The Village


Hollywood Records 2007 Download
Hollywood Records 2004 CD (720616246424)
Film Film release: 2004
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Noah Visits2:35
2.What Are You Asking Me?6:01
3.The Bad Color3:57
4.Those We Don't Speak Of3:59
5.Will You Help Me?2:34
6.I Cannot See His Color1:31
7.Rituals2:01
8.The Gravel Road4:31
9.Race to Resting Rock1:16
10.The Forbidden Line2:17
11.The Vote6:03
12.It Is Not Real3:36
13.The Shed Not to be Used2:03
 42:24
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

The Village - 10/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Edward Walker: Who do you think will continue this place, this life? Do you plan to live forever? It is in them that our future lies. It is in Ivy and Lucius that this way of life will continue. Yes, I have risked! I hope I am always able to risk everything for the just and right cause. If we did not make this decision, we could never again call ourselves innocent, and that in the end is what we have protected here: innocence! That, I'm not ready to give up.
August Nicholson: Let her go. If it ends, it ends. We can move towards hope, that's what's beautiful about this place. We cannot run from heartache. My brother was slain in the towns, the rest of my family died here. Heartache is a part of life, we know that now. Ivy is running toward hope, let her run. If this place is worthy, she'll be successful in her quest.

In de wereld van de filmmuziek zijn er heel veel samenwerkingen tussen regisseurs en componisten. Een paar voorbeelden zijn: John Williams met Steven Spielberg, Hans Zimmer met Christopher Nolan en natuurlijk James Newton Howard met M. Night Shyamalan. Deze laatste regisseur heeft een vreemd parcours achter de rug. Fel geliefd in zijn hoogdagen, uitgescholden in zijn val, en afgemaakt toen hij het dieptepunt had bereikt. En toch kijken liefhebbers der filmmuziek altijd uit naar films van die man. Want elke film is voorzien met een score van niemand anders dan James Newton Howard. Aangezien het oktober is, de ‘griezelmaand’ en Shyamalan de ‘meester van suspense’ is; zal ik deze maand iedere score voor een Shyamalan film bespreken. Vanaf de film waar een klein jongentje geesten spot tot de film waar de zoon van Will Smith tracht te overleven op aarde. In een maand dat ik graag SHYAMALAN MAAND noem.

THE VILLAGE
(Recensie bevat spoilers)

Het jaar is 2004. Het jaar dat er alweer een Shyamalan film in de zalen kwam. De man was intussen al aan zijn val begonnen. Het publiek aanvaarde zijn films niet meer zoals ze dat deden met The Sixth Sense. Signs was met gemengde gevoelens ontvangen, volledig onterecht trouwens en deze The Village deed het tij jammer genoeg niet keren. Niet volledig onterecht trouwens. De film heeft trouwens wel een mooi uitgangspunt. Een geïsoleerde gemeenschap die in angst leeft voor de wezens die Those We Don’t Speak Of worden genoemd. Dat zorgt natuurlijk voor de nodige angstaanjagende scenes. Dit is een typische film waar de zaken die goed werken, echt goed werken. Andere zaken zijn dan terug te belachelijk voor woorden. Beide punten zal ik eens even staven met een voorbeeld. Wat werkt in deze film? Eerst en vooral zijn filosofie. Maar dat kom je maar te weten op het einde. De gemeenschap leeft niet in de jaren 1800 zoals de film indiceert, maar we in de huidige maatschappij. De mensen die het dorp hebben opgebouwd waren gewoonweg getormenteerd door de huidige maatschappij en besloten om eruit te stappen. Wie erover nadenkt, gaat zich met dat idee kunnen verzoenen. Wie van ons is nog nooit door de maatschappij klein gekregen? Wie van ons heeft nog nooit gedacht, als ik zou kunnen ontsnappen naar een rustige plek om tot rust te komen, ik zou het doen? Ik denk niemand, want anders zouden we niet op reis gaan. De film faalt in zijn geheel door de trage opbouw. Net wanneer het verhaal op gang begint te komen, zien we de End Credits. En dat is jammer. Want er zat heel veel potentieel in de film. Ook het gezever van The Bad Color etc. kon mij niet bekoren.
Voor de muziek koos Shyamalan terug voor James Newton Howard. En toegegeven, van die samenwerking is The Village één van de betere collaboraties. U weet intussen mijn mening van de voorgaande scores, maar zelfs de verbluffende score van Signs wordt omver geblazen door dit meesterwerk van orkestrale schoonheid. Orkestrale schoonheid dat vooral door de viool van Hillary Hahn wordt benadrukt. Het was een zeer bizarre keuze. Een horrorscore schrijven waar de piano en de viool de fundatie is. Maar het is een keuze die zeer goed heeft gewerkt. Het resultaat is een beklijvende score die zich niet echt voordoet als een horrorscore, maar als het moment rijp is, bibber je toch terug van uw stoel.
Als we naar de muziek zelf kijken en we smijten de score open hebben we terug twee grote delen. Je hebt het fantastische thematische materiaal en je hebt de suspense muziek. Laten we eens kijken naar de muziek van The Village.

Howard schreef drie grote thema’s voor de score. Het eerste thema is dat voor het dorp zelf. Een thema dat de mooie natuur beschrijft, de kleine beekjes waar het water over de stenen stroomt en misschien dan wel het mooiste geluid ter wereld kan maken. Voor het eerst te horen in Noah Visits. Een track dat trouwens de toon zet van de gehele score. Vanaf 1:30 krijg je dat voor het eerst te horen. Hahn speelt de basis voor het thema op haar viool en de strijkers spelen erboven op zonder dat de basis verdwijnt. Het is een vrij rustig thema en klinkt uiterst mysterieus. Je maakt kennis met het dorp, maar merkt aan de muziek dat er iets scheelt. Dat er geheimen voordoen. Het thema komt gedurende de score veel aan bod. Vooral in de tweede track genaamd What Are You Asking Me. Deze track fungeert trouwens als een mooie samenvatting van de thema’s. Want wat horen we in het begin?
De geweldige pianist Randy Kerber opent de track. En dan komt het liefhebbers der filmmuziek! Het hoofdthema van The Village. En met gemak één der beste hoofdthema’s die we hebben van Howard. Hahn begint het thema te spelen en je bent verbaasd. Je bent verbaasd van de schoonheid, je bent verbaast van de zeker ingetogenheid dat het thema bevat. De combinatie trouwens van piano en viool is nog nooit zo mooi naar voren gebracht als hier. Het klinkt romantisch, het klinkt kil, het klinkt mysterieus. Het bevat alles waar de film voor staat. Weg is de bombastische muziek die we vandaag de dag veel horen. Dit is integer, dit is rustig, dit is Perfectie met een grote P. En dan heb ik nog maar gesproken over de eerste kennismaking van het thema. Je krijgt het fantastisch veel te horen.
De meest memorabele versie is Those We Don’t Speak Of. Na een drietal minuten horrormuziek pur sang kom het. De strijkers wellen op, Hahn komt erbij en je krijgt het thema in zijn volle glorie te horen. Op zijn meest romantische manier. Wat mij uitermate bijblijft, is het feit dat de overgang zo goed is. Je verwacht het niet na zo’n angstaanjagende muziek, toch werkt het! En het werkt fantastisch.

