Dark Shadows

Carolyn Stoddard: sees Barnabas for the first time Are you stoned or something?
Barnabas Collins: They tried stoning me, my dear. It did not work.

In 2012 werden de fans van Tim Burton verwend met twee films van de man. Na mijn vorige recensie voor Frankenweenie kan ik niet meer verstoppen dat ik een fan ben van het eerste uur van de man. Daarom keek ik met volle verwachtingen uit naar deze Dark Shadows. De trailers spraken mij wel aan, de set up is geweldig. Een vampier die wakker wordt in de jaren 70 van de vorige eeuw. Zijn adaptatie leek in eerste opzicht geweldig en Johnny Depp speelt de hoofdrol. Jammer genoeg was uw nederige recensent nooit zo teleurgesteld na het bekijken van een Tim Burton film. De visuele stijl is nog altijd aanwezig en is nog altijd fantastisch, maar de film is op zich is gewoonweg één grote soep waarbij sommige ingrediënten goed smaken, en andere gewoon waardeloos zijn. Zoals gezegd is Dark Shadows in hetzelfde jaar van Frankenweenie uitgekomen en het is meteen duidelijk waar Burton zijn hart en ziel in heeft gestoken. Dat kunnen we ook van Danny Elfman zeggen. Waar de score voor Frankenweenie fantastisch is, is dit niet het geval met deze Dark Shadows.

De score begint wel zeer veelbelovend met een prachtige Prologue. Dit is Elfman op zijn best. Zeer donkere muziek met heerlijke motiefjes en geweldige orkestraties. Elfman speelt met zijn hoofdthema vanaf de 32 seconden. Het thema wordt gespeeld door de cello’s gesteund door een geweldig koor. De gehele track wordt gekenmerkt door geweldige opbouw tot op een bepaald moment dat de track openbarst en het geweldige hoofdthema op een zeer andere manier naar voor wordt geschoven. Namelijk op een actierijke manier. Dit stuk, mijn beste liefhebbers der filmmuziek is het beste stuk van de gehele score. Dit deed naar meer smaken. Daarom was mijn teleurstelling des te groter toen ik de rest hoorde van het album. Vanaf Resurrection tot en met the Angry Mob is de score verrassend saai en inspiratieloos. Je kan stellen dat de score wel goed is gecomponeerd maar Elfman heeft in het middenstuk gewoonweg de kans niet om te schitteren. Dat wordt in de film gedaan door een ander soort muziek. Namelijk songs van de jaren 70. En eerlijkheidshalve gezegd. I really liked them. De film wordt gestolen door de nostalgische liedjes. Liefhebbers der filmmuziek moeten mij maar vergeven dat ik voor het eerst de songs beter vind dat de originele score van Elfman. Maar het is zo. Dark Shadows opent zeer sterkt, zakt dan in elkaar als een grote Engelse mislukte pudding, maar herrijst terug vanaf The Angry Mob. Want in de laatste zeven tracks heeft Elfman wel terug de kans om te schitteren. En die kans grijpt hij met volle teugen. Vanaf deze track is Elfman terug op dreef en vuurt hij de ene geweldige track na de andere af. En dan denk ik als liefhebber van filmmuziek, hoe goed deze score wel had moeten zijn, moest Elfman de kans gehad hebben om te schitteren. Bijvoorbeeld de finale genaamd Widow’s Hill. Elfman herneemt het hoofdthema in zijn actievorm en laat de luisteraar genieten van geweldige gotische muziek zoals we weten dat hij die kan neerpennen. Genieten is dat gewoon.

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik nog niets van de originele muziek heb gehoord van de serie Dark Shadows. Dus ik weet niet hoe trouw Elfman is gebleven aan de stijl van muziek van toen. Ik heb vele mensen deze score zien ophemelen net omdat hij zo trouw is aan de stijl van de originele muziek. Maar als alleenstaande score is dit niet echt de moeite waard om te beluisteren.

Conclusie
Deze score had een meesterwerk kunnen zijn. Misschien zelfs de tweede Sleepy Hollow. Maar het had niet mogen zijn. Waar het album sterk begint en zeer sterk eindigt is het middenstuk echt niet de moeite waard. En dat is jammer. Want de delen die goed werken, werken uitmuntend goed. De delen die niet goed werken, zakken dan terug weer in elkaar. Moest alle stukken muziek van een eenzelfde niveau zijn als het begin en het einde, dan zou ik deze score belonen met een mooie 9. Jammer genoeg is het midden gewoonweg saai en krijgt deze score een magere 6. Voor de liefhebbers van deze score (en er zijn er heel wat) die een waarheidsgetrouwe luisterervaring willen, er is nog een tweede cd met de songs op. Beide cd’s zijn in mijn bezit. En telkens vraag ik mij af, wat het resultaat zou geweest zijn moesten ze de score en de songs samengesmolten hebben tot één soundtrack. De score had niet zoveel gaten gehad. Het is nu niet dat ik deze score 196 jaar ga begraven, maar echt veel in mijn cd speler zal hij niet belanden. Een 6.

Beste tracks:
Prologue
Widow’s Hill (Finale)
The End.

Angelique Bouchard: wanting Barnabas to love her What if I made you?
Barnabas Collins: With what, a spell? A little doll with pins? That is not love!
Angelique Bouchard: With THIS!
starts to strip
Barnabas Collins: Oh.
Angelique Bouchard: With the body you once begged me for!
Barnabas Collins: I must admit, those have not aged a day...