Charlie and the Chocolate Factory


Warner Sunset US (0012569722644)
Film | Releasedatum: 12/07/2005 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Wonka's Welcome Song1:01
2.Augustus Gloop3:10
3.Violet Beauregarde2:08
4.Veruca Salt2:13
5.Mike TeaVee1:32
6.Main Titles5:00
7.Wonka's First Shop1:42
8.The Indian Palace3:16
9.Wheels in Motion3:17
10.Charlie's Birthday Bar1:53
11.The Golden Ticket / Factory3:03
12.Chocolate Explorers2:14
13.Loompa Land1:42
14.The Boat Arrives1:15
15.The River Cruise1:54
16.First Candy1:21
17.Up and Out3:11
18.The River Cruise - Part 21:56
19.Charlie Declines1:32
20.Finale3:46
21.End Credit Suite7:01
 54:07
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Charlie and the Chocolate Factory - 09/10 - Recensie van Marie-Lise Van Wassenhove, ingevoerd op (Nederlands)
CHARLIE AND THE CHOCOLATE FACTORY

Ik ga hier iets toegeven dat waarschijnlijk door sommigen als enorm schokkend zal worden ervaren: als kind had ik een hekel aan Roald Dahl. Oh, ik was dol op fantasie en sprookjes, maar Dahl’s verhalen konden me niet betoveren. Integendeel! Het lezen van DE HEKSEN (en het zien van de film op school) heeft me zo een beetje mijn eerste enorme trauma in mijn anders quasi-zorgeloze kindertijd opgeleverd. En ik kan nog altijd geen spaghetti eten zonder te denken aan die vreselijk vieze worm-scène uit DE GRIEZELS.
Aan CHARLIE AND THE CHOCOLATE FACTORY (of SJAKIE EN DE CHOCOLADEFABRIEK zoals het “zo mooi” in het Nederlands heet) ben ik zelfs nooit begonnen.
Maar aangezien ze zeggen dat je je kinderangsten en -trauma’s onder ogen moet durven zien, heb ik uit nieuwsgierigheid (en op meer gevorderde leeftijd) REVOLTING RHYMES gekocht, en zie! Ik was verkocht.
Je zou het misschien niet meteen denken, maar al die nostalgische nonsens leidt echt tot iets: dankzij mijn CHARLIE-vrije jeugd (ik heb zelf nooit de Gene Wilder-film gezien) heb ik de Burton-film en Elfman-soundtrack zonder de minste vooroordelen kunnen zien en beluisteren. In deze bespreking zullen dus geen vergelijkingen aan bod komen (hoewel die natuurlijk op zich wel interessant zijn, misschien iets voor later?), maar ik ga me nu dus volledig op Burton’s en dan vooral Elfman’s interpretatie van het verhaal richten.

(01) Wonka’s Welcome Song
De CD begint met een grotesk (en vervelend?) liedje. In de film wordt het gezongen door een poppenspel en het eindigt in een nogal dramatische climax (dat oog dat er op een bepaald moment uitfloept is vrij “indrukwekkend”). Het doet me denken aan “Welcome to Duloc” uit SHREK.
Het verrast in ieder geval als openingsnummer en het kan zijn dat sommigen er zich aan storen, maar ik vind dat het eigenlijk wel werkt. Het creëert perfect de donkere en geschifte sfeer waar de rest van de film in baadt.

(02) Augustus Gloop
Elfman moet zich enorm geamuseerd hebben bij het componeren van de liedjes voor de vier irriterende kindertjes. Elk lied is compleet verschillende van het ander (hoewel het oorspronkelijk wel de bedoeling was om ze allemaal in Bollywood-stijl te schrijven, zoals dit hier).
In de film zijn het de Oompa-Loompa’s (de kleine werkers van de fabriek) die de liedjes zingen, maar eigenlijk is het, zoals jullie ondertussen allemaal wel al weten, Danny Elfman himself die al de verschillende stemmetjes inzingt.
“Augustus Gloop” vertelt over de “verdrinking” van gulzige Augustus in de stroom chocolade. Het lied leunt, vooral dankzij de stuwende percussie en refrein, het dichtst aan bij de ‘Oompa-Loompa-getinte muziek’ die later op het album te horen is.
Swingende koperblazers geven het een extra ‘schwung’ (ik kan er altijd moeilijk bij stil blijven zitten).
De choreografie die het lied in de film begeleidt, is trouwens best wel grappig (vooral die rond 1’32).

(03) Violet Beauregarde
Terwijl Elfman zijn inspiratie voor “Augustus Gloop” haalde uit Bollywood, klinkt “Violet Beauregarde” meer als moderne pop, met een duidelijke bastoon en voorzien van de nodige elektrische gitaar en dreunend refrein (waar je veel te lang mee in je hoofd blijft zitten!).

(04) Veruca Salt
Een heerlijke parodie op een melige popsong uit de sixties, compleet met zeemzoeterige vocalises (“aaaaaaah”) en (in de film) een hilarische choreografie (denk maar aan die bewegingetjes bij “horrid smeeeeeeeeeeeell”).
Het gebruik van de sitar vergroot alleen maar het zeemzoeterig gevoel (en geeft het lied tegelijkertijd ook iets exotisch).

(05) Mike Teavee
Okay, dus we hebben Bollywood, moderne pop en de sixties gehad, nu … it’s time to rock ;-)!
Dit liedje vind ik persoonlijk het minst van de vijf (waarschijnlijk omdat 80’s rock niet echt mijn ding is), al moet ik toegeven dat de “Bohemian Rhapsody”-hints wel knap (en grappig) zijn.
In de film zien we hoe ergerlijke ‘Mike’ doorheen verschillende tv-programma’s gezapt wordt. De muziekstijl verandert naargelang de show waarin hij verschijnt. Dus als hij ineens opduikt tussen een Beatles-achtige groep, krijgt de muziek even weer een sixties-gevoel (1’04).

(06) Main Titles
Na de vijf liedjes, krijgen we (eindelijk) het score-gedeelte op de soundtrack voorgeschoteld, dat opent (net als de film trouwens) met deze “Main Titles”.
Het begin klinkt eigenlijk vrij “griezelig”. Neerwaartse violen maken onmiddellijk duidelijk dat je zo dadelijk een Tim Burton film gaat zien met de voor hem typische meer gothic- kantjes. Het zal niet de typische kinderfilm vol reuzengeur en maneschijn worden.
Geleidelijk aan verandert de sfeer: violen en een sterke percussie (0’23) (die me sterk doen denken aan de “Main titles” in SPIDER-MAN) introduceren (we gaan dit deel voor het gemak verder het A-deel van het hoofdthema noemen) het eigenlijke hoofdthema 0’47 – het B-deel) (de titel van de film verschijnt op het scherm).
Voortstuwend slagwerk en “etnische” vocalises geven het zes-noten thema bijna een “oer-gevoel”. Het thema verwijst naar de geheimzinnigheid van de fabriek en natuurlijk ook naar de Oompa-Loompa’s die er een grote rol in spelen. Misschien dat dat het meer “primitief-klinkend” karakter verklaart.
Op het scherm zien we bij deze muziek hoe een Wonka chocoladereep wordt gemaakt. Het mechanische proces wordt echt benadrukt door de plotse opflakkeringen van koor, violen, koperblazers en het gebruik van synthesizer.
Geluidseffecten hier en daar creëren een origineel (en tegelijkertijd ook ietwat griezelig) sfeertje, zoals rond 1’22 en 2’04 waar het effect lijkt op een hoop knagende eekhoorns.
Er volgen een hele reeks herhalingen en variaties op het hoofdthema (zowel van het A als het B-deel).
De muziek deint zachtjes uit en we horen een tweede thema (dat ik het familie-thema zal noemen) (4’34) dat ons voorstelt aan de held van het verhaal, Charlie Bucket. Net als het beroemde hoofdthema van EDWARD SCISSORHANDS klinkt het als een duister, maar vooral melancholisch wiegenliedje. Een fluit, zachte strijkers en een mysterieus klinkend koor geven het een zekere onschuldigheid. “Familie” is een zeer belangrijk gegeven in het verhaal, dus het is dan ook niet echt verrassend dat dit thema ook in heel wat andere tracks te horen zal zijn.

