The Hunger Games
Score
Universal Republic (0602527954387)
Film | Releasedatum: 26/03/2012 | Film release: 2012 | Medium: CD, Download
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | The Hunger Games | 1:10 | |
| 2. | Katniss Afoot | 1:49 | |
| 3. | Reaping Day | 1:34 | |
| 4. | The Train | 1:27 | |
| 5. | Entering the Capitol | 2:28 | |
| 6. | Preparing the Chariots | 1:05 | |
| 7. | Horn of Plenty | 1:59 | |
| 8. | Penthouse/Training | 3:36 | |
| 9. | Learning the Skills | 1:41 | |
| 10. | The Countdown | 1:58 | |
| 11. | Booby Trap | 2:37 | |
| 12. | Healing Katniss | 3:04 | |
| 13. | Rue’s Farewell | 5:00 | |
| 14. | We Could Go Home | 1:15 | |
| 15. | Searching For Peeta | 1:27 | |
| 16. | The Cave | 3:13 | |
| 17. | Muttations | 4:45 | |
| 18. | Tenuous Winners/Returning Home | 3:25 | |
| 43:33 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
James Newton Howard beschouw ik als een groots componist, hij heeft verschillende geweldige scores op zijn naam staan die zeker memorabel zijn in mijn ogen. Ik mag zijn stijl altijd wel, heerlijk slagwerk op zijn tijd en prachtige thema’s gespeeld door een groot orkest. Zijn emotionele stukken raken mij het meeste, ik heb het bijvoorbeeld over Beauty killed the Beast van de film King Kong. De vraag is echter of er in elke score wel zulke mooie stukken te vinden zijn, de laatste jaren is dat namelijk niet meer het geval. Steeds meer raakt ‘de grote componist’ op de achtergrond en zet hij een soort automatische piloot in. Deze score is in 3 weken in elkaar gezet, heb ik me laten vertellen, ik had daar een slecht voorgevoel bij en zag die automatische piloot als het ware alweer voor me. Maar Newton Howard heeft juist een prima score afgeleverd, een score waarvan je zou denken dat hij heeft geschreven in maanden. Deze score is naar mijn mening super en verdient daarom een goede recensie!
De hele score heen hangt er een prachtige sfeer. Er zijn tracks die er echt uitschieten maar het is vooral het thema waardoor deze tracks eruit schieten. Er zit een prachtige thema in de score verwerkt die over het algemeen door de strijkers gespeeld wordt. Verder horen we allemaal mooie instrumenten die de score alleen nog maar versterken. Sommige ook een gitaar zoals in de track ‘Healing Katniss’, een mooie track op z’n Newton Howards en daarmee bedoel ik dus een mooie en vooral rustgevende track van een top componist. Dat mooie thema horen we af en toe tussendoor komen maar hij is het duidelijkst in ‘Rue’s Farwell’ en in de laatste track.
Rue’s Farwell:
Het begint rustig, de kalmte waarmee deze track begint is prachtig. Newton Howard heeft de kracht om tracks zo emotioneel mogelijk te maken, zijn stijl heb ik een tijdje niet gezien maar ik ben blij dat hij eindelijk weer is zo mooi werk aflevert. De gitaar is duidelijk te horen rond de 1:50 minuten en de strijkers komen langzaam op. Nog steeds is alles rustig en horen we nog niet echt het hoofdthema maar kunnen we genieten van mooie filmmuziek. Vanaf 2:56 minuten gaat Newton Howard echt los! Het heerlijke thema wordt gespeeld door de strijkers en ik voel toch echt een hoop kippenvel, eindelijk weer iets memorabels van deze componist. Toen ik de track voor het eerst hoorde zat ik met open mond te luisteren. 3:51 minuten zet de componist alles wat hoger in waardoor het kippenvelgehalte weer stijgt en waardoor deze track gewoon 1 van de mooiste is op deze score.
