Mission: Impossible - Fallout
DeLuxe Expanded 2 Cd

Dit is de 27e recensie uit de Lorne Balfe serie.

Vorige: Terminator Genisys
Volgende: Ambulance

De Amerikaanse actiefilm Mission Impossible: Fallout is de zesde uit de populaire en erg succesvolle Mission: Impossible filmreeks. De film is geregisseerd door Christopher McQuarrie (The Way of the Gun, Jack Reacher), die ook de vijfde uit de serie al had geregisseerd. Hij timmert overigens vooral als scenarioschrijver aan de weg, ook voor deze en de vorige MI-film. De spelers van de vorige film keerden allen terug in deze zesde editie, inclusief Tom Cruise, die op zijn leeftijd van toen 55 jaar zelf een groot deel van de stunts voor z'n rekening nam, waarbij het niet altijd goed ging. De film is erg goed ontvangen door de critici en was eveneens een groot succes in de bioscopen.
Het verhaal draait om Ethan Hunt (Cruise), die opdracht krijgt om een aantal gestolen plutoniumkernen terug te vinden. Die blijken te zijn bemachtigd door een terrrorist, om voor bommen gebruikt te worden. Als Hunt er dichtbij is, worden de kernen alsnog ingepikt door een bij die extremist betrokken organisatie, die voortkomt uit The Syndicate. Door die mislukking wordt speciaal agent August Walker (Henry Cavill) aan Hunt gekoppeld, maar bij een infiltratiepoging worden ze aangevallen. Dan wordt Hunt benaderd en krijgt hij de plutonium aangeboden in ruil voor de bevrijding van de leider van The Syndicate...

De muziek bij deze film is van Lorne Balfe. Hij is de vijfde componist voor de serie, die begon met een score van Danny Elfman in 1996, opgevolgd door Hans Zimmer voor deel 2, waarna Michael Giacchino deel 3 en 4 voor z'n rekening mocht nemen. Joe Kraemer schreef vervolgens de score voor Rogue Nation in 2015.
De score van Balfe wordt beschouwd als een van de beste voor de filmserie en het lijkt erop dat hij ook de score voor deel 7 mag componeren, die in 2023 moet uitkomen. Net als alle voorgaande componisten verwerkte ook hij het beroemde Mission: Impossible thema van de zestiger jaren tv-serie in zijn score, waardoor nog steeds componist Lalo Schifrin de terechte credits krijgt.

Balfe heeft voor deze film een solide score neergepent, met muziek die staat als een huis. De uitstekende composities hebben een overwegend wat donkere actiekleuring, die perfect bij de film past. Tegelijk heeft Balfe niet vergeten om de muziek redelijk melodieus te houden. En juist dat melodieuze aspect zorgt er nou net voor dat deze score ver boven de middelmaat uitstijgt. Zonder dat melodieuze karakter was de muziek niet meer geweest dan een hoop lawaai, zoals we dat van veel andere scores van Balfe kennen. Lees de andere recensies uit deze Balfe-serie maar na.

Nu heeft Balfe vele maanden de tijd gekregen om aan deze score kunnen werken en dat heeft zeker z'n vruchten afgeworpen, want dat gaf hem de tijd om bij te schaven en te perfectioneren, uit te proberen en koorklanken toe te voegen. Al die zaken betalen zich in de muziek uit, want de tracks zijn uitstekend gecomponeerd en gearrangeerd. De kwaliteit straalt ervan af.
Daarmee is het zoals gezegd voor de film een topscore. Maar dat is toch nog wat anders dan een prettige luisterscore, ook al is de muziek daar helemaal niet voor bedoeld.
Zelf heb ik de film niet gezien (schande!), dus beoordeel ik de score zonder voorkennis van de verhaalelementen die bij de diverse tracks horen.

Als je de score beluistert valt gelijk op dat de muziek behoorlijk donker en grimmig gekleurd is. Dat begint al gelijk vanaf de openingstrack, waar direct de spanning flink te horen is. De muziek heeft een behoorlijk bombastische kleuring door het gebruik van veel lage klanken en strakke en donkere zware percussie, die er stevig in slaat.
Zelfs wanneer de muziek wat meer ingetogen gehouden wordt, past Balfe die wat meer grommende klanken toe om de dreiging toch op peil te houden. Maar verwacht bij die wat meer ingetogen tracks geen meeslepende melodieën, want het blijft overwegend dreigend en spannend klinken. Tegelijk maken de acceptabele melodieën of thema's of melodieuze motieven de muziek best heel behoorlijk beluisterbaar.

