Ant-Man

De Amerikaanse superheldenfilm Ant-Man is de zoveelste uit de superheldenstal van Marvel. De film zou aanvankelijk geregisseerd worden door Edgar Wright, die samen met Joe Cornish de eerste draaiboeken schreef. Later is Wright vervangen door Peyton Reed (Bring it On, Down with Love, Yes Man), die later ook beide vervolgdelen geregisseerd heeft. Nadat Wright vervangen was werd het scenario nog weer aangepast. De film is door de critici goed ontvangen en was een groot succes in de bioscopen, waardoor logischerwijs ook een opvolger moest komen.
Het verhaal begint in 1989, wanneer Hank Pym (Michael Douglas) een verklein-techniek ontwikkeld heeft. Omdat hij bang is voor de mogelijke gevolgen van zijn techniek, verbergt hij dat. Dan springt de film naar het heden, en blijkt dat zijn dochter Hope (Evangeline Lilly), samen met Darren Cross (Corey Stoll) bezig is om Hank uit zijn bedrijf te krijgen. Darren wil de verkleintechniek voor z'n eigen doeleinden gebruiken. Dan is daar ook nog de net vrijgekomen Scot Lang (Paul Rudd), die weer op dievenpad gaat, en inbreekt in Hanks huis. Daar vindt hij in de kluis een pak, dat hij aantrekt. Daarop krimpt hij tot de afmetingen van een insect...

De muziek bij deze film is van Christophe Beck, die al eerder samenwerkte met regisseur Reed. Toen Wright nog de film zou regisseren was het nog de bedoeling dat Steven Price de score zou componeren, maar de regiewissel deed ook Price besluiten om te vertrekken. Beck had eerder al een enorm succes geboekt met zijn score voor de Disneyklassieker Frozen. Hij vatte, in overleg met Reed, het plan op om zijn score in de tradities van de oude superheldenfilms te componeren, met een groot orkest en mooie melodieën, maar het aspect van de humor in de film niet te vergeten.
De resultaten van de plan zijn goed te horen, want de muziek die Beck gecomponeerd heeft, heeft daadwerkelijk een hoog gehalte aan de muzikale stijl van de actiefilms uit de zestiger jaren van de vorige eeuw, toen namen als Lalo Shiffrin, Henry Mancini en Jerry Goldsmith de actiemuzieklijsten aanvoerden. In tracks als 'Ant 247', 'I'll Call him Anthony', of 'Scott Surfs on Ants' zijn duidelijk verwijzingen te horen naar Shiffrins stijl voor Mission Impossible. Maar ook zijn in de score verwijzingen te horen naar elementen van John Williams, met name de snelle koperblazer-riedels die hij in zijn Star Wars scores had verwerkt.

Die zestiger jaren stijl heeft vaak een wat jazzy randje en ook Beck heeft dat doorgevoerd in deze score. In veel tracks is die wat jazzy kleuring terug te horen, zoals die in veel oude scores van Shiffrin te horen was. Daarbij gaat het dan vooral om actiemuziek, omdat het toch een superheldenfilm is met veel spannende scenes. Die muziek heeft een stevige, vol orkestrale stijl, met veel zware percussie en koperblazers. Daarbij laten de koperblazers zich regelmatig op een staccato-manier horen, wat een nogal pulserende stijl en een opstuwend karakter aan de muziek geeft. Veel tracks zijn in deze opzwepende stijl gecomponeerd, waarbij de melodieën nogal eens wat ondersneeuwen in het instrumentale geweld, dat soms zelfs wat agressief overkomt, met heftige percussie en snelle klanken van strijkers en koperblazers, wat af en toe bijna chaotisch overkomt. Voor de film zal dit allicht uitstekend uitpakken, maar om los van de film - die ik overigens niet gezien heb - van te genieten valt nog niet mee. Overigens neemt die actie-heftigheid eigenlijk pas echt z'n plek in vanaf ongeveer twee derde van het album.

Maar ook meer symfonische en wat meer ingetogen muziek ontbreekt niet, waarbij 'San Francisco, 1987' een fraaie track is, evenals 'Tiny Telepathy'. Zo zijn er nog beperkt een aantal van deze wat minder actiegeladen tracks, die duidelijk fraaier in het gehoor liggen.
Daarnaast zijn er zeker ook actietracks die duidelijk melodieuzer zijn en afwisselender. Een mooie voorbeeld daarvan is 'Into the Hornet's Nest', waarin de themamelodie prettig naar voren komt. Die themamelodie komt in veel meer tracks naar voren, al vanaf de openingstrack van het album, maar krijgt hier duidelijk meer ruimte en is daarmee een van de fraaiste uitvoeringen.
De eigenlijke score sluit af met de track 'Tales to Astonish!', wat een nogal van de overige tracks afwijkende track is. De muziek heeft hier veel meer de sfeer van een veredelde tachtiger jaren jazz-rock-song, met z'n riffs op elektrische gitaren, de klanken van een hammondorgel, de heldere trompettonen, de drumpercussie en aangevuld met allerlei elektronische geluiden, waaronder de SF-achtige geluiden van een theremin.

Het album sluit af met vier tracks die niet van Beck zijn. De eerste is de wat Mexicaans klinkende song 'Borombom' van de Panamees Camilo Azuquita. De tweede is de track 'Escape' uit de score van Roy Ayers voor de film Coffy uit 1973, een typische funky/jazzy zestiger/zeventiger jaren instrumentale scoretrack. Daarna volgt 'I'm Ready' van de Amerikaanse band Commodores. Ook dit is een nogal funky instrumentale track, evenals de afsluitende track 'Pink Gorilla'. Allemaal niet erg fraai om naar te luisteren.

Kortom, met zijn muziek voor de Marvel superheldenfilm Ant-Man heeft Christophe Beck een voor deze film prima score neergezet. Daar is iedereen het wel over eens. Maar om van zijn score te genieten, los van de film, is een ander verhaal. Velen vinden het geweldig, als ik andere recensies mag geloven, maar mij kan het allemaal niet bekoren. Het is vooral nogal stevige actiemuziek, met een knipoog naar de actiescores uit de zestiger/zeventiger jaren van de vorige eeuw. Ook die scores beschouw ik als effectief voor de films in die tijd, maar niet echt genietbaar. Becks thema's zijn zeker aardig, maar komen slechts in enkele tracks meer aangenaam voor het voetlicht, terwijl slechts een paar tracks wat meer symfonisch gekleurd zijn. Mijn waardering voor aangename beluisterbaarheid, los van de film, komt niet hoger dan een magere 53 uit 100 punten.