de film kan ik de score beschrijven als een score waarin zowel horror-elementen als emotionele momenten zitten. De muziek is daarin een belangrijk aspect. ‘Malcolm’s story / Cole’s secret’ bewijst dit, hoewel deze track rustig begint (met een mooie melodie) krijgen wij als luisteraars rond de 2:12 minuten te maken met een totaal andere sfeer. Rond de 2:28 minuten komt de kippenvel weer naarboven door de strijkers. Deze track laat ons horen hoe veelzijdig James Newton Howard is, niet alleen kan deze man goede composities schrijven voor horror maar ook voor emotionele momenten. Zelf ben ik totaal geen fan van horror-scores, hoe goed ze ook in de film mogen werken. Toch kan ik het horror-gedeelte in The Sixth Sense wel waarderen, ook al vind ik dit niet geweldige filmmuziek. Het mooiste vind ik de combinatie met het strijkwerk en de piano die in veel tracks duidelijk naar de voorgrond wordt gehaald. De piano en strijkers zorgen voor een andere sfeer, een sfeer die mysterieus is en totaal niet beklemmend. Hierdoor kan ik deze score ontzettend erg waarderen en zie ik ’t ook totaal niet als een ‘echte’ horror-score. Een mooi voorbeeld van mijn conclusies hierboven is de track genaamd: Tape of Vincent. Hier horen we het alternatieve thema van de film, gespeeld door de strijkers, krijgen we een te maken met een duistere sfeer rond de 1:34 minuten maar komt de kippenvel toch echt weer op gang bij het horen van de pianoklanken rond de 2:30 minuten. Ook in de film viel de muziek mij ontzettend op, dit emotionele en tevens verrassende moment zorgde dankzij de muziek voor een geweldig filmmoment.
De afwisseling op deze score is enorm, dit maakt de score ook tot een bijzonder exemplaar die elke filmmuziekliefhebber eigenlijk in huis zou moeten hebben. The Sixth Sense is verrassend, bijzonder en bevat niet alleen horror-elementen maar ook veel mooie composities die typisch afstammen van de hand van één van de beste filmmuziekcomponisten: James Newton Howard. De reden dat ik hem zo goed vind is nog geeneens zijn variërende composities maar de kracht die hij constant weet te creëren, op elke score. Dit komt het beste tot uiting in de geweldige finale van The Sixth Sense. De finale van deze film, en van de score, heeft niet alleen mij doen verrassen maar menig filmliefhebber. De reden dat de film in verschillende filmtoplijsten staat heeft alles te maken met dit einde, ik zal dit echter niet verklappen voor de mensen die de film nog niet hebben gezien. De finale van deze score is net zo bijzonder als de finale in de film, de strijkers en blazers en het koor komen bij elkaar en werken toe naar een climax rond de 1:17 minuten. Verder vordert de track geweldig, met veel strijkers, melodieën en zelfs wat blaasinstrumenten. James Newton Howard bewijst ons in deze laatste track niet alleen dat hij helemaal thuis hoort in de filmmuziekwereld, hij bewijst ons vooral dat hij een componist is die zowel horror- als emotionele muziek kan schrijven. Hij laat de score tevens op een mooie wijze eindigen; met de piano. Een score die ik zeker ga belonen met een 9 omdat hij nog steeds een enorme indruk op me maakt. Dankzij de score heb ik tevens de film nogmaals bekeken en viel de muziek mij in de film ook heel erg op. Niet alleen was de film voor regisseur Michael N. Shyamalan een hoogtepunt...ook James N. Howard heeft zich met deze score op de kaart gezet en heeft ons in de jaren daarna nog meer voorzien van bijzondere scores. Toch beschouw ik dit, samen met Snow Fallilng on Cedars, als zijn ‘doorbraak’ en dat vind ik helemaal verdiend. Een geweldige score die ik iedereen kan aanraden!
De score (en film) opent met het pianospel van de componist en brengt je meteen in een mysterieuze sfeer dankzij het koor en de strijkers die er rond de 0:27 seconden bijkomen. De melodie is mooi en typisch James Newton Howard vanwege de meeslepende melodie en de piano die er constant (positief) tussendoor blijft spelen. In ‘’Mind Reading’ horen we opnieuw de piano terugkomen, dit keer horen we een andere melodie in dezelfde lijn als de opening van de film. In de film viel deze muziek mij ook al op, het past precies in de film en weet een perfecte sfeer te scheppen. De rust, het mysterie en de bangheid van hoofdrolspeler Haley Joel Osment komen vooral in track 5 erg aan bod, die begint met een klap en zorgt voor een beklemmende sfeer. Net zoals de film kan ik de score beschrijven als een score waarin zowel horror-elementen als emotionele momenten zitten. De muziek is daarin een belangrijk aspect. ‘Malcolm’s story / Cole’s secret’ bewijst dit, hoewel deze track rustig begint (met een mooie melodie) krijgen wij als luisteraars rond de 2:12 minuten te maken met een totaal andere sfeer. Rond de 2:28 minuten komt de kippenvel weer naarboven door de strijkers. Deze track laat ons horen hoe veelzijdig James Newton Howard is, niet alleen kan deze man goede composities schrijven voor horror maar ook voor emotionele momenten. Zelf ben ik totaal geen fan van horror-scores, hoe goed ze ook in de film mogen werken. Toch kan ik het horror-gedeelte in The Sixth Sense wel waarderen, ook al vind ik dit niet geweldige filmmuziek. Het mooiste vind ik de combinatie met het strijkwerk en de piano die in veel tracks duidelijk naar de voorgrond wordt gehaald. De piano en strijkers zorgen voor een andere sfeer, een sfeer die mysterieus is en totaal niet beklemmend. Hierdoor kan ik deze score ontzettend erg waarderen en zie ik ’t ook totaal niet als een ‘echte’ horror-score. Een mooi voorbeeld van mijn conclusies hierboven is de track genaamd: Tape of Vincent. Hier horen we het alternatieve thema van de film, gespeeld door de strijkers, krijgen we een te maken met een duistere sfeer rond de 1:34 minuten maar komt de kippenvel toch echt weer op gang bij het horen van de pianoklanken rond de 2:30 minuten. Ook in de film viel de muziek mij ontzettend op, dit emotionele en tevens verrassende moment zorgde dankzij de muziek voor een geweldig filmmoment.
De afwisseling op deze score is enorm, dit maakt de score ook tot een bijzonder exemplaar die elke filmmuziekliefhebber eigenlijk in huis zou moeten hebben. The Sixth Sense is verrassend, bijzonder en bevat niet alleen horror-elementen maar ook veel mooie composities die typisch afstammen van de hand van één van de beste filmmuziekcomponisten: James Newton Howard. De reden dat ik hem zo goed vind is nog geeneens zijn variërende composities maar de kracht die hij constant weet te creëren, op elke score. Dit komt het beste tot uiting in de geweldige finale van The Sixth Sense. De finale van deze film, en van de score, heeft niet alleen mij doen verrassen maar menig filmliefhebber. De reden dat de film in verschillende filmtoplijsten staat heeft alles te maken met dit einde, ik zal dit echter niet verklappen voor de mensen die de film nog niet hebben gezien. De finale van deze score is net zo bijzonder als de finale in de film, de strijkers en blazers en het koor komen bij elkaar en werken toe naar een climax rond de 1:17 minuten. Verder vordert de track geweldig, met veel strijkers, melodieën en zelfs wat blaasinstrumenten. James Newton Howard bewijst ons in deze laatste track niet alleen dat hij helemaal thuis hoort in de filmmuziekwereld, hij bewijst ons vooral dat hij een componist is die zowel horror- als emotionele muziek kan schrijven. Hij laat de score tevens op een mooie wijze eindigen; met de piano. Een score die ik zeker ga belonen met een 9 omdat hij nog steeds een enorme indruk op me maakt. Dankzij de score heb ik tevens de film nogmaals bekeken en viel de muziek mij in de film ook heel erg op. Niet alleen was de film voor regisseur Michael N. Shyamalan een hoogtepunt...ook James N. Howard heeft zich met deze score op de kaart gezet en heeft ons in de jaren daarna nog meer voorzien van bijzondere scores. Toch beschouw ik dit, samen met Snow Fallilng on Cedars, als zijn ‘doorbraak’ en dat vind ik helemaal verdiend. Een geweldige score die ik iedereen kan aanraden!
