Miami Vice

In de tachtiger jaren was Miami Vice een erg populaire serie op tv, niet alleen in Amerika, maar ook in Europa. Het was een voor die tijd opvallende serie, met name omdat het concept anders was dan gewoonlijk bij politieseries. Het draaide in de serie niet zozeer om de verhalen, maar vooral om de presentatie daarvan. Het zag er allemaal gelikt uit en muziek speelde een grote rol.
Beide hoofdrolspelers Crockett en Tubbs (Don Johnson en Philip Michael Thomas) liepen er altijd rond in scherp gesneden maatpakken, reden rond in snelle bolides en hadden de mooiste en meest sexy dames bij de hand. De serie had daarmee een imago van snelheid en stoerheid en criminelen werden bij voorkeur naar de andere wereld geholpen in plaats van gearresteerd.

De muziek in de serie was helemaal toegesneden op de presentatie en in elke aflevering kwam wel een popsong voorbij, met regelmatig zelfs een persoonlijke verschijning van de artiest in de serie, als muzikant of als acteur in een cameo-rolletje.
Jan Hammer kreeg van de producenten de vrijheid om zijn invulling te geven aan de muziek voor de serie. De muziek van Hammer kwam bijna volledig uit de synthesizer, wat voor die tijd als moderne muziek werd bestempeld. De composities spraken toen echter zo aan dat sommige stukken wekenlang in de hitparades hebben gestaan. Ook won Hammer de nodige prijzen met z'n muziek.

Van de Miami Vice serie zijn een aantal soundtracks uitgebracht met een deel van de songs uit het betreffende seizoen, aangevuld met een paar tracks van de score van Jan Hammer.
De soundtrack opent met het bekende thema van de serie, waar elke aflevering mee begint. Dit thema heeft Jan Hammer wereldfaam bezorgd en heeft ook lang de hitparades overal ter wereld gedomineerd. Het thema komt in de hitversie als zesde track nog een keer voorbij.
De songs op het album zijn gemiddeld zeker niet slecht. Het zijn over het algemeen rock ballads, die melodieus zijn en sommige zijn juist door de serie bekend geworden.
In de serie werd er bij kijkers al vantevoren geaast op de muziek die in de aflevering te horen zou zijn en de muziekindustrie speelde daarop in. De tv-serie werd ook wel de MTV-serie genoemd, omdat het vooral kijkers trok uit het MTV-publiek, die vooral visueel en muzikaal waren (zijn) ingesteld.
Glen Frey en Phil Collins hebben in ieder geval ook een rolletje gespeeld, naast dat hun songs op het album staan.
De track Vice is een echte rap-track, die begint met dialoog van een scene uit de film, zo lijkt het tenminste. Dit is geen melodieuze rap, maar heeft een stevige funky inslag, waar je echt van moet houden. Tina Turner maakt gelukkig weer veel goed, met een stevige rocky song. De begeleiding klinkt wat elektronisch, maar Tina zingt de song op haar eigen typerende en geweldige manier.
De soundtrack sluit af met drie score tracks van Jan Hammer. De muziek komt volledig uit de synthesizer en klinkt nu niet meer zo geweldig. Alle klanken komen uit de elektronische koker en de muziek komt daardoor nogal kunstmatig over, met weinig sfeer en levendigheid.
Chase is een vlotte track, waarbij Hammer naast de synthesizer ook de elektrische gitaar inzet. Dat geeft de track veel meer body en maakt het wat minder kunstmatig. De track heeft veel van het Miami Vice thema in zich, maar is echter niet mooi melodieus, waardoor dit effect helaas wat in het water valt. Ook de track Evan kent die vrij ruige gitaarklanken op een elektronische ondergrond, maar valt ook door de mand wegens de beperkte melodische inhoud.

Kortom, de songs op deze soundtrack van het eerste tv-seizoen zijn heel behoorlijk, terwijl de score tracks die hier op staan daarbij achterblijven. Van de score staan er 5 tracks op het album, maar alleen het langere thema is de moeite waard. Algehele waardering: 64 uit 100.