Wakefield

De Amerikaanse film Wakefield is een dramafilm waarin de nodige humor is verwerkt. De regisseur is Robin Swicord, die van huis uit vooral scenarioschrijver is en ook dit scenario schreef. Het is na The Jane Austen Book Club de tweede film waarin ze de regie had. Deze karakterstudie is in 2016 vertoond op het Telluride Film Festival, maar kwam pas het jaar daarop in de bioscopen, waar de film in een beperkt aantal zalen te zien was. Critici hebben de film goed ontvangen, maar de film kwam niet bij het grote publiek terecht.
Het verhaal draait om Howard Wakefield (Bryan Cranston), die al vijftien jaar getrouwd is met Diana (Jennifer Garner). Ze hebben twee dochters, maar het huwelijk loopt niet lekker. Op een avond, als hij van z'n werk naar huis wil, komt hij in het verkeer vast te zitten. Pas veel later komt hij thuis en parkeert z'n auto in de garage, die los staat van het huis. Hij ziet een dier de zoldertrap oplopen en gaat het achterna. Op die zolder zit een raam, van waaruit hij een perfect zicht heeft op het keukenraam van het huis en hij nestelt zich voor het raam, waarbij hij ongeruste telefoontjes van z'n vrouw negeert. Dan valt hij daar in slaap. De volgende morgen bedenkt hij dat z'n vrouw vast denken dat hij vreemdgaat, waarop hij besluit op de zolder te blijven kijken...

De muziek bij deze film is van Aaron Zigman, die er een nogal spannende score voor componeerde. De muziek van Zigman is overigens behoorlijk aan de minimalistische kant, waarbij de piano vaak waterige klanken speelt. Sowieso komt de muziek als geheel ook wat waterig, wat kil over, wat vast alles te maken zal hebben met het egocentrische karakter van het hoofdpersonage in de film, die vooral zichzelf als slachtoffer ziet. De score is vooral orkestraal gecomponeerd, waarbij strijkers en piano de hoofdrol spelen.

Het album is in drie gedeelten verdeeld, elk gescheiden door een klassiek pianostuk. De eerste is de negende track, waarin klassiek pianist Jean-Yves Thibaudet een redelijke bekend stuk van Schubert speelt: het Improptu in G-bes D899. Dit is een fraai pianostuk, dat warm aandoet, na het vrij kille eerste gedeelte van Zigman's score.
Als negentiende track is Thibaudet weer van de partij, waarin hij het Andante in E-bes Groot, Op.9 van Chopin speelt. De heldere, strakke en tegelijk speelse klanken van Chopin vormen opnieuw een fraai intermezzo in de overwegend koude wereld die Zigman neerzet in z'n score.
Overigens speelt Thibaudet ook in een aantal scorecomposities van Zigman, maar die blijven daarbij nogal aan de koele kant.

Het album opent met de Main Titles, waarin staccato gespeelde celloklanken worden begeleid door hoge strijkers, waarbij naderhand ook de piano wordt toegevoegd. De spanning is al gelijk te merken, want de melodieën en arrangementen staan niet alleen behoorlijk in mineur, ook de koelheid van de muziek en de wat ongemakkelijke melodieën en harmonieën dragen daaraan bij. De staccato gespeelde cello zorgt daarbij voor een soort ritme en voortstuwende kracht, terwijl de soms tegen het dissonante aan hangende klanken bijdragen aan de wat ongemakkelijke sfeer van de film.
Na deze wat langere eerste track volgt gelijk de End Titles, die veel prettiger klinkt, met fraai pianospel van Thibaudet, ondersteund door aangename strijkers. De kilheid is hier toch wat meer op afstand gezet. Daarmee is dit een van de fraaiste tracks van de score. Zo rond de twee minuten presenteert Zigman het hoofdthema van de film, een wat weemoedige melodie, die eerst solo op de piano gespeeld wordt. Pas na ongeveer een minuut worden er beperkt wat strijkers toegevoegd. De muziek krijgt hier een wat vervreemdende sfeer, hoewel het zonder meer fraaie akoestische muziek blijft.

Vanaf de derde track krijgt de muziek z'n wat kille, afstandelijke kleuring en neemt de spanning duidelijk toe. In dit eerste derde deel hebben de tracks nog een redelijke lengte. In het middendeel zijn de tracks gemiddeld veel korter, terwijl de tracks in het laatste deel daar tussenin zitten.
De track 'Diana' laat weer de thematiek van de score horen, in een wat onbestemde sfeer, waaraan je al duidelijk hoort dat er binnen hun huwelijk van alles mis is. Ook in 'Halloween Memories' komt het thema terug. De piano speelt weer de hoofdrol, aangevuld met beperkte strijkers, waarmee Zigman en Thibaudet een wat weemoedige, dramatische kleuring neerzetten.
Het middendeel opent met 'Gleaners', die de spanning flink opvoert middels lage strijkers. Maar nog binnen de minuut krijgt de muziek zelfs een menuet-achtige klassieke kleuring, die door de staccato stijl wat komisch aandoet, om vervolgens ineens om te slaan naar horrorachtige klanken van supersnel pianospel en heftige orkestrale klanken.
De track 'I Lied' heeft zelfs een wat jazzy stijl, terwijl 'Routine Montage' jengelende strijkers laat horen. 'The Look' is vervolgens weer een spannende track, met een monotoon voortslepende strijkerklank, waarover Zigman lichte meanderende klanken heeft gezet. Zo komen er allerlei variaties voor in de score, waarbij de grote gemene deler vooral de wat kille klankkleur is, gecombineerd met vaak wat minimalistische arrangementen.

Kortom, met zijn muziek voor de 'filmhuis-film' Wakefield heeft Aaron Zigman een duidelijk wat minder toegankelijke score gecomponeerd. De spanning is in veel tracks voelbaar, terwijl de wat koele sfeer en de vele minimalistische tracks niet meehelpen om de muziek genietbaarder te maken. Toch zijn er zeker een aantal tracks die het beluisteren waard zijn. Maar het is te weinig, om de score als geheel tot een prettige luisterervaring te bestempelen. Als we de twee klassieke tracks negeren, komt de waardering voor Zigman's score niet hoger dan 58 uit 100 punten, hoewel de score voor de film vast bijzonder passend zal zijn.