Dan heb je nog The Gravel Road! Waar het thema in Those We Don’t Speak Of zo memorabel werkt, krijg je het in The Gravel Road voor het eerst in zijn ware glorie te horen. Hahn speelt de eerste basis van het thema en Kerber speelt het thema op de piano. En dan verwisselen ze van melodielijn. Zonder dat je het door hebt in het begin. Dat is één van de redenen wat deze track maakt tot wat het vandaag is! Een klassieker, een meesterwerk. Het thema is perfect, de instrumentatie is perfect, de uitvoering is perfect. Want dat hoor je in het spel van Hahn. Ze gaat zo op in de melodie dat ze speelt dat het gewoonweg aanstekelijk werkt. In het midden van de track krijg je een kort intermezzo vooraleer de track terug begint op te bouwen tot een hoogtepunt om u tegen te zeggen. Ook het orkest komt er meer en meer bij, alsnog blijven Hahn en Kerber de focus van het orkest. Het beste nummer van deze gehele score!
Er is nog een derde thema voor de wezens. Dat is dan terug het horrorgedeelte van de score. in Those We Don’t Speak Of krijg je het voor het eerst te horen. Veel percussie, veel blazers en bloedstollende strijkers. Je zit op het puntje van uw stoel, en dat moet ook zo. Het thema van de wezens doet soms wel eens denken aan Signs. En iedereen die de score van Signs kent, zal moeten benadrukken dat het geen slecht teken is.
Buiten deze thema’s wil ik nog één track bespreken. Namelijk The Vote. Dat is een meesterwerk met een grote M. Niet om de mooie variatie van het hoofdthema dat in het begin te horen is. Neen, het is het thema op het einde dat de track maakt wat hij is. Een emotioneel thema die je naar je strot ramt. Woorden kunnen het gevoel van deze muziek niet beschrijven. Dus luister zelf en oordeel zelf.

Een laatste stukje wil ik spenderen aan het product zelf. De muziek is niets op aan te merken, maar de presentatie laat weer alle wensen over. Weg is chronologische volgorde! Weg zijn de geweldige Main Titles en de End Credits. In de plaats van een mooie suite op het einde krijgen we een nietszeggende track op het einde. En dat is jammer. Want uw nederige recensent heeft de End Credits eraan geplakt en dat is het een voller product, een betere samenvatting van een fantastische, steengoede score die terecht genomineerd was voor een Oscar. Maar opnieuw heeft James Newton Howard niet gewonnen. Sommige liefhebbers der filmmuziek gaan mij neerknallen met mijn volgende statement. De winnaar dat jaar heeft terecht gewonnen!

Conclusie.
The Village is zeker en vast een hoogtepunt in deze Shyamalan maand. Geweldige thema’s, geweldig spel door Hahn en Kerber en natuurlijk de geweldige orkestraties. Eigenlijk zou iedere liefhebber der filmmuziek deze score hebben staan. Het is een moderne klassieker, een meesterwerk van het eerste uur. Alleen al voor The Gravel Road moet je deze score in huis halen! Een tien is het enige cijfer dat hier op zijn plaats is. Een tien voor een score dat over een dorp gaat vol mensen die op vlucht zijn voor de maatschappij, een maatschappij die op vlucht is voor monsters, monsters die deel uitmaken van een legende, de legende van The Village.
The Village - 10/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
The Village” van M. Night Shyamalan vertelt het geheimzinnige verhaal over enkele mensen die hebben besloten om zich terug te trekken uit de samenleving nadat elk van hen iets vreselijks is overkomen. Een groep ouderlingen neemt alle beslissingen en heeft de leiding in handen. Langzamer hand vervreemden de jongeren van de echte wereld en gevoed door een oud bijgeloof dat vertelt over wolfachtige monsters die de grens tussen beide werelden bewaken, vormen ze een dichte, geïsoleerde gemeenschap. Wanneer de jongen Lucius echter wordt neergestoken door de dorpsgek Noah, wil zijn blinde verloofde Ivy kost wat kost zijn leven redden. Geconfronteerd met de angsten voor het onbekende en het dreigende gevaar van psychologische demonen steekt ze het niemandsland over om in de echte wereld medicijnen te halen.

De regisseur weet opnieuw de spanning enorm goed te vatten en introduceert het gevoel van angst in een rurale, idyllische dorpsgemeenschap die een eigen donker en zwart verleden met zich meedraagt dat symbolisch wordt voorgesteld door een kist, die elke familie in zijn huis heeft opgeborgen en hen doet herinneren aan de slechtheid van de maatschappij. Naast deze mooie vergelijking, schetst Shyamalan ook een heerlijk spannende sfeer die de misschien wat veeleisende boodschap in een mystiek kleedje hult. Net als bij zijn vorige films, doet de regisseur beroep op het talent van James Newton Howard om de film van de nodige muziek te voorzien. Waar de score van de vorige films vooral de nadruk legde op elektronische muziek, combineert Howard deze keer de viool en piano en laat ze als het ware in dialoog treden met elkaar (wat dan weer symbool staat voor de relatie tussen Bryce en Noah). Vaste pianist Randy Kerber wordt bijgestaan door vioolvirtuoos Hilary Hahn. Aan de mixtafel zat Shawn Murphy en de orkestraties lagen in handen van Jeff Atmajian en Brad Dechter, kortom een sterteam dat garant staat voor een hoge kwaliteit.

Het resultaat is dan ook een pareltje van een soundtrack dat vreemd genoeg vooral tegenstand ondervond van enkele Christelijke conservatieve partijen die de film en de muziek afdeden als “duivelse verleiding” en “immorele, onfatsoenlijke vuiligheid”. Het kan de populariteit van de soundtrack enkel ten goede komen. Wat James Newton Howard voor deze score schreef, bereikt heel vlug het niveau van zijn eerdere hoogvlieger “Snow Falling on Cedars”. Ook op die soundtrack wordt gestreefd naar minimalistische muziek, gedragen door solomomenten voor de strijkers en een karige maar indrukwekkende begeleiding van het orkest. In “The Village” echter wordt de rol van de viool nog groter. Al bij de eerste minuten ontdek je de stille en hoopvolle kracht van het instrument dat een haast trieste en melancholische indruk achterlaat. Gelaagdheid wordt bereikt door lichte toetsen synthesizer, rustige, begeleidende violen en Hahn die schittert in haar imposante uithalen. “Noah Visits” is al een eerste hoogtepunt dat zijn vervolg krijgt in het zes minuten lange “What Are You Asking Me” waar viool en piano voor de eerste maal samensmelten en het hoofdthema naar voren wordt geschoven. Hoop en een tikkeltje duisternis en opgekropte angst, vooral door de toevoeging van de hoorn, schemeren doorheen de zachte melodie. Naar mijn mening heeft het iets herfstachtigs, de ideale muziek om te draaien op een miezerige en grijze dag wanneer bladeren de riolen verstoppen en de regen op je paraplu druppelt in het gezellige decor dat Cambridge of Oxford biedt. Heerlijk gewoon! “The Bad Colour” is geheel Howards donkere stijl die men kan herkennen uit soundtracks als “Signs” of “The Sixth Sense”. De kopers en de fluiten verweven zich moeiteloos met de zachte percussie die voortvloeit in een ostinaat voor de soloviool. De muziek is spannend en dreigend en heeft een ingehouden schoonheid. Naar het einde van het nummer toe, speelt de viool dan weer even een solorol in een triestige en melancholische reprise van het thema.

