Bombshell

Dit is de 18e recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: On The Ropes
Volgende: Diary of a Wimpy Kid

De Amerikaanse film Bombshell is gebaseerd op een waargebeurd verhaal rondom het me-too-schandaal van Fox News president Roger Ailes. De film is geregisseerd door Jay Roach (Austin Powers filmserie, Meet the Parents, Meet the Fockers, Dinner for Schmucks). De getuigenissen van drie presentatrices bij Fox, na de dood van Ailes, was de aanleiding voor de film. De film kreeg veel nominaties voor prijzen, maar won slechts een paar. Critici waren overwegen lovend over de film, maar in de bioscopen werd het niet het verwachte succes.
Het verhaal begint met Fox-journaliste Megyn Kelly (Charlize Theron) die Donald Trump een vraag stelt over de 'vrouwenkwestie'. Ze wordt daardoor bedreigd en gedwongen om zich bij Trump te verontschuldigen. Bij een populaire show van Fox wordt intussen presentatrice Gretchen Carlson (Nicole Kidman) gedegradeerd naar een andere show, waarbij ze allerlei seksueel getint commentaar over zich heen krijgt, ook van Fox-president Ailes (John Lithgow). Haar advocaat zegt dat ze Fox niet kan aanklagen vanwege haar contract, en raadt haar aan om Ailes persoonlijk voor het gerecht te dagen, maar ze twijfelt. Toch komen er geluiden van andere vrouwen over Ailes, waarop Megyn op onderzoek uitgaat...

De muziek bij deze film is van Theodore Shapiro, die er een wat vreemde score voor componeerde. Shapiro had daarvoor al vaker samengewerkt met regisseur Roach, wat kennelijk goed bevallen was.
Het album opent met een poprocksong van Regina Spektor. De tekst en stijl van deze song passen perfect bij het filmverhaal. De melodie spreekt niet zo aan, maar het rocky karakter van de song maakt dat voor een deel goed. De tekst gaat over een grote legerleider die denkt z'n kleine soldaten naar zijn pijpen te kunnen laten dansen. Maar dan is er zo'n kleine soldaat die andere kleine soldaten met zich mee krijgt, en die ene kleine soldaat is genoeg om zo de legerleider aan het wankelen te brengen.

Na de song volgt de wat aparte score van Shapiro. Bij zijn muziek gebruikt hij de stemmen van de drie zangeressen Caroline Shaw, Petra Haden en Susanna Hoffs. Die laatste is overigens de echtgenote van regisseur Roach, en vooral bekend als zangeres van The Bangles. De stemmen van deze zangeressen zijn geïntegreerd in de muziek, waarbij vooral de prominente ha-ha-ha-ha's van Shaw opvallen. Ze zingt die klanken los van elkaar, terwijl de andere twee zangeressen daar op een wat melodieuzere manier achterlangs neuriën. Ze zingen dus geen tekst, maar woordloze klanken, waarmee ze met hun vrouwenstemmen een muzikale ondergrond verzorgen bij het verhaal van de drie hoofdpersonages in de film.
Deze vrouwenstemmen spelen in een redelijk aantal tracks een belangrijke rol. Voor de film is dat allicht van belang, maar als luisteraar naar de score valt het nog niet mee, vooral ook omdat de vrouwenstemmen nogal staccato-achtig overkomen, vooral het ha-ha-ha van Shaw.

De muziek die Shapiro voor de film componeerde heeft vaak een nogal experimenteel karakter. Hij maakt gebruik van allerlei vreemde soorten instrumentaties en stijlen. Die stijlen variëren van heel minimalistisch tot stevig uitpakkende poprock-muziek, compleet met elektrische gitaren en drumpercussie. Daarbij maakte Shapiro gebruik van een koperensemble, een ruime percussiesectie en een kleine groep strijkers, naast diverse elektronische apparatuur en keyboard.
Een flink deel van de muziek komt nogal mager over, vooral ook omdat Shapiro nauwelijks met melodie werkt. De muziek is vooral bepalend voor de sfeer en niet zozeer om de emotie van de kijker te sturen. Dat vrijwel melodieloze en experimentele karakter van de muziek maakt het voor een luisteraar naar de score tot een wat vervreemdende beleving. De tracks waarin de vrouwenstemmen een rol spelen, dragen daar zeker ook aan bij.
De afsluitende track 'Explode' begint met stevige percussie, waarna al snel de vrouwenstemmen wat agressief binnenkomen. De koperblazers zwellen steeds aan, terwijl de vrouwen bijna chantend hun klanken maken. Grillige strijkers doen de rest. Niet fraai.

Kortom, met zijn muziek voor de film Bombshell heeft Theodore Shapiro een nogal aparte score gecomponeerd, met een hoog experimenteel karakter. De stemmen van drie vrouwen spelen daarin met hun klanken een belangrijke en deels wat vervreemdende rol. De muziek van Shapiro is vrijwel niet melodieus en de stijl loopt van minimalistisch naar een stevig pop-rock-arrangement. De stijl van Shapiro's muziek in combinatie met de, overigens geïmproviseerde, vrouwenstemmen bepaalt eigenlijk een beetje de samenhang van de score, want een overkoepelende melodie is totaal afwezig. De beluisterbaarheid valt niet echt mee en de waardering als luistermuziek komt dan ook niet hoger dan 32 uit 100 punten.