The Burnt Orange Heresy

De Brits-Italiaanse film The Burnt Orange Heresy is een drama-thriller die geregisseerd is door de Italiaan Giuseppe Capotondi, voor wie dit de tweede bioscoopfilm was. Hij regisseerde vooral muziekvideo's en tv-series. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Charles Willeford. De film is vertoond op het filmfestival van Venetië in 2019 en kwam begin 2020 in de bioscopen, maar daar gooide de coronapandemie roet in het eten. De film is door de critici redelijk ontvangen. Het verhaal is wat mysterieus, waardoor er op het internet over gedebatteerd wordt.
Dat verhaal draait om de wat verlopen Italiaanse kunstcriticus James Figueras (Claes Bang), die een goede zakelijke relatie heeft met de stinkend rijke kunsthandelaar Joseph Cassidy (Mick Jagger) en een soort van liefdesrelatie met de Amerikaanse Berenice (Elizabeth Debicki). Hij nodigt haar uit om mee te gaan naar Cassidy en diens landgoed, waar hij een speciale gast heeft, de legendarische, maar vreemde schilder Jerome Debney (Donald Sutherland), die daar als een kluizenaar aan het schilderen is. Niemand krijgt z'n potentieel kostbare schilderijen te zien, maar Cassidy smeedt een plan en heeft daarvoor Figueras nodig...

De muziek bij deze thriller is van Craig Armstrong, die er een wat etherische score voor componeerde, die het vooral van de sfeertekening moet hebben. En die sfeer is nogal aan de dreigende kant. Nergens wordt de muziek overigens echt spannend of zelfs maar thrillerachtig, want de muziek op dit scorealbum kabbelt rustig voort.
Armstrong heeft een beperkt instrumentarium gebruikt, waarbij de synthesizer wel de belangrijkste is. Die synthesizer zorgt voor de algehele begeleiding van de muziek, als een soort achtergrond voor de muziek en klanken die op de voorgrond staan. Deze achtergrond is de basis voor de muziek en die basis is heel gelijkmatig en meandert hooguit wat in toonhoogte, maar wel netjes in tamelijk aangename harmonieën. Toch maakt dit het luisteren naar de muziek tot een wat eentonige gebeurtenis. Hoewel gebeurtenis eigenlijk niet het goede woord is, want er gebeurt gewoon niet zoveel.

Het album opent met de titeltrack, waarin het hoofdthema voor de film wordt gepresenteerd. Dat begint met een rustige melodie op de piano of keyboard. De ondergrond is, zoals gezegd, vooral een elektronische laag, die af en toe wat vervormt, om de dreiging te benadrukken. Later komt de titeltrack nog een keer terug, maar dan in een andere uitvoering, zonder piano.
De piano of keyboard spelen een belangrijke rol in de score, want in verreweg de meeste tracks komt dat instrument terug, en meestal op een ondergrond van elektronische klanken, maar soms wordt de piano ook solo bespeeld, zonder die onderlaag. De pianomuziek is op zich best fraai, wat mede komt door de wat waterige klank, maar de elektronische onderlaag en de enorme galm die er meestal onder hangt, maken de muziek een beetje wereldvreemd en afstandelijk.
Armstrong bespeelt z'n piano of keyboard de ene keer rustig en met een ingehouden tempo, maar soms ook vlot en stevig doorspelend. Tegelijk zorgt de constante onderlaag van elektronische klanken voor een soort traagheid in de muziek. Het soms snelle spel van de piano zou een soort urgentie kunnen aangeven, maar de underscore werkt dat dan weer tegen, waardoor van de spanning van het pianospel hooguit een lichte dreiging overblijft.
In een beperkt aantal tracks spelen strijkers op dezelfde elektronische basis en die geven aan de muziek toch een grotere impact, die erg fraai uitpakt. Ook al blijft het tempo van de muziek wat aan de trage kant, toch zit er meer emotie in de muziek wanneer de strijkers daar doorheen klinken of er soms zelfs fraai bovenuit klinken. Het is voor als luisteraar naar de muziek jammer dat die strijkers niet wat vaker naar de voorgrond komen, of überhaupt in de muziek te horen zijn. 'Berenice on the Lake' is een fraaie track in deze stijl.

Een aantal keren zorgt Armstrong voor wat aparte effecten in z'n muziek, die hij dan bovenop de elektronische basislaag zet. Dat geeft wat extra dreiging, maar het zijn vaak korte, vreemde elektronische klanken, die niet al teveel impact hebben. Andere keren plaatst Armstrong die vreemde klanken in langer durende lagen bovenop de basislaag.
In de track 'Burning Studio' hebben die aparte effecten en klanken sterk de overhand, waardoor de spanning in deze track flink is toegenomen en er een bijna horrorachtige kleuring is ontstaan, die overigens net zo traag voortkabbelt als in de andere tracks. Ook in 'You're the Fly' komen die wat creepy klanken terug, waardoor deze track eveneens wat horrorachtige overkomt.

Het album sluit af met 'The Truth: The Painting of Berenice', maar verwacht hier geen climax of muzikaal hoogtepunt. De muziek klinkt in de afsluitende track net zo als in de meeste voorgaande, met dezelfde klankkleur van waterige pianomuziek op een ondergrond van slepende elektronische klanken, die traag voortkabbelen.

Kortom, met zijn muziek voor The Burnt Orange Heresy heeft Craig Armstrong een score afgeleverd die niet erg aanspreekt. De muziek bestaat vooral uit fraaie waterige piano- of keyboardklanken, maar die hebben als ondergrond een nogal saaie elektronische basislaag, die vooral traag voortkabbelt. Daardoor heeft de hele score last van een zekere traagheid, wat zorgt voor een enigszins etherische kleuring. Af en toe komen er wat strijkers door die basislaag heen, of voegt Armstrong wat aparte klanken toe en in een paar tracks laat hij die basislaag zo vervormd klinken dat er een soort horrorachtige kleuring ontstaat. De hele score heeft een licht dreigende sfeer en eigenlijk zorgt alleen de piano voor wat melodie. Die piano en de incidentele strijkers zijn de enige positieve elementen in deze verder vrij saaie score, die daardoor een waardering krijgt van slechts 59 uit 100 punten.