(07) Wonka’s First Shop
Grootvader Joe vertelt Charlie meer over Willy Wonka’s vreemde geschiedenis. Na een zeer speels begin, horen we vanaf 0’19 het thema van Willy Wonka. Zoals bij de meeste van Elfman’s thema’s (Denk maar aan EDWARD SCISSORHANDS, THE NIGHTMARE BEFORE CHRISTMAS) baadt het opnieuw in melancholie, wat alleen maar het mysterie van Wonka’s achtergrond vergroot.
Vanaf 0’58 wordt ineens naar een climax met koor en koperblazers gewerkt: Willy Wonka opent onder grote belangstelling zijn chocoladefabriek.

(08) The Indian Palace
Een sitar en andere exotische instrumenten brengen ons meteen naar het verre Indië, waar we in een flash-back zien hoe Wonka een chocoladen paleis voor een plaatselijke prins bouwt.
Vanaf 0’56 beginnen onheilspellende strijkers de behaaglijke sfeer te doorbreken – er is iets vreselijks aan het mislopen. En ja hoor, rond 1’14 beschrijven sterke koperblazers en een klagende sitar het smelten van het paleis, want zelfs Wonka is er nog niet in geslaagd chocolade uit te vinden die aan de brandende warmte van de zon kan weerstaan.
De climax wordt gevolgd door een jazzachtig klinkend stukje, met een dreigende onderscore (1’50) (spionnen zijn Wonka’s geheime recepten aan het doorverkopen) waarin we ook kort het A-deel van het hoofdthema kunnen horen (2’01).
Plotseling wordt de muziek weer vrolijker (2’13) ) – “dankzij” de industriële spionage beginnen ook andere fabrikanten chocolade “à la Wonka” te verkopen.
Dit is natuurlijk voor Wonka zelf nogal rampzalig (Wonka theme – 2’34) en onder begeleiding van een nogal bombastische, neerwaartse variatie op zijn thema, sluit hij zijn geliefde fabriek.

(09) Wheels in Motion
Zachte violen en piano stellen ons verder voor aan Charlie’s familie. Vanaf 0’43 horen we het hartverwarmende familie-thema; ondanks hun armoede is Charlie’s familie gelukkig. Menselijke warmte en geborgenheid zijn nu eenmaal belangrijker dan geld of luxe.
Bij 0’59 wordt de rust verbroken wanneer het A-deel van het hoofdthema plots doorbreekt, gevolgd in 1’11 door het B-deel. De personages zijn voorgesteld, het is tijd dat het verhaal van start gaat. Wonka organiseert een wedstrijd: vijf kinderen krijgen de kans om zijn fabriek te bezichtigen. Ze moeten dan wel één van de Golden Tickets vinden die in vijf Wonka-chocoladerepen zitten verstopt.
Na een zachter, meer mysterieus klinkend intermezzo (Wonka’s mededeling wordt gelezen) begint de opwinding te stijgen (bijvoorbeeld die subtiel tikkende klok bij 2’26 – Japanse kinderen wachten ongeduldig voor de winkel om als eerste een reep te bemachtigen) en massahysterie breekt los. Overal ter wereld (van het eerder vernoemde Japan tot Marokko – 2’38) beginnen mensen wanhopig te zoeken naar één van die felbegeerde tickets.
De muziek wordt beïnvloed door het continent (of land) waar de actie zich afspeelt, gaande van een Arabisch (2’38-2’52) naar een meer “suburban” tintje (2’56-3’03; het doet me wat denken aan de “opening titles” van DESPERATE HOUSEWIVES – ook van Elfman trouwens).
Het nummer deint mooi uit.

(10) Charlie’s Birthday Bar
Zachte violen en piano spelen een warme onderscore. Toch wordt ook hier geleidelijk een spanning opgebouwd. Zal Charlie een ticket vinden in de reep die hij voor zijn verjaardag heeft gekregen?
Jammer genoeg niet. Ontgoocheling volgt (0’53). Toch geniet Charlie van zijn verjaardagscadeau en deelt vrijgevig zijn chocolade met zijn familie.
Je verwacht eigenlijk dat het familie-thema zijn intrede zou maken, maar dat doet het niet. De muziek creëert vooral een gezellige (en opnieuw nostalgische) sfeer. De piano-akkoorden (bijvoorbeeld rond 1’34) doen het beetje aan Thomas Newman denken.

(11) The Golden Ticket/Factory
Het koor en de strijkers scheppen een bijna magische, opgewonden sfeer. Charlie heeft een Gouden Ticket gevonden en mag Wonka’s fascinerende fabriek bezoeken.
Bij 0’51 brengt het orkest een schitterende versie van het familie-thema, hier op gelijkaardige manier georkestreerd als het hoofdthema. De vijf kinderen en hun begeleider gaan, onder massale mediabelangstelling, naar de fabriek.
De opwinding stijgt nog verder (1’07); de wereld wacht ongeduldig op de eerste glimp in jaren van de geheimzinnige Willy Wonka. Lage strijkers herhalen zacht het begin van het thema. Een klok lijkt af te tikken.
Om precies 10 uur gaat de poort open (2’17). De kinderen en hun begeleider gaan naar binnen. De strijkers en het koor behouden de spanning. Bij 2’47 spelen de lage strijkers zacht het A-deel van het hoodthema.
De track gaat over in…

(12) Chocolate Explorers
Dit is Efman zoals we hem het beste kennen: duister, tobbend en melancholisch.
Het begin lijkt een introductie op het Wonka-thema maar dan spelen strijkers akkoorden van het A-deel van het hoofdthema, gevolgd door een vreemde climax (let op die kleine belletjes die het familie-thema spelen – 0’20) (0’22 – een neerwaartse versie van het familie-thema?). De bezoekers komen aan in de kamer met de rivier van chocolade. Het koor (dat variaties brengt op het Wonka-thema 0’33) en de geluidseffecten vergroten alleen maar het mysterieuze gevoel.
Koperblazers spelen zacht het A-deel van het hoofdthema. De bezoekers dringen dieper en dieper door in de fabriek (1’18) – het slagwerk, de strijkers en het ritmische geneurie (1’40 – opnieuw het begin van het A-deel) doen het echt klinken als een spannende ontdekkingsreis doorheen ongekend gebied.

(13) Loompa Land
Primitief klinkende vocalises en een exotische orchestratie (met elektrische gitaar?) brengen ons naar Oompa-Loompa land, dat diep ligt verborgen in de jungle. Een plotse opwelling van koperblazers kondigt een hectische climax aan (0’53 – ik ben niet volledig zeker wat hier gebeurt – wordt Wonka hier achtervolgd door dat gigantische insect?). Na een korte stilte, is de kalmte hersteld.
Na 1’25 horen we de Oompa-Loompa onderscore, die we ook kunnen terugvinden op de meeste andere tracks waarin de kleine wezentjes een belangrijke rol spelen.