“Those We Don’t Speak of” presenteert opnieuw het monsterthema dat dreigend overkomt door veelvuldig gebruik van zware uithalen voor de strijkers, percussie en de kopersectie. Luidruchtige spanning maakt echter plaats voor een schitterende bijdrage van Hahn dat vreemd genoeg erg stil werd gemixt en zo in een te fel contrast komt te staan met het eerste deel van deze compositie. De minimalistische sequens voor piano en de tollende viool vormen het hoogtepunt van deze bijzondere bijdrage. “I Cannot See His Colour” en “Will You Help Me” zijn triestig en vol weemoed en beschrijven perfect het gevoel van de hartverscheurende scène wanneer Ivy Lucius terugvindt nadat hij is neergestoken. De muziek klinkt erg droevig, maar wordt nooit klef. Opmerkelijk is hier het ontbreken van de piano, wat opnieuw een hint is naar de symboliek van de beide instrumenten die de hoofdrolspelers voorstellen. Lucius is neer gemaaid en zodoende is de piano verdwenen. Erg knap! “Rituals” geeft een zoveelste statement van het thema weer en opnieuw springt vooral de dualiteit in het oog; de enerzijds weemoedige sfeer, anderzijds de dreiging die nooit ver weg lijkt te zijn. “The Gravel Road” is één van de hoogtepunten van deze soundtrack met een magistraal samenspel voor piano en viool. Tevens kan Hahn hier voluit gaan en haar virtuositeit tentoon spreiden in een eenvoudig gearrangeerde, maar beklijvende track die melodisch erg sterk is uitgewerkt en je naar adem doet snakken wanneer je de prachtige muziek aanhoort; hoopvol met een tikkeltje sentiment. Heerlijk gewoon!

“Race to Resting Rock” klinkt haast als een pastorale met de nadruk op houtblazers en violen. Het nummer baadt in een enorme rustige sfeer die de ondeugende streken van Ivy en Noah benadrukken wanneer alles nog koek en ei is. Heel wat spannender gaat het er aan toe in “The Forbidden Line” dat onrustig en typerend is voor Howards horrormuziek, een iets wat moeilijker muziek die zeker niet iedereen even hard weet te appreciëren. “The Vote” start met een reprise van de thema’s die voorkomen in “What Are You Asking Me”. Erna volgt een geheel andere uitwerking met de nadruk op langzame en doordachte solo’s voor Hahn, een vleugje koper en stijlvolle begeleiding van het orkest. Wat mij betreft opnieuw een hoogtepunt. “It Is Not Real” is thriller/horror ten top met ijzingwekkende percussies die Howard leent uit “Signs” en eerder te horen waren in “Those We Don’t Speak Of”. Vooral het einde is verrassend rustig voor houtblazers en viool in een heerlijk ritmische oefening. Knap! De cd eindigt wat ongelukkig met “The Shed Not To Be Used”. De muziek is erg geheimzinnig en zodoende stopt alles wat onverwachts zonder een hoogtepunt te hebben bereikt. Ik had liever nog de fenomenale “end credits” hier gezien.

De samenstellers van dit album hebben de chronologie van de muziek grondig door elkaar gehaald. Zodoende hebben we een schitterend begin, een middenstuk dat baadt in rust en vrede met hier en daar een droevige noot en eindigt in absolute mysterie. James Newton Howard schreef voor “The Village” één van de beste scores uit zijn carrière en het mag gezegd zijn, Hilary Hahn schittert in haar optreden en doet haar naam alle eer aan. Deze soundtrack is gewoon heerlijk om naar te luisteren, bereikt het hoge niveau van enkele andere pareltjes die Howard componeerde en is verplichte kost voor elke filmmuziekliefhebber. Duivels genot!
The Village - 09/10 - Recensie van Marie-Lise Van Wassenhove, ingevoerd op (Nederlands)
Gisteren heb ik dan eindelijk The Village kunnen zien. Ik had de muziek natuurlijk al een hele poos langer, en ik vond ze op zich al erg geslaagd, maar 'goede filmmuziek' wordt natuurlijk voor een groot deel bepaald door haar 'werking' in de film zef.

Ik was destijds niet naar The Village in de bioscoop gaan kijken omdat marketing de film vooral afspiegelde als horror, en dat is nu eenmaal een genre waar ik het minder voor heb (ik vond The Sixth Sense al te zenuwslopend). Achteraf heb ik er altijd enorme spijt van gehad, vooral toen ik dan de fantastische muziek van JN Howard hoorde. Ik was verrast door de diep - durf ik het zeggen? - 'romantische' vioolklanken. Ok, de soundtrack heeft ook zijn 'griezel'momenten, maar steeds worden deze afgewisseld door die zelfde melancholische viool.

Een kort overzicht van de tracks (ik ken de muziek nog niet zooo heel goed, dus hier vooral een eerste indruk) :

(1) Noah visits
Deze eerste track laat allerminst vermoeden dat de muziek hoort bij een zogenaamde Horror-film. De solo-viool brengt een emotionele melodie, op de achtergrond omkadert door de strijkers. Pas vanaf 1'29 wordt er langzaam een zekere spanning opgebouwd, om dan te eindigen op hard crescendo.

(2) What are you asking me?
Het hoofdthema van de film (Ivy's Thema?), eerst gebracht door de solo-viool en dan enkele seconde later onder begeleiding van strijkers en geleidelijk aan ook de rest van het orkest.
Als ik me goed herinner is dit in de film het moment waarop Ivy's vader aan de dokter vraagt of er echt niets te doen is voor de neergestoken Lucius.
Vanaf 2'13 begint opnieuw het opbouwen van de spanning (zoals bij (1) - 1'29) - ik ga de film nog eens goed moeten bekijken om te zien bij wat het hoort.
Hoofdthema en spanningsmotief volgen elkaar op.

(3) The Bad Color
En hier merken we dan duidelijk het griezelig moment. Vanaf 0'36 duikt opnieuw de viool op, die een 'haunting' (klinkt toch zo mooi in het Engels) melodie brengt. Rond 1'24 klinkt zacht een herhaling van het spanningsmotief. Strijkers gaan langzaam tot een bijna dissonant crescendo. Geniepig kruipt de spanning naar boven, om dan langzaam uit te deinen. De viool heeft opnieuw het laatste woord.

(4) Those we do not speak of
Een van mijn favoriete tracks.
Het begint zeer plots (Lucius vriend - ik ben zijn naam kwijt - ziet plots een gevreesd beest). Na enkele momenten van twijfel waarschuwt hij de dorpelingen door de bel te luiden (kort crescendo)
Meteen rent iedereen in paniek naar zijn/haar schuilkelder, om zich op tijd voor de beesten te kunnen verstoppen. (0'43-... Harde, drijvende percussie met dissonante klanken erboven op, snerpende koperblazers, ...)
Ook Ivy's familie wil onderduiken. Ivy wil echter blijven wachten op Lucius en blijft in de deuropening staan, haar hand blind voor zich uitgestoken. Een beest komt op haar af (2'04- ... De spanning wordt verder opgebouwd). Net voor het dier haar heeft, grijpt Lucius ineens uit het niets haar hand en sleurt haar weg van het gevaar. Samen duiken ze de kelder in. (2'38 - ... Fantastisch stukje muziek, met opnieuw het hoofdthema - Ivy beseft daar hoe belangrijk ze voor Lucius is ...)

(5) Will you help me?
Eenzame solo-viool, vanaf 2'47 bijgestaan door het orkest. Een tedere melodie (ik weet niet meer waar het hoort).Het fluitje bij 1'35 doet me wat denken aan Jones's 'The Dark Crystal'.

(6) I Cannot See his Color
Nog een favouriet. Ivy gaat in paniek op zoek naar Lucius. De vooruitsnellende viool geeft echt perfect het gevoel van paniek weer (variant op de snelle viool in (3) ?.

(7) Rituals
Hetzelfde zachte begin als (1). Vanaf 1'30 klinkt een variant op (6).

(8) The Gravel Road
Prachtige versie van het hoofdthema door piano en viool. Het geeft een hoopvolle klank. Schitterend hoe de twee instrumenten elkaar afwisselen (wat eerst door piano wordt gespeeld wordt later door de viool hernomen en omgekeerd). Eerst speelt de piano het hoofdthema en de viool begeleidt met het spaningsmotief (of variant?).
Vanaf 3'45 klinkt dan duidelijker het spanningsmotief, in verschillende toonaarden. Er wordt opgebouwd naar een crescendo.

(9) Race to Resting Rock
Melancholisch intermezzo (mede door het gebruik van die fluit).

(10) The Forbidden Line
Het begint met de spanings-underscore (ook al in vele andere tracks te horen zoals (2) en (8). Vanaf 0'40 krijgt de muziek een dissonante en griezelige ondertoon die tot een plotse climax gaat. Hierachter wordt de griezelige underscore verdergezet. Strijkers (schelle violen, diepe bassen(en zelfs een harp?) bouwen mee de spanning op.

(11) The Vote
Het hoofdthema (net als in (2) - zelfde orkestratie). Tot 1'39 lopen de twee stukken ongeveer gelijk. Hier klinkt de muziek met minder spanning, maar 'vermoeiender' (de inwoners hebben hun les geleerd). Langzaam komt een nieuw thema motief steeds sterker op de voorgrond, dat dan plots wordt afgebroken. Er volgt een lange solo van de viool (variatie op het nieuwe thema??)

(12) It is not Real
Net als je denkt in slaap te vallen, nog een brok flinke spanning. Opnieuw muziek die al bij (4) te horen was.
De viool neemt het over maar moet dan ook plaats maken voor het orkest. Vanaf 1'47 horen we zachte vaianten op het hoofdthema en de beginmelodie van (1). Vanaf 2'03 klinkt opnieuw het spanningsmotief (in een variant).Vanaf ''03 variant op nieuwe thema uit (11) ??

(13) The Shed not to be used
kruiperige spanning-underscore (zoals einde in (2), en begin in (10)).
Raar om deze track als uitgeleide te zetten...


Ok, in enkele woorden dan : een fantastische score, met echt wel een thematische rijkdom.
Erg jammer dat JN Howard de Oscar dit jaar aan zijn neus voorbij zag gaan ...
The Village - 09/10 - Recensie van Marc Chauvin, ingevoerd op (Frans)
Après son phénoménal score pour ‘Signs’, JNH revient pour « The village » constituant la quatrième collaboration entre le compositeur et le jeune cinéaste indo américain et le résultat est tout bonnement formidable. Une fois de plus ! Cette fois ci, il s’adjoint les services de la jeune violoniste virtuose Hilary Hahn qui apporte une contribution plus qu’essentiel à la musique puisqu’ elle magnifie de toute sa grâce et de son mystère une partition envoûtante et intrigante .
Noah Visits introduit l’album et expose donc le climat général du film par une combinaison orchestre /violon toute en harmonie. Dès le début le climat semble feutré et empreint d’un certain malaise sous jacent mêlé à la pureté de l’environnement.
Un des morceau qui mérite le détour est « The bad color » qui illustre la menace que représente la couleur rouge pour les habitants du village. La peur est ici exprimée de façon inédite par le violon virevoltant d’ Hilary Hahn conférant à ce morceau une tonalité de malaise et d’angoisse assez particulière et au final très réussie.
« Those we don’t speak of » constitue le premier moment fort de l’album et débute sous un sursaut percussif. Ce morceau est l’un des plus tendu de l’album. Au fur et à mesure des tambours, la menace grandit. Les percussions donnent un aspect tribale au morceau qui est assez intéressant ponctué par une partie électronique assez glauque. Ensuite, les violons interviennent comme suspendu dans l’air dans leur rythmes ascendants et descendants accompagné par un martèlement percussif menaçant avec le rugissement des cuivres jusqu’au moment ou l’orchestre se tait et les percussions s’effacent dans un souffle de transition ,puis déferle alors, telle une vague , le violon virtuose d’Hilary Hahn accompagné par l’ensemble des violons, s’accordant sur une même unité, et laisse place à un pure moment d’émotion. La peur à laissé la place à la magie des sentiments. Ici Howard est en pur état de grâce . Ensuite , Howard reprend le thème initial dans une envolée d’une beauté infinie .
Autre morceau qui mérite le détour « The gravel road » ou l’archet d’Hillary Hahn s’agite dans des rythmes toujours alertes et tendus accompagné par le piano s’accordant sur la même partition. Puis la musique se fait plus mystérieuse pour s’orienter cette fois ci vers un crescendo sous des airs de révélation. Le solo violon est ici encore plus affolé comme pris dans une tourmente ou une tempête.
Dans « The vote », Howard reprend le thème principal avec la même combinaison Violon soliste/piano rejoint ensuite par l’ensemble des violons de l’orchestre. Puis, le violon d’ Hilary Hahn navigue au fur et à mesure de la partition, jouant à cache-cache avec l’orchestre, qui, dans un doux crescendo d’une grâce lumineuse, dévoile des cordes apaisées et des vents en retenu. C’est alors que l’archet de la jeune violoniste reprend la main et s’évade de l’orchestre pour partir dans un solo de plus d’une minute d’une rare virtuosité. Hilary Hahn se lâche et laisse glisser son archet vers des sommets de force et de poésie. L’émotion à l’ état pur !

