Les Aventures Extraordinaires d'Adèle Blanc-Sec

Les Aventures Extra-Ordinaires d’Adèle Blanc-Sec

Een blijvende samenwerking tussen regisseur en componist is niets nieuws in de filmindustrie. Bekende voorbeelden zijn o.a. Spielber-Williams, Brannagh-Doyle, Burton-Elfman, Cronenberg-Shore, Lynch-Badalamenti, Bay-Jablonsky, Nolan-Zimer, Tornatore-Morricone en natuurlijk Zemeckis-Silvestri. Bij deze avontuurlijke komedie ‘Les aventures extra-ordinaires d’Adèle Blanc-Sec’ van Luc Besson wordt ons wederom muziek voorgeschoteld van huiscomponist Eric Serra. Sinds het begin van zowel Besson of Serra hun carrière zijn ze blijven samen werken. Ondertussen heeft het duo al meer dan 20 films samen, te beginnen bij Le Dernier Combat maar vooral Le Grand Bleu, Nikita en Léon tot de Arthur-trilogie, Bandidas,The Fifth Element en Lucy.

Over Serra zijn de meningen verspreid. Velen appreciëren zijn muziek maar weinig, maar toegegeven het blijft wel iedere keer zijn effect uitspelen bij de film. Los van de film is het beluisteren niet altijd zo evident en dit is meestal te wijten aan gebrek aan thematiek en een resem aan hele korte tracks. Hoeft er dan altijd thematiek aanwezig te zijn? Neen, maar het maakt de luisterervaring wel aangenamer. Ofwel moet je dan wel een heel aparte sound weten te creëren die meteen herkenbaar is en blijft, zoals bvb. in Le Grand Bleu. Je bent er voor of er tegen. Ik behoor bij de 1ste groep. Ook andere componisten werken wel eens zonder thematiek. Ik denk spontaan aan Steven Price’s Gravity die er meteen uitspringt en verdiend met de oscar ging lopen.
De muziek van Serra is wel altijd duidelijk herkenbaar. De man heeft in de loop der jaren een sound weten te ontwikkelen die hem typeert. Ook in deze ‘Adèle Blanc-Sec’ horen we deze typische sound. Deze keer wél met thematiek en dit kan ik alleen maar toejuichen.

Bij de opening krijgen we een ietwat vreemde song gebracht door ene Catherine Ringer, die eigenlijk niemand minder is dan de zangeres van voormalige Franse pop-rockgroep Les Rita Mitsouko. Deze song is van de hand van Serra zelf en brengt ons dan meteen ook het hoofdthema, dat van hoofdpersonage Adèle. Dit thema komt veelvuldig terug op het album in talloze versies en variaties. Zelfs een draaiorgelversie en een honky-tonk piano versie ontbreken niet. Serra blijft ook niet bij dat ene thema hangen. Voor vrijwel ieder personage schreef hij een thema, wat niet echt van zijn gewoonte is. Ook voor de catatonische zus van Adèle, Agathe, schreef hij een thema die langzaam open bloeit naarmate de 48(!) tracks vorderen. Dit is dan meteen ook misschien het grootste minpunt van deze score. Opnieuw schreef Serra een heel resem aan korte tot hele korte tracks. Sommige tracks duren zelfs amper enkele seconden. Waarom hij dit blijft doen, blijft voor mij een raadsel. Misschien zou hij toch beter de korte tracks wat meer aan mekaar laten mixen en zo de tracks een wat langere speelduur gunnen. Dit zou ook wel voor wat meer samenhang zorgen, want met al die korte tracks vliegen we soms van de ene stemming in de andere met weinig overgang. Het zou wel wat vloeiender kunnen zijn, maar het voordeel is dan wel veel afwisseling. Alles komt aan bod: avontuur (waarvoor ook een mooi thema), humor, actie, spanning, drama, romantiek, … Noem maar op.
Wat Serra ook wel siert, is dat hij echt wel zijn eigen stijl blijft behouden en niet zomaar anderen kopieert zoals zo dikwijls reeds gebeurt in andere stijlloze scores. Iedere componist is wel ooit eens beïnvloed door anderen, maar de kunst is nl. niet in de val te lopen door zielloze kopieën te maken. Een topcomponist is deze man misschien (nog) niet maar hij blijft altijd zichzelf. Al horen we in deze soundtrack hier en daar Newman-invloeden, maar het stoort niet genoeg om er mij over te ergeren. Wat we vooral horen is de stijl die hij eerder gebruikte in bvb The Fifth Element en Joan of Arc, nl. de vol symfonische aanpak en niet de overheersend electronische sound van The Big Blue en Nikita uit zijn beginjaren.

Dit gezegd zijnde, ‘Les Aventures Extra-Ordinaires d’Adèle Blanc-Sec’ is toch wel een van de betere scores van Serra, dankzij de thematiek die hij hier wist uit zijn mouw te schudden. De muziek past wel perfect bij de film en weet een typische sfeer te creëren die met een andere componist gewoon anders ging geweest zijn. Ook los van de film is hij zeker het beluisteren waard, als je erin slaagt je niet te ergeren aan de hoeveelheid en speelduur van de tracks weliswaar. Filmmuziek heeft de bedoeling de film bij te staan in het vertellen van een verhaal en je zo mee te nemen naar een andere wereld, en dit doet deze score toch wel. Daarom rond ik deze recensie af met een score van 8/10.