(14) The Boat Arrives
Een fantastisch nummer. Schitterend over-dramatisch en theatraal.
Stevige drumslagen kondigen op het ritme van een slavenschip de komst van de boot aan die wordt bestuurd door Oompa-Loompa’s (vandaar de bijna gonzende vocalises).
Rond 0’41 meert de boot eindelijk aan. Strijkers, koperblazers en geluidseffecten bouwen een erg bombastische climax (0’41 – de muziek zou ook nog kunnen dienen om een slechterik in te leiden).
De track gaat over in…

(15) The River Cruise
De muziek behoudt haar onheilspellend en geheimzinnig karakter. Wervelende strijkers en percussie creëren het ritme van bewegend water. De Oompa-Loompa’s blijven neurieën.
Rond 1’13 is er een plotse verandering in het ritme; het geneurie wordt complexer (in verschillende lagen) en dringender.
Deze muziek zal ook opduiken in “The River Cruise, Part 2”.
Het nummer deint zacht uit.

(16) First Candy
Een van mijn persoonlijke hoogtepunten. In een flashback zijn we getuige van één van de belangrijkste momenten in Wonka’s leven: zijn eerste kennismaking met snoep.
De muziek begint met een soort magische anticipatie, versterkt door geluidseffecten (gelijkaardig aan die uit de “Main Titles”).
Rond 0’20 horen we een nostalgische, bijna triestige versie van het Wonka-thema. Plots stijgt de spanning (0’33) (Willy wikkelt zijn eerste snoepje los en steekt het gretig in zijn mond). Het effect is onmiddellijk. Het orkest speelt het Wonka-thema met grote verve – het is alsof je ineens een nieuwe wereld binnen gaat, boordevol fantastische gewaarwordingen.
Het is de overwinning van snoep op stoïcijnse tandartsen (Willy’s vader in de film); het is het eindelijk kunnen genieten van de “verboden vrucht”…

(17) Up and Out
De beroemde lift-scène (stond op de cover van het Nederlanstalig boek, als ik het me goed herinner).
Energieke en voortstuwende geluidseffecten drijven de lift “naar boven en uit” de fabriek. Zware koperblazers brengen het A-deel van het hoofdthema (0’51), terwijl de lift uit de schoorsteen vlamt en over de fabriek vliegt.
Het tweede deel is vooral onderscore (met enkele geluidseffecten) (ontmoet Wonka hier Charlie’s familie?), zonder duidelijk thema behalve hier en daar wat flarden van het A-deel (bijvoorbeeld 1’44 waar het wordt gespeeld door een onheilspellend orgel).
Soms doet de muziek me denken aan het thema van Dokter Finklestein uit THE NIGHTMARE BEFORE CHRISTMAS.

(18) The River Cruise – Part 2
En we zijn terug op de roze boot met de Oompa-Loompa’s om onze reis doorheen de Fabriek verder te zetten. We horen dezelfde onderscore als die op het eind evan “The River Cruise” maar nu begeleidt het koor het geneurie (0’20). Strijkers (later vervangen door de koperblazers) zijn nu prominenter aanwezig en scheppen een nog groter gevoel van urgentie en mysterie. Schitterende muziek!

(19) Charlie declines
Opnieuw een erg zacht, triest stukje, gebracht door harp, strijkers en piano. Het lijkt zeer sterk op “Charlie’s Chocolate Bar” (bijvoorbeeld de piano rond 0’43). Net als toen horen we Charlie’s ontgoocheling (nu in Wonka’s karakter). Je verwacht opnieuw het familie-thema, maar de muziek blijft onderscore.

(20) Finale
Maar zoals in alle sprookjes is het happy end nooit echt ver weg.
Piano en strijkers brengen de zachte onderscore van “Charlie’s Chocolate Bar” en “Charlie declines” maar nu maakt het familie-thema, dat erg onschuldig klinkt, eindelijk zijn intrede (1’18) (Willy Wonka maakt nu ook deel uit van Charlie’s familie).
Rond 1’48 wordt het thema op een bijna ondeugende manier gespeeld. Belletjes, meeslepende strijkers en het koor die verschillende variaties op het familie-thema brengen, creëren een echte Kerstmis-sfeer.
En zo, op deze suikerzoete noot, eindigt ook de film.

(21) End Credits Suite
De suite is eerder een reeks karaoke-versies (kan altijd van pas komen op feestjes!) van de vijf Oompa-Loompa liedjes. Achtereenvolgens horen we “Wonka’s Welcome Song”, “Violet Beauregarde”, “Augusts Gloop”, “Mike Teavea” en “Veruca Salt” (compleet met melige piano, sitar en backing vocals!)
Deze instrumentele versies benadrukken Elfman’s talent en oog voor detail (of dat toch van zijn orchestrators). Elk liedje is echt wel het resultaat van een juiste combinatie van verschillende ritmes, vocalises en instrumenten – er wordt “eenheid” gecreëerd uit complete chaos.

--

En eigenlijk kunnen we zo ook de score van CHARLIE AND THE CHOCOLATE FACTORY samenvatten. Elfman kon echt vrij spel geven aan zijn talent en ontembare fantasie (gecombineerd met Burton’s interpretaties natuurlijk). Hij had de mogelijkheid om te experimenteren, en hij heeft die kans met beide handen gegrepen: de score is gevarieerd, zonder zijn (haar?) gevoel van eenheid te verliezen. Hier en daar klinkt het misschien iets saaier (vooral bij de onderscore-tracks), maar toch blijft je aandacht voldoende vastgehouden. We kunnen alleen maar vol spanning afwachten en uitkijken naar wat de volgende samenwerking tussen Burton en Elfman zal brengen.



Charlie and the Chocolate Factory - 07/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Charlie and the Chocolate Factory” is één van de meest geliefde werken van Roald Dahl, de auteur van onder andere de succesvolle kinderboeken “The Witches”, “GVR”, “James and the Giant Peach” en “Mathilda”. Dahls ouders kwamen oorspronkelijk uit Noorwegen, maar de schrijver werd geboren in Llandaff, Glamorgan (GB) in 1916. Tijdens de Tweede Wereldoorlog sloot hij zich aan bij de RAF in Nairobi maar raakte tijdens een missie in Libanon zwaar gewond, maar zou toch nog als gevechtspiloot in Griekenland en Syrië aan de bak komen. In ’42 trok Dahl naar Washington als Assistant Air Attaché maar werd door zijn opmerkelijke schrijfcapaciteiten opgenomen in de Geheime Dienst. Na de oorlog zou de man zich meer en meer toeleggen op het schrijven van kinderboeken en werden vele van zijn avonturen zo vastgeankerd in menig kindergeheugen. In 1990 overleed hij en liet zijn fans een arsenaal van wonderlijke avonturen na. Zoals het Hollywood betaamd, werden al vlug de eerste films afgeleverd die zich baseerden op de verhalen van Dahl. De wonderlijke wereld die de auteur creëerde werd met alle middelen voor handen naar het grote scherm gebracht. “James and The Giant Peach” werd een poppenfilm, “Mathilda” van Danny DeVito werd een bescheiden succes maar het was Tim Burton die in 2006 de hoofdvogel afschoot met zijn adaptie over Willy Wonka’s chocolade imperium. Nu is Burton niet vies van überfantasie verhalen en castte hij niet geheel onterecht Johnny Depp als de flamboyante Wonka en nieuwkomer Freddie Highmore als Charlie. Highmore had al eerder het publiek verbaast met zijn sterke vertolking als één van de kinderen die J.M Barrie inspireren tijdens het schrijven van ‘Peter Pan’ in “Finding Neverland”. Voor de muziek werd opnieuw geopteerd voor huiscomponist Danny Elfman die er ook deze keer een potporie van stijlen en thematiek van maakt, soms tot op het banale af met eigenaardige synthesizereffecten en bizarre cantates. Het verhaal laat zich eenvoudig samenvatten. Charlie is een jongen uit een arm, Engels gezin die op zijn verjaardag een gouden ticket vindt, die recht geeft op een bezoek aan de grootste chocoladefabriek ter wereld die in het bezit is van Willy Wonka. Samen met vier andere kinderen, ettertjes avant la lettre, worden ze door de eigenaar van de fabriek rondgeleid in een bizar en knotsgek bedrijf waar de Loompa’s als ijverige werkkrachten allerlei nieuwe en fascinerende soorten snoepgoed produceren. Uiteindelijk worden de ettertjes één voor één vakkundig verwijderd door Wonka, die niet is opgezet met hun onmogelijke eisen en fetisjisme voor de meest uiteenlopende, moderne aanlokkelijkheden zoals geweld, schoonheid en eten. Genoeg voor Burton om zich volledig uit te leven. De film stormt voorbij op het scherm en het hoge tempo is veeleisend voor de kijker als de componist. Elfman zit kennelijk met een dilemma in zake de begeleidende score. Er gebeurt zoveel dat hij amper rust vindt om zijn thema’s en melodieën te ontwikkelen, laat staan ze uit te werken. Daardoor lijkt de soundtrack erg chaotisch en onsamenhangend. Maar wie goed luistert, zal versteld staan over het rijke palet van diverse motiefjes en opmerkelijke orkestraties die “Charlie and the Chocolate Factory” rijk aan is.