De samenwerking tussen James Newton Howard en M. Night Shyamalan gaat al ver terug. De thriller/Sf-stijl van regisseur Shyamalan past erg goed bij Howard's oeuvre en bezorgde ons reeds pareltjes als 'The Village' en 'Signs'. Eén van de eerste samenwerkingen tussen de twee bovenvermelde personen was 'The Sixth Sense' met top-acteur Bruce Willis als Malcolm en toen aanstormend talent Haley Joel Osment (die later nog furore maakte met de Sf-thriller 'A.I' van Steven Spielberg.) De film was een groot succes en verzekerde Shyamalan een plaatsje in het pantheon van gewaarde regisseurs. Op score-gebied echter is er niets nieuws onder de zon;hoewel Howard erg knappe synthesizersgedomineerde muziek produceert die perfect past tussen zijn andere soundtracks als 'The Devil's Advocate', 'Outbreak' en 'Flatliners', blijft het thema erg simpel en gebruikt hij de orkestratie niet echt maximaal. Toch moet deze soundtrack het hebben van een de 'atmosphere' die ze uitstraalt.
De score start nogthans veel belovend met het erg sterke 'Running Through the Church'; een track die het moet hebben van een mysterieuze melodie door de piano gebracht die verankerd zit in een begeleidend frame van strijkers en zachte houtblazers. 'De Profundis' is een ijzige track met veel violen en enkele mooie solo's voor de houtblazers. Het nummer begint erg rustig maar het laat je nooit helemaal veilig voelen, je voelt dat er iets op til is en je gevoelens worden bevestigd door het sythesizers einde; een kakafonie van klanken en vreemde spookgeluiden. 'Mind Reading', een mooie pianotrack begeleid door het orkest en (synth)vocals, herneemt de mystieke sfeer en dompelt je onder in een soort van rustigheid die niet helemaal op het gemak stelt. Dit is een mooi voorbeeld van harmonieuse thrillermuziek, hoewel de thema's erg eenvoudig zijn. 'Photographs' is dan weer één van die tracks die melancholisch uit de hoek komt en doet denken aan de score van 'Meet Joe Black' van Thomas Newman'. De sfeer wordt geheel veranderd in de volgende track die erg angstaanjagend overkomt en gromt en brult in zijn lage tonen maar toch beklijft. Kan het ook anders met een titel als 'Suicide Ghost'. Hier komt duidelijk het horroraspect naar voren dat je in heel wat scores van bijvoorbeeld John Otman terugvindt, inclusief Debney's lowmixed koorgedeeltes uit 'Ends of Day'.
Malcolm's Story/Cole's Secret is dan weer een typische Howard track om een rustige en vredevolle scene te ondersteunen. Het romantische komedie-gehalte wordt niet te lang gebruikt maar maakt opnieuw plaats voor ijzingwekkende melodieën die erg doen denken aan Goldenthal's gebruik van orkest in de 'Final Fantasy'-en 'Aliens'-score. Het nummer eindigt met een statement van het thema dat weer oplost in de griezelige klanken van een synthesizer om uit te monden in het frêle, breekbare thema voor Cole, gespeeld door de piano. 'Hanging Ghost' laat de suspense weer volop bubbelen en bruisen en evolueert als een typische horrortrack met veel uitbarstingen van orkest en strijkers om te evolueren naar het thema van 'the sixth sense'; stijlvol en klassewerk! De track loopt vlotjes over in het hoogtepunt van de soundtrack 'Vincent's Tape' die een mooie evolutie schetst van het album met een tragisch maar erg functioneel piano en strijkersspel naar het einde toe. 'Help the Ghosts/Kyra's Ghost' bevat dan weer ideeën die Howard later zal gebruiken in zijn score voor 'Snow Falling on Cedars' en 'Dinosaur' maar op deze score wat droog weg achter elkaar plaatst zonder enige cohesie te voorzien. De koude en akelige sfeer die in het nummer wordt ingezet vindt zijn uiteindelijke einde in 'Kyra's Tape' waar mannelijke vocalisten (weer electronisch, jammer genoeg)de melodie leiden naar de tragische vondst van Kyra's tape. De laatste track is de spoiler op het album. Net als op de Star Wars The Phantom Menace soundtrack waar de titel 'Qui-Gon's Funeral' werd gebruikt en zo een belangrijk element van het verhaal verklapte, doet 'Malcolm is Dead' ook de gehele verrassende einde in rook opgaan. Vaarwel plotlijn zou ik zeggen. Hoe dan ook is de track een hoogtepunt van de soundtrack met een erg mooie melodie die het beangstigende weg laat om tot de finale conclusie te komen en de hoofdpersonages rust te kunnen laten vinden met de uitkomst van de plotlijn. Met zijn erg stereotiep georkestreerde melodielijn met zwierige strijkers en houtblazers vormt dit nummer een volledige breuk met het album, zeker wanneer de piano zachtjes de laatste noten speelt. Herkennen we hier niet de score van 'My Best Fiend's wedding'?
