The Amazing Spider-Man
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | ||
|---|---|---|---|---|
| 1. | Main Title - Young Peter | 4:55 | ||
| 2. | Becoming Spider-Man | 4:16 | ||
| 3. | Playing Basketball | 1:22 | ||
| 4. | Hunting For Information | 2:07 | ||
| 5. | The Briefcase | 3:14 | ||
| 6. | The Spider Room - Rumble In The Subway | 3:20 | ||
| 7. | Secrets | 2:30 | ||
| 8. | The Equation | 4:22 | ||
| 9. | The Ganali Device | 2:28 | ||
| 10. | Ben's Death | 5:41 | ||
| 11. | Metamorphosis | 3:04 | ||
| 12. | Rooftop Kiss | 2:34 | ||
| 13. | The Bridge | 5:15 | ||
| 14. | Peter's Suspicions | 3:01 | ||
| 15. | Making A Silk Trap | 2:52 | ||
| 16. | Lizard At School! | 2:57 | ||
| 17. | Saving New York | 7:52 | ||
| 18. | Oscorp Tower | 3:22 | ||
| 19. | I Can't See You Anymore | 6:50 | ||
| 20. | Promises - Spider-Man End Titles | 4:53 | ||
| 76:55 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Peter Parker: We all have secrets: the ones we keep... and the ones that are kept from us.
Horner liefhebbers, allen opgelet! Uw nederige recensent gaat een James Horner score aanpakken! Bij deze bent u allen gewaarschuwd! Al ben ik deze keer vrij positief over deze score, het is altijd beter om gewaarschuwd te worden.
In 2012 kwam de reboot van Spider-Man in de zalen. Belachelijk vroeg! In 2007 was de eerste trilogie pas afgesloten. Maar eerlijkheidshalve moet worden gezegd dat deze Amazing Spider- Man de eerste trilogie zo naar huis blies. Het concept werd meer realistisch en Andrew Garfield is gewoonweg een zoveel betere Spider-Man dan Tobey Maguire. Ook heeft Emma Stone meer charisma in haar linker kleine teen dan Kirsten Dunst in heel haar lichaam. De chemie tussen Garfield en Stone is het beste element van de serie.
Maar de vraag in 2012 was, wie zou het stokje overnemen van Danny Elfman die met zijn Spider-Man scores toch geweldige muziek had neergepend. Zijn hoofdthema van de spinnenman blijft toch één van de beste thema’s dat door de man werd neergepend. Toen de naam James Horner tevoorschijn kwam, schudde uw nederige recensent met zijn hoofd. Toch niet Horner! Zoals jullie allen weten (zoals ik meestal in mijn mailbox zie als ik de man afkraak…) ben ik geen fan van de man. Ja, er zijn scores van hem die ik kan waarderen. Braveheart is er zo eentje. Maar meestal kan ik de muziek niet waarderen. Titanic trok op niets, Troy trok nog op veel minder. En zelfs de bejubelde Zorroscores maken mij meer geeuwen dan genieten. Daarom was het mij een grote verrassing dat ik deze score van The Amazing Spider-Man niet eens zo half slecht vind zoals ik initieel had gedacht. Al zorgt Horner mij vele frustraties bij het beluisteren van deze score. Het resultaat is meer dan behoorlijk.
