Captain Underpants: The First Epic Movie

Dit is de 20e recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: Diary of a Wimpy Kid
Volgende: Captain Underpants: The First Epic Movie (score album)

De Amerikaanse animatiekomedie Captain Underpants: The First Epic Movie is een superheldenfilm op onderbroekenniveau. Het is eigenlijk een kinderfilm van Dreamworks Animation en is geregisseerd door David Soren (Turbo, Under the Boardwalk), die vooral betrokken is bij animatiefilms als scenarist en/of stemacteur. Ook voor Captain Underpants was hij betrokken bij het scenario en deed hij de stem van het personage Tommy. De film is gebaseerd op de succesvolle kinderboekenreeks van Dav Pilkey en is goed ontvangen door de critici en was erg succesvol in de bioscopen.
Het verhaal begint met de negenjarige vrienden George en Harold, die op de basisschool zitten. Daar halen ze veel kattenkwaad uit, waar hun hoofdonderwijzer Mr. Krupp vooral het doelwit van is. Ondertussen schrijven ze boekjes over hun superheld, Captain Underpants. Als Krupp hen betrapt wil hij beide vriendjes uit elkaar halen door hen in gescheiden klassen te zetten, maar George weet hem te hypnotiseren met een speciale ring die hij gekregen had. George besluit dat Krupp Captain Underpants moet worden, wat in het stadje voor veel ophef zorgt, maar ook voor verliefde blikken van de verlegen kantinejuffrouw Edith...

De muziek voor deze kinderfilm is van Theodore Shapiro, en van zijn score is ook een album uitgebracht. Deze recensie gaat echter over het soundtrackalbum met songs uit de film.
Dat album opent met de speciaal voor de film door Weird Al Yankovic geschreven song 'Captain Underpants Theme Song'. Yankovic nam ook de zang voor z'n rekening. Het een op zich wel aardige song, maar met een heleboel soundscape-geluiden uit de film. Tegelijk zingt Yankovic de song op z'n heel eigen typerende wijze, met aparte invoegingen en stemmetjes.

Zo staan op het album nog een paar songs die op z'n minst 'apart' te noemen zijn. 'Saturday' is daar een voorbeeld van, met een tekst die door de cast gezongen wordt. Nou ja, gezongen is een groot woord, want erg zuiver klinkt het allemaal niet en het is nog rommelig ook, en daardoor juist wel grappig. Een duidelijk minder grappige song is de track die de titel '1812 Ofarture' gekregen heeft. De track heeft een wat klassieke ondergrond, waarop de stemacteurs scheten laten (fart betekent immers 'scheet'). Dat gaat er flink van langs, en drijft zelfs de muziek naar de achtergrond. Het zal wel grappig zijn, maar heeft voor mij een hoge irritatiefactor.
De volgende track is een stukje uit de klassieke Messiah van Händel, maar dan met een op de film geënte tekst, die behoorlijk afbreuk doet aan het origineel.
De daarop volgende song is 'Oh Yeah', waarin Boris Blank en Dieter Meier de basis leggen. Vervolgens zingt Lil Yachty er in een soort remix overheen. Niet dat het daar overigens veel beter van wordt.

Een 'normale' song is 'A Friend Like You', wat een heel aardige, melodieuze popsong is in een middle-of-the-road kleuring. Ook 'Think', dat hier door Adam Lambert gezongen wordt, is een heel aardige uitvoering van deze bekende stevige popsong van Aretha Franklin.
De laatste song op het album is de lange versie van 'Saturday', waarvan eerder al een stukje nogal vals en rommelig door de cast gezongen werd. Deze laatste is een prettige pop-uitvoering van deze song en heeft een aanstekelijke melodie en ritme.

De laatste drie tracks van het album zijn van Theodore Shapiro, en komen uit de score. De eerste is 'Comic Book Opening', die begint met allerlei nogal kinderlijke muziekjes, waarna de track al snel overgaat in een bijzonder prettige vol orkestrale kleuring met een soort heroïsche actiemuziek. 'Saving the Day' maakt die actiemuziek weer wat spannender en Shapiro weet dan ook met grommende koperblazers en vibrerende strijkers de spanning flink op te voeren. Zelfs donkere koorklanken dragen daaraan bij. Vanaf tweeënhalve minuut weet Shapiro er een bijzonder fraai arrangement van te maken, die overigens een halve minuut later weer overgaat in spannende en vrij donkere klanken. Vanaf de vierde minuut wordt Shapiro's themamelodie gebracht met grootschalige koorklanken en vol orkest, in een heroïsch arrangement. Dan wordt de muziek nog even spannend minimalistisch, om daarna weer fraai te eindigen.
Het album sluit af met de scoretrack 'The Prank for Good', die begint met een prettige lichte underscore. Halverwege krijgt de muziek een fraaie, intieme, bijna romantische kleuring, die naar het einde toe met prettige piano- en accordeonklanken uitloopt in een nogal chaotische climax, waarna nog een keer fraai het vol orkestrale hoofdthema volgt, compleet met koorklanken.

Kortom, dit album met de soundtrack van de kinderfilm Captain Underpants: The First Epic Movie bevat een achttal songs en drie bijzonder fraaie tracks uit de score van Theodore Shapiro. Een aantal van die songs hebben een nogal kinderlijke kleuring, door valse zang of het laten van scheten. Tsja. Toch zijn er ook een paar songs die in een fraaie popstijl zijn gearrangeerd en die fraai worden gezongen. Maar het hoogtepunt van het album zijn toch zeker de drie scoretracks van Shapiro. Vooral de vol orkestrale gedeelten met heroïsche muziek, waaraan Shapiro ook nog een groot koor heeft toegevoegd, maken die muziek bijzonder genietbaar. De scoremuziek krijgt 85 punten, de songs gemiddeld 61, waardoor het album gemiddeld op een waardering uitkomt van 73 punten.