'The Sixth Sense' is een erg korte score, iets typisch voor de vroegere Varèse Sarabande soundtracks. Toch houdt de score een constante gespannenheid in zijn halfuur durende speeltijd. Voor James Newton Howard fans is deze soundtrack niet te versmaden, maar om echt het werk van deze multifuntionele supercomponist te leren kennen zijn 'Snow Falling of Cedars' of 'The Village' iets meer aangewezen.
De score start nogthans veel belovend met het erg sterke 'Running Through the Church'; een track die het moet hebben van een mysterieuze melodie door de piano gebracht die verankerd zit in een begeleidend frame van strijkers en zachte houtblazers. 'De Profundis' is een ijzige track met veel violen en enkele mooie solo's voor de houtblazers. Het nummer begint erg rustig maar het laat je nooit helemaal veilig voelen, je voelt dat er iets op til is en je gevoelens worden bevestigd door het sythesizers einde; een kakafonie van klanken en vreemde spookgeluiden. 'Mind Reading', een mooie pianotrack begeleid door het orkest en (synth)vocals, herneemt de mystieke sfeer en dompelt je onder in een soort van rustigheid die niet helemaal op het gemak stelt. Dit is een mooi voorbeeld van harmonieuse thrillermuziek, hoewel de thema's erg eenvoudig zijn. 'Photographs' is dan weer één van die tracks die melancholisch uit de hoek komt en doet denken aan de score van 'Meet Joe Black' van Thomas Newman'. De sfeer wordt geheel veranderd in de volgende track die erg angstaanjagend overkomt en gromt en brult in zijn lage tonen maar toch beklijft. Kan het ook anders met een titel als 'Suicide Ghost'. Hier komt duidelijk het horroraspect naar voren dat je in heel wat scores van bijvoorbeeld John Otman terugvindt, inclusief Debney's lowmixed koorgedeeltes uit 'Ends of Day'.
Malcolm's Story/Cole's Secret is dan weer een typische Howard track om een rustige en vredevolle scene te ondersteunen. Het romantische komedie-gehalte wordt niet te lang gebruikt maar maakt opnieuw plaats voor ijzingwekkende melodieën die erg doen denken aan Goldenthal's gebruik van orkest in de 'Final Fantasy'-en 'Aliens'-score. Het nummer eindigt met een statement van het thema dat weer oplost in de griezelige klanken van een synthesizer om uit te monden in het frêle, breekbare thema voor Cole, gespeeld door de piano. 'Hanging Ghost' laat de suspense weer volop bubbelen en bruisen en evolueert als een typische horrortrack met veel uitbarstingen van orkest en strijkers om te evolueren naar het thema van 'the sixth sense'; stijlvol en klassewerk! De track loopt vlotjes over in het hoogtepunt van de soundtrack 'Vincent's Tape' die een mooie evolutie schetst van het album met een tragisch maar erg functioneel piano en strijkersspel naar het einde toe. 'Help the Ghosts/Kyra's Ghost' bevat dan weer ideeën die Howard later zal gebruiken in zijn score voor 'Snow Falling on Cedars' en 'Dinosaur' maar op deze score wat droog weg achter elkaar plaatst zonder enige cohesie te voorzien. De koude en akelige sfeer die in het nummer wordt ingezet vindt zijn uiteindelijke einde in 'Kyra's Tape' waar mannelijke vocalisten (weer electronisch, jammer genoeg)de melodie leiden naar de tragische vondst van Kyra's tape. De laatste track is de spoiler op het album. Net als op de Star Wars The Phantom Menace soundtrack waar de titel 'Qui-Gon's Funeral' werd gebruikt en zo een belangrijk element van het verhaal verklapte, doet 'Malcolm is Dead' ook de gehele verrassende einde in rook opgaan. Vaarwel plotlijn zou ik zeggen. Hoe dan ook is de track een hoogtepunt van de soundtrack met een erg mooie melodie die het beangstigende weg laat om tot de finale conclusie te komen en de hoofdpersonages rust te kunnen laten vinden met de uitkomst van de plotlijn. Met zijn erg stereotiep georkestreerde melodielijn met zwierige strijkers en houtblazers vormt dit nummer een volledige breuk met het album, zeker wanneer de piano zachtjes de laatste noten speelt. Herkennen we hier niet de score van 'My Best Fiend's wedding'?