Voor de film werden vijf liedjes gecomponeerd door Elfman die werden gebaseerd op de gedichten die Dahl in zijn boek heeft verwerkt. Verwacht hier geen innemende songs zoals Elfman componeerde voor ‘Corpse Bride’ of ‘The Nightmare Before Christmas’. De liedjes zijn immers allemaal ingezongen door de Loompa’s, een dwergachtig volkje die, nadat ze door Wonka in de Afrikaanse rimboe werden gevonden, de snoepgoedwereld bevolkt. De Loompa’s werden door één acteur vertolkt die digitaal werd vermenigvuldigd. Zodoende is de chorus een opeenstapeling van samples en gekopieerde opnames. De gesamplede stemmen komen ook terug doorheen de score, maar gelukkig gebruikt Elfman ook de Metro Voices om de chorale passages van de nodige grandeur te voorzien. De liedjes zijn veelal gearrangeerd voor synthesizers gecombineerd met big band. De olijke teksten van de hand van Dahl zelf zijn ogenschijnlijk de blikvangers. Elfman boort voor zijn melodieën de typische stijl van de jaren ’80 aan en kom dichtbij zijn vroegere composities voor ondermeer “Beetlejuice” uit 1988. Het openingsnummer van de cd “Wonka’s Welcome Song” lijkt dan zoweer weggelopen uit de afgrijselijke Disney stoet die Time Square ooit teisterde met het monsterlijke “It’s a Small World After All”. Meer recentelijk doet de stijl denken aan het welkomstliedje uit de Shrek Soundtrack wanneer het groene trol en zijn trouwe ezeltje aankomen in Duloc. “Augustus Gloop” steunt sterk op de Afrikaanse stemmen en percussie die de Loompa’s typeren. “Violet Beaugarde” is dan weer een hip nummer geworden met een coole beat en disco-invloeden. “Veruca Salt” krijgt dan weer een popballade die zo lijk weggelopen uit een High School Musical. Tenslotte is er “Mike Teavee” die een haast mechanische setting meekrijgt met schreeuwerige elektrische gitaren en een dreigende melodie die haast uit “The Nightmare Before Christmas” werd gekopieerd en een mix lijkt van een musicalsong en Queen (inclusief Bohemian Rhapsody sound effecten).

De score komt niet echt als een verademing en blijkt al even ontoegankelijk als de liedjes. In de “Main Titles’ stelt Elfman zijn hoofdthema voor dat op een hybride lijkt van “Batman” versus “Spiderman”. De Metro Voices mogen voor het eerst hun opwachting maken maar worden al vlug overstemd door gesamplede stemmen. Tevens wordt het orkest vaak overstemt door banale synthesizereffecten zodat het nummer heel wat van zijn aantrekkelijkheid verliest. En toch, als je de eerste noten hoort zal je direct kunnen zeggen dat dit een typische Elfman is en motiefjes kunnen ontdekken uit “Edward Scissorhands” en “Big Fish”. Typische fantasienummers als “Wonka’s First Shop” en “The Golden Factory” zijn orkestrale pareltjes die zeker door menig filmmuziekfan zullen worden gesmaakt. De decadente orkestraties, orgel en vreemde percussie-instrumenten en de vocale uitbarstingen zijn om te watertanden. De Indische melodie in “The Indian Palace” lijkt haast surreëel in context van het verhaal maar eindigt in een overweldigende Elfmanesque apotheose wanneer het paleis uit chocolade volledig in elkaar zakt. Helaas is er ook een pak underscore terug te vinden op het album die wordt geclusterd in het tweede deel van de soundtrack. “Charlie’s Birthday Bar” en “The River Cruise” zijn gemoedelijke en erg rustige composities die op zich weinig om het lijf hebben. Vaak schuilen kleine motieven die Elfman kopieert uit zijn liedjes achter de lang uitgesponnen strijkerpassages en spaarzame vleugen piano. Daarnaast komt nog dat een track als “Loompa Land” een verschrikking is die je liefst zo vlug mogelijk wilt skippen. Gelukkig herpakt Elfman zich in het avontuurlijke “First Candy” en “Up and Out”. Het album sluit bijzonder rustig en sereen af. Nummers als “Charlie Declines” en “Finale” zijn best luisterbaar maar echt origineel of opmerkelijk zijn ze niet te noemen, hoewel de occasionele uitbarstingen voor het koor je eventjes wakker schudden. Het is jammer dat Elfman zijn melodische uitbarsting die hij in de “Main Titles” introduceert zo weinig verweeft in het verdere gedeelte van zijn score. Het album sluit af met een suite van de liedjes die Elfman componeerde maar helaas niet echt als een hoogvlieger kan worden beschouwd.

Charlie and the Chocolate Factory” is een score die adequaat en perfect past bij de film, maar zonder de beelden veel van haar magie verliest. Elfman heeft kennelijk op automatische piloot gecomponeerd en zijn materiaal is niet vernieuwend noch echt aantrekkelijk te noemen. De muziek doet wat er van wordt verwacht maar niet meer dan dat. De soundtrack is zeker niet Elfmans beste werk en zal ook niet de geschiedenis in gaan als een klassieker. Voor Elfman fans is er genoeg materiaal beschikbaar gemaakt om volop van te genieten, maar voor de muziekliefhebber die zich niet echt focust op de componist zijn werk blijft “Charlie and the Chocolate Factory” een weinig bevredigende ervaring. Af en toe wordt de interesse even gewekt door enkele seconden van vocale schoonheid door het koor, maar daarnaast biedt deze cd weinig opwindende muziek. Ook de bizarre liedjes en de vaak afgrijselijke synthesizers zullen menig wenkbrauwen doen fronsen en vele liefhebbers van de overbekende Disney sound afschrikken. Best even beluisteren voor je deze koopt!
Charlie and the Chocolate Factory - 07/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Willy Wonka: Do you like my meadow? Try some of my grass! Please have a blade, please do, it's so delectable and so darn good looking!
Charlie Bucket: You can eat the grass?
Willy Wonka: Of course you can! Everything in this room is eatable, even I'm eatable! But that is called 'cannibalism,' my dear children, and is in fact frowned upon in most societies.