En die frustraties komen al boven in het begin van de score De zin om verder te luisteren stopt al bij de eerste vijf seconden. Bij het horen van de stemmen die zo uit Avatar komen gaat het haar in mijn nek overeind staan. Horner werkt op mijn zenuwen vanaf de eerste vijf seconden. Het koorgezang doet hier niets ter zake. Het is niet eens in zijn context. Horner, you did it again! Waarom doe je dat? Waarom pak je altijd een kenmerkend element van een andere score en plak je het in een andere score zonder enige context. Zonder enige reden? Maar soit, als dan het hoofdthema komt in Main Titles/Young Peter dan weten we wel dat het goed zit. Piano geaccompagneerd met een trompet op een bedje van synthesizers vormen de orkestraties van het hoofdthema en dat is geweldig! Het thema verbleekt natuurlijk als je het naast dat van Elfman gaat zetten, maar het thema is effectief en werkt fantastisch. Al zeker de opbouw. We krijgen het groots te horen in de Main Title, maar daarna hoor je het maar sporadisch. Pas in The Bridge krijgen we het te horen als een volbloed actiethema dat Spider-Man waardig is. Doch simpel maar wel heel effectief. Wat ook zeer prettig is om te horen is dat het Playing Basketbal zeer miniem gebruikt wordt op het einde van de track. Van deze track gesproken, dit is een geweldige track. Het accentueert de humor in deze film, humor die er veel inzit. Vreemd genoeg vind ik dit één van de beste tracks van het album. Ik houd wel van die stijl. Heel luchtig, heel bedeesd maar zo veel leuker om te luisteren dan de andere tracks van Horner.
Nu we ook al de sequel score in ons bezit hebben, kunnen we de twee thema’s eens vergelijken. Zowel die van Horner als die van Zimmer. Wat eerst en vooral opvalt is hoe die twee thema’s zo goed op elkander lijken. Beiden zeer simpel, beide dezelfde orkestraties. Horner zette de toon en Zimmer heeft dit overgenomen. Maar welke van de twee is nu het beste? Ik kan het niet zeggen. Langs de ene kant zou ik zeggen die van Zimmer. Zijn thema is vloeiender dan dat van Horner en herbergt veel meer gevoel en wordt ook in allerlei variaties gebruikt. Maar langs de andere kant, het was James Horner die met de basis afkwam. Die eigenlijk de nieuwe sound van Spider-Man ontwikkelde. Dus persoonlijk laat uw nederige recensent het antwoord in het midden.
We hebben ook een liefdesthema dames en heren. Een zeer effectief thema maar er is één waar alweer men frustraties boven komen. And I will tell you why! De openingsnoten van Rooftop Kiss brengen mij terug naar het mooie 1912. Toen het mooie schip de Atlantische oceaan ging oversteken. Ow sorry, uw nederige recensent zit in de verkeerde film. Zie! Alweer een volledig stuk letterlijk gekopieerd van een andere Horner film! Hatelijk is dat om te ontdekken. Maar soit, na die verduivelde pianosolo krijgen we echt wel een liefdesthema om u tegen te zeggen! Het is zelfs beter dan die van Elfman. Het is zeemzoeterig, akkoord, maar het werkt wel zeer effectief. Een heel mooi thema dat toch één van de hoogtepunten is van deze score. Alleen waan je je wel even op de Titanic! In I Can’t See You Anymore krijgen we een heel mooie reprise te horen van het nummer.
We hebben ook een mysterieus thema. Een thema dat Zimmer een geweldige variatie op gaf in zijn score van Spider-Man. Voor het eerst te horen in Hunting For Information. Na een klein briljant geschreven intermezzo van strijkers krijgen we het te horen en mysterieuzer kan een thema niet klinken. Eigenlijk is het een variant van het hoofdthema. Het is schitterend, maar de variant van ZImmer is zoveel beter.
Ook onze Villain moet er aan geloven. Zijn motief wordt voor het eerst een volwaardig thema in The Bridge. Het is een thema dat de villain verdient. Maar het is niet zo heel makkelijk te vinden. Het valt in de resterende muziek minder op dan pakweg het hoofdthema.
Buiten deze thema’s is er nog veels te genieten in deze score. Ook al herbergt de eerste helft van de score niet zo veel memorabel materiaal. Pakweg van The Briefcase tot Ben’s Death is er niet zo heel veel te genieten van de muziek. Ben’s Death is dat wel. Na een zeer duister begin krijgen we dan Emotie met een hoofdletter E. Het is zelfs tragisch en je leeft mee met Peter Parker om het heengaan van zijn nonkel. Briljant stuk.