Ik zal niet elke track beschrijven, dat wordt saai en ik vind dat een recensie altijd sterk moet zijn, niet teveel schrijven omdat dat er misschien mooi uit ziet. Hetzelfde geldt voor een score, niet te lange tracks maken want dan kan het saai worden (daar heeft Horner vaak een handje van). James Newton Howard totaal niet, in zijn Hunger Games heeft hij een wereld gecomponeerd waar je invalt zodra je de score aanzet. Er zijn echt een aantal tracks die eruit springen, andere zijn gewoon weer normaal. Een track zoals ‘The Countdown’ is leuk maar meer niet. Toch is het weer een echte ouderwetse score waarin we de echte componist terugzien. Geen automatische piloot maar echte gevoelige tracks, en dat voor een score die gemaakt is in maar 3 weken! En net als je aan het einde van de score denkt dat je alle instrumenten hebt gehad mis je er toch nog 1 die vaak op de voorgrond treed bij het werk van Newton Howard...de piano. Maar ik had het mis, hij zit er toch in! In de track ‘The Cave’ laat hij ons de piano horen. Een mooie melodie (van korte duur), maar we hebben de piano toch nog even gehoord.
Hij sluit helemaal mooi af met ‘Tenous Winners/Returning Home’:
De track begint rustig, met een heldhaftig sfeertje erin. Na ongeveer 1 minuut bouwen de instrumenten dit op en horen we het hoofdthema weer. Deze steekt weer met kop en schouder boven alles uit wat ik gehoord heb. Wat een sterk thema, de emotie, de passie en ook de liefde zit hierin verwerkt. Al die punten komen in de film voor en daar staat dit thema centraal voor, gewoon puur genieten.
Hij mag vaker zo’n score schrijven met een sterk thema, en dat in 3 weken tijd...diep respect!
Na vaak een twijfelachtige score afgeleverd te hebben (de laatste jaren) laat Howard ons zien dat hij wel degelijk thema’s kan maken die mij kunnen raken. Een mooie score die bij de film past en die naast actie, liefde en spanning ook veel emotie met zich mee brengt.
Een 8!
De hele score heen hangt er een prachtige sfeer. Er zijn tracks die er echt uitschieten maar het is vooral het thema waardoor deze tracks eruit schieten. Er zit een prachtige thema in de score verwerkt die over het algemeen door de strijkers gespeeld wordt. Verder horen we allemaal mooie instrumenten die de score alleen nog maar versterken. Sommige ook een gitaar zoals in de track ‘Healing Katniss’, een mooie track op z’n Newton Howards en daarmee bedoel ik dus een mooie en vooral rustgevende track van een top componist. Dat mooie thema horen we af en toe tussendoor komen maar hij is het duidelijkst in ‘Rue’s Farwell’ en in de laatste track.
Rue’s Farwell:
Het begint rustig, de kalmte waarmee deze track begint is prachtig. Newton Howard heeft de kracht om tracks zo emotioneel mogelijk te maken, zijn stijl heb ik een tijdje niet gezien maar ik ben blij dat hij eindelijk weer is zo mooi werk aflevert. De gitaar is duidelijk te horen rond de 1:50 minuten en de strijkers komen langzaam op. Nog steeds is alles rustig en horen we nog niet echt het hoofdthema maar kunnen we genieten van mooie filmmuziek. Vanaf 2:56 minuten gaat Newton Howard echt los! Het heerlijke thema wordt gespeeld door de strijkers en ik voel toch echt een hoop kippenvel, eindelijk weer iets memorabels van deze componist. Toen ik de track voor het eerst hoorde zat ik met open mond te luisteren. 3:51 minuten zet de componist alles wat hoger in waardoor het kippenvelgehalte weer stijgt en waardoor deze track gewoon 1 van de mooiste is op deze score.