'The Sixth Sense' is een erg korte score, iets typisch voor de vroegere Varèse Sarabande soundtracks. Toch houdt de score een constante gespannenheid in zijn halfuur durende speeltijd. Voor James Newton Howard fans is deze soundtrack niet te versmaden, maar om echt het werk van deze multifuntionele supercomponist te leren kennen zijn 'Snow Falling of Cedars' of 'The Village' iets meer aangewezen.
De samenwerking tussen regisseur M. Night Shyhamalan en componist James Newton Howard zal in 2008 verder gaan met de gloednieuwe film 'The Happening'. Tot die tijd genieten we van oudere soundtracks van de man. En deze keer niet eentje die je links kan laten liggen, The Sixth Sense.
De film werd een groot succes in 1999 en bracht een record aantal dollars in het laatje. Na deze prent was M. Night Shyhamalan dan ook definitief doorgebroken als regisseur. Een reeks van kaskrakers Unbreakable, Signs, The Village, Lady In The Water volgde elkaar snel op. De scharen fans werden alleen maar groter en momenteel mag Shyhamalan zich een van de best verkopende regisseurs aller tijden noemen.
Op de reguliere cd van The Sixth Sense staat helaas maar 30 minuten aan muziek. Daarom raad ik ook van harte de "expanded score" aan, die bij de betere muziekwinkels gemakkelijk te verkrijgen of te bestellen is. Deze bevat twee cd's compleet met alle muziek die in de film te horen is. 'Run To The Church' is de eerste track van het reguliere album en is een rustig en ingetogen nummer. De track 'De Profundis' daarentegen begint rustig, maar het einde van de track is onheilspellend. Violen die een en al horror uitademen spelen een verschrikkelijk eng stukje. Maar al snel keert de bedriegelijke rust terug in 'Mind Reading'. Een schitterende track waarin de rustige strijkers, de schitterende pianosolo's en lichte instrumenten elkaar afwisselen.
Maar dan het nummer 'Suicide Ghosts'. Misschien wel de engste filmmuziek ooit gemaakt. De track opent met een schrikmoment, waar je hart sneller van gaat kloppen. Onverwachts, zonder enige opbouw het ultieme horror-moment. Duidelijk een moment waarin de hoofdrolspeler iets verschrikkelijks bloeddorstigs ziet. En dan een van de hoogtepunten, 'Malcolm's Story - Cole's Secret'. Hierin weet Newton Howard diepgaande emoties perfect te mixen met een vleugje suspense en horror. De rustige strijkers spelen eerst het magnifieke hoofdthema, maar nog allemaal vrij ingetogen. Al snel slaat de sfeer om in het tweede gedeelte van het nummer. Het wordt enger en enger. Op 1:38 is de wanhoop nabij en zien we in de film het filmmoment van de afgelopen eeuw: 'I see dead people'. 'Hanging Ghosts' is weer een track van een groot kaliber. Voor mensen met een zwak gestel geen aanrader. Een verschrikkelijk eng nummer, gevoedt door tokkelende violen en een onrustige piano die, als voorloper op Signs, een drienotig thema speelt.
