Midnight Cowboy

De Amerikaanse dramafilm Midnight Cowboy is gebaseerd op het gelijknamige boek van Leo Herlihy en is geregisseerd door de in 2003 overleden John Schlesinger (Sunday Bloody Sunday, The Day of the Locust, Marathon Man). De film is erg geprezen en kreeg diverse nominaties en prijzen en won drie Oscars, waaronder die voor Beste Film en Beste Regie. Ook in de bioscopen en later in de verhuur als video was de film erg succesvol.
Het verhaal draait om Joe (Jon Voight), die na een moeilijke jeugd vanuit Texas naar New York komt, en als mannelijke prostitué voor vrouwen probeert om geld te verdienen, maar dat komt maar moeizaam op gang. Hij ontmoet Ratso (Dustin Hoffman), een half criminele ritselaar, die hem zal helpen, wat ook weer mis gaat. Als Joe dan zonder geld komt te zitten, biedt Ratso hem aan om bij hem te komen wonen in een kraakpand. Ze spreken af om samen te werken en worden vrienden. Maar de gezondheid van Ratso laat steeds meer te wensen over...

Toen Schlesinger de film maakte wilde hij een song als thema voor de film. Daarbij kwamen verschillende songs voorbij en ook Bob Dylan was gevraagd om een song, maar had die niet tijdig klaar. Er is toen gekozen voor de song 'Everybody's Talkin'' van Fred Neil, die deze song schreef en zelf al in 1966 uitbracht. Hij had geen succes en ook Harry Nilsson die in 1968 de song opnam was er niet succesvol mee. Toen kwam de film en de regisseur koos deze song als z'n hoofdthema. De rest is geschiedenis en de song is een evergreen geworden.
De song komt op een groot aantal momenten in de film voorbij en toen Quartet Records in 2020 met een heruitgave van de muziek voor deze film kwam hebben ze gezocht naar zoveel mogelijk muziek uit de film. Nilsson's uitvoering van de song komt op dit album dan ook regelmatig helemaal of in filmgedeelten terug, soms aangevuld met de scoremuziek van John Barry.

Het originele soundtrackalbum bevat zeven songs uit de film, of eigenlijk 6, want daar staan twee tracks van Nilsson's song op, en vijf scoretracks van John Barry. Dit nieuwe Quartet album begint met die Original Soundtrack als de eerste twaalf tracks van het album. Die eerste cd is aangevuld met een flink aantal alternatieve uitvoeringen van die original tracks. Ook zijn hier de versies van Barry's titeltrack opgenomen die als single zijn uitgekomen.
Daarnaast staan op dit uitgebreide nieuw uitgebrachte album maar liefst tien uitvoering van 'Everybody's Talkin'', maar ook een aantal songs van dit Original Soundtrack album komen een paar keer voorbij in verschillende uitvoeringen. Tegelijk staan hier ook de andere songs uit de film op, die niet op het Original album waren meegenomen.
Beide songs van de Amerikaanse close harmony band The Groop staan elk twee keer op het album, de R&B-song 'He Quit Me' van Leslie Miller staat er drie keer op, de drie songs van de psychedelische rockband Elephant's Memory staan er elk een keer op, maar op de tweede cd is nog een extra song van deze band opgenomen, waarin overigens elementen van de eerdere songs terugkomen. Geen fraaie muziek.
De tweede cd bevat nog een paar source tracks. De eerste is 'Sunshine and Coconut Milk', wat een aardig op gitaar getokkeld deuntje is. De tweede is 'Orange Juice on Ice', wat feitelijk een song is in een soort close harmony stijl. Het is een heel aardig deuntje.

Dan is er de scoremuziek van John Barry. Hij componeerde een intrigerende themamelodie, die als titeltrack op de Original Soundtrack stond en in diverse uitvoeringen op dit uitgebreide album is opgenomen, waaronder in de single-uitvoering, maar ook in de score-tracks 'Night Life', met gitaarbegeleiding en in 'The Cemetary', waarin extra getokkelde gitaarklanken meespelen. De originele titeltrack heeft een mondharmonica als leidend instrument, die voor de film wordt bespeeld door de beroemde Toots Thielemans, maar op het album wordt die harmonica bespeeld door Tommy Reilley. Ook op de andere tracks waarin de themamelodie een hoofdrol speelt staat die mondharmonica op de voorgrond. In 'Finale' en 'End Titles' komen de harmonica en de gitaar opnieuw voor het voetlicht, waarmee het album met die wat melancholieke melodie afsluit.
De andere muziek van Barry's score is nogal wisselend. In de prettige en ingetogen track 'Joe Buck Rides Again', speelt eveneens een mondharmonica, maar nu op de bekende rustige strijkerklanken waarmee Barry zo bekend is geworden. Halverwege zorgen tempo en koperblazers ervoor dat de muziek een westernachtige stijl krijgt. Dit is een fraaie scoretrack, die nog een keer terugkomt.
'Fun City' heeft een nogal jazzy kleuring, met strijkers en koperblazers op de achtergrond en daardoor een heel andere stijl. 'Florida Fantasy' is meer een soort zomers deuntje, met wat caraïbische invloeden, terwijl de track 'Science Fiction' juist een veel meer dreigende kleuring heeft, en toch stijlvol blijft.
Maar behalve deze wat meer melodieuze tracks staan er ook heel andere score-tracks op dit uitgebreide album, zoals 'Daydreams and Nightmares', die wat etherisch klinkt, op de mondharmonica na, de nogal ruige funk-rock-muziek van 'Realization', of 'You're the Only One, Joe', wat feitelijk een nogal onheilspellende soundscapetrack is, met alleen wat creepy geluiden, zonder enige muziek.

Kortom, dit uitgebreide soundtrackalbum dat Quartet Records uitgebracht heeft van de film Midnight Cowboy is een album waarop de fraaie song 'Everybody's Talkin'' van Harry Nilsson een flink aantal keren de revue passeert, al of niet aangevuld met scoremuziek van John Barry. Daarnaast bevat het album een flink aantal andere songs, die meestal duidelijk minder fraai zijn en waarvan een aantal vaker op het album zijn opgenomen. Verder zijn er nog een paar andere songs en source-tracks aanwezig, maar die voegen niet echt veel toe. Van Barry's score zijn een redelijk aantal tracks aanwezig, waarvan een paar fraai zijn, waaronder de zeven tracks waarin het hoofdthema de dienst uitmaakt. De andere score-tracks zijn niet erg fraai en hebben meer een soundscape-karakter. De waardering voor dit uitgebreide album is iets hoger dan voor het Original album, maar dat komt vooral omdat dit album veel meer, waaronder fraaie muziek bevat, maar ook veel meer niet zo fraaie muziek. Die waardering komt daardoor uit op 63 uit 100 punten.