De steil van Thomas Newman bepaalt al gouw de sfeer van de film. Denk aan ‘Finding Nemo’, die met name door zijn muziek toch afstand neemt van de andere Pixar films. In deze Newman score horen we vooral de piano en strijkers, die samen ook deze film een heerlijke sfeer geven in de film. Zowel in de box-scènes als in de ‘volwassen’ scènes is de sound van Thomas Newman te horen. Dit betekent dat we niet alleen de heerlijke rustige sound van Newman op de cd horen, maar ook wat actie. Een minpunt van de score is toch de duurtijd van drie kwartier, waar de duurtijd van enkele jaren-30 tracks nog vanaf moet. Echter zorgt dit er ook weer voor dat de score niet langdradig is. Iets dat denk ik niet snel zou gebeuren, aangezien de steil van Newman niet verveeld.
Het is erg jammer dat ik deze score voorheen niet al te vaak luisterde, want bij het beluisteren van de eerste track dacht ik: ‘Woow’. De steil van Newman is direct te herkennen in deze heerlijke pianosolo van slechts 1.20 minuten. De tweede track is één van de jaren-30 nummers, die mij niet bepaalt boeien. Iets dat mij wel boeit is de derde track, waarin we weer een pianosolo te horen krijgen die aansluit op die van de eerste track. Let vooral eens op de strijkers op de achtergrond, die dezelfde melodie spelen als eens gespeeld werd(2003) voor ‘Finding Nemo’. De pianosolo van ‘Change of Fortune’, de vierde track is wat duisterder dan die van voorheen en in de volgende track horen we een ietwat duister thema dat ook afkomstig is van ‘finding Nemo’ is. Later in de track komt de piano ook weer terug met zijn thema. In ‘Cold Meat Party’ blijkt dat Thomas Newman het fenomeen spanning opbouwende underscore ook kent, echter doet dit het goed in de film en op de cd verdient het ook zijn plaatsje wel. In track zeven horen we weer de pianosolo’s gevolg door een jaren-30 track. In ‘Three Bucks Twenty’ laat Thomas zijn steil weer duidelijk horen en in de daarop volgende track horen we lekkere actie. ‘Shoe Polish’ laat ons het thema met zijn ‘Finding Nemo’ muziek weer eens horen. ‘Londonderry Air’ is een niks zegende track met enkel een fluitend persoon. ‘The Hope of the Irish’ is wel weer heel boeiend met zijn aparte steil waarin de gitaar en viool samen een heerlijke sfeer creëren. Het is te vergelijken met ‘An Everlasting Piece’ van Hans Zimmer.
Oude thema’s komen terug, dat blijkt in de track ‘Hooverville Funeral’ waarin niet alleen het ‘Finding Nemo’ thema terug komt, maar ook de pianosolo van track één(iets wat helemaal niet erg is. Beide thema’s bouwen zich wel verder uit in deze track. ‘Fight Day’ laat ons dan weer wel een nieuwe pianosolo horen en de volgende track bouwt de spanning weer goed op. Na de jaren-30 track kunnen we weer genieten van één van de pianosolo’s van Thomas(de mysterieuze die ik eerder noemde) waarna de volgende track weer vol spanning en actie zit. De actietracks en de rustige tracks worden goed afgewisseld, want waar de vorige track vol spanning zat is ‘Bulldog of Bergen’ weer een pianotrack waar de pianosolo met het ‘Finding Nemo’ thema wordt afgewisseld. ‘Big Right’ is een duistere track waar de koperblazers even veel werk verrichten. Een zeer goede track! Na de evenspannende track ‘9, 4, 2, Even’ krijgen we een heerlijke, volle track te horen. ‘Cinderella Man’ begint direct met het eerste thema van de score, maar dan veel voller en tevens wordt het thema eens helemaal uitgevoerd inclusief variaties. De track laat ons nog enkele thema’s horen. ‘Turtle’ is de laatste track van Newman, deze met de ‘andere’ sfeer van ‘The Hope of the Irish’. De laatste track is weer een jaren-30 track, jammer om daar mee af te sluitenten.
Conclusie:
Newman’s sound overheerst in deze soundtrack. De vele pianosolo’s en meeslepende thema’s zijn erg goed, maar ook de actie mogen we niet vergeten. Jammer van de jaren-30 tracks die niet van Newman afkomstig zijn en de score wel erg kort maken, maar verder een zeer goede soundtrack waar we ook twee thema’s van ‘finding Nemo in terug te horen zijn. Een welverdiende acht voor Thomas Newman.