Roald Dahl is natuurlijk één van de meest geliefde schrijvers aller tijden. De mengeling van zijn kracht der fantasie en de horrorelementen is uniek en speciaal te noemen. De man deinsde niet terug om kinderen angst aan te jagen en te traumatiseren. Daarom is zijn werk zo geliefd. Het zijn geen kinderlijke vertelsels, maar zijn personages zijn van vlees en bloed. De personages kunnen fouten maken, en daar moeten ze de gevolgen van dragen.
Dahls oeuvre is immens groot. Het was één van de meest geliefde schrijvers, en er kwam geen einde aan zijn verzinsels. Maar als we zijn bekendste werk moeten aanduiden, dan is het toch het fantastische boek “Charlie And The Chocolate Factory”. Verplichte lectuur op de lagere scholen, en maar liefst twee keer verfilmd in 35 jaar. Het verhaal mag bij iedereen dan wel bekend zijn, toch schrijf ik een korte samenvatting. Charlie Bucket is een arme jongen die aan de rand van de stad woont. Zijn dromen zijn praktisch nihil. Zijn klein huisje ligt in de schaduw van een gigantische chocoladefabriek. Maar die fabriek is een groot mysterie. Sinds de eigenaar, Willy Wonka, de fabriek ooit gesloten heeft, is er geen levende mens meer binnen of buiten gegaan. Toch wordt er nog steeds chocolade gemaakt. Het is de enige droom van Charlie, om eens binnen te gaan in de fabriek. Op een dag maakt Wonka bekend dat er vijf gouden tickets in de chocoladerepen verborgen zit. Wie een ticket te pakken krijgt, mag de fabriek bezoeken. Charlie is één van de gelukkige winnaars, en een avontuur vol spanning, humor en vooral veel lekkers begint.
Zoals ik al heb vermeld zijn er al twee verfilmingen van het boek op het witte doek gebracht. De eerste verfilming dateert van 1971, waar Gene Wilder de rol van Wonka speelt. De tweede verfilming dateert van 2005 en daar speelt niemand minder dan Johnny Depp de rol van Wonka. Deze recensie zal gaan over de muziek van de Depp versie.

Deze versie is geregisseerd door Tim Burton, en wie Tim Burton zegt, denkt meteen aan Danny Elfman. En ja, ook Elfman is terug van de partij voor het scoren van deze film. Danny Elfman is natuurlijk geen onbekende in de wereld van de filmmuziek. De man is één van de meest gevraagde componisten in de filmwereld en niemand vraagt zich af waarom. De stijl van de man is gewoonweg fantastisch. Hij is capabel om zeer gotische muziek te schrijven (zoals Batman) als zeer fantasievolle muziek (Alice in Wonderland). Deze soundrack van “Charlie And The Chocolate Factory” bergt beide elementen thuis. Waar Elfman ook in uitblinkt is in het schrijven van gezongen liedjes. Wie “The Nightmare Before Christmas” kent, weet waarover ik spreek. Ook op deze soundtrack van Charlie is er plaats voor vijf liedjes. Deze zal ik eerst bespreken, daarna ga ik over tot de score.

Wie mijn recensie van de originele film heeft gelezen, weet dat ik lyrisch enthousiast was over de liedjes. Daarom is mijn teleurstelling in de nummers van deze film noch zo groot. De gezongen nummer liggen niet allemaal in mijn smaak. En ze zijn al zeker niet memorabel.
Het eerste is “Wonka’s Welcome Song”. Het is een catchy maar irritant liedje dat in de film door poppen wordt gezongen. Het past wel in de film, maar het is gewoon irritant om naar toe te luisteren. En een kleine waarschuwing, eenmaal je het één keer hebt gehoord, ga je het nooit vergeten, maar dan in de negatieve zin van het woord.
Voor de liedjes voor de kinderen, heeft Elfman een speciale keuze gemaakt. Elk liedje heeft de stijl van een ander muziekgenre. “Augustus Gloop” heeft de stijl van een jaren 60 Bollywood nummer. De lyrics zijn van Dahl zelf, en dat merk je wel. Je merkt dat de nummers beter van de grond komen dan de originele nummers. Alleen jammer van die hoge stemmen, die ook dit liedje qua niveau naar beneden halen.
Het derde nummer is ‘Violet Beauregarde’. De stijl is de disco van de jaren 70. Heel geinig allemaal, en ook iets minder moeilijk om naar toe te luisteren, maar toch blijven de liedjes niet echt memorabel. Ik kan dit ook zeggen over “Veruca Salt”. Heel mooi gecomponeerd, heel mooi georkestreerd, maar het is niet wat “Charlie” nodig heeft, noch verdient. Over Mike Teavee ga ik zelfs geen woorden aan vuil maken. Het is rock, en als er iets is waar deze recensent een hekel aan heeft, dan is het wel rock.

Over naar de score. Gelukkig is die vele malen sterker dan de songs. De score is vintage Elfman. Met andere woorden, vrij gotische muziek om je vingers van af te likken.
Er zijn een drietal thema’s verwerkt in de score. Het eerste thema is natuurlijk het hoofdthema. Voor het eerst te horen in “Main Titles. Het is een thema geschreven voor een volledig orkest, en ook elk instrument dat je kan bedenken zit in het thema. Wat mij fascineert is het feit dat het lijkt of je naar de machines van de fabriek aan het luisteren bent. Elfman heeft er voor gezorgd dat zijn thema’s zoals het geluid zijn van machines. Petje af voor Elfman.
Een tweede thema is te horen voor Willy Wonka. Het is een soort waltz dat het personage perfect beschrijft. Het is melodieus dik in orde, en het is heeft iets mysterieus. Natuurlijk is het personage Wonka een mysterieuze zonderling. De mooiste versie krijg je te horen in “The Indian Palace”. Als Wonka zijn fabriek moet sluiten, krijg je een geweldige emotionele versie te horen dat orkestraal tip top in orde is. Geen elektronische geluiden van deze keer, maar gewoonweg Elfman op zijn best met zijn prachtige orkestrale geluid.
Een laatste thema is het Family Thema. Komt in de score niet zo heel veel voor, maar is voor het eerst te horen in “Main Titles”. Het is een zacht, en liefdevol thema dat liefde, warmte en vriendschap uitstraalt. Meestal is dit toch het geval. Want in “The Golden Ticket/Factory” krijg je een geweldige variatie te horen. Het is georkestreerd zoals het hoofdthema, en de muziek knalt werkelijk uit de boxen op een manier waarop je alleen maar kippenvel van kunt krijgen. Puik werk van de componist.

Dit waren de voornaamste thema’s van de score. Als ik een hoogtepunt moet geven van deze score, zou ik toch zeggen dat “Main Titles” de beste track is van de score. Elfman introduceert elk thema in deze score, zoals wij dat van hem gewoon zijn. De track opent vrij eng (zeker voor een familiefilm). Daarna komen de strijkers erbij als eerste muziek laag, terwijl de blazers het hoofdthema spelen. Als dan het koor er nog eens bijkomt, dan weet je meteen dat je met een Elfman score te maken hebt. Als dan de remmen pas echt los gaan, weet je zelfs dat je te maken hebt met een klein meesterwerkje.

Conclusie.
Waar ik bij de originele score de songs beter vond dat de score, is het bij deze Charlie het omgekeerde verhaal. De songs zijn niet slecht, maar vallen toch niet bij mij in de smaak. De score daarin tegen is memorabel genoeg. De muziek draagt de film echt volledig, en de film wordt naar een hoger niveau getild. Danny Elfman was in zijn element bij het schrijven van deze score, en dat valt te merken.
Songs: 5/10
Score: 9/10
Dat maakt een mooi gemiddelde van een 7/10. Ook al verdient de score op zich hogere punten, maar de songs halen heel het gemiddelde naar beneden. Alsnog een mooie score voor Elfman en zijn “Charlie And The Chocolate Factory.
Charlie and the Chocolate Factory - 08/10 - Recensie van Mattis B., ingevoerd op (Frans)
Le roman de Roald Dahl, Charlie and the Chocolate Factory, avait déjà connu une adaptation au cinéma en 1971 en tant que comédie musicale. Malgré son faible succès, Tim Burton décide lui aussi de faire une nouvelle adaptation du livre en 2005. C’est une réussite, puisque le film arrive 4ème au box-office mondial cette année-là devant Batman Begins de Nolan et War of the Worlds de Spielberg. L’univers magique du livre était fait sur mesure pour Tim Burton ; le réalisateur suit fidèlement le livre et reconstitue grâce à de magnifiques décors cette chocolaterie utopique appartenant à Willy Wonka (Johnny Depp). Le final manque un peu d’originalité dans la mise en scène et Charlie, le personnage principal, est par moment excessivement sage (dû surtout à la voix de la VF qui rend le personnage plus ridicule qu’autre chose, la version originale a moins ce problème-là). Mais cela reste un excellent film, démontrant une fois de plus le talent de Tim Burton pour les films fantastiques.

