The Crown: Season Two

De is de vierde recensie uit de Rupert Gregson-Williams serie.

Vorige: The Crown: Season One
Volgende: The Legend Of Tarzan

De grootschalige web-tv-serie The Crown vertelt het levensverhaal van de huidige koningin Elizabeth II van Groot Brittanië. De tien afleveringen van het The Crown: Season Two worden geregisseerd door vier verschillende regisseurs, maar, evenals in de eerste serie is schrijver en drijvende kracht Peter Morgan de constante factor. Er worden vijf seizoenen van de serie geproduceerd, waarvan de eerste in 2016 en deze tweede in 2017 op streamingsplatform Netflix verscheen. De serie wordt in alle opzichten hoog geprezen kreeg vele nominaties en won al vanaf het eerste seizoen vele prijzen, waaronder Emmy's en Golden Globes, ondanks dat niet alles helemaal historisch klopt.
In dit tweede seizoen is Elizabeth koningin en krijgt ze opnieuw te maken met allerlei gedoe, affaires en politiek gekonkel. Zo zijn er huwelijksproblemen tussen haar en Philip, heeft haar zus Margaret weer een nieuwe affaire, nu met een fotograaf, komen er geheime documenten vrij over de rol van haar oom in de oorlog en moet zoon Prins Charles van z'n vader en erg tegen z'n zin naar een school in Schotland, waar hij een moeilijke tijd heeft...

De muziek bij het eerste seizoen van deze Netflix-serie was van Rupert Gregson-Williams, waarbij Hans Zimmer het prachtige hoofdthema componeerde. De muziek kreeg bij kijkers naar de serie positieve beoordelingen, die duidelijk maakte dat de muzikale sfeer in de smaak viel.
Voor de score van het tweede seizoen van de serie keert Gregson-Williams terug, waarbij hij deze keer bijgestaan wordt door Lorne Balfe, ook niet de minste in de wereld van de filmmuziek.

De muzikale kleuring van het eerste seizoen is ook in dit tweede seizoen intact gebleven en die bestaat uit een combinatie van orkestrale en elektronische instrumentaties in rustige meanderende melodieën. Die kleuring is overigens wel net iets donkerder dan van het eerste seizoen. Daarbij ontbreken ook nog een paar geweldige tracks, die de score van het eerste seizoen extra aantrekkelijk maakten, terwijl deze score van het tweede seizoen juist wat vlakker is, met meer herhalingen van steeds dezelfde motieven.
Toch ligt de muziek wel prettig in het gehoor en zul je nergens dissonante of chaotische klanken tegenkomen. Tegelijkertijd is veel muziek van deze score wat aan de vlakke kant, met weinig melodie, hooguit wat voortkabbelende motieven, waardoor het allemaal net iets te saai is voor een aansprekende luisterervaring. Wel hebben beide componisten op een aantal momenten solisten ingezet, zoals op de viool, altviool of cello en ook de piano komt soms aansprekend naar voren, maar het helpt allemaal net te weinig om de aandacht bij de muziek te houden. Na de eerste paar tracks ebt die aandacht al snel weg en blijft er slechts wat muzikaal behang over, behang dat overigens fraai gekleurd is.

Gelukkig zijn er toch een paar tracks die eruit springen en die hoor je met name in de eerste helft van het album. Een paar tracks, met name de openingstrack, de tracks 'The Downfall' en 'Headlines' hebben die wat donkere kleur en een stevig en intens arrangement, die in de verte aan Zimmer's score voor Inception doet denken. Er is ook hier geen echte melodie, maar de muziek bestaat uit een elkaar steeds opvolgende rij van een paar oplopende tonen, waarbij de tegenstem ofwel gelijk blijft of iets omlaag loopt. Daarbij klinkt de muziek erg vol en bijna bombastisch, in een vrij trage ritmische structuur, waardoor de muziek een zekere spanning krijgt, zonder echt spannend gekleurd te zijn. Erg mooi.
Daarnaast zijn er nog een paar tracks die boven de middelmaat uitsteken en voorzien zijn van een wat vlotter ritme en prettig arrangement. Toch is de algehele kleuring van de score wat saai en bestaan veel tracks vooral uit de nodige underscoremuziek die vaak wat eentonig overkomt.

Kortom, met hun muziek voor de tv-serie The Crown heeft de samenwerking tussen Rupert Gregson-Williams en Lorne Balfe een score opgeleverd die een duidelijke meerwaarde aan de beelden heeft gegeven, vooral gezien de reacties op de serie die speciaal de muziek noemen. Toch blijkt dat die muziek los van de serie niet diezelfde emoties oproept, wat op zich ook logisch is. Veel muziek van de score heeft een aangename harmonische kleuring in een combinatie van orkestrale en elektronische klanken, maar fraaie en vooral ook uitgewerkte melodieën moet je met een zaklamp zoeken. De muziek bestaat vooral uit melodieuze motieven, zonder dat die zich ontwikkelen tot meeslepende muziek. Daardoor is een flink deel van de score toch vrij saai, ook al is de muzikale kleuring behoorlijk stevig en erg fraai. Zeker bevat de score een paar tracks die erg fraai zijn en een behoorlijk intense sfeer hebben, maar dat is net te weinig om boven het maaiveld uit te komen. De waardering is dan ook iets lager dan die van het eerste seizoen en blijft hangen op 70 uit 100 punten, wat natuurlijk zeker niet slecht is.