French Dressing

De Britse film French Dressing is een komedie, die geregisseerd is door Ken Russell (Women in Love, Tommy, Altered States), die daarmee zijn eerste bioscoopfilm maakte. Hij was al bekend van vele documentaires, met name voor de BBC, vaak over klassieke componisten. De film is in de pers nogal mager ontvangen en was ook in de bioscopen een grote flop, waardoor Russell tegen zijn zin wel terug moest naar de BBC.
Het verhaal speelt zich af in een wat verlopen Britse badplaats, waar Jim Stephens (James Booth) het beheer heeft over de plaatselijke strandstoelen. Zijn vriendin Judy (Alita Naughton) is journalist en Jim stelt voor dat ze een artikel voor de plaatselijke krant schrijft dat er in het stadje een filmfestival gehouden zal worden, waar ook Brigitte Bardot aan meedoet. Na het verschijnen van die krant worden ze bij de burgemeester ter verantwoording geroepen, maar hij draait al snel bij, wanneer dat wel eens heel lucratief voor het stadje zou kunnen worden. Als Bardot niet kan, dan maar een andere sexbom, en die wordt in Frankrijk gevonden...

De muziek bij deze film is van Georges Delerue, die daarmee zijn allereerste score maakte voor een niet-Franse film. Zijn relatie met de regisseur was kennelijk erg goed, want Russell besloot na de flop van de film een documentaire over Delerue te maken, die twee jaar later uitkwam: Don't Shoot the Composer.
Later zou Russell zeggen dat de score van Delerue het enige goede aan de film was.

Van Delerue's score is in 2020 een kort album uitgekomen met slechts ruim tien minuten muziek uit de film. Het is meer een aardigheid dan een volwaardig score-album. Maar het is al een oudere film en er zal wel niet meer muziek van bewaard zijn gebleven. De kwaliteit is overigens niet echt om over naar huis te schrijven en in veel tracks komen geluiden uit de film voor, dus ik neem aan dat de muziek rechtstreeks van de geluidsband van de film komt.

Het album opent met de 'Opening Title', wat een eigenlijk wel aardige, vrolijke en vlotte track is, waarin de piano de leiding heeft, maar daarnaast komen er nog allerlei andere instrumenten voorbij met een vrij hoog percussiegehalte. Orkestrale grandeur hoeven we overigens in deze score niet te verwachten. De film is daarnaast een komedie en dat hoor je duidelijk aan de muziek, niet alleen in deze track, maar ook in andere.
De tweede track is de titeltrack en hierin komt volop gesproken tekst uit de film voor, naast allerlei geluiden uit de film. Delerue heeft in deze track de trompet de hoofdmelodie gegeven, naast een paar andere koperblazers en percussie.

De derde track is een song, door Delerue geschreven, maar in het Engels door Alita Naughton gezongen. De instrumentatie komt echter niet verder dan een geraspte gitaar. Vanaf halverwege stopt de zang en nemen orkestrale klanken de muziek over in een fraai en ingetogen arrangement.
In 'Suite' horen we eerst weer een vlotte en heel aardige melodie, maar ook hier wordt de muziek weer verstoort door gesproken stemmen. Dat geldt ook voor het tweede deel, dat nog wat vlotter en vrolijker is. Het derde deel is duidelijk afwijkend, want hier presenteert Delerue een duidelijk spannende cue, met snelle strijkers en koperblazers. Het vierde deel is juist weer ontspannen, zelfs een beetje zwoel, want de saxofoon speelt vrijwel solo de melodie op percussie, naderhand overgenomen door een klarinet.
De laatste track heeft de toepasselijke titel 'Finale' en begint met een aardige melodie op strijkers en houtblazers, maar ook nu verstoren stemmen en geluiden weer de muziek. Halverwege verandert de muziek in de vlotte en heel aardige melodie die we ook al in de openingstrack tegenkwamen.

Kortom, met dit album van de filmkomedie French Dressing heeft de uitgever wellicht de muzikale gedeelten van de geluidsband bij de film gehaald. Behalve de openingstrack komen in alle tracks allerlei filmgeluiden en gesproken teksten voor, die duidelijk afbreuk doen aan de genietbaarheid. Want Georges Delerue heeft best een heel aardige score gecomponeerd, met veelal vlotte en prettige melodieën en arrangementen, ook al ontbreekt de orkestrale grandeur die de muziek van Delerue zo kenmerkt. Nu is dit een van zijn oudere scores en dat is ook aan de kwaliteit van de muziek goed te horen, want die is niet erg hoog. De muziek is daarnaast duidelijk hoorbaar bedoeld voor een komedie, maar dat heeft Delerue toch goed weten te doseren en zijn komische muziek is nog steeds eigenlijk best fraai. De waardering voor de scoremuziek van Delerue komt op 65 uit 100 punten, maar die voor dit korte album komt niet hoger dan 56 uit 100 punten, waar vooral de korte speelduur, de magere kwaliteit en de geluiden en stemmen debet aan zijn.