Deep Impact

De Amerikaanse science-fictionfilm Deep Impact is eigenlijk een rampenfilm. De film is geregisseerd door Mimi Leder (The Peacemaker, Pay it Forward), waarbij Steven Spielberg als toezichthouder voor zijn productiemaatschappij Dreamworks een oogje in het zeil hield. De film gaat over een meteoriet die op aarde dreigt in te slaan, evenals de film Armageddon, die vrijwel op hetzelfde moment uitkwam. Het werd een beetje een race om welke film het meeste succes zou hebben. Daarbij bracht Armageddon meer op dan Deep Impact, hoewel die in verhouding tot de kosten meer opbracht en ook door de critici positiever werd beoordeeld. Beide films waren grote successen in de bioscopen.
Het verhaal begint met een tiener die sterrenkijken als hobby heeft. Tijdens een schoolproject ontdekt hij een bewegend object in de ruimte en maakt hiervan een foto. Die foto wordt naar een sterrenkundige gestuurd. Een jaar later treedt de minister van financiën Rittenhouse (James Cromwell) af en een journalist (Téa Leoni) wil weten waarom. Ze komt erachter het om een E.L.E. draait, een gebeurtenis die de mensheid kan uitroeien. In het geheim hebben de V.S. en Rusland een ruimtelander gebouwd, om te proberen met een kernbom de koers van de komeet te wijzigen. Die bom moet door een paar astronauten geplaatst worden in het hart van de komeet...

De muziek bij deze spannende en spectaculaire film is van James Horner. Hij heeft er een sterke score voor gecomponeerd in de stijl die hij in die jaren vaak toepaste. In deze score herken je duidelijk veel elementen uit scores als The Perfect Storm, Bicentennial Man, Titanic of Apollo 13, die Horner allemaal in de tweede helft van de negentiger jaren componeerde. Sommigen noemen dit zelfplagiaat, maar ik noem het liever Horner's typische eigen stijl, waarmee zijn scores eruit springen ten opzichte van andere componisten.

De tracks op dit album zijn allemaal flink van lengte, met drie die elk zelfs langer dan tien minuten duren. Daarbij bestaan veel tracks uit meerdere stijlen. 'The Comet's Sunrise' begint met agressieve spanningsmuziek, maar gaat vervolgens over in rustige, ingetogen underscore. Die underscore wordt vervolgens regelmatig overstemd door een op hoorn geblazen melodie, zoals we dat ook kennen uit Horner's score voor Apollo 13. Maar ondanks de herkenning blijft het erg fraai klinken.
Ook in de lange track 'Our Best Hope' wisselt Horner steeds ingetogen gedeelten af met meer spannende muziek, die we herkennen uit 'The Sinking' van de Titanic. Zelfs de snelle percussieklanken van de snare-drums komen hierin terug. Het is Horner's typische en effectieve manier om spanning te creëren, die ook in 'Drawing Straws' terugkomt.

In de openingstrack brengt Horner z'n hoofdthema middels een erg fraai pianoloopje, die Horner een jaar later opnieuw zou gebruiken in zijn bijzonder fraaie score voor Bicentennial Man. Ook in de mooie en ingetogen track 'The Wedding' komt dit pianoloopje terug, aangevuld met heerlijke orkestrale klanken, inclusief Horner's 'grommende' piano. De muziek is liefdevol gearrangeerd en heeft een aangenaam romantische 'touch', waarmee deze track bij de mooiste tracks van de score hoort. Maar ook in de prachtige track 'Sad News' komt dit loopje kort even terug, waarbij de wat melancholieke kleuring van de muziek vooral de tweede helft van deze track tot een pareltje maakt.

Twee jaar na deze score componeerde Horner zijn score voor The Perfect Storm. In de track 'Leo's Decision' hoor je al veel elementen die in zijn prachtige Perfect Storm score terugkomen. De muziek in deze track is spannend en tegelijk erg aangenaam melodieus, wat in veel scores al een zeldzame combinatie is, en die hier ook nog eens bijzonder goed uitpakt. Ook in de lange track 'Drawing Straws' komt deze combinatie terug.

Het album sluit af met de vol orkestrale track 'Goodbye and Godspeed', met ruim elf minuten de op een na langste track van het album. De track laat alle mooie momenten van de score nog een keer de revue passeren in een prachtig en melodieus arrangement, waarin hoop en tragiek door elkaar heen lopen. Orkestrale uitbarstingen worden daarbij afgewisseld door ingetogen gedeelten met solo koperblazers daar bovenuit. Zelfs koorklanken worden door Horner ingezet, waarmee de muziek nog pakkender is. Het album sluit netjes af met het fraaie pianoloopje van het hoofdthema.

Kortom, met Deep Impact heeft James Horner weer een van zijn vele prachtige scores afgeleverd in zijn eigen typerende stijl, klankkleur en instrumentgebruik. De melodieën zijn heerlijk om naar te luisteren. Een aantal tracks zijn wat aan de saaie kant, en soms is de muziek wat agressief maar de meeste muziek is bijzonder fraai om naar te luisteren. Dat die muziek lijkt op veel van Horner's andere scores uit die tijd maakt het tot een typische Horner-score, waarbij hij steeds weer leent uit z'n vorige scores. Ik heb hier niet zoveel problemen mee. De waardering komt voor mij dan ook op een fraaie 87 uit 100 punten.