En dan de track 'Kyra's Tape'. Met recht is dit de gaafste en tegelijktijd engste track die James Newton Howard ooit heeft geproduceerd. Een synthesizer in combinatie met enkele tenoren en bassen uit een mannenkoor zingen een angstaanjagende melodie en geven je kippenvel. Ter toevoeging enkele zachte strijkarrangementen en het plaatje is compleet. Het einde is weer bijzonder emotioneel en die wisselwerking werkt verbluffend. In zijn genre een magnifieke track op een waanzinnig hoog niveau, wat tot op de dag van vandaag nog niet geevenaard is. 'Malcolm is Dead' is de grandioze finale van de soundtrack. Met name de wisselwerkingen, waar James Newton Howard erg goed in blijkt te zijn, werpt zijn vruchten af. Van emotionele lang uitademende violen, hop je door naar wat suspense, gevolgd door wederom een zeer emotioneel stuk. Het op de piano gespeelde thema werkt als een pleister op de wonde, na de soms verschrikkelijk enge nummers. Het einde van dit nummer is werkelijkwaar om bij te huilen. Het hoofdthema wordt in z'n volle glorie gespeeld en klinkt mooier dan ooit.
Alleen maar lof wat betreft deze horror-soundtrack van James Newton Howard. Een minpuntje kan zijn dat de speelduur erg naar het minimum is gebracht. De armoedige 30 minuten zijn in mum van tijd voorbij. Gelukkig biedt de "expanded score" uitkomst. 'The Sixth Sense' zit inmiddels in menig geheugen gegrift en is meer dan de moeite waard om aan te schaffen, mocht deze gouwe ouwe nog niet in je kast staan te verstoffen. Het album bevat allerlei mijlpalen die, wat mij betreft, nog steeds niet zijn overtroffen. Zo zou de track 'Kyra's Tape' zomaar de beste horror-track aller tijden kunnen zijn. Al met al een zeer bijzondere soundtrack die nog vele malen in menig cd-speler zal verdwijnen!
De film werd een groot succes in 1999 en bracht een record aantal dollars in het laatje. Na deze prent was M. Night Shyhamalan dan ook definitief doorgebroken als regisseur. Een reeks van kaskrakers Unbreakable, Signs, The Village, Lady In The Water volgde elkaar snel op. De scharen fans werden alleen maar groter en momenteel mag Shyhamalan zich een van de best verkopende regisseurs aller tijden noemen.
Op de reguliere cd van The Sixth Sense staat helaas maar 30 minuten aan muziek. Daarom raad ik ook van harte de "expanded score" aan, die bij de betere muziekwinkels gemakkelijk te verkrijgen of te bestellen is. Deze bevat twee cd's compleet met alle muziek die in de film te horen is. 'Run To The Church' is de eerste track van het reguliere album en is een rustig en ingetogen nummer. De track 'De Profundis' daarentegen begint rustig, maar het einde van de track is onheilspellend. Violen die een en al horror uitademen spelen een verschrikkelijk eng stukje. Maar al snel keert de bedriegelijke rust terug in 'Mind Reading'. Een schitterende track waarin de rustige strijkers, de schitterende pianosolo's en lichte instrumenten elkaar afwisselen.
Maar dan het nummer 'Suicide Ghosts'. Misschien wel de engste filmmuziek ooit gemaakt. De track opent met een schrikmoment, waar je hart sneller van gaat kloppen. Onverwachts, zonder enige opbouw het ultieme horror-moment. Duidelijk een moment waarin de hoofdrolspeler iets verschrikkelijks bloeddorstigs ziet. En dan een van de hoogtepunten, 'Malcolm's Story - Cole's Secret'. Hierin weet Newton Howard diepgaande emoties perfect te mixen met een vleugje suspense en horror. De rustige strijkers spelen eerst het magnifieke hoofdthema, maar nog allemaal vrij ingetogen. Al snel slaat de sfeer om in het tweede gedeelte van het nummer. Het wordt enger en enger. Op 1:38 is de wanhoop nabij en zien we in de film het filmmoment van de afgelopen eeuw: 'I see dead people'. 'Hanging Ghosts' is weer een track van een groot kaliber. Voor mensen met een zwak gestel geen aanrader. Een verschrikkelijk eng nummer, gevoedt door tokkelende violen en een onrustige piano die, als voorloper op Signs, een drienotig thema speelt.