Balfe heeft voor zijn score een voor zijn doen groot orkestraal aandeel ingezet. Natuurlijk ontbreken de elektronische elementen niet, maar in een groot deel van de muziek hebben de orkestrale klanken duidelijk de overhand en dat pakt goed uit, want de muziek heeft dan ook zeker geen kunstmatige kleuring. Wel heeft de componist met samples van orkestrale elementen gewerkt, maar die zijn allemaal prettig in de muziek verpakt.

Het originele thema voor Mission Impossible is van Lalo Schifrin en zijn themamelodie komt in een aantal tracks terug in de muziek. In de track 'Fallout' is dat een directe representatie van dat thema in een Balfe-arrangement, maar in een track als 'Stairs and Rooftops' komen eveneens elementen uit Schifrins thematiek terug, die Balfe op zijn eigen manier in melodie en arrangement heeft omgezet, en dat heeft hij knap gedaan, waarbij zelfs grootschalige koorklanken niet ontbreken.
De typische actiemuziek heeft Balfe neergezet met grootschalige arrangementen in een veelal bombastische kleuring. Daar zijn dan vaak schelle koperblazers aan toegevoegd, waarmee Balfe nog weer extra de originele Mission Impossible kleuring weet op te roepen. Zo staan op dit album meer van die sterke tracks die juist zo goed bij deze MI-franchise passen. Tegelijk zijn liggen zeker niet alle tracks goed in het gehoor. Een groot deel van de muziek zit duidelijk in het actiegenre, waarbij melodie van minder belang is, ook al heeft Balfe dat hier veel beter doorgevoerd dan in veel van zijn andere scores. Tegelijk komt die muziek nogal eens wat agressief over, wat de beluisterbaarheid vaak niet ten goede komt.
In de track 'Mission Accomplished' past Balfe een reprise van Schifrins memorabele thema in een uitstekend bij de rest van de score passend arrangement, opnieuw inclusief grootschalige koorklanken.
Alle voorgaande tracks staan ook op het Original score album, maar dit expanded album bevat nog zes extra tracks, die hier als bonus worden betiteld. Helaas stellen die toegevoegde tracks flink teleur, want de meeste tracks daarvan zijn underscore met nauwelijks melodie of een interessant arrangement. De enige track met nog iets van melodie is 'Je suis Désolé', waarin een motief met een prettige melodie een paar keer herhaald wordt. Toch blijft het wat minimaal. En dat minimale geldt voor alle zes bonustracks. Heb je de keuze, kies dan gewoon het Original score album.

Kortom, met zijn muziek voor Mission Impossible: Fallout heeft Lorne Balfe een voor de film bijna perfecte score gecomponeerd. De muziek is overdonderend en blijft tegelijkertijd heel goed beluisterbaar. De vaak behoorlijk bombastische kleuring heeft Balfe bereikt met voornamelijk orkestrale muziek, aangevuld door elektronische elementen en de nodige sampling. Zelfs koorklanken ontbreken niet en voegen ook duidelijk meerwaarde aan de muziek toe. Toch blijft het een score voor een actiefilm met veel dreiging, spanning en sensatie en dat hoor je terug, want veel muziek is duidelijk actiegedreven, soms zelfs wat agressief, waardoor melodie soms wat ondersneeuwt. Toch heeft Balfe duidelijk z'n best gedaan om de muziek melodieus te houden en dat is goed hoorbaar, want daardoor stijgt de muziek duidelijk ver uit boven veel van Balfe's andere actiescores die nogal eens vooral uit lawaai bestaan. Het moet gezegd dat deze score zonder meer kwalitatieve muziek biedt, met uitstekende composities, behalve dan de zes bonustracks. De waardering komt dan ook op een fraaie 77 uit 100 punten voor de beluisterbaarheid los van de film, met een puntje aftrek voor de bonustracks.