Jan Hammer: Miami Vice
The Complete Collection

In de tachtiger jaren was Miami Vice een erg populaire serie op tv, niet alleen in Amerika, maar ook in Europa. Het was een voor die tijd opvallende serie, met name omdat het concept anders was dan gewoonlijk bij politieseries. Het draaide in de serie niet zozeer om de verhalen, maar vooral om de presentatie daarvan. Het zag er allemaal gelikt uit en muziek speelde een grote rol.
Beide hoofdrolspelers Crockett en Tubbs (Don Johnson en Philip Michael Thomas) liepen er altijd rond in scherp gesneden maatpakken, reden rond in snelle bolides en hadden de mooiste en meest sexy dames bij de hand. De serie had daarmee een imago van snelheid en stoerheid en criminelen werden bij voorkeur naar de andere wereld geholpen in plaats van gearresteerd.

De muziek in de serie was helemaal toegesneden op de presentatie en in elke aflevering kwam wel een popsong voorbij, met regelmatig zelfs een persoonlijke verschijning van de artiest in de serie, als muzikant of als acteur in een cameo-rolletje.
Jan Hammer kreeg van de producenten de vrijheid om zijn invulling te geven aan de muziek voor de serie. De muziek van Hammer kwam bijna volledig uit de synthesizer, wat voor die tijd als moderne muziek werd bestempeld. De composities spraken toen echter zo aan dat sommige stukken wekenlang in de hitparades hebben gestaan. Ook won Hammer de nodige prijzen met z'n muziek.

Omdat de muziek vrijwel volledig uit de synthesizer komt en stamt uit de tachtiger jaren, klinkt het in onze tijd niet meer zo geweldig. Toch heeft Hammer zeker een aantal erg fraaie composities neergezet voor deze serie. Alle klanken komen uit de elektronische koker en daardoor klinkt de muziek nogal kunstmatig. Daarbij past Hammer weinig volle klanken toe (de synthesizers waren toen wellicht nog niet zover), waardoor de muziek vaak nogal beperkt overkomt, met weinig kleur of smaak. Vaak ook laat Hammer bij de wat spannender tracks een soort grommende underscore horen, waarop het met heldere klanken een melodie neerzet. Soms is dat fraai, vaker echter nogal mager.
Wat Hammer zeker goed doet is de combinatie van synthesizerklanken met de elektrische gitaar. Dat geeft een aantal tracks een wat ruigere klank, waardoor ze wat minder klinisch overkomen en wat meer rock-gehalte hebben. Dat zijn ook vaak de fraaiere tracks.
Het algemene gevoel bij de muziek van Miami Vice is nogal klinisch. Dat past natuurlijk prima bij het imago van de serie, waarbij het er ook allemaal nogal gelikt uitziet.
Daardoor heeft zowel de tv-serie als de muziek nogal een sfeer van onechtheid. Het leeft niet en beklijft niet. Natuurlijk zitten er in de score echt wel mooie tracks, maar het algehele gevoel blijft, dat het nogal kunstmatig is. Waardering: 62 uit 100.