Come un Delfino

Wie zich even verdiept in de discografie van Ennio Morricone stelt al snel vast dat de componist zich op heden praktisch uitsluitend beperkt tot het componeren van muziek voor Italiaanse regisseurs als Giuseppe Tornatore en Stefano Reali. Al moeten we er volledigheidshalve bij vermelden dat Morricone recentelijk het nummer ‘Ancora Qui’ schreef voor Quentin Tarantino’s Django Unchained, een nummer dat de shortlist heeft gehaald om genomineerd te worden voor de oscar in de categorie ‘Best Original Song’ (doch de concurrentie is enorm).

Come un delfino is één van de drie films waarvoor de componist in 2011 de muziek schreef. De eerste samenwerking met de regisseur van Come un Delfino, Stefano Reali, dateert reeds van 1992 toen Morricone de filmmuziek verzorgde voor Una Storia Italiana (1992). Nadien volgden nog andere televisiefilms waaronder Il Quarto Re (1997) en Ultimo (1998). Opvallend hierbij is dat in al deze films een hoofdrol was weggelegd voor acteur Raoul Bova en dat Morricone de muziek componeerde samen met zijn zoon Andrea Morricone, net zoals dit eerder reeds het geval was voor Cinema Paradiso. Het was al van Ultimo geleden dat Stefano Reali voor de muziek zich beriep op Morricone.

In die tussentijd componeerde Reali soms zelf de muziek voor zijn films, maar met de succesvolle tweedelige film Come un delfino, kwam daar dus terug verandering in, en toeval of niet, ook hier vertolkt Raoul Bova een hoofdrol. Met 7 miljoen kijkers was de film in Italië een groot succes.

Morricone heeft een erg kwalitatieve orkestrale score gecomponeerd voor Come un delfino. De muziek werd opgenomen in de Studio CNSO in Praag samen met het symfonisch orkest Czech National Symphony Orchestra E Il Coro, waarbij het koor onder leiding stond van Marek Vorlicek. Zoals gebruikelijk nam Morricone ook de bloedmooie orkestraties voor zijn rekening en dirigeerde hij het orkest. Het eindresultaat is een dijk van een score met voldoende variatie.

Het romantisch overkomende hoofdthema is meteen een schot in de roos: een orkestraal thema met op het einde het koor dat centraal wordt gesteld. ‘Confidenzialmente’ gaat op dit elan verder, maar de strijkers worden ditmaal vergezeld van piano. In ‘I Ragazzi Del Sole’ neemt de Italiaanse zangeres Flavia Astolfi de woordloze leadzang voor haar rekening. Op de achtergrond weerklinken de strijkers en het koor. Alweer een prachtig thema dus, waarvan de studio-opname gedeeltelijk kan aanschouwd worden op YouTube.

In ‘Una Gara Per Due Armonich’ staan dan weer twee mondharmonicaspelers centraal, net zoals in het redelijk repetitieve ‘Tuffi Nel Buio Mare’. Elektrische gitaar is vervolgens het basisinstrument in het dromigere ‘Confidenzialmente’.

Het gevarieerde sluitstuk van de score, ‘Rock’, is ondanks de variatie en de up-tempo fasen minder toegankelijk dan de andere tracks, maar dat kan de pret niet bederven, want ook deze track is puur vakmanschap.

Op zich biedt deze score niets wereldschokkends, doch Morricone heeft met Come un delfino een uiterst degelijke score afgeleverd die toch her en der verrast. Een aanrader dus!