Charlie and the Chocolate Factory est aussi l’occasion pour Tim Burton et Danny Elfman de se retrouver pour la dixième fois. Après un Big Fish qui n’a pas fait grand bruit, faute avant tout à un manque de folie, c’est avec plaisir que l’on peut réentendre un Danny Elfman renouant avec son propre style tant apprécié. Les chœurs féminins ont donc un bien large emplacement qui leur sont réservés, et l’extravagance de la musique est au rendez-vous.

Les cinq premières pistes sont des chansons originales composées par Elfman et appropriées à chacun des personnages principaux de l’histoire. Ces musiques sont entraînantes et conviennent bien au film, mais il faut aimer leur style. La véritable musique originale commence sur le 'Main Title', véritable tour de force synthétique-orchestral-choral où les percussions régulières représentent l’ambiance de machinerie de la chocolaterie. Le thème principal est donné et varié tout au long de la piste. Elfman arrive à créer comme souvent des sonorités insolites propres au film tout en gardant une ressemblance commune avec ses autres partitions. Vers la fin, le morceau se calme et joue un thème plus sage aux violons, associé à Charlie pour montrer son côté innocent et réservé.

'Wonka’s First Shop' se montre plus sautillant et épanouit alors que l’on découvre l’étonnant magasin de chocolaterie de Willy Wonka. On notera l’utilisation d’un célesta qui reviendra pour chaque scène du passé dans le film. Le final se termine de manière grandiose alors que l’on découvre enfin l’immense chocolaterie. Pour la caractériser, le compositeur utilise un orgue imposant sonnant presque de manière religieuse pour accentuer l’aspect surnaturel de l’usine, ainsi qu’une utilisation importante des « cloches ». 'The Indian Palace' propose des sonorités plus orientales alors que Willy Wonka construit un palais entièrement bâti en chocolat pour un prince indien. On apprécie le côté inattendu du morceau, bien que la deuxième partie soit plus basique. Reprise du thème de Charlie soutenu par des chœurs au début de 'Weels in Motion', puis reprise énergique du thème principal avant l’enthousiasme final qui conclut la piste dans un pur moment de délire.

Si les touches d’originalités pointent le bout de leur nez à divers endroits de l’album, on est forcé de constater que d’autres passages sont plus conventionnels comme 'Charlie and the Chocolate Bar'. Les instruments propres à la chocolaterie (cloches et orgue) réapparaissent dans 'The Golden Ticket / Factory'. Nous sommes à l’entrée de la fabrique de chocolat et l’enthousiasme se fait ressentir plus que jamais vers la fin.

C’est finalement sur 'Chocolate Explorers' que l’on découvre l’intérieur féérique de l’usine. Le début est accrocheur, mais la suite est un peu moins intéressante et n’offre pas grand-chose de nouveau. Les chœurs tentent de nous faire comprendre que c’est un lieu fantastique, mais rien de véritablement neuf ne caractérise cet endroit qui aurait pourtant mérité meilleur. Le fait aussi que la musique soit sous-mixée dans le film n’aide pas non plus la musique à trouver sa place, qui reste néanmoins très agréable à l’écoute (je précise). En revanche, on appréciera 'Loompa Land' avec ses voix indigènes et ses percussions rythmées apportant un souffle plus original.

Dans 'The Boats Arrives', des chœurs masculins fredonnent tel un bourdonnement d’insecte sur des percussions ethniques pour la séquence où le bateau navigue sur le chocolat. La piste atteint une force solennelle surprenante lorsque les cuivres arrivent à la charge. Dans le même genre, on retiendra 'The River Cruise', puis 'The River Cruise – Part 2' un peu plus tard dans l’album (absente du film) où cette fois les chœurs sont mixtes et l’orchestre un peu plus présent.

On pourra retenir le sympathique 'First Candy' rejouant avec d’avantage de puissance le thème de 'Wonka’s First Shop' ainsi que l’extravagant 'Up and Out' utilisant chœurs et sons aux synthés rappelant Mars Attacks!. La fin décevante de Burton va entraîner Elfman à composer de musiques calmes et banales. Le mélancolique 'Charlie Declines' puis le radieux 'Finale' collent au film et sont très plaisantes à l’écoute, bien qu’elles soient finalement assez peu inventives. Le générique de fin est accompagné par une version karaoké des cinq premières pistes présentant peu d’intérêt sur cet album.

Cela faisait quelques temps que l’on n’avait pas entendu un Danny Elfman en si bonne forme ; le compositeur avait fait précédemment des B.O. sympas mais vraiment trop simplistes et sans réelle ambition (Big Fish, Hulk, Spiderman…). Fantaisie, mélancolie, folie, sur ce score tous les ingrédients sont rassemblés pour permettre à nouveau à Danny Elfman de s’affirmer. On pourra toujours reprocher un manque d’originalité sur certaines pistes (notamment les plus calmes) mais cela reste en somme une réussite.
Charlie and the Chocolate Factory - 08/10 - Recensie van Andreas Lindahl, ingevoerd op (Engels)
Charlie and the Chocolate Factory is Danny Elfman and Tim Burton's tenth collaboration, resulting in one of the composer's very best and charming scores in a long time, with Elfman returning to his Edward Scissorhands/fairy tale sound. Also, Elfman's score contains a little of everything he has been doing for Burton, and other directors, throughout his career so far, reminiscent at times of scores such as The Family Man, Big Fish, The Nightmare Before Christmas and To Die For.

The score portion of the soundtrack album opens with Elfman's "Main Title" music. Similar in sound and structure to his main title cues for the two Spider-Man films, this is a very rythmic and brassy piece that constantly changes direction and pace, with whimsical choir, low staccato strings and some synth effects. It's quite a catchy cue, filled with Elfman's typical quirky sound. The mysterious sounding "Wonka's First Shop" - filled with celesta and beautiful woodwinds - treats the listener with the first statement of one of the major themes - a lovely, but sad, waltz for Wonka himself. "The Indian Palace" adds some sitar, Asian percussion and harmonies to the mix, while "Wheels in Motion" opens with celesta, choir and soft strings, reprising Wonka's theme - classic Elfman! - but soon interrupted by a grand statement of the main title music, sans choir.

The music for the Oompa Loompas are brought to the foreground in cues such as "Loompa Land" and "The Boat Arrives". Elfman uses African sounding elements to represent these, I think rather creepy, little characters, with low humming voices and percussion. "The Boat Arrives" features some low, dark brass that sounds like it could have been written for a King Kong film and "Up and Out" includes the scores only outburst of dissonance and chaos.

But while this music is all rather memorable what makes this score so enjoyable is the lyrical orchestral writing. "First Candy" includes some excellent, bombastic music, complete with swirling strings, choir and brass. And "Charlie Declines" and "Finale" offer some really, really beautiful music, similar to Edward Scissorhands and The Family Man, complete with celesta, piano, choir and heart tugging strings. This is one of the things that Elfman does best, and it's hard not getting all teary eyed while listening to this beautiful music, which thankfully never gets too sentimental or sweet.