Net zoals de actie. Een actiescore is maar zo goed als zijn actie en de actie hier is om uw vingers van af te likken. Beginnend in The Bridge dat een geweldige begin kent. Na de inleiding maakt het orkest een duik en daar komt dan het hoofdthema als nooit tevoren. O ja, er was bijna sprake van kippenvel bij uw nederige recensent. En dat wilt al wat zeggen! De track bouwt zich verder op zoals het een actietrack beaamt. Maar in het midden krijgen we toch een kleine verrassing in naam van de sopraansolo van Liesbeth Scott. Uit het niets valt het orkest even stil en zingt Scott met volle teugen. Een pakkend moment in de score. Vooral omdat het zo onverwacht is.
Maar mijn favoriete actietrack is Saving New York. Al vind ik het begin niets. En ook het atonaal kloppen op de piano is niet aan mij weggelegd. Maar wel wat erachter gebeurd. Namelijk opbouw. Op Freedom gewijs begint Horner zijn strijkers op de bouwen op een bedje van Synthesizers. Alsmaar grootster, meer episch dan de seconde ervoor. Als dan het koor erbij komt dan heeft uw nederige recensent het zitten. Volgens mij de eerste keer sinds Braveheart dat ik toch in een kleine vorm van verbazing zit. Alleen is het jammer dat het orkest dan stilvalt voor een kleine stilzwijgende intermezzo. Je geraakt uit de volledige sfeer van de muziek…. Maar wat erna komt is ook goed, maar kan niet tippen aan hetgeen we net hebben gehoord. Jammer. Na Saving New York krijgen we respectievelijk nog een actietrack, een liefdestrack en de End Credtis en zo komen we aan het einde van het Spider- Man avontuur van James Horner.
Conclusie
En eerlijk? Neen het is geen slecht album, maar het is niet iets wat we nog nooit gehoord hebben. Horner gebruikt alweer zijn gekende vorm van zelfplagiaat die alweer niet op zijn plaats staan. Ik wordt niet graag herinnerd aan Titanic terwijl ik naar Spider-Man luister. Ik word niet graag aan de overroepen score van Avatar herinnerd als ik dit hoor. Maar al bij al is de schade beperkt gebleven. Al gaat deze score teniet als je hem vergelijkt met die van Danny Elfman en ook vind ik de sequel score van Hans Zimmer beter dan deze eerste score. Maar al bij al is er genoeg te genieten op deze schijf van James Horner. En dit is een zin waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou neerschrijven. Deze score van James Horner krijgt van mij toch een 7.5 ofwel een 8 afgerond. Alweer iets wat ik nooit had durven dromen. Dat James Horner zo’n hoog cijfer zou krijgen van uw nederige recensent. Geen slechte score, maar ook geen hoogvlieger.
Horner liefhebbers, allen opgelet! Uw nederige recensent gaat een James Horner score aanpakken! Bij deze bent u allen gewaarschuwd! Al ben ik deze keer vrij positief over deze score, het is altijd beter om gewaarschuwd te worden.
In 2012 kwam de reboot van Spider-Man in de zalen. Belachelijk vroeg! In 2007 was de eerste trilogie pas afgesloten. Maar eerlijkheidshalve moet worden gezegd dat deze Amazing Spider- Man de eerste trilogie zo naar huis blies. Het concept werd meer realistisch en Andrew Garfield is gewoonweg een zoveel betere Spider-Man dan Tobey Maguire. Ook heeft Emma Stone meer charisma in haar linker kleine teen dan Kirsten Dunst in heel haar lichaam. De chemie tussen Garfield en Stone is het beste element van de serie.