Ik zal niet elke track beschrijven, dat wordt saai en ik vind dat een recensie altijd sterk moet zijn, niet teveel schrijven omdat dat er misschien mooi uit ziet. Hetzelfde geldt voor een score, niet te lange tracks maken want dan kan het saai worden (daar heeft Horner vaak een handje van). James Newton Howard totaal niet, in zijn Hunger Games heeft hij een wereld gecomponeerd waar je invalt zodra je de score aanzet. Er zijn echt een aantal tracks die eruit springen, andere zijn gewoon weer normaal. Een track zoals ‘The Countdown’ is leuk maar meer niet. Toch is het weer een echte ouderwetse score waarin we de echte componist terugzien. Geen automatische piloot maar echte gevoelige tracks, en dat voor een score die gemaakt is in maar 3 weken! En net als je aan het einde van de score denkt dat je alle instrumenten hebt gehad mis je er toch nog 1 die vaak op de voorgrond treed bij het werk van Newton Howard...de piano. Maar ik had het mis, hij zit er toch in! In de track ‘The Cave’ laat hij ons de piano horen. Een mooie melodie (van korte duur), maar we hebben de piano toch nog even gehoord.
Hij sluit helemaal mooi af met ‘Tenous Winners/Returning Home’:
De track begint rustig, met een heldhaftig sfeertje erin. Na ongeveer 1 minuut bouwen de instrumenten dit op en horen we het hoofdthema weer. Deze steekt weer met kop en schouder boven alles uit wat ik gehoord heb. Wat een sterk thema, de emotie, de passie en ook de liefde zit hierin verwerkt. Al die punten komen in de film voor en daar staat dit thema centraal voor, gewoon puur genieten.
Hij mag vaker zo’n score schrijven met een sterk thema, en dat in 3 weken tijd...diep respect!
Na vaak een twijfelachtige score afgeleverd te hebben (de laatste jaren) laat Howard ons zien dat hij wel degelijk thema’s kan maken die mij kunnen raken. Een mooie score die bij de film past en die naast actie, liefde en spanning ook veel emotie met zich mee brengt.
Een 8!
Effie Trinket: Welcome! Welcome! Happy Hunger Games and may the odds be ever in your favor! Now, before we begin, we have a very special film brought to you all the way from the Capitol!
The Hunger Games was toch wel een grote verrassing in 2012. Ik had nog nooit van de boeken gehoord, en ook de productie van de film volgde ik niet zo op te voet. Desalniettemin werd ik overladen door positieve reacties op de film, dus besloot ik hem te aanschouwen. Goed is de film zeker, maar niet overweldigend zoals sommige mensen zeiden.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Danny Elfman de muziek zou componeren en produceren. Maar door een probleem in de agenda was het James Newton Howard die de film op het laatste nippertje zou scoren. Als ik aan menig filmmuziekliefhebbers zou vragen om hun vijf favoriete componisten op te sommen, dan zal James Newton Howard ongetwijfeld in die lijst staan. Newton Howard wordt gezien als één van de grootste componisten van deze tijd. En sommige zouden zelfs durven beweren dat hij de perfecte opvolger is voor John Williams. Ik sluit mij aan bij dat rijtje. Newton Howard heeft een specifieke stijl waar iedereen van houd. Zijn dramatische passages worden meestal bijgestaan door de piano, en als de componist zijn gebruikelijke strijkers inzet, dan hoor je Newton Howard op zijn best.
Maar deze recensent vreesde dat Newton Howard “het” kwijt was. Zijn laatste echt goede score dateerde al van 2010 met “The Last Airbender”. In die twee jaar daartussen geeft de componist niet veel soeps afgeleverd. En toen ik deze score voor het eerst beluisterde werd mijn vrees alsmaar groter. Het is niet dat deze score slecht is, maar het heeft niet de kwaliteit wat we normaal gewoon zijn van Newton Howard.
De thematische ontwikkeling in deze film is praktisch nihil. We krijgen een hoofdthema voorgeschoteld, maar dat hoofdthema zegt weinig of niets op cd. Begrijp mij niet verkeerd, in de film werkt de muziek wonderlijk goed. Maar op cd valt het allemaal wat tegen.
Wat wel de moeite is, is het nummer “Horn Of Plenty”. Dit lied dient als volkslied van Panem. Ook al begrijp je geen woord van wat ze zingen, de melodie klinkt goed. Jammer genoeg is dit niet het werk van Newton Howard maar van een groep genaamd Arcade Fire.
Groot was mijn verbazing toen ik het nummer “Rue’s Farewell” hoorde. Het begin is vrij saai en lang. Maar dan komt de akoestische gitaar tevoorschijn, en we horen eindelijk een thema. Aanvankelijk hoor je mooie melodie enkel op de gitaar, maar stilletjes aan komen de strijkers erbij om het geluid van de gitaar aan te vullen. Dan komt er een hoorn bij, en dan dames en heren komt het! Newton Howard’s typische strijkers, die een bloedmooie melodie spelen. De strijkers vermenigvuldigen zich terwijl Newton Howard het thema alsmaar luider en luider laat spelen. Als ze dan in crescendo gaan, dan besef je het. DIT is Newton Howard op zijn best. Dit is zijn stijl waarop we allemaal verliefd zijn geworden. Maar de belangrijkste conclusie om te trekken is: Newton Howard is het NIET kwijt. Misschien waren de afgelopen twee jaar, iets minder voor hem geweest qua inspiratie maar hij kan het nog. Dat bewijs levert hij hier nogmaals. Toen Newton Howard te gast was in Gent, werd dit nummer gespeeld op het concert in het kuipke. Deze recensent kreeg bijna de tranen in zijn ogen van het aanhoren van dit prachtige maar droevige thema. Dit thema krijgt nog een mooie reprise in het laatste nummer van de score genaamd “Tenuous Winners/Returning Home”.
Conclusie
Is dit een slechte score? Ja en neen. Ja het is thematisch een slechte score geworden. De thematische ontwikkeling is quasi nihil. Ook op vlak van instrumentatie laat Newton Howard een steek vallen. Grotendeels komt dit natuurlijk door het gebrek aan tijd waarmee Newton Howard met geconfronteerd werd.
Langs de andere kant hoor je op deze score Newton Howard op zijn best in “Rue’s Farewell”. Wat ik dan wel jammer vind, is dat je dan beseft hoe goed deze score had kunnen zijn, als Newton Howard iets meer tijd had gekregen. Soms vraag ik mij af wat Danny Elfman van de score zou gemaakt hebben.
Een zes voor deze Hunger Games, mede mogelijk gemaakt door het prachtige nummer “Rue”s Farewell.
The Hunger Games was toch wel een grote verrassing in 2012. Ik had nog nooit van de boeken gehoord, en ook de productie van de film volgde ik niet zo op te voet. Desalniettemin werd ik overladen door positieve reacties op de film, dus besloot ik hem te aanschouwen. Goed is de film zeker, maar niet overweldigend zoals sommige mensen zeiden.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Danny Elfman de muziek zou componeren en produceren. Maar door een probleem in de agenda was het James Newton Howard die de film op het laatste nippertje zou scoren. Als ik aan menig filmmuziekliefhebbers zou vragen om hun vijf favoriete componisten op te sommen, dan zal James Newton Howard ongetwijfeld in die lijst staan. Newton Howard wordt gezien als één van de grootste componisten van deze tijd. En sommige zouden zelfs durven beweren dat hij de perfecte opvolger is voor John Williams. Ik sluit mij aan bij dat rijtje. Newton Howard heeft een specifieke stijl waar iedereen van houd. Zijn dramatische passages worden meestal bijgestaan door de piano, en als de componist zijn gebruikelijke strijkers inzet, dan hoor je Newton Howard op zijn best.
Maar deze recensent vreesde dat Newton Howard “het” kwijt was. Zijn laatste echt goede score dateerde al van 2010 met “The Last Airbender”. In die twee jaar daartussen geeft de componist niet veel soeps afgeleverd. En toen ik deze score voor het eerst beluisterde werd mijn vrees alsmaar groter. Het is niet dat deze score slecht is, maar het heeft niet de kwaliteit wat we normaal gewoon zijn van Newton Howard.