Elfman also wrote five songs for the film, and these open the soundtrack album. "Wonka's Welcome Song" is a bizarre little one minute song, used as source music in the film. It's more annoying than entertaining, actually, although it is rather catchy. As for the rest of the songs, they are all sung by Elfman himself (after inhaling a whole tube of helium, it seems), with lyrics by Roald Dahl, although often slightly adapted by Elfman, and performed by the Oompa Loompas in the film. The songs take some time getting used to - I just found them to be weird at first, but I have grown to really like them. They do, after all, add some much needed quirkiness to the film and its soundtrack. This is where Elfman's Oingo Boingo roots come in handy. "Augustus Gloop" features some catchy big band and swing rythms, with groovy brass and percussion, while "Violet Beauregarde" is filled with funky guitars, disco strings and brass. "Veruca Salt" is a Beatles sounding pop song, that ows a lot to the 60's and bands such as The Beach Boys, with The Beatles sound hightened by the use of sitar. "Mike Teavee" sounds like a mix of Queen's "Bohemian Rhapsody" and some of the songs from Elfman's own The Nightmare Before Christmas. All in all, imagine some quite weird, but also charming and catchy songs and you have a pretty good idea of what these songs sound like.

Charlie and the Chocolate Factory is a beautiful, melodic score. It's only noteworthy disadvantage is that Elfman really never allows his themes to really shine. The themes are in there, to be sure, but I feel that some really strong statements would have made this a five star effort. Instead, it's a really, really strong four star score. A wonderful score.
Charlie and the Chocolate Factory - 09/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
In the age of Rowling, I still think that Roald Dahl's fantasy allegories are far more inspired and were always my favourite books as a child. Although a number of his books have been made into films, few have been outright blockbusters, although the original version of Charlie and the Chocolate Factory (re-titled as Willie Wonka and the Chocolate Factory) has seen its reputation increase over the years, even though it's a rather soft take on the material and features a number of risible songs ('Oompa Loompa dippidy doo' and so on). On the other hand, Tim Burton seems the perfect Dahl interpreter for the big screen and the results are every bit as wonderful as one would hope for. Similarly, Danny Elfman is the perfect choice for such a project and his work for Burton is invariable some of his finest.
The album opens with five songs - one for Wonka and one each for the four objectionable kids who are amusingly dispatched by some of Wonka's marvelous candy inventions. Wonka's Welcome Song is deliberately and outrageously cheesy, the sort of song that makes me never want to visit Disneyland and curiously reminiscent of the Duloc welcome song from the original Shrek. For the kids, Elfman mixes and matches his musical styles; Augustus Gloop and Violet Beauregarde are funky and slightly Broadway-ish (some have suggested Bollywood influence, but I'm not convinced), while Veruca Salt is an hilarious 60's hippy anthem but my favourite personal favourite is the crazily rocktastic Mike Teavee, which sounds like Bohemian Rhapsody had it been written by Elfman. I'm sure there are some who may find the songs annoying, but I'm only disappointed that they aren't longer. To add to his achievement, Elfman performs all of the vocal parts - genius.

Like his last Burton collaboration Big Fish, Charlie and the Chocolate Factory is a little eclectic but effortlessly filled with fine moments. The Main Titles introduces his crazily martial six note main theme which is used fairly sparingly in the body of the score. Curiously, there is little of the joy or wonderment one might expect for a film about a sweet factory, emphasising the industrial chocolate making process and Wonka's mild lunacy. Some strange, but effective synth and vocal additions only add to the off kilter vibe. For Wonka's First Shop, Elfman pulls out all the stops for a stirring orchestral barrage, while The Indian Palace goes off at a tangent with a smattering of sitar. Wheels in Motion introduces the rather lovely (if slightly Thomas Newman-ish) piano theme for Charlie and his family, adding some rather welcome warmth and humanity. As the only really likeable characters, it is fitting that Charlie's family receive the most genuine and 'normal' musical treatment. The Oompa Loompa's receive a dollop of jungle drums and chanting in Loompa Land while the various 'delights' of the factory vary from the heavenly The Golden Ticket - Factory to the rather wild River Cruises.

The Finale reprises the family theme for a surprisingly gentle send off. However, the End Credit Suite mixes all five songs together, without the lead vocals (ideal for Elfman Karaoke nights), concluding with a little devilish Loompa laughter. Unlike many of his fans, I rarely find myself pining for the Elfman of old - the macabre orchestral carnival composer - but Charlie and the Chocolate Factory brings back some of that style, while throwing in some of his more recent, slightly skittish mannerisms. It lacks the ephemeral beauty of something like Edward Scissorhands and its melodic content isn't quite so strong (although the songs have great tunes, just a shame they are only used once), but Elfman is still a composer working at the top of his game and while Charlie and the Chocolate Factory may not have the first time impact of his scores from ten years ago, Elfman continues to offer more delights and imagination than almost anyone else working in Hollywood today. Wonderful.
Charlie and the Chocolate Factory - 06/10 - Recensie van Joris Hermy, ingevoerd op (Nederlands)
Elfman blijkt één van de meest gevraagde componisten in Hollywood en blijft zowiezo hofcomponist van fantast Tim Burton! Ook voor diens nieuwste schreef Elfman niet alleen een score, maar ook nog enkele opmerkelijke songs.
De soundtrack begint veelbelovend. De eerste 5 tracks zijn songs. Het was toch wel uitkijken naar deze songs want het was van het magistrale ' NIghtmare Before Christmas'geleden dat Elfman nog dergelijke sterke songs neerpende. De songs zijn fris, funky, edgy en wacko! Vintage Elfman dus. Soms zijn ze even verfijnd als 'over the top' maar dat is zowat een trademark geworden van Elfman. En wie zijn vroeger werk kent en apprecieert zal ook deze songs naar waarde kunnen schatten. Vooral de percussie van Elfman en de spitse ritmiek kleuren deze score. Of het nu gaat om het daffy 'Wonka's Welcome Song' of om het erg sixties aanvoelden 'Veruca Salt'; de inventiviteit en unieke flavor van Elfman dient een extra vermelding te krijgen.
Tot zover de superlatieven. De score is zelf heeft te kampen met dezelfde problemen als Elfman's eigen 'Big Fish'. Het bereikt nooit het hoogtepunt waar je als luisteraar zit op te wachten. We werden voordien natuurlijk verwend met zijn magistrale score voor 'Edward Scissorhands'. Een score vol magie, mystiek, weelderige thema's, hummende kinderkoren, frivole orkestraties. Geen van voorgenoemde elementen komen in dezelfde intensiteit voor. Ook klinkt deze score teveel als 'a mixed bagg'. Geen enkele track bevat genoeg ideeën om op zichzelf te staan. Mijn gevoel is dan ook dat Elfman zijn tijd vooral spendeerde aan een inventieve sound en wacko geluiden, meer dan aan melodie en structuur. Een zonde want dit project had misschien wel meer in zijn mars. De songs zijn zeker te genieten en uniek, voor wie houdt van het typische prettig gestoorde geluid van Elfman. Voor wie hunkert naar de magie van weleer zal eerder ontgoocheld zijn na het beluisteren van deze soundtrack. Zeker het beluisteren waard, maar daarom verdient hij nog geen plaats tussen je soundtrack-collectie.

Joris
Charlie and the Chocolate Factory - 06/10 - Recensie van Arvid Fossen, ingevoerd op (Nederlands)
Het bekende boek van Roald Dahl werd al eens in 1971 verfilmd door Mel Stuart. Dit jaar maakte Tim Burton een vernieuwde versie, waar uiteraard uitgebreid van de speciale effecten wordt gebruik gemaakt. De arme jongen Charlie vind in zijn chocolade reep één van de vijf gouden tickets die Willy Wonka had verspreid om de fabriek te bezoeken. Vijf kinderen staan samen met hun begeleider op de dag van de rondleiding voor de ingang van de fabriek. Terwijl ze door de kitscherige fabriek wandelen, begint een bizarre afvalreis. Charlie and The Chocolate Factory is een film waar reeds voordat hij uitkwam, geschreven werd hoeveel liters chocolade er op de set werden gebruikt en hoeveel nieuwe effecten er werden gebruikt. Het verhaal zoals weergegeven is mooi zonder meer. Voor een adaptatie naar het grote doek had er naar mijn mening meer in mogen zitten. Zonde van al die chocolade.