Maar de vraag in 2012 was, wie zou het stokje overnemen van Danny Elfman die met zijn Spider-Man scores toch geweldige muziek had neergepend. Zijn hoofdthema van de spinnenman blijft toch één van de beste thema’s dat door de man werd neergepend. Toen de naam James Horner tevoorschijn kwam, schudde uw nederige recensent met zijn hoofd. Toch niet Horner! Zoals jullie allen weten (zoals ik meestal in mijn mailbox zie als ik de man afkraak…) ben ik geen fan van de man. Ja, er zijn scores van hem die ik kan waarderen. Braveheart is er zo eentje. Maar meestal kan ik de muziek niet waarderen. Titanic trok op niets, Troy trok nog op veel minder. En zelfs de bejubelde Zorroscores maken mij meer geeuwen dan genieten. Daarom was het mij een grote verrassing dat ik deze score van The Amazing Spider-Man niet eens zo half slecht vind zoals ik initieel had gedacht. Al zorgt Horner mij vele frustraties bij het beluisteren van deze score. Het resultaat is meer dan behoorlijk.
En die frustraties komen al boven in het begin van de score De zin om verder te luisteren stopt al bij de eerste vijf seconden. Bij het horen van de stemmen die zo uit Avatar komen gaat het haar in mijn nek overeind staan. Horner werkt op mijn zenuwen vanaf de eerste vijf seconden. Het koorgezang doet hier niets ter zake. Het is niet eens in zijn context. Horner, you did it again! Waarom doe je dat? Waarom pak je altijd een kenmerkend element van een andere score en plak je het in een andere score zonder enige context. Zonder enige reden? Maar soit, als dan het hoofdthema komt in Main Titles/Young Peter dan weten we wel dat het goed zit. Piano geaccompagneerd met een trompet op een bedje van synthesizers vormen de orkestraties van het hoofdthema en dat is geweldig! Het thema verbleekt natuurlijk als je het naast dat van Elfman gaat zetten, maar het thema is effectief en werkt fantastisch. Al zeker de opbouw. We krijgen het groots te horen in de Main Title, maar daarna hoor je het maar sporadisch. Pas in The Bridge krijgen we het te horen als een volbloed actiethema dat Spider-Man waardig is. Doch simpel maar wel heel effectief. Wat ook zeer prettig is om te horen is dat het Playing Basketbal zeer miniem gebruikt wordt op het einde van de track. Van deze track gesproken, dit is een geweldige track. Het accentueert de humor in deze film, humor die er veel inzit. Vreemd genoeg vind ik dit één van de beste tracks van het album. Ik houd wel van die stijl. Heel luchtig, heel bedeesd maar zo veel leuker om te luisteren dan de andere tracks van Horner.
Nu we ook al de sequel score in ons bezit hebben, kunnen we de twee thema’s eens vergelijken. Zowel die van Horner als die van Zimmer. Wat eerst en vooral opvalt is hoe die twee thema’s zo goed op elkander lijken. Beiden zeer simpel, beide dezelfde orkestraties. Horner zette de toon en Zimmer heeft dit overgenomen. Maar welke van de twee is nu het beste? Ik kan het niet zeggen. Langs de ene kant zou ik zeggen die van Zimmer. Zijn thema is vloeiender dan dat van Horner en herbergt veel meer gevoel en wordt ook in allerlei variaties gebruikt. Maar langs de andere kant, het was James Horner die met de basis afkwam. Die eigenlijk de nieuwe sound van Spider-Man ontwikkelde. Dus persoonlijk laat uw nederige recensent het antwoord in het midden.
We hebben ook een liefdesthema dames en heren. Een zeer effectief thema maar er is één waar alweer men frustraties boven komen. And I will tell you why! De openingsnoten van Rooftop Kiss brengen mij terug naar het mooie 1912. Toen het mooie schip de Atlantische oceaan ging oversteken. Ow sorry, uw nederige recensent zit in de verkeerde film. Zie! Alweer een volledig stuk letterlijk gekopieerd van een andere Horner film! Hatelijk is dat om te ontdekken. Maar soit, na die verduivelde pianosolo krijgen we echt wel een liefdesthema om u tegen te zeggen! Het is zelfs beter dan die van Elfman. Het is zeemzoeterig, akkoord, maar het werkt wel zeer effectief. Een heel mooi thema dat toch één van de hoogtepunten is van deze score. Alleen waan je je wel even op de Titanic! In I Can’t See You Anymore krijgen we een heel mooie reprise te horen van het nummer.
