The Mask

Na Ace Ventura moest Jim Carrey een tijdje op zijn echte doorbraak wachten, en deze kwam in 1994, met The Mask. Stanley Ipkiss heeft een rotbaan, altijd pech en droomt van een leven van glitter, glamour en een vriendin, en dan het liefst in de vorm van Tina, de sexy Cameron Diaz. Op een dag vindt hij een eeuwenoud Scandinavisch masker, wat hem enorme krachten geeft als hij deze opzet. Op deze manier krijgt hij zijn droomleven, maar raakt door zijn vele (grappige) verschijningen en een bankoverval in opspraak. Dit maakt het voor de plaatselijke maffia en de politie moeilijk, aangezien Ipkiss’ identiteit verborgen blijft door het masker, en de normale Stanley Ipkiss de laatste is van wie je zoiets verwacht.
De film was een kaskraker, en niet in de laatste plaats door de destijds sterke speciale effecten, waar Jim Carrey’s gelaatsuitdrukkingen eigenlijk ook tot kunnen worden gerekend.

Bij deze grappige film is er een erg slechte score aanwezig, het is dan ook maar goed dat deze NIET is uitgebracht. Wat wel goed is, is dat deze soundtrack, met de popnummers erop is uitgebracht. Normaal ben ik er niet zo'n grote fan van, maar dit album is leuk om naar te luisteren. Het zijn flitsende, leuke nummers die goed in de film werken, en de fantastische rol van Carry alleen maar versterken.

Hey Pachucco is een gaaf nummer, met heerlijke drums erin, en ook Straight up is echt een festijn om naar te luisteren. Maar geen enkel nummer komt dichter bij de sfeer van de film als het geweldige Cuban Pete, allebei de versies. Jim Carrey heeft niet echt zangtalent, maar de heerlijk gevatte teksten, en muzikale ondersteuning daarbij, samen met de salsa sfeer, zorgt voor een heerlijke track.