Howard a délivré la une partition à la fois opaque et lumineuse. Opaque par ces sonorités tendues et par cette construction mystérieuse. Ou veut il nous emmener ? Quels sont ces rythmes descendantes et ascendantes parcourant la partition ? Lumineuse aussi, puisque sous l’apparence de la terreur, sous le couvert de la noirceur et du mystère ressortent des envolées gracieuses et subtiles, des mélodies éthérées reflétant l’amour et la découverte d’un autre. Cette découverte dans l’espoir d’un autre aimant et aimé tel le couple Lucius/ Ivy. Cette découverte d’un lieu autre que le sien, d’un chemin nous guidant de l’obscurantisme à la lumière ; à la connaissance. Voilà, ce que délivre cette musique d’une intelligence rare, bien qu’un peu répétitive si l’on devait lui trouver un défaut .
Regrettons tout de même un album peu logique dans sa constructions (les morceaux ne sont pas dans l’ordre et ne suivent pas la progression du récit ) et certains morceaux sont absents et pas des moindres puisque le « Main Title » ne figure pas dans l’album ! Un comble !D’où l’impression d’un album un peu décousu. Mais cela ne doit pas gâcher le plaisir, car malgré ces manques, l’essentiel y est et ce n’est pas tous les jours que l’on peut entendre ce type de bande originale.

Jamais une musique de film n’aura été si inspiré, si sensible et intrigante. Il est d’ailleurs difficile de trouver un équivalent à Hollywood en matière de musique de film. James Newton Howard continue d’asseoir son style et son immense talent au sein de la musique de film par son écriture remarquable et montre sans débat qu’il forme avec Shyamalan, l’un des couples Réalisateurs/Compositeur les plus éclatants depuis bien longtemps. Un joyaux !
The Village - 09/10 - Recensie van Vivien Robin, ingevoerd op (Frans)
À mon avis, l'une des partitions les plus mûres et les plus abouties de James Newton Howard.
L'album commence avec le magnifique 'Noah Visits' - les titres sont dans le désordre complet par rapport au film. Morceau ni trop long, ni trop court, se découpant en deux parties bien distinctes et se référant à la scène clef du film (je n'en dis pas plus). La première partie s'ouvre sur une section de cordes d'une légèreté incomparable à ce jour. Pas loin derrière, arrivant au monde à la manière d'une naissance - aussi émouvant - un violon soliste qui ne nous lâchera plus de toute la partition. La violoniste Hilary Hahn joue ici la composition d'Howard avec les mots justes. Avec se qu'il faut d'émotion et de compassion parfois. Cette pièce trouve son apogée dans la deuxième partie avec la première apparition du thème principal. Thème de huit notes se rapprochant par moment du thème de Snow Falling On Cedars, par son coté répétitif et d'une régularité à couper le souffle. Les basses ont une sonorité en écho qui fait effet d'un battement de coeur. L'interaction entre l'élément basse et l'élément orchestre produit un souffle d'émotion rare dans un crescendo magnifique.
Le choix du désordre des pièces sur l'album n'est pas complètement idiot. Car il nous permet de voir et entendre le score avec un relief particulièrement intéressant.
L'émotion poursuit son court avec des pièces comme 'Will You Help Me ?' ou encore 'The Gravel Road'. Toujours soutenues par le violon soliste décidément indispensable. C'est vrai ! Je n'imagine pas la musique d'Howard sans la contribution d'Hilary Hahn... 'Will You Help Me ?' est un morceau interprété presque uniquement par le violon soliste. La flûte le rejoignant peu à peu pour créé une ligne émotionnelle régulière avec par endroit une harpe qui en dit long sur les émotions et ressentis des personnages.
Idéalement, James Newton Howard a composé une pièce d''action' avec 'Those We Don't Speak Of'. Le sursaut orchestral, cher à Newton Howard, est une fois de plus utilisé pour ouvrir cette pièce. Suit une pause musicale très angoissant, les dissonances instrumentales entretenant cet effet. Puis c'est eu tour de grosses percussions tribales qui, pendant plus de 30 secondes font faire décoller les enceintes. La peur est à son comble. La deuxième partie, est l'opposé de la première. Passé un roulement de basses, les cordes et le violon s'unissent dans un élan d'amour auquel nul n'échappe. Le thème principal est rejoué sobrement mais avec efficacité. Un parfait travail sur les accords.
Il ne faut évidement pas passer à coté de 'What Are You Asking Me ?'. Longue pièce principalement illustrée du thème principal de 'Noah Visits'. Les différentes variations nous emportent dans des sommets de perfection. La tristesse est forcément au rendez-vous. Dans le film, l'impact est saisissant !
Petite déception cependant avec des morceaux tel que 'Race To Resting Rock' que je trouve assez bancal plus ou moins. C'est bizarre, mais c'est une des rares scènes dans les films de Shyamalan que je demanderais à voir sans musique; par curiosité. On pourrait en parler.
L'édition produite par Hollywood Records est par ailleurs très très décevante quant au choix des pièces sur l'album; le Main Titles étant indispensable. Pièce sublime, s'ouvrant par une flûte sauvage et quasi fantomatique. La suite étant un grand crescendo durant le générique de début.
Mais bon, éperons qu'ils reviendront un jour dessus, comme Lady In The Water d'ailleurs.
N'évitez donc pas ce score indispensable à votre collection et à vos oreilles surtout. Je le place après Lady In The Water, dans les meilleurs scores de James Newton Howard pour un film de Shyamalan.
Et retenez votre souffle avec les pièces 'Noah Visits' et 'Those We Don't Speak Of', merveilles d'écriture et d'honnêteté de la part de ce particulièrement talentueux compositeur.

Rendez-vous en Juin 2008 pour The Happening (Phénomènes)…
The Village - 10/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Nu zijn "The Happening" (al dan niet) hoge toppen scheert in de cinemazalen, richtte ik de aandacht op vorig werk van Shyamalan en zijn huiscomponist, James Newton Howard, namelijk The Village. Deze film van 2004 wordt, na Lady In The Water beschouwd als het minst goede werk. "Minst" is in dit geval zeer relatief, want we spreken nog over een steengoede film.
En het handelsmerk van M. Night Shyamalan, het verrassende einde, is natuurlijk weer van de partij, al vond ik het in dit geval een afknapper.

James Newton Howard mocht wederom de muziek schrijven. En elke keer, echt ELKE KEER, doet hij je verstomd staan. Is het nu voor een science fiction film, Horrorfilm of thriller, hij flikt het hem toch elke keer weer. Mooie tracks, gesteund door piano en strijkers. En de spanning moet ook aanwezig zijn, en die is er.
In zijn eerste twee tracks laat hij horen waarom hij voor dit project is aangenomen. Noah Visits is een heerlijk stukje muziek, en dat naar het einde toe zich volledig open plooit. Typisch Newton Howard, maar een echt handelsmerk heeft hij niet, om te zeggen: dit is James Newton Howard. Een groot pluspunt hiervan is dat je niet snel op routine gaat draaien.

