Brave

De Amerikaanse computer-animatiefilm Brave is geproduceerd in de studios van Pixar, waardoor de film onder de Walt Disney vlag is uitgebracht. De film is geregisseerd door Mark Andrews, die daarmee z'n enige film geregisseerd heeft. Aanvankelijk zou Brenda Chapman de film regisseren. Zij heeft ook het verhaal geschreven. Maar de producent verving haar door Andrews, die samen met anderen het verhaal van Chapman omzette naar een scenario. De film is door de critici goed ontvangen en won diverse prijzen, waaronder een Oscar en een Golden Globe, beide voor 'Beste animatiefilm'. De film was ook een groot succes in de bioscopen. Op basis van de film kwam er ook een gameversie uit.
Het verhaal speelt zich af in een middeleeuwse setting in de Schotse Hooglanden, waar de zestienjarige prinses Merida (stem Kelly McDonald) woont, dochter van koning Fergus van de Dunbroch stam. De koning (stem Billy Connoly) mist een been, vanwege een aanval van de vervloekte beer Mor'du tien jaar eerder. Haar ouders willen haar uithuwelijken aan een zoon van een van de bevriende stamhoofden, die dan in de Highland Games om haar hand moeten strijden. Maar ze wenst zelf ook mee te doen en wint de wedstrijd, en na een verhitte discussie met haar moeder (stem Emma Thompson) loopt Merida kwaad het bos in. Daar wordt ze door lichtgevende vliegen naar een boshut geleid, waar een heks blijkt te wonen. Ze vraagt de heks of die haar lot kan veranderen en ze krijgt een schaal met koekjes mee, die ze haar moeder geeft, die daarop in een beer verandert...

De muziek bij deze animatiefilm die in Schotland speelt is van Patrick Doyle, zelf een Schot en misschien wel daarom door Pixar gevraagd voor de score. Doyle heeft al veel vaker scores voor animatiefilms gecomponeerd. De animatiescore van hem die het meest in de buurt komt is die voor de geflopte musical Quest for Camelot. Voor Brave heeft Doyle alles uit de kast getrokken wat hij aan typisch Keltische instrumenten voorhanden had. De muziek is dan ook volop overgoten door die Keltische sfeer en muzikale kleuring en dat doet de muziek zeker goed.
De meest opvallende Keltische instrumenten zijn de welbekende doedelzak of Bagpipe, de Uillean Pipes, de Fiddle, de Celtic Harp, de Bodhrán en de Celtic Flute, die regelmatig voorbij komen. Met name de doedelzak is een opvallende verschijning in de muziek van de score, die niet door iedereen gewaardeerd zal worden. Dat komt wellicht mede vanwege de toch wat magere arrangementen voor die doedelzakmuziek. Veel van die Keltische kleuring zit in de tracks die bij feesten en fuiven horen en die hebben dan ook een wat volksdansachtige kleuring. Ondanks dat dit relatief vrolijk klinkende muziek is, zorgen de wat magere melodieën ervoor dat die muziek toch wat minder genietbaar is.

Als Doyle de muziek componeert verwacht je meestal een vrij lyrisch gecomponeerde score, met veel melodieuze en symfonische muziek. Toch valt dat lyrische hier een beetje tegen. De score bevat zonder meer prachtige tracks, en met name het hoofdthema is geweldig. Maar de paar fraaie themamelodieën die Doyle gecomponeerd heeft komen in veel tracks tamelijk mager uit de verf. Vaak sneeuwen die melodieën onder in het actiegeweld van de score. Want dat is toch wel de overheersende factor.

Het grote aandeel actiemuziek is vaak tamelijk grimmig en soms zelfs wat grillig gecomponeerd en georkestreerd. Dat maakt dat die muziek toch wat lastig in het gehoor ligt. Tegelijk schemert er vaak wel een mooie orkestrale klankkleur doorheen, maar de melodieën blijven wat achter en ondanks fraaie elementen blijft in die muziek de grilligheid, die soms bijna tegen het chaotische aan hangt, overheersen. Waar zijn actiemuziek uit Eragon nog volop melodieus bleef in al z'n donkere grimmigheid en de 'Battle of Varden' daardoor bijzonder fraai bleef, is dat hier nauwelijks het geval.
Toch zijn er wel regelmatig wat lichtpuntjes met meer ingetogen en melodieuze tracks, zoals het prachtige 'Fate and Destiny', waar de score mee opent, 'Legends are Lessons' en 'In her Heart', die dan weer op en top de lyrische kant van Doyle laten horen. En ook de beide laatste tracks mogen er zijn. Vooral de afsluitende 'Merida's Home' is met het melodieuze hoofdthema met een speelduur van net anderhalve minuut echt veel te kort. Die track had Doyle speciaal voor dit score-album wel wat langer kunnen maken, ook al is dat dan niet meer helemaal zoals het in de film gebruikt is. Het gebeurt immers veel vaker dat de muziek voor het score-album opnieuw en met aangepaste arrangementen wordt opgenomen.

Op het album staan ook een aantal songs. Twee van die songs zijn door Doyle geschreven en staan dan ook tussen de scoretracks op het album. De eerste is 'Song of Mor'du', die een sterke volksdanskleuring heeft en een typisch Keltische begeleiding heeft. Een deel van de tekst wordt min of meer opgezegd, waardoor het volkse karakter nog extra versterkt wordt.
De tweede song is het mooie ingetogen 'Noble Maiden Fair', die in het Keltisch gezongen wordt door Emma Thompson en de jonge Peigi Barker. De subtitel is dan ook 'A Mhaighdean Uasal Bhan', zoals die in het Keltisch luidt. De instrumentatie is beperkt met een Keltische harp en fiddle, maar de melodie is fraai en die komt ook elders in de score beperkt terug.
Het album opent met drie folksongs, die niet van Doyle zijn, maar geschreven door Alex Mandel. De eerste twee worden gezongen door Julie Fowlis, die ook een stemrol in de film heeft. De derde song wordt gespeeld en gezongen door Mumford & Sons, met leadzang van de Britse zangeres Birdy, die eigenlijk Jasmine van den Bogaerde heet. De beide eerste songs zijn wat saai, deze derde is erg fraai.

Kortom, met Brave heeft Patrick Doyle een voor de film prima score afgeleverd, met muzikale invloeden die uitstekend aansluiten bij het verhaal dat in het oude Schotland speelt. De Keltische invloeden zijn nadrukkelijk aanwezig in de score, waarbij de doedelzakken soms wat overheersen. De vele volksmuziekachtige deuntjes passen qua melodie allicht heel goed n die Schotse traditie en klinken wel feestelijk, maar komen toch wat mager over. Daar tegenover staat het grote aandeel aan actiemuziek, met een veel dreigender en spannender gehalte, maar die daardoor nogal last heeft van wat beperkte melodieën. De grimmige en soms grillige kleuring maakt veel van die muziek toch wat lastig genietbaar. Gelukkig heeft een deel van de muziek op dit album wel die prachtige lyrische kleuring waar Doyle om bekend staat. En dat is dan ook gelijk bijzonder mooie muziek, maar het is toch wat beperkt aanwezig en dat is jammer, want muziek met een Keltische touch doet het vaak erg goed. De waardering blijft dan ook hangen op een voor een Doylescore wat magere 72 uit 100 punten.