Fateless


EMI Records EU (0724386033123)
EMI Records US (0094635963922)
Film | Releasejaar: 2005 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Fateless3:12
2.Return to Life5:59
3.The Field3:29
4.Home Again1:52
5.The Beginning of the Tragedy4:01
6.A Song1:55
7.At the Table2:45
8.Psychological Destruction2:02
9.About Solitude1:36
10.To Return and to Remember1:55
11.A Voice from the Inside3:34
12.A Mirror0:46
13.About Solitude II2:44
14.Voiceless1:54
15.Fateless II4:41
 42:25
Schrijf zelf je recensie

 

Fateless - 08/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op (Nederlands)
Terug van nooit weggeweest, Ennio Morricone heeft de laatste jaren heel wat kleinere films en tv-producties voorzien van vaak prachtige muziek, wat echter vaak ten gevolge had dat zijn scores moeilijk of niet verkrijgbaar waren. Met ‘Fateless’ doorbreekt hij deze tendens, de score is overal verkrijgbaar en om maar met de deur in huis te vallen; kopen luidt het enige advies.

Fateless’ is niet alleen de titel van de score, maar ook die van het hoofdthema, dat een erg kalm, maar zeer aangrijpend thema is, boordevol verschillende instrumententen, waarvan de panfluit, prachtig bespeeld door Ulrich Herkenhoff, dé hoofdrol opeist. Het is een thema zoals we dat kennen van Morricone, zeer makkelijk te beluisteren, doch complex georkestreerd. De verschillende lagen krijgen elk hun speeltijd doorheen de score om in de afsluiting weer één geheel te vormen.

Het tweede thema bespeeld in ‘Return to life’ laat een geheel ander geluid horen, met veel violen en de prachtige stem van Lisa Gerrard, zo langzaam aan een waar icoon aan het worden voor de filmmuziek. Haar bijdrage geeft het thema een haast opgewekte toon, maar schijn bedriegt. Morricone maakt naar het einde toe duidelijk dat dit thema als idyllisch gezien moet worden, als een droom die de hoofdrolspeler koestert om de hoop van overleven vast te houden. Dat de rauwe realiteit zijn droom vaak verstoort blijkt ook in de muziek, want ineens wordt het thema onderbroken door het droevige spel van de panfluit ondersteunt door zware dreunende klanken.

‘The Field’ zet deze zware klanken voort in combinatie met de typische melodische melodieën die Morricone’s muziek kenmerken. Wat Morricone hier verwoordt is dieper dan je op het eerste oog zou vermoeden. De film is doorspekt met het thema hoop en vrees, leven en dood. Die thema’s komen terug in de muziek, het ene moment hoor je het volle orkest, die de bevrijdende hymne uit ‘Return to Life’ bespeelt en daarmee symbool staat voor de hoop. Het andere moment een solo-viool, die dan wel hetzelfde repertoire speelt als het orkest, maar die toch duidelijk de vereenzaming van het personage verwoordt en de daarmee gepaard gaande vrees.

‘A Song’ is het derde thema dat Morricone schreef en wordt door de regisseur Lajos Koltai ‘A hymn of Solitude’ genoemd. Het deed me een beetje denken aan de hymne uit ‘Merry Christmas’ hoewel die vele malen complexer in elkaar zat dan deze van Morricone. Zijn hymne is niet alleen eenvoudiger maar ook veel korter en heeft een veel minder prominente rol dan die uit ‘Merry Christmas, maar is ondanks dat toch erg mooi te noemen.

Hierna wordt de muziek steeds donkerder en lijkt de muziek de hoop te verliezen en om te slaan naar vrees. Echter een heel duidelijke kentering volgt niet. In de tracks erna combineert de Maestro moeiteloos de verschillende thema’s, telkens in een andere variatie, en ondanks de vaak korte speelduur zit er wel degelijk echte thematische ontwikkeling in. Helemaal mooi zijn de verschillende instrumenten die allemaal symbool staan voor een bepaald gevoel dat de jongen heeft.

Met ‘A Voice from the Inside’ wordt duidelijk het einde van de score ingeleid. We horen de zang van Gerrard in combinatie met het orgel, die samen met het orkest een prachtig stuk muziek tentoon spreiden. ‘About Solitude’ begint met weer die zware klanken direct gevolgd door vederlichte muziek, duidelijk weer de strijd tussen hoop en vrees. Heel diep op de achtergrond horen we het orgel nog, totaal verweven in de rest van de muziek. Langzaam beginnen de losse elementen op hun plaats te vallen. Daarnaast horen we ook nog flarden van het ‘Return to Life’ thema. Uiteindelijk sterven bepaalde instrumenten uit, zoals ook bepaalde gevoelens die de jongen heeft langzaam wegebben, al dan niet als gevolg van de vele gruwelen die de jongen op zijn pad tegenkomt.

De afsluitende track verbindt alle overgebleven elementen met elkaar. Dulicmer – een snaarinstrument afkomstig uit het Midden Oosten –, gitaar, violen, panfluit en dwarsfluit komen tezamen om een aangrijpende slotcompositie te spelen. Het tussen hoop en vrees leven heeft verscheuring gebracht, zowel in de muziek als in de jongen, maar met zijn herwonnen vrijheid wordt zijn ziel weer geheeld, althans deels, want zulke gruwelen laten altijd hun sporen achter. Dat is ook te horen aan één duidelijk ontbrekend element; de zang van Gerrard, die in het tweede thema – niet voor niets ‘Return to Life’ geheten – als symbool diende voor het leven. En zo gaat Morricone’s muziek dieper, veel dieper dan je zal opvallen na een eerste luisterbeurt. Een écht meesterwerk.
Fateless - 10/10 - Recensie van Kristof Janssens, ingevoerd op (Nederlands)
Dat dit historisch drama Sorstalanság (of Fateless) van Lajos Koltai uit 2005 door menigeen vergeleken wordt met Schindler’s List en The Pianist hoeft niemand te verbazen. Ook deze Hongaarse prent handelt immers over de gruwelijkheden die de Holocaust met zich meebracht. Het verhaal werd gebaseerd op het gelijknamige Nobelprijswinnende boek van Imre Kertesz. De toen nagenoeg onbekende Daniel Craig had een bijrol in de film.

Als cinematograaf werkte Koltai meermaals samen met de Italiaanse regisseur Giuseppe Tornatore, o.m. voor Legend of 1900. Voor zijn cinematografische bijdrage aan Tornatore’s Malèna werd hij in 2001 zelfs genomineerd voor een oscar in de categorie van “Best Cinematography”.

De muziek voor Sorstalanság, Koltai’s regiedebuut, werd gecomponeerd en georkestreerd door de huiscomponist van Giuseppe Tornatore: Ennio Morricone. En ja, de maestro is er alweer in geslaagd een sterke, emotievolle score bijeen te schrijven. Drie relatief eenvoudige muzikale thema’s en enkele bijkomende cues vormen de basis van de score.

Morricone nam de score op met het Hungarian Radio Orchestra and Choir en deed daarnaast ook beroep op het zangtalent Lisa Gerrard en pamfluitspeler Ulrich Herkenhoff. Gerrard schittert op verschillende tracks, niet in het minst op ‘Return to Life’, waar de pamfluit een centrale functie toebedeeld krijgt.

Het prachtige ‘The Field’ is alweer Morricone op zijn best. De track kent een eenvoudige, maar mooie opbouw waarbij de strakke strijkpartijen almaar krachtdadiger worden.

Ook The Beginning of the Tragedy is een streling voor het oor. De langzame strijkpartijen gaan op deze ietwat donker overkomende track gepaard met gitaar en pamfluit. Na twee minuten komen enkele pianoklanken op de voorgrond en soleert de pamfluitspeler op geniale wijze. Het nummer bloeit plots volledig open wanneer het volledige orkest zich van haar beste kant laat horen. Een hoogtepunt dat helaas veel te kort is.

Het hoofdthema van Return of Life komt in A Song terug aan bod. De zang van Gerrard wordt hier gecombineerd met het Hongaarse koor en strijkers.

Een niet te vergeten hoogtepunt betreft To Return and to Remember. Dit korte nummer begint met up-tempo gitaarspel en repetitieve strijkpartijen. Na amper een minuut eindigt deze melodieuze track in alle sereniteit met enkele prachtige noten op pamfluit.

Het jaar 2005 was een sterk jaar voor Morricone. Naast deze orkestrale score componeerde hij ook de muziek voor de tv-miniserie Karol, un uomo diventato Papa en films als Il Cuore nel Pozzo en Cefalonia. Samen met de muziek voor Karol behoort Fateless tot de beste filmmuziek die hij dat jaar afleverde. Fateless zou zelfs niet misstaan in een top 20 van beste Morricone scores.

Fateless - 09/10 - Recensie van Joris Kessels, ingevoerd op (Nederlands)
Toen ik zag dat deze soundtrack was uitgekomen, een samenwerking van twee van mijn favorieten in de filmmuziekwereld: Ennio Morricone en Lisa Gerrard, was het huis te klein. Ik zou en moest die cd zo snel mogelijk in handen krijgen. Hoewel ik vaak cd’s via internet bestel, kreeg ik het stomme idee dat het waarschijnlijk bij een platenzaak wel sneller zou gaan. Nadat twee platenzaken gefaald hadden en er alweer vijf weken voorbij waren, toch maar weer via internet besteld, et voila: nog niet eens 4 dagen tijd. Laat dat dus een goede les zijn.

De verwachtingen waren dus groot, zeker na die lange periode van uitkijken. En hoe je het went of keert, hoge verwachtingen zullen altijd ten nadele uitpakken voor een score, aangezien je deze beoordeelt aan de hand van het referentiekader dat jezelf hebt geschept. Fateless kon niet aan mijn referentiekader voldoen en de eerste gedachte was dan ook: Is dit alles? Ennio Morricone leek niet in staat te zijn geweest om een thema te schrijven die al zijn vorige thema’s overtreft, en Lisa Gerrard klonk niet zoals ze zou moeten klinken. Gelukkig besefte ik m’n eigen stommiteit en ben er nog eens lekker voor gaan zitten.

De score heeft drie thema’s als basis, elkaar opvolgend in track 1,2 en 3. Het eerste thema bestaat uit een relatief simpel motief, maar krijgt iets extra’s door het prachtige diepe geluid van de panfluit, de rustige liefelijke klanken van xylofoon en harp, de warme strijkers en de doordringende klank van de hobo. Kalm, liefelijk en ietwat droevig. Het tweede thema opent met een in toonherhalende orgel en leeft op tot een mengeling van vele warme strijkers, fluit en op de achtergrond een vrouwenkoor. Als dit wat bedaart, komt Lisa Gerrard ten tonele. Zoals eerder gezegd krijg je een totaal andere kant van haar te horen, een warme aangename opera klank. Ondanks dat Lisa Gerrard niet volluit losbarst, is het buitengewoon oorstrelend. Beheerst, vredig en ietwat melancholisch. Het derde thema is van een heel andere soort. Deze is ernstig, somber en droevig. Prachtig zijn de bijdragen van het zware koper en een huilende viool. Op de score zijn naast verschillende variaties op het thema nog enkele andere thema’s te beluisteren. Noemenswaardig is nog de inzet van de dulcimer (snaarinstrument van origine uit het Midden-Oosten met een metalen klank) en de piano.

De score is over het geheel genomen buitengewoon schoonklinkend en is in tegenstelling tot wat je zou verwachten van een dergelijke film relatief warm en optimistisch. Echt iets voor de kerstdagen. De samensmelting van Ennio en Lisa is, alhoewel niet helemaal naar mijn verwachting, fantastisch, ‘return to life’ wel te verstaan!


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer