Electric Dreams

De Amerikaans-Britse film Electric Dreams is een science fiction romantische komedie, geregisseerd door Steve Barron (Teenage Mutant Ninja Turtles, Coneheads), die hiermee zijn regiedebuut maakte voor een bioscoopproductie. Daarvoor had hij al de vele muziekvideo's geregisseerd. Muziek speelt ook in deze film een grote rol, mede naar aanleiding van het toenmalige succes van de dansfilm Flashdance. In de pers is de film heel redelijk ontvangen, maar flopte in de bioscopen.
Het verhaal draait om Miles Harding (Lenny von Dohlen), die een PC aanschaft om hem te helpen bij z'n werk (PC's stonden in 1984 nog in de kinderschoenen). Als hij de PC beter leert gebruiken schaft hij steeds meer toebehoren aan, om van alles in huis te automatiseren. Maar als de computer op een dag oververhit raakt, probeert hij dat te koelen met champagne, dat hij toevallig voorhanden had. Wat hij niet weet is dat de PC daardoor een bewustzijn krijgt en een persoonlijkheid wordt, die zich Edgar noemt. Als de buurvrouw van Miles (Virginia Madsen) een van haar klassieke muziekstukken oefent, wat Edgar via een ventilatierooster hoort, speelt de PC hierbij de tegenmelodie. Maar de buurvrouw denkt dat Miles dat deed en raakt verliefd, waardoor Edgar jaloers wordt...

De score voor de film is gecomponeerd door de bekende Giorgio Moroder, die ook in de discomuziekwereld een grote naam heeft. Hij is door regisseur Barron gevraagd om de muziek bij de film te componeren en voor een film over een elektronische PC en een vergelijkbare filmtitel, was Moroder natuurlijk een voor de hand liggende keuze, gezien zijn typische elektronische muzieksound.
Nu was halverwege de tachtiger jaren van de vorige eeuw de elektronische muziek nog niet erg doorontwikkeld, waardoor die muziek, ook op dit soundtrackalbum, nogal gedateerd klinkt.
Het album bevat slechts twee instrumentale tracks van Moroder's score en twee songs van Moroder.

Eerst over de songs. Twee songs op het album zijn van de Britse band Culture Club, die razend populair was in de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Leadzanger Boy George schreef ook mee aan de titelsong die het album opent. De Amerikaanse soulzangeres P.P. Arnold zingt deze song met haar donkere stem op een soulvolle en krachtige manier. De begeleiding heeft een stevig popdisco gehalte met veel elektronische klanken en een wat funky stijl.
De song 'The Dream' heeft de band speciaal voor de film geschreven en is een tamelijk ingetogen soort rockballad, met best fraaie zangharmonieën, al valt de melodie wat tegen. Ook de song 'Love is Love' is voor deze film geschreven en is wat meer een popballad, maar ook hier is de melodie het niet helemaal, waardoor het niet meer dan een aardige song is.
Ook de song 'Now You're Mine' heeft een link met Culture Club, want Helen Terry is achtergrondzangeres bij deze band. Soms komt ze echter naar de voorgrond, zoals ook met deze elektropopsong.

Jeff Lynne is natuurlijk bekend van de wereldband Electric Light Orchestra en in diezelfde stijl componeerde hij de songs 'Video' en 'Let it Run' voor de film. De songs zijn stevig en hebben een tamelijk elektronische kleuring, zoals ook te horen op het ELO-album Time. De prettige melodieën zijn typerend voor Jeff Lynne en dat geldt ook voor de muzikale kleur van de muziek, die een vlotte, wat rocky stijl heeft.
Van de Britse elektropopband Heaven 17 staat de song 'Chase Runner' op het album, een instrumentale track in een stevige New Wave stijl. De band bracht deze track al eerder in hetzelfde jaar uit als b-kant van de single Sunset Now en met als tracktitel 'Counterforce II'.

De muziek voor twee van de songs op dit album is geschreven door scorecomponist Giorgio Moroder. De eerste song is die van de eerder genoemde Helen Terry, 'Now You're Mine'. De song heeft dan ook een typische elektronische discokleuring, die nogal gedateerd overkomt. De tweede song is de laatste track op het album en zonder meer een van fraaiste songs. Dit is ook de muziek die Moroder aan regisseur Barron als een demo liet horen. Barron kende Philip Oakey en stelde aan Moroder voor om hem voor de zang te vragen, waarna Oakey ook de tekst schreef. Het werd een grote hit in tientallen landen en stond ook bij ons in de hitparades. Voor Oakey was het de grootste hit uit z'n carrière. De elektronische muziek wordt in deze song prettig opgefrist door de fraaie stem van Oakey en vormt zo een mooie afsluiter van dit album.

De twee instrumentale tracks van Moroder zijn 'The Duel' en 'Madeline's Theme'. Beide werken aanvankelijk als een soort soundscape, die ingaat op de muziek die Madeline in de film speelt. In 'The Duel' heeft Moroder de beroemde melodie van het Menuet in G Major van de klassieke componist Christian Petzold uit het jaar 1725 verwerkt tot een elektronische uitvoering, compleet met drumpad percussie.
Het thema voor de vrouwelijke hoofdpersoon in de film is doet een beetje aan als een cellogeluid, die solo begint, maar waar vervolgens steeds meer tegenmelodie bij toegevoegd wordt en dat klinkt best heel aardig, al is het toch wat gedateerd.

Kortom, met dit soundtrackalbum voor Electric Dreams heb je best een aardig album in handen. De helft van de tracks zijn songs die mij duidelijk minder aanspreken, maar de songs van Jeff Lynne en de afsluitende song van Moroder en Oakey zijn zonder meer fraai. Ook de twee instrumentale tracks van de score van Giorgio Moroder zijn prima te beluisteren. Het zorgt voor een waardering van dit album van 71 uit 100 punten.