De thematische ontwikkeling in deze film is praktisch nihil. We krijgen een hoofdthema voorgeschoteld, maar dat hoofdthema zegt weinig of niets op cd. Begrijp mij niet verkeerd, in de film werkt de muziek wonderlijk goed. Maar op cd valt het allemaal wat tegen.
Wat wel de moeite is, is het nummer “Horn Of Plenty”. Dit lied dient als volkslied van Panem. Ook al begrijp je geen woord van wat ze zingen, de melodie klinkt goed. Jammer genoeg is dit niet het werk van Newton Howard maar van een groep genaamd Arcade Fire.
Groot was mijn verbazing toen ik het nummer “Rue’s Farewell” hoorde. Het begin is vrij saai en lang. Maar dan komt de akoestische gitaar tevoorschijn, en we horen eindelijk een thema. Aanvankelijk hoor je mooie melodie enkel op de gitaar, maar stilletjes aan komen de strijkers erbij om het geluid van de gitaar aan te vullen. Dan komt er een hoorn bij, en dan dames en heren komt het! Newton Howard’s typische strijkers, die een bloedmooie melodie spelen. De strijkers vermenigvuldigen zich terwijl Newton Howard het thema alsmaar luider en luider laat spelen. Als ze dan in crescendo gaan, dan besef je het. DIT is Newton Howard op zijn best. Dit is zijn stijl waarop we allemaal verliefd zijn geworden. Maar de belangrijkste conclusie om te trekken is: Newton Howard is het NIET kwijt. Misschien waren de afgelopen twee jaar, iets minder voor hem geweest qua inspiratie maar hij kan het nog. Dat bewijs levert hij hier nogmaals. Toen Newton Howard te gast was in Gent, werd dit nummer gespeeld op het concert in het kuipke. Deze recensent kreeg bijna de tranen in zijn ogen van het aanhoren van dit prachtige maar droevige thema. Dit thema krijgt nog een mooie reprise in het laatste nummer van de score genaamd “Tenuous Winners/Returning Home”.
Conclusie
Is dit een slechte score? Ja en neen. Ja het is thematisch een slechte score geworden. De thematische ontwikkeling is quasi nihil. Ook op vlak van instrumentatie laat Newton Howard een steek vallen. Grotendeels komt dit natuurlijk door het gebrek aan tijd waarmee Newton Howard met geconfronteerd werd.
Langs de andere kant hoor je op deze score Newton Howard op zijn best in “Rue’s Farewell”. Wat ik dan wel jammer vind, is dat je dan beseft hoe goed deze score had kunnen zijn, als Newton Howard iets meer tijd had gekregen. Soms vraag ik mij af wat Danny Elfman van de score zou gemaakt hebben.
Een zes voor deze Hunger Games, mede mogelijk gemaakt door het prachtige nummer “Rue”s Farewell.
James Newton Howard is een componist die niets meer dan respect afdwingt. Voor de film The Humger Games werd door studio Lionsgate niemand minder dan Danny Elfman aangesteld. Zeer kort voor alle deadlines gooide hij de handdoek in de ring. Reden? Geld, tijd en een verkeerde planning. In recordtijd moest er een nieuwe componist worden gevonden en een nieuw label om de score onder te brengen. Gelukkig was daar James Newton Howard, die anderhalve maand voor de release nog even een score uit de hoge hoed wist te toveren. Het resultaat lijdt alleen flink onder deze tijdsdruk, maar toch weet Newton Howard te verbazen.
Tijd om een orkest te arrangeren was er bijna niet. Daarom is The Hunger Games voor 80% een synth-score geworden. En gelijk bij de eerste klanken heb je dan ook een deja-vu, want Newton Howard moest samples en thematiek recyclen van onder andere Green Lantern. Dit is niet geheel onverdienstelijk. Sterker nog, de maestro komt er prima mee weg. Want naast componisten als Hans Zimmer is ook James niet vies van een prima potje rammen op keyboards en synthesizers. Sterke actietracks als The Train en Booby Trap vormen het kloppende hart van het album en zijn, als je nagaat in hoe weinig tijd het is gecomponeerd, een voorbeeld van hoe elektronische muziek te combineren met een minimum aan real-life orkest. Want slechts enkele blazers en violen zijn daadwerkelijk door een orkest ingespeeld.
Horn of Plenty is het 'volkslied' van het fictieve land Panem in de film en werd al eens eerder gebruikt in animatiefilms van The Hunger Games. James Newton Howard voegt er een vette beat aan toe en geeft het een memorabel 2012-jasje.
Helaas was tijd de grootste vijand van James Newton Howard en zijn team en daardoor is de originaliteit en diversiteit op deze score beneden peil. Veelal hoor je dezelfde thematiek, ritmes en beats die voortborduren op Green Lantern. Hier en daar zijn zelfs klakkenloos complete samples overgenomen, met name percussielijnen en beats. Of je dit de componist van dienst kwalijk moet nemen is de vraag. Alles bij elkaar opgeteld is het puik werk en had menig ander componist dit niet gekund. Zoals collega Tijsen al opmerkte is deze soundtrack in krap een maand in elkaar gezet en dat is bewonderenswaardig. Maar we zijn natuurlijk betere scores gewend van de man en hopen er zeer binnenkort weer eentje tegen het lijf te lopen.
The Hunger Games is, alles bij elkaar opgeteld, een matige score met veel belabberde tracks. Gelukkig redt James Newton Howard het project van de ondergang door toevoeging van zijn epische pianospel en kennis van synthesizers. Dit past hij gelukkig veelvoudig toe, waardoor het niet helemaal een straf is om naar te luisteren. Mocht je deze soundtrack liever overslaan, mis je weinig. Laten we hopen dat deel II soelaas biedt!
Tijd om een orkest te arrangeren was er bijna niet. Daarom is The Hunger Games voor 80% een synth-score geworden. En gelijk bij de eerste klanken heb je dan ook een deja-vu, want Newton Howard moest samples en thematiek recyclen van onder andere Green Lantern. Dit is niet geheel onverdienstelijk. Sterker nog, de maestro komt er prima mee weg. Want naast componisten als Hans Zimmer is ook James niet vies van een prima potje rammen op keyboards en synthesizers. Sterke actietracks als The Train en Booby Trap vormen het kloppende hart van het album en zijn, als je nagaat in hoe weinig tijd het is gecomponeerd, een voorbeeld van hoe elektronische muziek te combineren met een minimum aan real-life orkest. Want slechts enkele blazers en violen zijn daadwerkelijk door een orkest ingespeeld.
Horn of Plenty is het 'volkslied' van het fictieve land Panem in de film en werd al eens eerder gebruikt in animatiefilms van The Hunger Games. James Newton Howard voegt er een vette beat aan toe en geeft het een memorabel 2012-jasje.
Helaas was tijd de grootste vijand van James Newton Howard en zijn team en daardoor is de originaliteit en diversiteit op deze score beneden peil. Veelal hoor je dezelfde thematiek, ritmes en beats die voortborduren op Green Lantern. Hier en daar zijn zelfs klakkenloos complete samples overgenomen, met name percussielijnen en beats. Of je dit de componist van dienst kwalijk moet nemen is de vraag. Alles bij elkaar opgeteld is het puik werk en had menig ander componist dit niet gekund. Zoals collega Tijsen al opmerkte is deze soundtrack in krap een maand in elkaar gezet en dat is bewonderenswaardig. Maar we zijn natuurlijk betere scores gewend van de man en hopen er zeer binnenkort weer eentje tegen het lijf te lopen.
The Hunger Games is, alles bij elkaar opgeteld, een matige score met veel belabberde tracks. Gelukkig redt James Newton Howard het project van de ondergang door toevoeging van zijn epische pianospel en kennis van synthesizers. Dit past hij gelukkig veelvoudig toe, waardoor het niet helemaal een straf is om naar te luisteren. Mocht je deze soundtrack liever overslaan, mis je weinig. Laten we hopen dat deel II soelaas biedt!
Trailer:
Andere soundtrack releases van The Hunger Games (2012):