We hebben ook een mysterieus thema. Een thema dat Zimmer een geweldige variatie op gaf in zijn score van Spider-Man. Voor het eerst te horen in Hunting For Information. Na een klein briljant geschreven intermezzo van strijkers krijgen we het te horen en mysterieuzer kan een thema niet klinken. Eigenlijk is het een variant van het hoofdthema. Het is schitterend, maar de variant van ZImmer is zoveel beter.
Ook onze Villain moet er aan geloven. Zijn motief wordt voor het eerst een volwaardig thema in The Bridge. Het is een thema dat de villain verdient. Maar het is niet zo heel makkelijk te vinden. Het valt in de resterende muziek minder op dan pakweg het hoofdthema.
Buiten deze thema’s is er nog veels te genieten in deze score. Ook al herbergt de eerste helft van de score niet zo veel memorabel materiaal. Pakweg van The Briefcase tot Ben’s Death is er niet zo heel veel te genieten van de muziek. Ben’s Death is dat wel. Na een zeer duister begin krijgen we dan Emotie met een hoofdletter E. Het is zelfs tragisch en je leeft mee met Peter Parker om het heengaan van zijn nonkel. Briljant stuk.
Net zoals de actie. Een actiescore is maar zo goed als zijn actie en de actie hier is om uw vingers van af te likken. Beginnend in The Bridge dat een geweldige begin kent. Na de inleiding maakt het orkest een duik en daar komt dan het hoofdthema als nooit tevoren. O ja, er was bijna sprake van kippenvel bij uw nederige recensent. En dat wilt al wat zeggen! De track bouwt zich verder op zoals het een actietrack beaamt. Maar in het midden krijgen we toch een kleine verrassing in naam van de sopraansolo van Liesbeth Scott. Uit het niets valt het orkest even stil en zingt Scott met volle teugen. Een pakkend moment in de score. Vooral omdat het zo onverwacht is.
Maar mijn favoriete actietrack is Saving New York. Al vind ik het begin niets. En ook het atonaal kloppen op de piano is niet aan mij weggelegd. Maar wel wat erachter gebeurd. Namelijk opbouw. Op Freedom gewijs begint Horner zijn strijkers op de bouwen op een bedje van Synthesizers. Alsmaar grootster, meer episch dan de seconde ervoor. Als dan het koor erbij komt dan heeft uw nederige recensent het zitten. Volgens mij de eerste keer sinds Braveheart dat ik toch in een kleine vorm van verbazing zit. Alleen is het jammer dat het orkest dan stilvalt voor een kleine stilzwijgende intermezzo. Je geraakt uit de volledige sfeer van de muziek…. Maar wat erna komt is ook goed, maar kan niet tippen aan hetgeen we net hebben gehoord. Jammer. Na Saving New York krijgen we respectievelijk nog een actietrack, een liefdestrack en de End Credtis en zo komen we aan het einde van het Spider- Man avontuur van James Horner.
Conclusie
En eerlijk? Neen het is geen slecht album, maar het is niet iets wat we nog nooit gehoord hebben. Horner gebruikt alweer zijn gekende vorm van zelfplagiaat die alweer niet op zijn plaats staan. Ik wordt niet graag herinnerd aan Titanic terwijl ik naar Spider-Man luister. Ik word niet graag aan de overroepen score van Avatar herinnerd als ik dit hoor. Maar al bij al is de schade beperkt gebleven. Al gaat deze score teniet als je hem vergelijkt met die van Danny Elfman en ook vind ik de sequel score van Hans Zimmer beter dan deze eerste score. Maar al bij al is er genoeg te genieten op deze schijf van James Horner. En dit is een zin waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou neerschrijven. Deze score van James Horner krijgt van mij toch een 7.5 ofwel een 8 afgerond. Alweer iets wat ik nooit had durven dromen. Dat James Horner zo’n hoog cijfer zou krijgen van uw nederige recensent. Geen slechte score, maar ook geen hoogvlieger.
Exact 10 jaar na de eerste Spider-Man film is de superheld al toe aan een reboot. Elfman is dus niet meer van de partij, evenmin als Christopher Young die op het laatste moment Elfman verving voor Spidey 3. Niemand minder dan James Horner werd gevraagd om deze nieuwe franchise van muziek te voorzien. Een verrassende keuze misschien - Horner zelf stond nogal weigerachtig tegenover deze opdracht - maar het resulteert wel in één van de betere superhelden-soundtracks in een hele tijd. Na het meer dan voortreffelijke ‘Black Gold’ staat Horner er dus terug met een score van formaat.
De sterkte van de score zal voor sommigen misschien wel ontgoochelen. Er werd namelijk niet gekozen voor het inmiddels overbekende en sublieme thema van Elfman, maar in plaats daarvan componeerde Horner een volledig nieuw thema en wat voor één. Het heeft misschien niet de onverstoorbare dynamiek van Elfman’s thema, maar het raakt wel alle juiste noten en bovendien weet Horner het als geen ander aan te wenden in talloze variaties en gedaanten doorheen de score. Passend geïntroduceerd in ‘Main Title – Young Peter’ maar ook verder in de score hint Horner dit thema rijkelijk met als climax de met actie doorspekte ‘Metamorphosis’.
Verrassend genoeg bevat de score ook heel intieme passages dankzij een tweede, meeslepend thema voor de verliefde Peter & Gwen. Ook de slechterik van dienst ‘The Lizard’ krijgt zijn eigen motief duidelijk te horen in ‘The Bridge’. Alweer een wervelende actie-track zoals je dat van Horner mag verwachten. Maar ook hier weer wisselen grootse orkestpartijen af met stemmige solo’s voor onder andere een jongenssopraan die het thema van Spider-Man plots heel fragiel maakt. Daar bovenop voorziet Horner een tension-thema die hij aanwendt voor de meer spannende, vertwijfelde momenten voortreffelijk gebracht in ‘Peter’s Suspicions’. En een blockbuster zou natuurlijk geen blockbuster zijn mocht er niet nog meer actiemuziek aan te pas komen. In ‘Lizard at school’ laat de componist zijn forse spierballen rollen en brengt een opwindend muzikaal duel tussen goed en kwaad. Ronduit adrenaline!
Wie verwacht dat Horner voor deze score volledig terugvalt op zijn typische trademarks moet toch maar eens luisteren naar bvb. ‘Playing Basketball’ en ‘Rumble in the Subway’. Speels en verrassend en het brengt bovendien een heerlijke frisse variatie in de score. Tuurlijk herken je Horner’s stempel in de vocale arrangementen, of in de introverte piano-akkoorden maar bovenal klinkt hier muziek van een topcomponist in topvorm. Dat bewijst hij hier track na track, en al helemaal in het bijzonder bij de afsluitende 2 tracks.
Deze score laat zich erg vlotjes beluisteren, iets wat bij de Spider-Man scores van Elfman veel meer een opgave was door de drukke en bij momenten chaotische underscore & actiemuziek. Vergeet dus voor één keer Elfman’s thema, en laat je overdonderen door de muzikale wereld die James Horner hier heeft gecreeërd. Een absolute aanrader waar je zal blijven naar luisteren!
De sterkte van de score zal voor sommigen misschien wel ontgoochelen. Er werd namelijk niet gekozen voor het inmiddels overbekende en sublieme thema van Elfman, maar in plaats daarvan componeerde Horner een volledig nieuw thema en wat voor één. Het heeft misschien niet de onverstoorbare dynamiek van Elfman’s thema, maar het raakt wel alle juiste noten en bovendien weet Horner het als geen ander aan te wenden in talloze variaties en gedaanten doorheen de score. Passend geïntroduceerd in ‘Main Title – Young Peter’ maar ook verder in de score hint Horner dit thema rijkelijk met als climax de met actie doorspekte ‘Metamorphosis’.
Verrassend genoeg bevat de score ook heel intieme passages dankzij een tweede, meeslepend thema voor de verliefde Peter & Gwen. Ook de slechterik van dienst ‘The Lizard’ krijgt zijn eigen motief duidelijk te horen in ‘The Bridge’. Alweer een wervelende actie-track zoals je dat van Horner mag verwachten. Maar ook hier weer wisselen grootse orkestpartijen af met stemmige solo’s voor onder andere een jongenssopraan die het thema van Spider-Man plots heel fragiel maakt. Daar bovenop voorziet Horner een tension-thema die hij aanwendt voor de meer spannende, vertwijfelde momenten voortreffelijk gebracht in ‘Peter’s Suspicions’. En een blockbuster zou natuurlijk geen blockbuster zijn mocht er niet nog meer actiemuziek aan te pas komen. In ‘Lizard at school’ laat de componist zijn forse spierballen rollen en brengt een opwindend muzikaal duel tussen goed en kwaad. Ronduit adrenaline!
Wie verwacht dat Horner voor deze score volledig terugvalt op zijn typische trademarks moet toch maar eens luisteren naar bvb. ‘Playing Basketball’ en ‘Rumble in the Subway’. Speels en verrassend en het brengt bovendien een heerlijke frisse variatie in de score. Tuurlijk herken je Horner’s stempel in de vocale arrangementen, of in de introverte piano-akkoorden maar bovenal klinkt hier muziek van een topcomponist in topvorm. Dat bewijst hij hier track na track, en al helemaal in het bijzonder bij de afsluitende 2 tracks.
Deze score laat zich erg vlotjes beluisteren, iets wat bij de Spider-Man scores van Elfman veel meer een opgave was door de drukke en bij momenten chaotische underscore & actiemuziek. Vergeet dus voor één keer Elfman’s thema, en laat je overdonderen door de muzikale wereld die James Horner hier heeft gecreeërd. Een absolute aanrader waar je zal blijven naar luisteren!
Bij het horen van de naam James Horner heb ik altijd gemengde gevoelens. Soms kan die man prachtige muziek leveren, bvb: Avatar, Titanic, The Boy with the Striped Pyjamas, Braveheart, Zorro, A Beautiful Mind, The Rocketeer, ... om maar enkele hele bekende werken te citeren. Maar jammer genoeg kan hij ook irriterend repetitief zijn, door o.a. zijn zo overgebruikte en befaamde tri-toon op trompet, die vrijwel in ieder van zijn soundtracks minstens 1 maal voorkomt. Misschien is het wel persoonlijk, maar hoe meer ik die hoor, hoe meer ik de soundtrack dan kan haten. Voor de mensen die niet begrijpen waarover ik het heb, luister maar vooral naar o.a. Troy, Enemy at the gates, maar ook naar Titanic, Avatar, Braveheart,...
Daarom had ik ook iets van 'oei', wanneer ik hoorde dat James Horner de muziek ging schrijven van The Amazing Spiderman. Maar laat ik maar meteen met de deur in huis vallen en zeggen dat het zijn beste soundtrack is in jaren, om niet te zeggen van heel zijn carrière tot nog toe. Natuurlijk heb ik nog niet al zijn werk kunnen beoordelen, maar toch al een groot deel.
Bij het beluisteren van de 1ste track 'Main Title - Young Peter' werd ik onmiddelijk verrast door de frisse klank die Horner als het ware wist uit zijn mouw te toveren. Een sterk thema voor mijn part die zeker niet onder doet voor Elfman's thema. Ook de electronische klanken die gebruikt worden, klinken nieuw en verfrissend en overstelpen het orkest niet zoals in minder geslaagde pogingen van andere componisten.
De rest van de cd bouwt dan ook voort op het sterke thema die we te horen krijgen in deze opener. Natuurlijk komen er ook andere nieuwe cues en thema's bij, of dit zou wel hoog gegrepen zijn om een hele soundtrack voort te bouwen op 1 en hetzelfde thema. Maar toch komt het hoofdthema regelmatig terug, ook in anders ingekleed en dat maakt het ook zo leuk.
Horner maakt handig gebruik van electronische ritmische geluiden, synthesizer-klanken en (al dan niet zingende) stemmen om het orkest te vervolledigen.
Zowel actie (bvb. Oscorp Tower), humor (bvb. Playing Basketball), drama (bvb. Ben's Death) en spanning (bvb. Hunting for Information) komen aan boord bij deze cd.
Horner weet heel de soundtrack door die frisse noot te behouden die ons van in het begin mee pakt en zorgt dus voor het verrassend effect die ik nauwelijks durfde hopen, want geloof het of niet: geen enkele keer heeft de componist gebruik gemaakt van zijn (afgezaagde) tri-toon en dus hoef ik niet te zeggen dat dit voor mij positief is.
Ik kan dus echt geen enkel minpunt vinden in deze soundtrack van James Horner, die toch opnieuw heeft kunnen bewijzen dat hij het kan. Aan iedere filmmuziek-liefhebber zou ik aanraden om deze cd onmiddelijk te kopen, want ik denk te mogen zeggen dat niemand kan ontgoocheld worden bij het luisteren naar dit meesterwerkje.
Vandaar een dik verdiende 10 voor deze frisse soundtrack van Mr. Horner!
Daarom had ik ook iets van 'oei', wanneer ik hoorde dat James Horner de muziek ging schrijven van The Amazing Spiderman. Maar laat ik maar meteen met de deur in huis vallen en zeggen dat het zijn beste soundtrack is in jaren, om niet te zeggen van heel zijn carrière tot nog toe. Natuurlijk heb ik nog niet al zijn werk kunnen beoordelen, maar toch al een groot deel.
Bij het beluisteren van de 1ste track 'Main Title - Young Peter' werd ik onmiddelijk verrast door de frisse klank die Horner als het ware wist uit zijn mouw te toveren. Een sterk thema voor mijn part die zeker niet onder doet voor Elfman's thema. Ook de electronische klanken die gebruikt worden, klinken nieuw en verfrissend en overstelpen het orkest niet zoals in minder geslaagde pogingen van andere componisten.
De rest van de cd bouwt dan ook voort op het sterke thema die we te horen krijgen in deze opener. Natuurlijk komen er ook andere nieuwe cues en thema's bij, of dit zou wel hoog gegrepen zijn om een hele soundtrack voort te bouwen op 1 en hetzelfde thema. Maar toch komt het hoofdthema regelmatig terug, ook in anders ingekleed en dat maakt het ook zo leuk.
Horner maakt handig gebruik van electronische ritmische geluiden, synthesizer-klanken en (al dan niet zingende) stemmen om het orkest te vervolledigen.
Zowel actie (bvb. Oscorp Tower), humor (bvb. Playing Basketball), drama (bvb. Ben's Death) en spanning (bvb. Hunting for Information) komen aan boord bij deze cd.
Horner weet heel de soundtrack door die frisse noot te behouden die ons van in het begin mee pakt en zorgt dus voor het verrassend effect die ik nauwelijks durfde hopen, want geloof het of niet: geen enkele keer heeft de componist gebruik gemaakt van zijn (afgezaagde) tri-toon en dus hoef ik niet te zeggen dat dit voor mij positief is.
Ik kan dus echt geen enkel minpunt vinden in deze soundtrack van James Horner, die toch opnieuw heeft kunnen bewijzen dat hij het kan. Aan iedere filmmuziek-liefhebber zou ik aanraden om deze cd onmiddelijk te kopen, want ik denk te mogen zeggen dat niemand kan ontgoocheld worden bij het luisteren naar dit meesterwerkje.
Vandaar een dik verdiende 10 voor deze frisse soundtrack van Mr. Horner!
Andere soundtrack releases van The Amazing Spider-Man (2012):
Soundtracks uit de collectie: Comics
