Horner staat bekend als topcomponist. Soms terecht (Titanic, Braveheart) en soms onterecht.(Troy, wat ik persoonlijk geen hoogvlieger vond)
Hij kopieert ook van zichzelf. In Titanic hoorde ik soms een motiefje uit Braveheart. Maar niet alleen hij heeft er last van, Zimmer deed net hetzelfde met Pirates in Gladiator. Rond de 5 minuten in the Battle hoor je een motief wat verdacht veel aan Pirates doet denken.
Flightplan was destijds een succes(je). Jodie Foster deed (eindelijk) nog eens mee in een film. Het werd een blockbuster van formaat in de USA. Op een vlucht, vertrekkende van Berlijn, raakt het kind van Jodie Foster kwijt. Waar is ze? Ze kan toch niet zomaar zijn uitgestapt. Ondanks dat je weet dat IEMAND haar ontvoerd heeft, is de film enorm knap opgebouwd. Horner mocht deze film van muziek voorzien. En dat doet hij goed.
Leaving Berlin is een mooie track. In het begin is het wat suspense achtig, wordt emotioneler, en eindigt in Suspense. Heel mooi gedaan. De suspense gaat verder in Missing Child. Nooit teveel emotie, maar meer spanning, en mystiek. Ook emotie valt hier te bespeuren. En de eerste echte spannende track is The Search. Het kindje moet gezocht worden. Horner bouwt hier de spanning op. Toch deed het me rond vijf minuten weer denken aan Titanic. Niet per se van noten, maar meer van opbouw en klankgebruik. En vanaf dan is de score eveneens spannender.
Toch, je moet te vinden zijn voor dit soort muziek. Mij ging het soms wat vervelen. Maar ik hoor niet zo graag van dat soort muziek. Objectief gezien is het goed geschreven van Horner, soms teveel underscore, maar als de platenfirma's beslissen om dat erop te zetten, kan hij er niets aan doen.
Echt entertainend is het niet, de muziek kruipt algauw als kamermuziek naar de achtergrond. Natuurlijk, voor zover men kan spreken van kamermuziek in dit geval. Dit is geen ontspannende muziek. Het is spannende muziek, die je wel ergens vastgrijpt en je daar ook niet losmaakt, maar echt empathisch zijn is nogal moeilijk in dit geval.
Hate it or Love it.