En dan de track 'Kyra's Tape'. Met recht is dit de gaafste en tegelijktijd engste track die James Newton Howard ooit heeft geproduceerd. Een synthesizer in combinatie met enkele tenoren en bassen uit een mannenkoor zingen een angstaanjagende melodie en geven je kippenvel. Ter toevoeging enkele zachte strijkarrangementen en het plaatje is compleet. Het einde is weer bijzonder emotioneel en die wisselwerking werkt verbluffend. In zijn genre een magnifieke track op een waanzinnig hoog niveau, wat tot op de dag van vandaag nog niet geevenaard is. 'Malcolm is Dead' is de grandioze finale van de soundtrack. Met name de wisselwerkingen, waar James Newton Howard erg goed in blijkt te zijn, werpt zijn vruchten af. Van emotionele lang uitademende violen, hop je door naar wat suspense, gevolgd door wederom een zeer emotioneel stuk. Het op de piano gespeelde thema werkt als een pleister op de wonde, na de soms verschrikkelijk enge nummers. Het einde van dit nummer is werkelijkwaar om bij te huilen. Het hoofdthema wordt in z'n volle glorie gespeeld en klinkt mooier dan ooit.
Alleen maar lof wat betreft deze horror-soundtrack van James Newton Howard. Een minpuntje kan zijn dat de speelduur erg naar het minimum is gebracht. De armoedige 30 minuten zijn in mum van tijd voorbij. Gelukkig biedt de "expanded score" uitkomst. 'The Sixth Sense' zit inmiddels in menig geheugen gegrift en is meer dan de moeite waard om aan te schaffen, mocht deze gouwe ouwe nog niet in je kast staan te verstoffen. Het album bevat allerlei mijlpalen die, wat mij betreft, nog steeds niet zijn overtroffen. Zo zou de track 'Kyra's Tape' zomaar de beste horror-track aller tijden kunnen zijn. Al met al een zeer bijzondere soundtrack die nog vele malen in menig cd-speler zal verdwijnen!
Heerlijk spookachtige filmmuziek van James Newton Howard (Flatliners, Diggstown, Devil's Advocate). In The Sixth Sense spelen strijkinstrumenten en de piano de meest tedere melodieën, om dan langzaam om te buigen naar gedempte atonale terreur... De soundtrack herbergt een nobel thema voor hoorn voor Malcolm, een mysterieus hoofdthema en zachte, emotionele strijkerspassages, geaccentueerd met piano, voor de vele ontroerende momenten rondom Cole. De horrormuziek kenmerkt zich door een griezelige ingetogenheid: sluimerende strijkinstrumenten, waarbij zo nu en dan muzikale schrikeffecten opduiken. Denk hierbij aan "zoemende" strijkers, snerpende kopertonen en her en der een percussieslag. In "Kyra's Tape" krijgt een mannenkoor de hoofdrol, met tegelijkertijd de sluimerende strijkers en de lange tonen van een solo trompet.
De soundtrack is een stuk akoestischer en melodieuzer dan het met synths doorweven Devil's Advocate, en klinkt daardoor een stuk warmer en intiemer. Dit maakt de momenten van traag opkomende en aanhoudende muzikale spanning ("Tape of Vincent" - prachtig) dan ook extra aangrijpend.
Griezelig goed en een mooi voorbeeld van de vermogens van James Newton Howard.
De soundtrack is een stuk akoestischer en melodieuzer dan het met synths doorweven Devil's Advocate, en klinkt daardoor een stuk warmer en intiemer. Dit maakt de momenten van traag opkomende en aanhoudende muzikale spanning ("Tape of Vincent" - prachtig) dan ook extra aangrijpend.
Griezelig goed en een mooi voorbeeld van de vermogens van James Newton Howard.
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
Primal Fear (1996), James Newton Howard (Film)
Crow, The (1994), Graeme Revell (Film)
Primal Fear (1996), James Newton Howard (Film)
Crow, The (1994), Graeme Revell (Film)
Andere soundtrack releases van The Sixth Sense (1999):
Soundtracks uit de collectie: M. Night Shyhamalan Movies
