Bubba Ho-Tep
Signature Edition

De Amerikaanse film Bubba Ho-Tep is een komische horrorfilm die geregisseerd is door de Amerikaan Don Coscarelli (Phantasm filmserie, The Beastmaster, John Dies at the End), die gespecialiseerd is in het horrorgenre. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Joe Lansdale. De film kwam aanvankelijk niet uit in de bioscopen, maar werd vertoond op diverse filmfestivals, waarbij de regisseur met een paar kopieën van festival naar festival reisde. Daar kreeg de film overwegend goede recensies, terwijl de beperkte mogelijkheden om de film te kunnen zien meehielpen om de dvd-verkoop van deze low-budgetfilm te stimuleren.
Het verhaal begint in het verleden in een ouderenhuis, waar een zekere Sebastian Haff woont. Hij beweert echter Elvis Presley te zijn en tijden zijn artiestenleven met een dubbelganger van leven geruild te hebben. Maar bewijs is verloren gegaan, zegt hij. Dan springt de film naar het heden van twintig jaar later, waar Elvis nog steeds in hetzelfde huis woont en over z'n leven nadenkt. Zijn vriend is de donkere Jack, die beweert John F. Kennedy te zijn. Dan is er ook nog een oude Egyptische mummy die gestolen wordt en na een ongeluk vlakbij het ouderenhuis tot leven komt...

De muziek bij deze low-budget film is van niemand minder dan Brian Tyler, maar uit een periode toen hij nog niet doorgebroken was - en kennelijk nog geen ruime verdienste kon declareren. Om kosten te drukken bespeelde Tyler alle instrumenten zelf. Daaruit blijkt overigens wel hoe getalenteerd deze componist is.
Als je dan het album beluistert, dan merk je dat de 'sound' van Tyler in al die jaren nauwelijks verandert is. En van mij hoeft dat ook niet, want het is juist die typische Tyler-sound die zijn muziek zo aantrekkelijk maakt.

Tyler is een uitstekend gitarist en een groot deel van de overwegend vrij korte tracks op dit album heeft dan ook de getokkelde gitaar als leidend instrument. Dat begint al met het hoofdthema, dat bijzonder prettig in het gehoor ligt en in de tweede track 'Bubba' voor het eerst aangenaam voor het voetlicht komt, direct gevolgd door een nog fraaiere uitvoering in de track 'The King', compleet met lichte koorklanken. Het is een melodieus thema en wordt erg fraai gebracht met warme gitaarklanken. De muziek is harmonieus en ingetogen. Dat geldt overigens voor een groot deel van de score. Nadeel is wel een beetje dat de vele ingetogen, getokkelde gitaartracks wat op elkaar gaan lijken. Maar Tyler pakt daarbij wel steeds een iets afwijkende klank, die de ene keer warm en donker gekleurd is, een andere keer juist helder en sprankelend, en weer een volgende keer worden er dan rustige koorklanken toegevoegd. Zo blijft het allemaal toch redelijk gevarieerd, terwijl de gitaarklanken steeds erg fraai blijven klinken, in mooie symfonische combinatie met de underscore.
Die underscore bestaat vaak eveneens uit gitaarklanken, maar dan niet getokkeld en aangevuld met allerlei ondefinieerbare klanken, die wellicht uit de synthesizer komen, hoewel de muziek niet al te elektronisch klinkt.
Slechts eenmaal wordt het fraaie thema niet op gitaar, maar op de piano gespeeld, in het laatste deel van 'All is Well'. Ook dat is een fraaie ingetogen track. Deze voorlaatste op het album sluit de eigenlijke score op een prettige manier af.
Als laatste track volgt nog een soort suite waarin alle fraaie elementen (en een enkele minder fraaie) nog een keer bij elkaar gebracht zijn.

Behalve de fraaie en melodieuze tracks gaat het natuurlijk om een horrorachtige film, en ook meer spannende of zelfs chaotische muziek ontbreekt niet, al komt het gelukkig redelijk beperkt op het album voor. De eerste ruige track is 'Let's go, Man', waarin Tyler zijn gitaar in de hardrockstand heeft gezet, met een stevige percussie eronder. Ook 'ACTION' moet de spanning verhogen door allerlei licht chaotische klanken. Andere minder aangename tracks zijn de stevige rockgitaartracks 'Trailer Park', 'One Bad Ho-Tep' en 'PBBS'. Die laatste heeft enigszins een zestiger jaren kleuring en zelfs de stem van de 'Elvis' uit de film is te horen. Ook 'Elder Hole' is een minder aangename track, evenals 'The Mummy's Eye' en 'Thank You very Much'.
Twee wat vreemde eenden in de bijt zijn 'The Shady Rest' en 'Body Bag of Fun', die klinken als een paar zestiger jaren instrumentale popsongs, maar dan wel prettige.

Kortom, met zijn muziek voor de horrorkomedie Bubba Ho-Tep heeft Brian Tyler in het begin van zijn carrière al zijn muzikale handtekening afgeleverd met een score die prima in het gehoor ligt. De muziek is vrijwel volledig gitaargedreven, die bovendien nog vooral getokkeld wordt, wat een prettige kleuring aan de muziek geeft. Dat komt mede door de fraaie themamelodie, waarop Tyler beperkt varieert. Een aantal tracks zijn duidelijk minder toegankelijk, maar het album als geheel levert een prima luisterervaring op. De waardering komt dan ook op een mooie 78 uit 100 punten.