In "Those We Don't Speak Off" horen we spannende muziek. Maar als je "The Happening" al gehoord hebt, dan is dit veel minder spannend. The Happening staat bol van muziek die je haren overeind doet staan. In deze track is dat niet geval. Maar naar het einde toe horen we "vrolijke" muziek, muziek die in het verlengde van de vorige tracks ligt. Vrolijk is sterk uitgedrukt, maar ze is niet zo drukkend spannend als het begin van de Track.
Hierin horen we ook hoe belangrijk de strijkers zijn. Zij hebben de leiding op dit album, verzorgen zowat alles: de spanning, de sfeer van het dorp, de relatie tussen de dorpsbewoners, het personage van Bryce Howard Dallas, het blinde meisje. De muziek doet ook heel landelijk aan, het past perfect met het decor van de film. Howard laat dit perfect samensmelten met de beelden. Daardoor krijg je een schitterende harmonie van Film en Geluid. Heerlijk.

En de score blijft zo verder evolueren, met de wondermooie strijkers, de schitterende thema's, ...
Howard flikt het hem weer en laat duidelijk horen waarom hij zo vaak gevraagd wordt. Je zou hier een score kunnen verwachtten, zoals the Happening, die je kippenvel bezorgd, je zelfs schrik aanjaagt. Howard verrast en kiest voor iets snellere, maar melodieuzere muziek om het effect van de film over te brengen. Als je de film gezien hebt, je luistert naar de score, dan pas besef je dat The Village verre van spannend is. Zodra je weet hoe de vork in de steel zit, was, voor mij althans, de fun eraf. Maar ja, achteraf bezien, was dat eigenlijk nog zo'n slecht einde niet. Verrassend ( al dan niet tot ieders plezier) en in zekere zin ook gewaagd, maar ook verwarrend, door bepaalde elementen die nog opduiken.

Deze muziek is de perfecte combinatie van heerlijke, lyrische muziek, met heerlijke, donkere muziek. Niet zo zwaar als The Happening, maar verre van vederlicht.
The Village - 08/10 - Recensie van Andreas Lindahl, ingevoerd op (Engels)
The Village is M. Night Shyamalan's fourth film and also his fourth collaboration with composer James Newton Howard. Although The Sixth Sense still is the composer's best score for a Shyamalan film, the score for The Village is a very strong composition, better than Unbreakable and just as good as Signs, if not better. Like the scores for the three previous films, The Village is dominated by soft underscore rather than big themes.

The Village is set in the state of Pennsylvania towards the end of the 19th Century and to reflect this musically, Howard uses violin solos performed by Hilary Hahn throughout the score. Not that the sound per se is typical of those days, but Howard manages to create a somewhat "dated" sound in parts of the score. One example is the opening track on the CD, "Noah Visits", which opens with a quiet violin solo, which after a short time gets more lively, with quick descending and ascending figures backed up by soft strings, all ending with a sudden bang.

Piano solos, performed by Randy Kerber, are also used in a couple of tracks, and when they're coupled with Hahn's violin solos, supported by soft orchestral writing, as in "What are you Asking Me?", the result is excellent. It won't blow you away, but succeeds in setting the tone really well. Flutes, chimes and subtle electronics are used throughout the score to create a very windy, airy quality - "The Bad Color" for example and together with the violin solos this creates a sound reminiscent of parts of the composer's score for Snow Falling on Cedars. "I Cannot See His Color" is a real highlight with some amazing violin solos dominated by the quick ascending and descending figures, supported by strings. Short but outstanding. I really cannot emphasize how effective Howard's use of the violin is in this score. It's one of the score's cornerstones and the sound he creates using it together with the orchestra is just amazing. The rythmic figures sometimes has an almost hypnotic effect, reminiscent at times of Philip Glass's music, while the more lyrical passages, like in "The Gravel Road" and "The Vote" is simply breathtaking.

The score's first real suspense cue is the tense "Those We Don't Speak Of", which brings percussion and brass to the mix, although ending on a rather optimistic note, with some beautiful music performed by violin and piano. It gets more frightening towards the end of the CD, however, with some dissonant brass and strings in "The Forbidden Line", getting even more chaotic in "It is Not Real". But The Village is surprisingly not dominated by these kind of orchestral outbursts, which is usually the case with scores for movies like The Village.

The Village is without doubt one of the more interesting scores of 2004 so far and as I listen to it closely, with the volume turned up, while writing this review I realize how incredibly beautiful, layered and effective it really is.
The Village - 08/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
I can't help but feel M Night Shyamalan is turning into a bit of a one trick pony; after the initial success with The Sixth Sense and its infamous twist, critical reaction has started to veer toward become luke warm, if not hostile. Not quite a backlash, but he's going to have to start impressing more to keep the good will up. The Village seems to be something about villagers who are trapped in their village due to monsters that live in the forests. It all sounds exceptionally hokey, but the cinematography looks gorgeous and in contrast to his employer, James Newton Howard is turning into one of Hollywood's most versatile composers, able to make Peter Pan fly again and now provide a thoughtful, tasteful and genuinely haunting horror score.

While film music can readily conjure up emotions, scores with a really good atmosphere and good melodic content are somewhat thin on the ground, but The Village has a wonderfully autumnal feeling to it as well as some lovely melodies. In that sense, it makes a nice seasonal compliment to his rather low key, but extremely effective score to Snow Falling on Cedars. However, where that score is perhaps a bit too low key, The Village keeps moving, thanks in part to Hilary Hahn's terrific violin solos which appear in most tracks. It's not exactly taxing stuff, technically, but rich, earthy tone is a crucial element in Howard's beautifully conceived textures. There are times when the arpeggios bring to mind Philip Glass, but they don't have quite the insistence of Glass' scores, plus happily break their cycles for some more lyrical melodic lines and find more than enough variety in pace and orchestral colour to prevent them becoming tiresome.

As there are some horror elements, Howard is occasionally obliged to break his atmosphere for something a little more histrionic. However, these moments are brief and actually quite well wrought, generally avoiding the grinding, unmusical tone that pervades modern horror scoring. The fact that they are surrounded by such a carefully crafted remainder means they aren't just meaningless orchestral jolts. Some might argue that, like his score to Signs, The Village is a touch samey at times, but that's more down to the strong tone than it actually being repetitive. It's the kind of music that just carries the listener along and, importantly for a soundtrack album, functions supremely well as a stand alone experience. Another chance for James Newton Howard to demonstrate yet another side to his musical personality, here's hoping he continues scoring a diverse range of films and in such splendid fashion.
The Village - 09/10 - Recensie van Jesse van Amelsvoort, ingevoerd op (Nederlands)
Regisseur M. Night Shyamalan brengt met ‘The Village’ een vreemd verhaal, over een afgezonderde groep mensen. De groep leeft teruggetrokken en bemoeit zich niet met de samenleving. De situatie kan, zoals verwacht, niet worden behouden en de jeugd begint meer en meer minder te luisteren.

Voor de muziek werd Night Shyamalans vaste compagnon James Newton Howard gekozen. Hij wordt wel eens de opvolger genoemd van John Williams. De vraag is echter of het nodig is dat Williams een opvolger krijgt en, zo ja, of die persoon in Newton Howard gevonden kan worden. Newton Howard is een soort mix tussen de pompeuze, barokachtige Hans Zimmer en de wat minimalistische Williams. Voor de echte ‘purist’ valt dus te hopen dat er nog iemand op staat die meer Williams’ kant op gaat.

Newton Howard zet met ‘The Village’ wel het beeld neer, dat hij de orkestraties van Williams aan kan. Twee solisten, Hilary Hahn op de viool en Randy Kerber op de piano, wekken een stijl die de kant op gaat van de grote werken van Williams. De twee solisten treden enkele keren in dialoog met elkaar, waarbij ze dan alle aandacht opeisen.
Na een wat voorzichtige proloog in “Noah Visits”, wordt in “What Are You Asking Me” wordt het hoofdthema gebracht, door de piano en viool in dialoog. Van de beginnummers brengt vooral “The Bad Color” (jammer dat het Amerikaans is) spanning met zich mee. Na deze introductie kan niet veel nieuws worden gezegd, behalve dat de score nooit ergens te wordt. “Those We Don’t Speak Of” presenteert een tweede (hoofd)thema, onheilspellender dan die, zoals gepresenteerd in “What Are You Asking Me”.

“The Gravel Road” is het hoogtepunt van de score, met een mooie dialoog tussen piano en viool, zoals zelfs Williams die niet schrijft. Op woestere momenten lijkt de muziek op die van Zimmer. Met ‘The Village’ heeft James Newton Howard het niveau van ‘Snow Falling On Cedars’ gehaald.
Maar toch weet hij geen kant te kiezen: gaat hij voor de pompeuze Zimmerstijl, waarmee hij kennis heeft gemaakt in ‘Batman Begins’ en welke hij weer gaat terugzien in ‘The Dark Knight’, of gaat hij de kant van Williams op? Zijn recente werk ‘Blood Diamond’ is een typisch werk van Williams, in het feit dat er veelvuldig gebruik is gemaakt van etnische instrumenten, maar op de actiemomenten doet het wederom denken aan Zimmer. Sommigen zien hem zelfs de kant op gaan van Philip Glass, maar het is wel duidelijk dat hij dáár nooit zal komen.
The Village - 10/10 - Recensie van Arvid Fossen, ingevoerd op (Nederlands)
The Village over een kleine gemeenschap in Pennsylvania die ver afgelegen in de bossen een rustig leven leiden en door geheimzinnige wezens verhinderd wordt om de steden van Pennsylvania te bereiken. Met deze wezens bestaat er een overeenkomt dat zolang iedereen op zijn territorium blijft, er vrede tussen het dorp en heb kan blijven bestaan. Als een van de kinderen dit bestand schendt door het bos in te gaan, gebeuren er een serie van vreemde gebeurtenissen. De film is zeer geslaagd, heeft een sterke cast en dus zeker een aanrader om te gaan zien!
M. Night Shyamalan werkt al voor de vierde keer samen met James Newton Howard, na The Sixth Sense, Unbreakable en Signs. Voor elk van deze films met bovennatuurlijke thema’s was suspense ontzettend belangrijk en heeft de rol van de muziek een sterke greep op het slagen van het overbrengen van deze suspense. Deze onderhuidse spanning overbrengen is zowel voor cineast als componist een uitdaging. Met het recente Signs ging James Newton Howard in mijn waardering sterk vooruit, door zijn Hermannesque stijl in de muziek. In The Village gaat hij verder op deze manier. De openingsscène van de film zorgt alleen al voor kippenvel, de melodieën door de hele film heen zijn beklemmend, en samen met Shyamalan’s cinematografische stijl vormen ze een team dat doet denken aan de suspense thrillers van Hitchcock en componist Bernard Herrmann. In de orkestratie gebruikt Howard een constante laag van strijkers, aangevuld met hier en daar blazers. Uniek in deze score zijn de minimalistische viool solo’s van tiener talent Hilary Hahn, die met haar elegante stijl een beklemmend thema speelt, die soms even aan Philip’s Glass stijl doen denken. Deze viool solo’s vormen samen met de piano solo’s van Randy Kerber de rode draad doorheen de score. De sfeer is steeds mysterieus, het tempo blijft rustig, en al dit heeft een dromerig effect, wat de wereld in de film een surrealistisch tintje geeft. Knap is hoe het orkest sfeer geluiden imiteert van huilende dieren en wind. The Village is niet alleen technisch een knappe score, maar ook enorm boeiend om te beluisteren en zonder twijfel een van de beste soundtracks van dit jaar!
The Village - 10/10 - Recensie van Niels van Laar, ingevoerd op (Nederlands)
The Village

Na nogal wat recensies gelezen te hebben, die uitermate positief waren, besloot ik de film zelf in de bioscoop te gaan bekijken. Ik was helaas wat teleurgesteld, ik vond het een wat matige film en ben het dus (voorlopig) niet met de meeste recensenten eens. Het is een rustige film, wat op zich absoluut geen probleem is voor dit genre, maar de clou kwam al redelijk snel en overduidelijk naar voren. De schrikeffecten die de film bevat zijn schaars, maar zeer effectief.

Ook nu weer is de samenwerking tussen James Newton Howard en M. Night Shyamalan een zeer goede keus geweest. James Newton Howard voorzag eerdere films van Shyamalan, The Sixth Sense, Unbreakable en Signs, van prachtige muziek. Maar met The Village overtreft Howard deze eerdere werken met stip. En dat is een hele prestatie, want met name The Sixth Sense en Signs waren geweldig en heel effectief.

Wederom heeft James Newton Howard gekozen voor een rustige benadering van het thriller/horror genre. Deze keer werkt hij met violiste Hilary Hahn. Dit heeft prachtige solo’s en thema’s opgeleverd. Met de viool weet men telkens een andere sfeer op te roepen. De ene keer straalt de viool de afgelegenheid van het dorp uit, dan weer het mysterieuze van wat er zich buiten de omheining van het dorp afspeelt, en even later de eenzaamheid van de blinde Ivy. Veelal worden de vioolsolo’s ondersteund met piano. Met verschillende blaasinstrumenten wordt de spanning er flink ingehouden. Tweemaal komt het op deze score tot een uitbarsting van percussie. Een flink drijvend thema, waar je je niet echt prettig bij voelt en dus zeker de goede emotie opwekt.

James Newton Howard is genomineerd voor een oscar dit jaar. Ik hoop dat hij wint, want deze cd is het meer dan waard! De score is rustig, vol emotie en zeker een aanrader. Binnenkort koop ik de dvd van de film en ik hoop dat ik de film dan beter weet te waarderen.

Niels
The Village - 06/10 - Recensie van bert w., ingevoerd op (Nederlands)
Shyamalan een meester om de kijkers op het verkeerde been te zetten om uiteindelijk toch met de verrassing te komen, al vind ik dat na de 'six senses'dit toch minder goed lukt, net zoals in deze laatste film, zijn verrassing komt er al halverwege de film, tja en het verhaal is dan ook erg voorspelbaar.
De sfeer en de spaning komt er dan ook enkel door het goede camerawerk maar voornamelijk door de muziek.
Opnieuw heeft hij samen met Howard gewerkt, die op zijn manier de 24 jarige Hilary Hahn erbij trok.
De score staat dan ook praktisch geheel in het teken van de viool met daarbij de piano.
Het openingsnummer is dan ook een voorsmaakje van Hahns talent, prachtig door zijn eenvoud. Doorheen de verdere score ontdek je eigenlijk dat deze score niet veel meer te bieden heeft. Opzich allemaal mooie tracks maar ik vind na een aantal nummers allemaal wat ééntonig om naar te luisteren. Op gebied van sfeermaking in de film is deze score meer als geslaagd, en geeft de spaning aan de film daar waar het nodig is en het verhaal voorspelbaar word.
The Village - 08/10 - Recensie van Joris Kessels, ingevoerd op (Nederlands)
Voor mij de eerste James Newton Howard soundtrack en de eerste indruk over het kunnen van deze man is zeer positief. Hij weet hier een mooie, elegante, maar donkere soundtrack neer te zetten. Bij het beluisteren van de soundtrack moet ik soms denken aan Loreena McKennit bijvoorbeeld bij het begin van de tweede track, dat komt denk ik met name door de sfeer en toon die het verspreid. Het is de prachtig bespeelde viool op de voorgrond die de soundtrack maakt. Vooral in combinatie met de piano is dit schitterend. De track ‘the gravel road’ is dan ook mijn favoriet. Toch heb ik gemengde gevoelens bij deze soundtrack omdat ik ten eerste af en toe moeite heb om mijn aandacht er bij te houden. Ten tweede vind ik de suspense creërende geluiden, hoewel lang niet zo vervelend als bij sommige andere soundtracks, niet lekker om naar te luisteren. Maar ja, voor films zijn deze stukken juist onontbeerlijk.

De mooie, elegante en donkere muziek is, met een klein beetje geduld van jezelf, zeer aangenaam.
The Village - 09/10 - Recensie van Joris Hermy, ingevoerd op (Nederlands)
De score voor the village is absoluut bezwerend. Hilary Hahn speelt de viool-partijen met veel virtuositeit en beheersing. Grote klasse! Howard bewees eerder al dat hij een groot componist is. Zijn werk voor 'Snow falling on Cedars' vind ik zijn absolute meesterwerk en the village zit in datzelfde vaarwater. Het valt op dat Howard op zijn best is telkens hij met regisseur M. Night Shyamalan kan werken. Maar misschien is het toch de samenwerking met de grote Shawn Murphy ( vaste collaborateur van John Williams ) die deze score nog pakkender maakt door de man's haarscherpe analyse en opname van Howard's muziek. Want de sound is absoluut af! Daarnaast laat de muziek zich ook erg goed op cd beluisteren. Iets wat een rariteit is voor een film met suspense. Kortom, een absolute aanrader met een gans team uiterst getallenteerde creatieve collaborateurs...
The Village - 07/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op (Nederlands)
Ik heb de score gisteren voor de eerste keer beluisterd en de opening van de soundtrack is prachtig. Het vioolspel is van grote klasse en je wordt direct meegezogen in een nieuwe authentieke en mysterieuze wereld. Ook het tweede nummer is van grote klasse en toont Howards grootsheid aan. De score blijft daarna een continue emotionele sfeer oproepen, vooral door het veelvuldig gebruik van de elektrische viool, die ik om heel eerlijk te zijn niet zo mooi vind klinken als de gewone viool zoals die bijvoorbeeld in Schindler's List wordt gebruikt. Gekeken naar de sfeer van de film heeft Howard een bijpassende score gecomponeerd; rustig, emotioneel en goed. Nu nog wachten op een film waarvoor hij enkele thema's kan componeren en uitwerken, want dan zal blijken of deze man werkelijk in staat is een juweel van een soundtrack af te leveren.
The Village - 10/10 - Recensie van jean-paul vermeire, ingevoerd op (Nederlands)
Fragmenten met een beklemmende en beklijvende viool zijn bij ons toneelstuk gebruikt. Het was een bewerking van "heksenjacht" van Arthur Miller en het maakte een zeer gevoelige indruk. Schitterende muziek. Ik lees nu ook dat de vioolsolo door Hillary Hahn is gespeeld en omdat ik heel veel naar klassieke muziek luister ken ik deze schitterende soliste reeds enige tijd. Ze behoort stellig tot de top van de huidige jonge violisten.
The Village - 08/10 - Recensie van Michaël Desmadril, ingevoerd op (Nederlands)
Persoonlijk stelt deze soundtrack me echt niet teleur. Naarmate ik er meer en meer naar luister kom ik meer en meer in de smaak ervan. Mooi vioolspel, golvend en mysterieus. Beetje zijn stijl die overvloeid in andere films. Geeft mij geen slecht gevoel. Integendeel... Meer J.N. Howard muziek is altijd welkom.
The Village - 10/10 - Recensie van Guy Verfaillie, ingevoerd op (Nederlands)
Deze soundtrack hoort zeker tot de beste van 2004, samen met The Passion of the Christ (J. Debney), Vanity Fair (M. Danna), La Mala Educacion (Iglesias)en Les Choristes (B. Coulais). Voor de rest is 2004 wat betreft filmuziek een heel mager beestje.
The Village - 10/10 - Recensie van A.J. Frank, ingevoerd op (Nederlands)
Wat mij betreft de mooiste soundtrack CD van het jaar 2004.
Het prachtige vioolwerk weet deze score tot subtiele en ongekende hoogte te brengen. Wonderschoon!!!
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Original Trailer Music, Synchronic Music (Trailer)
Haunted Dreams, Future World Music/Armen Hambar (Trailer)
Memento (2000), David Julyan (Film)
Alien³ (1992), Elliot Goldenthal (Film)
The Last Samurai (2003), Hans Zimmer (Film)
Taiko Hits, Simone Benyacar/Craig Stuart GArfinkle (liedje(s))


Andere soundtrack releases van The Village (2004):

Village, The (2007)

Soundtracks uit de collectie: M. Night Shyhamalan Movies

Signs (2002)
Last Airbender, The (2010)
Lady in the Water (2006)
Village, The (2004)
Unbreakable (2000)
Happening, The (2008)
Sixth Sense, The (2000)
Sixth Sense, The (1999)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer