The Shape of Water
Guillermo del Toro’s The Shape of Water


Decca Records 08/12/2017 CD (0602567124610)
Film Film release: 2017
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.The Shape Of Water3:42
2.You’ll Never Know (feat. Renée Fleming)4:38
3.The Creature1:46
4.Elisa’s Theme2:36
5.Fingers2:09
6.Spy Meeting1:42
7.Elisa And Zelda1:10
8.Five Stars General1:31
9.The Silence Of Love1:35
10.Egg2:13
11.That Isn’t Good1:43
12.Underwater Kiss2:12
13.The Escape10:57
14.Watching Ruth2:18
15.Decency2:23
16.He’s Coming For You1:39
17.Overflow Of Love2:56
18.Without You2:30
19.Rainy Day3:12
20.A Princess Without A Voice1:50
21.La JavanaiseMadeleine Peyroux4:10
22.I Know Why (And So Do You)Glenn Miller & His Orchestra2:58
23.Chica Chica Boom ChicCarmen Miranda2:19
24.BabaluCaterina Valente, Silvio Francesco2:51
25.A Summer PlaceAndy Williams2:34
26.You’ll Never Know (feat. Renée Fleming)6:49
 76:22
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

The Shape of Water - 06/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Guillermo Del Toro is misschien wel de beste regisseur als het gaat om de visuele stijl van zijn films. Je kan niet ontkennen dat hij capabel is om van zelfs het meest belachelijke concept iets unieks te maken. Films zoals Blade of Hellboy werkten alleen maar omdat deze geniale Spanjaard aan het roer stond. Uiteraard blijft zijn meesterwerk in deze recensent zijn ogen het bejubelde Pan's Labyrinth. Het is en blijft één van de meest vreemde doch aangename films om te aanschouwen. Menig critici hebben Pan's Labyrinth intussen aan de kant geschoven voor deze Shape Of Water.
Het verhaal gaat over een stomme vrouw genaamd Eliza die in een ultrageheim Amerikaans laboratorium kuist. Tot daar op een dag een vreemd wezen opduikt. Een amfibieman die langzaam maar zeker het hart van Eliza verovert. Daarnaast volgt er nog een plot over een Amerikaanse generaal die het wezen voor zich wilt houden.
Eerlijk gezegd snapt deze recensent niet waarom deze film zo op handen wordt gedragen. Begrijp deze laatste zin niet verkeerd, de film is een juweeltje om naar te kijken, maar deze recensent heeft een hekel dat films die al tientallen keren zijn gedaan opeens een nieuwe versie krijgen die opeens door iedereen wordt gesmaakt. Hetzelfde probleem bestaat met Avatar, het grootste succes aan de Box Office sinds het begin van de film. Het is Pocahontas in de ruimte. Een vreemd iemand komt aan in een nieuwe wereld en na die wereld initieel uit te buiten gaat hij bij de inlanders gaan vechten tegen zijn eigen volk. Het verhaal is meermaals verfilmd; Dances With Wolves, Ferngully... En wat zegt het publiek, we willen dat verhaal nu nog meer horen! Net hetzelfde bij deze Shape Of Water. Tim Burton heeft deze film meer dan 20 jaar geleden ook al eens gemaakt. In 1990 kwam er een kleine film uit dat Edward Scissorhands heette en dat over een braaf maar onverstaanbaar monster ging dat verliefd wordt op een lokaal meisje om daarna een hartverscheurend vehaal te vertellen van hoe deze twee nooit bij elkaar kunnen komen. Het enige verschil met deze film is dat op het einde het monster wel het meisje krijgt. Maar ik wijk uit.
Waarom we hier zijn is uiteraard de muziek van deze tweede Beuaty And The Beast remake van 2017. Guilermo Del Toro staat niet bekend om een vaste componist te hebben. Marco Beltrami, Danny Elfman, Javier Navarrete, and Fernando Velázquez, ze hebben allemaal al eens met de regisseur samengewerkt. Alsnog viel Del Toro zijn oog op de meest succesvolle componist van de laatste decennia. Namelijk Alexandre Desplat. Een componist met een grote en geweldige reputatie. Iemand die vrijwel alles kan neerschrijven in geen kwestie van tijd. Zijn composities worden als diepgaand, emotioneel en ontroerend beschouwd. En toch kan deze componist niet mij niet of nauwelijks bekoren. Zijn composities lijken zo anoniem voor mij, zo vergeetachtig voor mij. Tijdens de luisterbeurt valt uw mond soms open van pure verbazing van het aanhoren van zoveel schoonheid. Maar vijf minuten later is het volledig vergeten. Desalniettemin heeft deze recensent ook vele scores van hem staan, waaronder deze Shape Of Water waar ik pas van gehoord had toen hij de Oscar voor beste muziek kreeg. Verdiend?
Het eerste dat we altijd kunnen zeggen van Desplat dat zijn scores altijd intelligent zijn geschreven. Zijn keuzes zijn altijd doordacht en de timing dat hij de thematiek laat ontwikkelen is altijd uit functie van het verhaal. Eigenlijk zou dat bij elke score zo moeten zijn, maar aangezien we in een tijd zijn gekomen dat een regisseur niet graag meer heeft dat de muziek te veel opvalt, is de tijd van de grandioze thematiek een beetje verdwenen. Van The Shape Of Water kunnen we zeggen dat het even slim gecomponeerd is als de man zijn voorgaande werken. Al vind heeft hij naar mijn persoonlijke bescheiden mening hier en daar vreemde keuzes gemaakt in zijn orkestraties. Ten eerste heeft Desplat gekozen om het element water voor te stellen door twaalf houtblazers. Persoonlijk kan ik twaalf fluiten niet met water associeren, maar ik begrijp wel de humor ervan. Er zijn vele componisten die al met het element water te maken hebben gehad en componisten zoals James Newton Howard gebruikte de piano en het glockenspiel om zijn visie van water in muziek om te zetten. Als je luistert naar 'Prologue' van The Lady In The Water hoor ik water. Die ene klank van een lage noot op de piano is zoals een eenzaam druppeltje dat valt in een grote plas water waar de rimpelingen blijfven na die val. Dat hoor ik hier niet en normaliter zou ik hier niets over neerschrijven maar Desplat heeft zelf vermeld dat het zijn bedoeling was. In mijn oren werkt het niet, dus daarom deze kleine sectie.
Een tweede vreemde keuze is het gefluit dat Desplat zelf trouwens heeft voorzien. Persoonlijk vat ik het verband niet tussen het gefluit en een film over water. Is het om dat het hoofdpersonage een stomme is en dus niet kan fluiten? En een derde laatste keuze van Desplat is het gebruik van een accordeon. Daardoor krijgt de muziek een Europees en vooral Franse sound. Niet dat deze recensent dat erg vind aangezien daar ik wel eens van hou, maar ik begrijp niet dat het in deze context wordt gebruikt. Al zeker niet dat het zo prominent gebruikt wordt in de thema's
Want als we naar de thematiek gaan kijken, kunnen we horen dat Desplat het in twee van de drie gebruikt. Want deze score is voornamelijk opgebouwd uit drie thema's. Eén voor Eliza, één voor de amfibie man en één die hun relatie beschrijft. Dat laatste thema is dan ook het hoofdthema en wordt in de eerste track onmiddellijk aan de luisteraar voorgesteld.
Zachte harp opent de track waar er later het gefluit en Desplats vreemde orkestratie erbij komt en dan wordt het thema voor het eerst gespeeld. Het is een snel thema en als het dan uiteindelijk door het orkest wordt overgenomen wordt het pas voor het eerst echt mooi om te aanhoren. Ik ben niet zo'n fan van de manier waarop de Fransman het introduceert. Het gefluit en de vreemde orkestraties klinken soms vals in deze eerste track. Dus ik hield men hart al vast.
Het tweede thema is dat van de amfibieman en te horen in The Creature. Het is een donker thema bestaande uit vijf noten dat vooral door de cello's naar voren wordt gebracht. Dat op een bedje van donkere percussie. Een thema dat zo vergetelijk is dan dat het groot is. Dit is een voorbeeld van een anoniem thema van de Franse grootmeester pur sang. Het is vergetelijk, het is niet memorabel en het springt ook nergens volledig uit. Wat wel zeker moet worden vermeld is dat het thema alsmaar minder en minder dreigend wordt als de score verder gaat. Alweer een voorbeeld van het feit dat de thema's in functie van het verhaal staat en niet omgekeerd.
Een derde thema is er één voor Eliza. En waar deze recensent de voorgaande thema's niet zo denderend vindt, moet gezegd worden van dit thema dat het een juweeltje is. Dit is het memorabele van deze score. Het thema is net zoals het hoofdthema een relatief kort thema, maar het klinkt zo goed op de accordeon op een bedje van de houtblazers en een sporadische xylofoon. Er is zelfs een moment van verbazing der schoonheid als heel het orkest het overneemt om naar een valse culminatie te gaan en Desplat teruggrijpt naar de orkestratie waarmee het nummer begon. Dit is het hart en de ziel van deze score beste lezers. Dit is het thema dat de harten van velen liet smelten. Zover ga ik niet gaan dat het men hart smelt, maar het is een track dat mij regelmatig terugtrekt naar deze score en dat is op zich al een grote prestatie.
Het is het thema dat ook de volle uitwerking krijgt in deze score. Hoe verder het verhaal verder loopt, des te meer komt het in al zijn glorie naar boven. Ook de wisselwerking tussen Eliza's Theme en het thema van de amfibieman wisselen elkaar af in vele tracks. De personages gaan in interactie met elkaar zo doet ook de muziek dat. Men favoriete versie van het thema van Eliza is in Eliza & Zelda waar je een soort waltz hoort van het thema om daarna over te gaan naar een versie van het hoofdthema. Dit is een track dat smaakt naar meer.
Want dat is het frustrerende aan deze score. Wanneer Eliza's thema naar boven komt en je merkt dat de muziek in interactie gaat, is het een score waar ik niets verkeerd kan over zeggen. Het klinkt goed, het is clever geschreven, het is goed georkestreerd. Luister maar eens naar Underwater Kiss. Dit is een track waarvan al mijn haren overeind komen te staan. Zacht piano opent de track met het thema van Eliza, en een beetje later komt daar een vioolsolo die het thema begint te spelen. Dit is pure klasse mon chèr ami!
Maar waarom toch een 6 als ik al zo lovend ben geweest over sommige aspecten? Het kan mij persoonlijk weinig of niets schelen over de intelligentie van de composities. Het moet werken als een score op zichzelf. En dat doet The Shape Of Water in mijn ogen niet. Want buiten de vreemde orkestrale keuzes, werkt de actie en de suspense niet in deze score. Het lachwekkende 'humoristische' begin van 'Fingers' haalt mij meteen weg uit de magie dat Eliza's Theme was. Het is een versie van het thema van de Amfibieman en het werkt op deze manier niet om er uw aandacht ten volle bij het te houden. Ook het tien minuten durende actie cue 'The Escape' is gewoonweg saai om naar te luisteren. Het komt veel te traag op gang, het kent geen thematiek dat er uitspringt en het klinkt ook kaal. Want dat is ook een klein puntje van kritiek. Al is deze score opgenomen met één van de beste orkesten ter wereld nameliijk het London Symphony Orchestra. De muziek klinkt kaal en zelfs op sommige plaatsen emotieloos. Wat voor een Desplat score relatief vreemd is.

Wat mij ook niet bekoord is de gezongen songs die op de score staan. De film speelt zich af in de jaren 60 en uiteraard moeten er source songs op het album staan. Gelukkig staan deze op het einde van de cd dus je kan ze makkelijk overslaan. Alles behalve You'll Never Know. Het is een nieuwe versie van de klassieker uit 1943. Desplat heeft het zelf opnieuw georkestreerd en het werd ingezongen door Renée Flemming. Aan diens kwaliteiten zou ik niet durven twijfelen en het nummer klinkt wel goed, maar na een minuutje of twee wordt het jazz nummer ietwat saai en langdradig om door te geraken. En dat staat dat nummer er nog eens twee maal op...
Dat doet mij tot één grote conclusie komen van dit zogenaamde meesterwerk van Desplat. Het heeft veel potentieel en liefhebbers van de Franse componist gaan het ook bestempelen als een meesterwerk. Maar zoals vele Desplat scores, hij smelt je hart met zijn muziek, of het laat u volledig koud. Deze recensent begrijpt maar al te goed dat hij je hart kan laten smelten, alleen behoor ik bij de laatste groep waar Desplat praktisch geen enkele vezel raakt.

The Shape of Water - 09/10 - Recensie van David-Emmanuel Thomas, ingevoerd op (Frans)
UNE MUSIQUE TRÈS EAU-RIGINALE

En 2014, Alexandre Desplat réalisait sa première incursion dans le film de monstre avec Godzilla de Gareth Edwards ; accouchant d’un thème martial trépidant qui rendait clairement hommage aux compositions magistrales de John Williams pour Les Dents de la Mer ou Jurassic Park. Avec La Forme de l’Eau, réalisé par Guillermo Del Toro, le français oscarisé se refuse toutefois à composer avec les codes du film de monstre. « Je pense que c’est un conte de fées, que c’est une fable. C’est vraiment une histoire d’amour ! » confiait -il lors de ses nombreuses interviews. Sa construction musicale s’axe donc autour de cet aspect féérique et passionnel mais repose avant tout sur la texture de l’eau. Les mélodies et les textures instrumentales tentent de nous emmener dans l’eau pour une « sensation aquatique » donnant l’impression que la musique « flotte dans le film ». Tel est le défi lancé par Alexandre Desplat ! Tout au long de sa partition, le compositeur cherche à jouer sur l’inconscient collectif en « créant des motifs ayant la forme de l’eau ainsi qu’une orchestration qui s’en rapproche ». Cela se manifeste notamment par l’utilisation d’arpèges ; « des notes sautant des intervalles faisant comme des vagues ». Alexandre Desplat a bénéficié d’une grande liberté créative et du soutien du réalisateur qui a estimé qu’il s’agissait de sa meilleure collaboration musicale !

Sa partition s’articule autour d’un grand thème majeur à 3 temps (‘Elisa’s Theme’) décliné tout au long de l’album et subissant diverses variations instrumentales : un ensemble de 12 flûtes hypnotiques (‘Elisa’s Theme’), un piano délicat (‘Egg’), un accordéon mélancolique (‘Overflow of Love’), un violon solo abattu (‘Underwater Kiss’) ou encore un grand orchestre (‘Watching Ruth‘). Pour donner un son à la voix du personnage muet interprété par Sally Hawkins, Alexandre Desplat et Guillermo Del Toro décident d’utiliser un sifflement « puisque l’héroïne siffle dans le film » (‘Elisa and Zelda’, ‘The Silence of Love’, ‘Watching Ruth’). L’utilisation d’un sifflet était très courante dans les musiques de films des années 50-60. On ne peut s’empêcher de penser au Twisted Nerve de Bernard Hermann (Desplat avoue s’en être inspiré). Le thème d’Elisa brille par son lyrisme et sa douceur mais reste toutefois en retenue dans le film. Probablement la plus belle pièce de l’album !

Le ‘Elisa’s Theme’ officie bien évidemment en tant que thème principal associé au personnage mais peut être également rattaché au love theme du fait de ses apparitions dans le long-métrage. On remarque qu’il accompagne les scènes de romance entre la créature et Elisa : ‘Underwater Kiss’, ‘Overflow of Love’, ‘Without You’ ou encore ‘A Princess Without A Voice’. Néanmoins, il est souvent rattaché à un motif joué par un bandonéon parfois déroutant, comme si ces deux thèmes étaient étroitement liés… (ils viennent s’imbriquer à la perfection dans ‘Underwater Kiss’, ‘Overflow of Love’ ou encore ‘A Princess Without A Voice’). S’il laisse présager un thème mystérieux joué par des cordes graves pour l’amphibien dans ‘The Creature’, on s’aperçoit très vite que le bandonéon argentin lui est pleinement associé, symbolisant par la même occasion les origines de la créature.

Pas besoin de commencer par écouter ces autres morceaux, le main titles (‘The Shape of Water’) annonce clairement la couleur du film et la tonalité musicale en injectant un brin d’étrangeté : « L’âme du film se détermine dès le début … et la musique annonce d’emblée au spectateur que l’histoire sera chaleureuse, un peu fragile, un peu mélancolique » dévoilait le compositeur. Néanmoins, lorsque le film l’exige, sa partition s’accélère (le trépidant ‘The Escape’), prenant même des allures héroïques (l’envolée orchestrale de ‘Rainy Day’). Elle se teinte de morceaux plus sombres et menaçants (‘The Creature’, ‘Fingers’, ‘Decency’ ou encore ‘He’s Coming For You’) mais laisse la part belle aux passages plus enjoués et tendres (‘The Shape of Water’, ‘Overflow of Love’).

EN BREF : Alexandre Desplat réussit une fois de plus son exercice de style pour ce conte fantastico-romantique fabuleux et casse les codes du film de monstre. Pour créer « une sensation aquatique » chez le spectateur et le plonger dans l’imagerie de Guillermo Del Toro, le compositeur français développe des mélodies ondulantes rappelant la texture de l’eau. Mais la fantaisie de sa partition s’exprime aussi à travers l’instrumentation : les flûtes hypnotiques et le bandonéon singulier viennent pimper ce score sentimental et lyrique, particulièrement abouti. Bien que l’orchestre exprime une certaine retenue, sa musique fait jaillir de plus belle les émotions des personnages à l’écran et s’affirme comme l’une des bandes-originales les plus inspirées de cette année 2018. Grâce à elle, Desplat aura raflé un lot de récompenses prestigieuses avec un BAFTA, un Golden Globe et un Oscar !

Golden Globe Awards 2018

Toegevoegd op Maandag, 08 Januari, 2018   Gepost door Philippe Mouchon

Golden Globe Awards 2018

Alexandre Desplat wint Golden Globe Award voor beste score!

Alexandre Desplat heeft op zondag 7 janurari 2018 de Golden Globe Award voor beste score gewonnen. Dit met zijn muziek voor Guillermo del Toro’s The Shape of Water. De andere genomineerden in de categorie beste score zijn Carter Burwell (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri), Jonny Greenwood (Phantom Thread), John Williams (The Post) en Hans Zimmer (Dunkirk). In de categorie beste originele song ging de Golden Globe Award naar Benj Pasek & Justin Paul voor hun song This Is Me uit de film The Greatest Showman. Vorige jaar wonnen beide heren deze prijs ook met City of Stars uit de film La La Land.


Meer info op: Golden Globe Award



The Shape of Water

Toegevoegd op Dinsdag, 21 November, 2017   Gepost door Tim Horemans

The Shape of Water

Decca Records brengt op 8 december 2017 Alexandre Desplat's score uit voor The Shape of Water. The Shape of Water is de nieuwste film van regisseur Guillermo de Toro met in de hoofdrollen Sally Hawkins, Michael Shannon, Richard Jenkins, Michael Stuhlbarg, Doug Jones en Octavia Spencer. Alexandre Desplat's score verkrijgbaar vanaf 8/12/2017

Decca Records brengt op 8 december 2017 Alexandre Desplat's score uit voor The Shape of Water. The Shape of Water is de nieuwste film van regisseur Guillermo de Toro met in de hoofdrollen Sally Hawkins, Michael Shannon, Richard Jenkins, Michael Stuhlbarg, Doug Jones en Octavia Spencer. Componist Alexandre Desplat (The Grand Budapest Hotel, The King’s Speech, Harry Potter and the Deathly Hallows, Godzilla) werkte samen met opera ster Renée Fleming aan dit fantasie drama. Zij zingt het jazz nummer You'll never know. Naast de score van Alexandre Desplat staan er ook nog nummers op de soundrack van Madeleine Payroux, Glenn Miller & his orchestra, Carmen Miranda, Caterine Valente en Andy Williams. De totale speelduur voor dit album bedraagt 76 minuten. Het nummer met Renée Fleming is reeds digitaal verkrijgbaar en je kan het ook beluisteren op Spotify.

Oscars: Best Original Score (Winnaar)
Trailer:





Andere soundtrack releases van The Shape of Water (2017):

Shape Of Water, The (2017)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer