The Ballad of Lucy Whipple


Intrada (720258708823)
Film | Releasedatum: 06/02/2001 | Film release: 2001 | Medium: CD
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Meet Lucy Whipple1:20
2.The Reverend Claymore1:26
3.In Annie's World2:04
4.Morning In Lucky Diggins1:19
5.Teaching Annie To Read1:43
6.Photo Shoot1:59
7.Jake's No Buck5:31
8.The Death Of Butte5:39
9.Lucy's Rescue2:02
10.Lucy Defends2:07
11.Diggins On Fire2:28
12.Poppa?1:57
13.The Preacher Partners1:02
14.Follow Your Heart4:49
15.End Credits0:52
 36:18
Schrijf zelf je recensie

 

The Ballad of Lucy Whipple - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De TV-film The Ballad of Lucy Whipple is geregisseerd door Jeremy Kagan (The Big Fix, The Journey of Natty Gann), met Glen Close in de hoofdrol als moeder Arvella Whipple. De film draait om de verhouding tussen Arvella en haar oudste dochter.
Moeder Whipple vertrekt na de dood van haar man met haar drie kinderen van het noorden van Amerika naar California. De kinderen en vooral haar oudste dochter, die ook 'California' heet (Jena Malone), willen dat eigenlijk niet, maar moeten toch mee. Vooral California botst nogal met haar moeder, maar langzamerhand leert ze in haar nieuwe woonplaats, die nog volop in ontwikkeling is, meer mensen kennen. Ze sluit vriendschap met het meisje Annie, die in de bossen woont en ze verandert haar naam in Lucy. Terwijl Lucy steeds meer mensen leert kennen ontdekt ze ook steeds meer van de geheimen die ze bij zich dragen. Dan leert ze de vader van Annie kennen en komt ze erachter waarom zij in de bossen leeft...

De score voor deze film is gecomponeerd door Bruce Broughton.
Het budget was beperkt, dus ook Broughton moest het doen met weinig. En dat is goed te horen, want de score is aan de minimalistische kant. Waar Broughton jaren eerder voor Silverado nog een stevige score neerzette, met flinke orkestrale proporties, is dat met Lucy Whipple bijna het tegendeel. De instrumentatie is nogal geschoeid op een country-achtige leest en bestaat vooral uit gitaar, fluit, hoorn, fiddle en cello, waar nog beperkt de nodige percussie aan is toegevoegd. De score voldoet dan ook muzikaal gezien heel behoorlijk aan het tijdsbeeld dat de film laat zien. Wel wordt dat nog af en toe aangevuld met kunstmatige klanken uit de synthesizer, om toch een wat vollere klank te krijgen bij scenes in de film die dat nodig hebben, waarbij het meestal gaat om de meer spannende scenes. Toch klinkt de synthesizer nauwelijks kunstmatig en heeft de elektronische muziek ruim voldoende klankkleur om door te kunnen gaan voor een orkestrale underscore. Zo verzorgt de synthesizer de underscore in de tweede helft van 'Jake's no Buck' of in 'Diggins on Fire', terwijl de eerder genoemde akoestische instrumenten dan de leiding hebben, waarbij het geheel dan toch voldoende muzikale inhoud heeft om het beoogde effect te bereiken. Die spannende muziek ligt echter wel weer wat minder gemakkelijk in het gehoor, door klanken die wat rauwer en minder symfonisch klinken en ook omdat de melodieën dan wat te wensen over laten.

Broughton houdt z'n composities op de meeste van z'n scores aan de harmonische kant en dat doet hij ook hier. Daardoor is de muziek gemakkelijk beluisterbaar, mede omdat het beperkte instrumentarium zorgt voor een lichte setting en een redelijk comfortabele sfeer. Vooral de door gitaar gespeelde thema-tracks zijn heel aardig. De melodieën van de thema's zijn best fraai, maar de uitvoering is echter net wat aan de magere kant en daardoor blijven ze dan ook niet in het geheugen hangen. De score zou zeker gebaat zijn bij wat meer pakkend uitgewerkte thema's. Bij een wat meer orkestrale uitvoering hadden de thema's zeker fraaier geklonken, dan in deze wat minimalistische setting. Door die beperkte instrumentatie vallen de melodieën eigenlijk een beetje in het luchtledige en dat is toch wel jammer.

Toch is deze score voor deze tv-film heel behoorlijk geworden, waarbij Broughton appelleerde aan het tijdsbeeld waarin de film speelt, uiteraard mede vanwege budgettaire redenen. De klasse van Broughton is dat hij met beperkte middelen toch iets degelijks weet neer te zetten. Eigenlijk zou hij veel meer gevraagd moeten worden voor bioscoopfilms, met z'n veel ruimere budgetten, dan voor tv-films.

Kortom, met The Ballad of Lucy Whipple heeft Bruce Broughton een score gecomponeerd die past bij de beelden in de film en die de effecten versterkt. Vooral het beperkte budget noopte tot een wat minimalistische score, maar Broughton heeft dit een positieve draai gegeven. De thema's zijn fraai, maar de beperkte instrumentatie gooit wat roet in het eten. Dat is jammer, want met een mooi orkestraal thema was de score duidelijk sterker geworden. Nu blijft het wat voortkabbelen en valt de minimalistische kleuring extra op. De tracks die bij de spannender scenes horen zijn minder gemakkelijk beluisterbaar, maar overwegend ligt de score toch wel heel behoorlijk in het gehoor. De waardering komt op 71 uit 100 punten.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer