Snow White and the Seven Dwarfs

Queen: Magic mirror on the wall, who is the fairest one of all?

Walt Disney, de man heeft veel kunnen teweeg brengen. Hij is een meesterverteller, hij heeft generaties getekend. Iedereen kent zijn versies van de verhalen, iedereen kent zijn films. Het kan nog erger zelfs. Als we aan tientallen kinderen vragen om het verhaal van Sleeping Beauty te vertellen, dan gaat iedereen afkomen met de Disneyversie.
Zelfs de puristen moeten toegeven dat ze genieten van een Disneyfilm. Je kan ons bombarderen met het feit hoe slecht het bedrijf wel is, maar we kunnen er niet van onder uit. Disney is er altijd geweest en het lijkt alsof het ook altijd zal bestaan. Wij filmmuziekliefhebbers moeten de man en de studio ook dankbaar zijn want het is dankzij Walt Disney dat er soundtracks zijn ontstaan.
Daarom vind uw nederige recensent het belangrijk om het werk van zijn films te eren op muzikaal vlak. Wat ook meteen mijn grote project voor 2015 zal zijn. Uw nederige recensent gaat alle 48 soundtracks van de ‘klassieke Disneyfilms’ bespreken. Enkel de drie kortverhalen uit de oorlogsjaren laat ik er van tussen.
Nog twee kleine details, er zijn al scores uit de lijst reeds besproken, dus als het aan die score is zal ik een link plaatsen aan de voorgaande review. Om ook de normale scores niet uit het oog te verliezen, zal ik één Disney aflevering schrijven per week en één voor een andere nieuwe score. Volg nu uw nederige recensent in de wondere wereld van animatie waar de muziek altijd centraal staat! In een project dat ik graag het DISNEYJAAR noem!

1. SNOW WHITE AND THE SEVEN DWARFS

De eerste film van de Disneystudio’s was meteen een schot in de roos. Walt Disney werd vierkant uitgelachen toen hij met het idee kwam om een avondvullende animatiefilm op de mensheid los te laten. Geen kleine cartoons zoals Disney ze maakte, maar een film van anderhalf uur. Iedereen had het idee dat de film een grote flop zou zijn. Niemand zou zolang naar animatie kunnen kijken. Walt zette door! En gelijk had ie. Snow White was een grote hit. De bakermat van animatiefilms en de bakermat van de Disneyformule. Want iedereen denkt aan de tijdloze sprookjes waar prinsessen de hoofdrolspelers zijn. Persoonlijk is uw nederige recensent nooit weggeweest van deze film. Niet omdat ik van het verkeerde geslacht ben, want die andere prinsessenfilm Sleeping Beauty is een favoriet van mij. Neen, het verhaal vind ik saai en veel te lang. De hoofdpersonages, inclusief de villian zijn gewoon saai. Enkel de zeven dwergen springen er sporadisch uit. Die zijn allemaal geestig, prachtig geanimeerd en gewoonweg memorabel. Op de animatie is niets op aan te merken, die is van het allerhoogste niveau zoals we dat gewoon zijn bij een Disneyfilm.
Net zoals de muziek. Tot aan zijn tragische zelfmoord was Frank Churchill de hofleverancier van Walt Disney. Net zoals Olivier Wallace, George Bruns en Alan Menken dat zouden zijn in de komende jaren. Churchill sloeg de handen samen met Leigh Harline en Paul J. Smith. Deze twee laatsten schreven de eerste Disneyscore terwijl Churchill zich bezighield met het schrijven van de eerste Disneysongs. En je merkt dat het de eerste songs zijn en de eerste score is, want er viel nog veel te leren. Die twee aspecten zal uw nederige recensent voor uw bespreken. Te beginnen met de songs en daarna een korte maar krachtige analyse van de score.

SONGS

Okidoki, we hebben een zevental songs gekregen voor Snow White. Sommige songs behoren wel degelijk tot het collectieve geheugen. Zo was het bij mij een kleine tien jaar geleden dat ik de film had gezien, en toch kende ik er nog een paar. De eerste songs was ik vergeten. Die noemt I’m Wishing. Deze song is de bakermat voor alle typische wenssongs. Out There, Belle en Part Of Your World zijn voorbeelden die mij nu even te binnen schieten. De melodie is vrij catchy en ook de teksten zijn wel goed. Eigenlijk heb ik maar één probleem bij deze song, alleen is het een groot probleem. Namelijk de stem! Adriana Caselotti zingt de stem in van Snow White en zij is gewoon vreselijk. Ze zingt zodanig hoog dat het bijna lachwekkend wordt. Hatelijk gewoon. Uw nederige recensent kan er gewoonweg niet naar luisteren!
Wat een betere song is, is One Song. Gezongen door de prins. Hier zijn de teksten veel saaier en veel zeemzoeterig, maar good god die melodie is gewoon nooit uit mijn hoofd geraakt! Na al die tijd herkende ik meteen de melodie en dat zegt meer dan genoeg voor uw nederige recensent. Als een song zo lang in je hoofd genesteld zit, moet het gewoonweg een goede song zijn.
Dat kan niet gezegd worden voor Animal Friends/With A Smile And A Song. Al moet ik er bijzeggen dat het begin wel heel sterk is. We krijgen een korte intermezzo van strijkers te horen, wat echt wel prachtig klinkt! Maar als dan Caselotti begint te spreken, dan is het terug om zeep. Vooral ook het feit dat ze een duet aangaat met vogels, is wel heel leuk gevonden, maar het is het niet waard om te aanhoren. Enkel op het einde van de song is er een instrumentaal stukje dat je in de parken hoort. Wat echt wel licht geniaal klinkt.
Whistle While You Work is ook zo’n song dat nog steeds in mijn hoofd zat toen ik het nu opnieuw hoorde. Alweer werkt die stem lichtjes op mijn systeem, maar het nummer is zodanig goed gecomponeerd dat ik er voor het eerst naast kan luisteren. Op het einde wordt het allemaal instrumentaal en dat is een leuke verademing tussen al dat gezing. Wat ik er wel moet bijzeggen is dat die heerlijke sfeer van de jaren 30 in de muziek zit. Heel veel blazers, de strijkers zijn heel wat minder dan vandaag de dag. Het klinkt op een moment zelfs wat op de muziek van de Tom & Jerry cartoons. Geniaal nummer!

De volgende song is Heigh Ho en dat zal ik zelfs niet bespreken. Er is geen mens op de wereld die deze tekst niet kent, die deze melodie niet kan mee neuriën. Wie dit niet kent, is geen liefhebber van filmmuziek of heeft zijn gehele leven onder een steen gewoond!
Bluddle-Uddel-Um-Dum is dan terug de typische humoristische song. Het is niet zo erg mijn ding maar heel veel toekomstige songs zijn hier wel op gebaseerd. Zoals Under The Sea. Ook het volgende lied is van een humoristische soort. Namelijk The SIlly Song. Dit is met voorsprong de meest hatelijke song van de gehele score! Skippen die handel!
Dat kan niet gezegd worden voor het volgende nummer. Someday My Prince Will Come is prachtig! Het is de romantische ballade en iedereen kent de melodie, iedereen kent de tekst. Iedereen zingt het mee! Dit is één van de nummers die in het collectieve geheugen is gekropen en met voorsprong mijn favoriet. Hier klinkt Caselotti meestal niet zo hoog, met een paar uitschieters die je ogen even laten sluiten van frustratie. Maar de melodie is gewoonweg zo goed, dat ik het deze keer vergeef! Zelfs de onverstaanbare koorversie in de finale is prachtig om te aanhoren! Zeker de beste song van allemaal!

SCORE

De instrumentale score is moeilijk aan te pakken. Want het kent sommige fantastische momenten, maar ook momenten waar je van denkt: waarom hebben ze dit gedaan.
Bijvoorbeeld de Overture is een meesterwerk. Je krijgt een geweldige instrumentale versie te horen van One Song en van Someday My Prince Will Come en het is geniaal! Bedenk er ook bij dat de eerste uitspattingen van het orkest ook meteen de eerste muziek ooit was dat een Disney langspeelfilm accompagneerde. Even leuk om bij stil te staan.
Ook is het leuk om de integratie van de songs op te merken. Dit gebeurd niet zo heel veel, wat jammer is anders had de film een beter muzikaal narratief gegeven. In There's Trouble a-Brewin krijgen we een geweldige instrumentale versie te horen van Heigh Ho. Dit is een integratie dat je naar meer doet smaken. Maar jammer genoeg krijgen we niet. Wat we wel krijgen is een thema loze score waar de muziek enkel en alleen bedoeld is voor de acties op het scherm. Ofwel de befaamde term Mickey Mousing komt hier op de proppen. Dit is er een schoolvoorbeeld van. Al werkt de muziek maar al te goed in de film, op schijf is het heel moeilijk te beluisteren. Het is zelfs op sommige momenten heel saai te noemen.
Toch moeten we er bij blijven stilstaan dat deze muziek de basis betekende voor heel veel andere Disneyscores. Dus al ligt de muziek niet zo goed in het gehoor op sommige momenten we moeten er rekening mee houden dat zonder deze score, zonder deze songs, hadden we gewoonweg niet de Disneyscores gekend. Hulde daarom!
Nog een klein minpuntje, maar dit is echt wel muggenzifterig van uw nederige recensent is de geluidskwaliteit. Persoonlijk stoor ik er mij niet aan, omdat deze muziek ook al afkomstig is van 1937. Maar voor sommige mensen kan dit een heel groot minpunt zijn. Oké de strijkers en de hoorns zijn meestal niet zo goed uitgebalanceerd en het klinkt allemaal wat chaotisch, maar dat was eigen aan de tijd waar deze muziek vandaan komt. Dat hoort bij zijn charme, dat hoort bij zijn sterkte. Net zoals de sfeer van de jaren 30. Enkel en alleen daarom is het al eens waard om deze score onder de loep te nemen en er eens naar te luisteren.

Conclusie
Wist je al dat dit de eerste soundtrack was die ooit is verschenen? Zo niet, dan weet je het nu. Snow White And The Seven Dwarfs is een goede eerste score geworden voor de eerste film van Walt Disney. Het is niet mijn persoonlijke favoriet want al zijn er goede songs en goede instrumentale stukken, er zijn ook vreselijke songs en vreselijk saaie muziek waarbij Mickey Mousing centraal staat. Met gemengde gevoelens krijgt deze Snow White toch nog een 6.5. De stukken die werken, werken exceptioneel goed. Andere stukken muziek, val je bij in slaap en dan is het hopen dat je er ooit nog wakker wordt!

Volgende recensie van Disneyjaar: Pinocchio