De soundtrack van Danny Elfman bestaat uit de liedjes in de film. Daarvan moet je houden, ik vind het meer kitsch dan origineel. De liedjes komen in de film telkens als een kind ondeugend wordt. Ze zetten het verhaal gewoon stil en werkten daarom eerder irritant. Ondanks dat deze songs over de hele film verspreid zijn, staan deze als eerste tracks op de cd. De echte score begint vanaf track 6. De Main Title is een bizarre afro-achtige track, met eigenaardige stemmen. Voor een Main Title kan ik het thema niet echt bijzonder vinden. De muziek klinkt zeker niet slecht, is helemaal in de Elfman stijl, met weelderige orkestraties, maar deze tracks hebben maar weinig samenhang. Er zijn wel verschillende tracks die het zeker niet slecht doen in het brengen van de magie van het verhaal, maar hetzelfde effect als de muziek in Edward Scissorhands wordt toch niet altijd bereikt.
Charlie and the Chocolate Factory - 09/10 - Recensie van Gijs Leijdekkers, ingevoerd op (Nederlands)
Erg leuke muziek! Je zou niet anders verwachten van Elfman! Zeker de samenwerking Burton-Elfman-Depp geeft deze film een bijzonder leuke tint – iets dat we hopelijk in ‘the Corpse Bride’ binnenkort ook weer terug gaan zien!

De eerste tracks zouden wat 'kitcherig' over kunnen komen (hetzelfde als mij al overkwam tijdens het kijken van de film), maar na een aantal keren luisteren gaan deze blije liedjes er best goed in. Leuk om te weten is dat Elfman deze stemmen allemaal zelf heeft gezongen - iets dat we onderhand op zich wel gewend van hem (oa ‘The Nightmare Before Christmas’ is de zang van Jack van hem).

Vanaf track 6 begint het interessanter te worden. Vooral de ‘machinerie’-toon van Elfman (die hij onder andere in ‘Edward Scissorhands’ en ‘The Nightmare Before Christmas’ veel gebruikte) komt veel voor in de Charlie-score.

Belangrijke hoogere-hoogtepunten-dan-gemiddeld, zijn track 9, en track 19-20, ze hebben namelijk veel weg van het ‘Ice-Dance’-thema (‘Edward Scissorhands’).

In track 21 (‘End Credits Suite’) worden alle eerdere songs nog eens leuk aan elkaar geregen tot een track van maar liefst 7 minuten. En omdat daarin niet de gehele tijd gezongen wordt, is deze ene track minstens zo aantrekkelijk als de eerste 5.

Nadeeltje is wel dat de score vrij kort is – 50 minuten – maar ook dát zijn we onderhand van Elfman wel gewend. Verder is daar ook wel mee te leven, gezien de kwaliteit van de muziek. Zolang je geen 50 minuten ‘BigFish’ of ‘Edward Scissorhands’-achtige themaatjes verwacht, zul je niet teleurgesteld worden!
Charlie and the Chocolate Factory - 10/10 - Recensie van Lennart de Wilde, ingevoerd op (Nederlands)
Waarom de link Roald Dahl-Tim Burton nog nooit eerder was gelegd, weet ik niet. Maar het uiteindelijke resultaat mag er wezen! Het is een ontzettend goeie film, vind ik. Het was heel toevallig dat, toen de film was afgelopen, ik besloot nog even door de stad te slenteren. Even bij de CD-winkel kijken. Ik kom daar binnen en het was rustig, gelukkig; geen gedrang bij de rekken of de kassa. Ik loop door tot achterin de winkel - daar liggen de soundtracks - en hij viel me meteen op: de score van Charlie And The Chocolate Factory van Danny Elfman.
Ik ben een fan van John Williams, maar met Mars Attacks! heeft ook Danny Elfman mijn aandacht getrokken.
Die moet ik hebben, dacht ik. Ik pakte de CD-hoes, rekende af en toen direct naar huis, natuurlijk. CD geluisterd... fantastisch! In één woord. Echt.
Behalve de tweede, vierde en vijfde track bekoorde de CD mij helemaal.
"Willy Wonka's Welcome Theme" is geweldig. Als je die hoord, weet je zeker dat Danny Elfman en Tim Burton er achter zitten. Het is kinderlijk doch heeft het iets dwingends; dat Willy Wonka echt de beste is en zo.
Track zes "Main Titles" heeft ook iets prettig gestoords over zich, helemaal goed.
de rest van de tracks passen goed bij het verhaal, maar "Loompa Land" en "Up And Out" springen daar toch wel een beetje boven uit.
De "End Titles" duren maar liefst zeven minuten en erin worden de eerste vijf songs verwerkt; magnifiek.
Ik heb nu al drie favo componisten:

1. John Williams
2. Danny Elfman
3. Alan Silvestri

Lennart de Wilde
Charlie and the Chocolate Factory - 06/10 - Recensie van Citizen Cancre, ingevoerd op (Frans)
A l'image de Tim Burton, Danny Elfman se laisse aller et ne fait que recycler les bonnes vieilles recettes. Si cela marche relativement bien et que c'est d'un niveau plus élevé que ce qu'il pu composer les années précédentes (Hulk, Big Fish, Spider-Man ), les véritables fans restent sur leur faim.
Outre un 'Main Title' toujours réussi, la suite est un peu trop sage et peut en déconcerter quelques-uns, surtout ce qui concerne l'utilisation de sonorités trop 'synthétiques' pour les chansons ou encore les variations du thème principal.
L'ensemble se laisse écouter mais, tout comme son collaborateur fétiche, les fans de la première heure devront plutôt se rabattre sur Sleepy Hollow.
Charlie and the Chocolate Factory - 10/10 - Recensie van Onieman Soulman, ingevoerd op (Nederlands)
Ik geef deze soundtrack een tien, omdat het de perfecte muziek is voor een film als deze. Mysteriues, griezelig,... kortom, de gepaste sfeer voor Charlie and the chocolate factory. Vooral de begintun is om van de smullen!(zwakke woordspeling) en de onderscores in de flashbacks zijn verrukkelijk! Ik heb een lievelingslijstje van componisten:

1) Hans Zimmer (Pirates of the Carribean)
2) Danny Elfman
3) John Williams (Harry Potter 1,2,3)

Meer kan ik niet zeggen, want ik herrinner me nog maar een paar van de liedjes.
+ mysterieuze (dus ook juiste) sfeer
- more of the same

P.S.: voor Chris, een vriend van mij: lees Pirates of the Carribean de recensie. (grappig zinnetje)
Charlie and the Chocolate Factory - 09/10 - Recensie van chris lanssens, ingevoerd op (Nederlands)
de muziek van charlie en de chocoladefabriek is leuk en ook mysteryeus maar het heeft soms ook zijn slechte kanten het is bijna altijd mysterieus op tijden dat het niet mysterieus moet zijn het is niet eentonig ik geef er een negen voor dit was jullie recentieschrijver chris lanssens vriend van onieman soulman
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Genomineerd)

Soundtracks uit de collectie: Kids

Alvin and the Chipmunks (2008)
Chicken Little (2005)
Thunderbirds (2004)
Finding Nemo (2003)
Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007)
Charlie and the Chocolate Factory (2005)
Astro Boy (2009)
マジンガーZ (2003)
Dennis The Menace (2014)
American Tail, An (1986)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer