Iris
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | ||
|---|---|---|---|---|
| 1. | Part 1 | 3:45 | ||
| 2. | Part 2 | 3:24 | ||
| 3. | Part 3 | 4:46 | ||
| 4. | Part 4 | 4:36 | ||
| 5. | Part 5 | 11:00 | ||
| 6. | Part 6 | 6:42 | ||
| 7. | Part 7 | 10:57 | ||
| 8. | Part 8 | 4:47 | ||
| 49:57 |
Schrijf zelf je recensie
Verberg reviews in andere talen
De film Iris, van regisseur Richard Eyre, vertelt het levensverhaal van de schrijfster Iris Murdoch. Hoe ze als jonge vrouw stevig in haar schoenen staat, over de liefde in haar leven en over hoe ze als oudere vrouw omgaat met de ziekte Alzheimer en uiteindelijk door haar man geleid moet worden. Terwijl ze als jonge vrouw zelf de leiding had in haar leven en over haar man, die haar adoreerde.
De jonge Iris wordt gespeeld door Kate Winslet, de oude door Judi Dench en de indrukwekkende film laat zien hoe Alzheimer mooie levens kan verwoesten. De film is gebaseerd op de biografie die Iris Murdoch's echtgenoot over hun relatie heeft geschreven.
James Horner is gevraagd om de muzikale score bij deze film te maken. Hij heeft voor Iris een rustige score gecomponeerd, die aan de minimalistische kant is, maar toch wel goed klinkt en mooie instrumentaties laat horen. Waar A Beautiful Mind, uit datzelfde jaar, een veel imposantere score was, met veel grootsere orkestraties, kent Iris wel een beetje dezelfde sfeer, maar dan in een veel meer gedimde uitvoering. Het geheel werkt meer als underscore bij het verhaal van de film, wellicht om de karakters in de film duidelijker voor het voetlicht te brengen.
De viool in de tracks wordt bespeeld door de bekende violist Joshua Bell, die ook al speelde in scores voor Ladies in Lavender en The Red Violin. Bij die films sprong de solo vioolmuziek van Bell er echt uit, maar in Iris gebeurt dat nauwelijks. Er zijn wel een paar tracks waarin de viool een duidelijke hoofdrol heeft, maar dan nog springt deze er niet echt bovenuit.
Omdat de melodieën van de score een wat bezadigde melancholieke sfeer hebben, kent de score geen tracks die qua mooie thema's opvallen. In feite kabbelt de muziek een beetje voort. Het klinkt allemaal heel degelijk en de composities zitten goed in elkaar en het is ook heel herkenbaar dat Horner de componist is. Maar er zitten eigenlijk geen tracks tussen die heel erg aanspreken.
Wat de score heel goed doet is een sfeer neerzetten van melancholie en dramatiek, die prima past bij de innerlijke strijd van de personages in de film. Bij vlagen is de muziek best emotioneel geladen, maar de melodieën houden dat bezadigde sfeertje een beetje vast, waardoor je geen moment kippenvel krijgt. Soms houdt de muziek zich zelfs zo in, dat het bijna verwaait, alsof het uit de verte komt of daarin verdwijnt. Zelfs als Horner de hoornblazer de melodie laat volgen, wat bijna een vast bestanddeel is van zijn scores, dan nog pakt de muziek je niet. Daarvoor spreken de melodieën net niet genoeg aan en daarvoor kabbelt de muziek net teveel voort.
De laatste track opent met de door Kate Winslet à capella heel behoorlijk gezongen traditional 'A Lark in the Clear Air', waar de track vervolgens instrumentaal mee aan de haal gaat met viool en hoorn op underscore van strijkers. In de tweede helft komt Winslet nog een keer terug en probeert Bell met z'n viool de nachtegaal na te doen, wat erg mooi klinkt, vooral op de kenmerkende grommende pianoklanken die Horner eronder zet. Daarmee is dit gelijk de meest aansprekende track geworden.
Kortom, met Iris zet James Horner niet een score neer om vaak te beluisteren. Daarvoor is de muziek simpelweg te saai. De score kent erg weinig variatie in de tracks en ook Joshua Bell kan hier geen potje breken, simpelweg omdat de melodieën niet genoeg aanspreken en er geen mooie thema's te bekennen zijn. De muziek is op zich best wel mooi, maar het is te gelijkmatig en te vlak, waardoor het een beetje als achtergrondmuziek aandoet. De laatste track 'Part 8' haalt de score nog iets op, maar de waardering komt niet verder dan een magere 68 uit 100.
De jonge Iris wordt gespeeld door Kate Winslet, de oude door Judi Dench en de indrukwekkende film laat zien hoe Alzheimer mooie levens kan verwoesten. De film is gebaseerd op de biografie die Iris Murdoch's echtgenoot over hun relatie heeft geschreven.
James Horner is gevraagd om de muzikale score bij deze film te maken. Hij heeft voor Iris een rustige score gecomponeerd, die aan de minimalistische kant is, maar toch wel goed klinkt en mooie instrumentaties laat horen. Waar A Beautiful Mind, uit datzelfde jaar, een veel imposantere score was, met veel grootsere orkestraties, kent Iris wel een beetje dezelfde sfeer, maar dan in een veel meer gedimde uitvoering. Het geheel werkt meer als underscore bij het verhaal van de film, wellicht om de karakters in de film duidelijker voor het voetlicht te brengen.
De viool in de tracks wordt bespeeld door de bekende violist Joshua Bell, die ook al speelde in scores voor Ladies in Lavender en The Red Violin. Bij die films sprong de solo vioolmuziek van Bell er echt uit, maar in Iris gebeurt dat nauwelijks. Er zijn wel een paar tracks waarin de viool een duidelijke hoofdrol heeft, maar dan nog springt deze er niet echt bovenuit.
Omdat de melodieën van de score een wat bezadigde melancholieke sfeer hebben, kent de score geen tracks die qua mooie thema's opvallen. In feite kabbelt de muziek een beetje voort. Het klinkt allemaal heel degelijk en de composities zitten goed in elkaar en het is ook heel herkenbaar dat Horner de componist is. Maar er zitten eigenlijk geen tracks tussen die heel erg aanspreken.
Wat de score heel goed doet is een sfeer neerzetten van melancholie en dramatiek, die prima past bij de innerlijke strijd van de personages in de film. Bij vlagen is de muziek best emotioneel geladen, maar de melodieën houden dat bezadigde sfeertje een beetje vast, waardoor je geen moment kippenvel krijgt. Soms houdt de muziek zich zelfs zo in, dat het bijna verwaait, alsof het uit de verte komt of daarin verdwijnt. Zelfs als Horner de hoornblazer de melodie laat volgen, wat bijna een vast bestanddeel is van zijn scores, dan nog pakt de muziek je niet. Daarvoor spreken de melodieën net niet genoeg aan en daarvoor kabbelt de muziek net teveel voort.
De laatste track opent met de door Kate Winslet à capella heel behoorlijk gezongen traditional 'A Lark in the Clear Air', waar de track vervolgens instrumentaal mee aan de haal gaat met viool en hoorn op underscore van strijkers. In de tweede helft komt Winslet nog een keer terug en probeert Bell met z'n viool de nachtegaal na te doen, wat erg mooi klinkt, vooral op de kenmerkende grommende pianoklanken die Horner eronder zet. Daarmee is dit gelijk de meest aansprekende track geworden.
Kortom, met Iris zet James Horner niet een score neer om vaak te beluisteren. Daarvoor is de muziek simpelweg te saai. De score kent erg weinig variatie in de tracks en ook Joshua Bell kan hier geen potje breken, simpelweg omdat de melodieën niet genoeg aanspreken en er geen mooie thema's te bekennen zijn. De muziek is op zich best wel mooi, maar het is te gelijkmatig en te vlak, waardoor het een beetje als achtergrondmuziek aandoet. De laatste track 'Part 8' haalt de score nog iets op, maar de waardering komt niet verder dan een magere 68 uit 100.
Where did this score come from? Horner fans were looking forward to the composers' score for Ron Howard's A Beautiful Mind when Sony Classical announced that they would be releasing James Horner's score for the English film Iris, early in 2002. Surprises of this kind are rare when it comes to James Horner, since we often know for months in advance what films the composer will score, often thanks to the type of films he normally writes music for - big budget, Hollywood productions, that is. But small scale, character driven dramas are films Horner often writes excellent music for. Some of the best scores by the composer have been written for such films as The Spitfire Grill, To Gillian on Her 37th Birthday, Searching for Bobby Fischer and The Man Without a Face. And the score for Iris is really good. Not as good as The Spitfire Grill, but still very beautiful and memorable. And, as often when it comes to Horner, it's far from being totally original. But hey, the familiar sound and material work really well in Iris, for some strange reason.
However, Iris is a score that grows on you. The more one listens to it, the better it gets. Give it just one listen and you will probably write this score off as yet another boring and unoriginal score by Mr Hey-that-sounds-familiar. But it's not. Oh no. But don't expect a score that will sweep you away, with a lovely, typical Horner theme, because that is not what you will get (sure, there are some terrific sweeping and lush moments in there, but they are not many). Actually, the score for Iris is rather themeless. Instead, one of the scores' most often used building stones is a descending line of a repeated four note motif, similar to and quite reminiscent of Horner's infamous four note danger motif. But it's not the same, mind you. And here, it doesn't sound evil at all.
If I have to compare this score with other scores, and music, by Horner, I would go with the lovely, shimmering forest and night music from the already mentioned The Spitfire Grill. The two scores share the same relaxing, warm, small scale and cozy sound, with low, meandering strings and woodwinds, with an occasional French horn solo and some writing for piano. And violin solos. Performed by famous violinist Joshua Bell (among film music listeners known for his collaboration with composer John Corigliano on his score for The Red Violin) these solos are really quite lovely and beautiful, as they weave in and out of the music. At times in the foreground, but other times hiding a little behind the rest of the orchestra. Excellent stuff.
The track titles are somewhat unconventional. There are eight tracks, that Horner has chosen to title "Part1", "Part2", "Part3" etc. What's up with that? A little strange, I think... The running time, just under fifty minutes, is rather short for a Horner soundtrack. But it is actually something I welcome. Most scores don't win on a playing time of over 70 minutes. Actually, I can only think of one 70 minutes plus soundtrack from 2001 that managed to entertain me and hold my attention the entire running time, and that is Howard Shore's The Lord of the Rings. 50 minutes is just perfect for Iris.
For more information, visit Sony Classicals Iris soundtrack site, located at www.irissoundtrack.com.
However, Iris is a score that grows on you. The more one listens to it, the better it gets. Give it just one listen and you will probably write this score off as yet another boring and unoriginal score by Mr Hey-that-sounds-familiar. But it's not. Oh no. But don't expect a score that will sweep you away, with a lovely, typical Horner theme, because that is not what you will get (sure, there are some terrific sweeping and lush moments in there, but they are not many). Actually, the score for Iris is rather themeless. Instead, one of the scores' most often used building stones is a descending line of a repeated four note motif, similar to and quite reminiscent of Horner's infamous four note danger motif. But it's not the same, mind you. And here, it doesn't sound evil at all.
If I have to compare this score with other scores, and music, by Horner, I would go with the lovely, shimmering forest and night music from the already mentioned The Spitfire Grill. The two scores share the same relaxing, warm, small scale and cozy sound, with low, meandering strings and woodwinds, with an occasional French horn solo and some writing for piano. And violin solos. Performed by famous violinist Joshua Bell (among film music listeners known for his collaboration with composer John Corigliano on his score for The Red Violin) these solos are really quite lovely and beautiful, as they weave in and out of the music. At times in the foreground, but other times hiding a little behind the rest of the orchestra. Excellent stuff.
The track titles are somewhat unconventional. There are eight tracks, that Horner has chosen to title "Part1", "Part2", "Part3" etc. What's up with that? A little strange, I think... The running time, just under fifty minutes, is rather short for a Horner soundtrack. But it is actually something I welcome. Most scores don't win on a playing time of over 70 minutes. Actually, I can only think of one 70 minutes plus soundtrack from 2001 that managed to entertain me and hold my attention the entire running time, and that is Howard Shore's The Lord of the Rings. 50 minutes is just perfect for Iris.
For more information, visit Sony Classicals Iris soundtrack site, located at www.irissoundtrack.com.