Gattaca

De enige score die mij bekend was van Nyman is zijn overbekende score voor The Piano. Hoewel die score uitzonderlijk mooie tracks bevat, vond ik de rest toch minder. Over het algemeen is dit bij Gattaca hetzelfde, met het verschil dat het over het geheel genomen allemaal minder goed is, maar wel consistenter. Met deze score is het me duidelijk geworden dat Nyman een erg karakteristieke sound heeft, zowel qua structuur als geluid. Hoewel Nyman deze keer de piano haast volledig achterwege laat, zijn het dezelfde soort strings die te horen zijn.

Het eerste gedeelte van de soundtrack is zeker niet onaardig. Het basisconcept is een baslaag veroorzaakt door orkest met daarbovenop één of meerdere partijen strijkers die al door elkaar wevende je bedwelmen met een enorme hoeveelheid dramatiek. De track ‘becoming jerome’ springt er met zijn opgewekte swingende strings dan uit, erg lekker stukje muziek. Maar na deze track is enorm veel saaie underscore te horen, waardoor deze soundtrack enorm in mijn waardering afneemt. Daarnaast leeft het haast nooit echt op en blijft het op één monotone lijn hangen. Helemaal aan het eind zijn weer enkele beluisterwaardige tracks te vinden. Een aparte gewaarwording is de herschreven impromtu van Schubert voor 12 vingers, die een ietwat optimistische slag krijgt door de twee extra vingers. Hoewel apart, hoor ik liever het origineel.

Een soundtrack met mooie maar ook veel minder interessante gedeelten.