Girl with a Pearl Earring


Decca Records (0028947553724)
Film | Releasejaar: 2004 | Film release: 2003 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Girl With a Pearl Earring2:17
2.Griet’s Theme4:09
3.A New Life3:06
4.The Master’s House3:18
5.Camera Obscura1:29
6.The Birth Feast2:46
7.Cornelia1:44
8.Vermeer’s Studio3:08
9.Winter Nights2:07
10.Van Ruijven3:33
11.Home1:14
12.Colours in the Clouds3:29
13.The Master is Painting2:06
14.By the Canal with Pieter1:46
15.Catharina’s Pearls1:23
16.Colours in the Clouds (Strings)3:27
17.Girl With a Pearl Earring (Reprise)2:18
18.Silence and Light (Piano Solo)1:40
19.Griet’s Theme (Reprise)4:19
20.Griet Remembers0:59
 50:18
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Girl with a Pearl Earring - 09/10 - Recensie van Jesse van Amelsvoort, ingevoerd op (Nederlands)
Girl with a Pearl Earring’ is de debuutfilm van regisseur Peter Webber. De film is gemaakt naar aanleiding van het boek met dezelfde naam van Tracy Chevalier, die op haar beurt weer werd geďnspireerd door het schilderij van Johannes Vermeer. Scarlett Johansson, die ook te zien is in het pas uitgebrachte ‘The Other Boleyn Girl’, speelt Griet en Colin Firth speelt Johannes Vermeer. De film won enkele prijzen.
De soundtrack, gecomponeerd door Alexandre Desplat, was die luxe echter niet gegund en zag de Golden Globe en de BAFTA aan z’n neus voorbijgaan, aan respectievelijk Howard Shore voor ‘The Lord Of The Rings: The Return Of The King’ en ‘Cold Mountain’. Met het niet winnen van deze prijzen, bleef Alexandre Desplat tot jaar 2006 een ongeprezen talent, toen hij prijzen won voor ‘The Queen’ en ‘The Painted Veil’.

Al bij het horen van “Girl with a Pearl Earring” – een wat minder originele naam voor de titeltrack – weet de kenner dat dit Alexandre Desplat is. Rustige, gelaagde strijkers en een celesta bouwen het hoofdthema op, een geluid wat ook in bijvoorbeeld ‘The Queen’ nog naar voren zal komen. Ook een solo cello werkt mee aan de wat broeierige sfeer. “Griet’s Theme” kent een mooie fluitsolo, die het thema voor hoofdpersoon Griet brengt. De sfeer is hier wat lichter, ondanks de lage ondertonen van de cello’s en contrabassen. Rond 2’21 zit een prachtig stukje muziek, als inmiddels ook sporadische hoorns zich hebben gemengd bij het strijkers. Rond 3’18 mengt ook een trombone zich in. De instrumentatie wordt steeds rijker en er wordt naar een climax gewerkt. Een bescheiden climax.
In “A New Life” schitteren de piano en de tuba voor het eerst en worden de twee thema’s van ‘Girl with a Pearl Earring’ samengebracht. De tuba klinkt ŕ la ‘King Kong’ van James Newton Howard, maar een verdere vergelijking tussen de twee scores is niet te vinden en ook niet gegrond te maken. De thema’s passen perfect samen. In “The Master’s House” wordt een wat moeilijke, broeierige, maar ook duistere sfeer neergezet. Lage strijkers vormen de basis en brengen het thema van Griet. Het mag een ingenieuze track heten, want er zijn voldoende tempowisselingen om even op het verkeerde been gezet te worden. Halverwege start een crescendo, maar die wordt voortijdig ook weer afgebroken, waarna een kort diminuendo volgt.

“Camera Obscura” is een track voor de celesta, begeleid door violen. Het is de eerste wat kortere track en daarmee ook een wat simpelere, sfeer zettende. Dit gaat verder in “Cornelia”, waar het allemaal wat gejaagder is en de instrumentatie rijker. Ook hier weer de tempowisselingen en een beklemmend gevoel overheerst dan ook. “Birth Feast” is een mooie vrolijke track, in een sneller tempo, kortere noten en hoge noten van de trompet. Het is vooral een instrumentale variatie op het thema van Griet. Tussendoor speelt een piano enkele toonladdertjes. Rond 2’08 is weer een klein hoogtepuntje van dit album. “Vermeer’s Studio” klinkt door de uitvagende piano treurig. De track is prachtig leeg. De strijkers zijn nu echter al wat blasé geworden. Bij 1’15 klinkt het geluid – mede door de solo cello – als ‘The Painted Veil’ en het is moeilijk om hier een onderscheid tussen de twee films te maken.
“Winter Nights” is een variatie op het thema van Griet, met een gewijzigde bezetting ten opzichte van het thema, zoals dat voorkomt in “Griet’s Theme”. De hobo verandert op een zeer bewonderenswaardige wijze de sfeer. “Van Ruijven” zet deze sfeer van jaloezie voort. Wat hier opvalt is het staccato geluid in de cello’s, haast een unicum in de filmmuziek. Het is ontzettend minimalistisch, maar dat klinkt hier voor het eerst pas goed door. Een track vol spanning, zoals slechts grote componisten die schrijven kunnen. In “Home” schittert Desplat zelf op de fluit, wat wellicht de redding van deze saaie track. De staccato noten zijn nog over van “Van Ruijven”, maar het is hier erger gesteld.

“Colours In The Clouds” brengt ons weer terug naar voor “Winter Nights” qua thematiek, maar het is toch veranderd. Er begint een nieuwe episode van de score. Het is een wat suffe versie van het eerste thema, maar ook hier wordt weer een crescendo ingezet, die heel plots ophoudt. Het lijkt net de “Boléro” van Maurice Ravel. De muziek na deze stop is rechtlijnig en minder geďnspireerd. “The Master Is Painting” is van dezelfde soort als “Vermeer’s Studio” met de uitvagende piano en sobere begeleiding door de strijkers. De piano, begeleid door onder meer een harp, herhaalt nog het thema.
Waarmee het eigenlijke album zo ongeveer afgesloten is. Wat volgt, zijn lichte variaties op reprises van deze twee hoofdthema’s. Het is niet allemaal bijzonder, maar doet ook niet onder voor de andere nummers op het album. “Griet Remembers” geeft nog een laatste keer haar thema.

Geweldig is hoe Alexandre Desplat hier een rijke sfeer creëert, terwijl de bezetting niet meer dan het nodige vraagt van het Pro Arte Orchestra of London, met als beste voorbeeld “Winter Nights”. De strijkers mogen echter wat meer variatie hebben, aangezien het vaak wat saaie partijen zijn. Ze zijn echter wel treffend. Alexandre Desplats kennis van de instrumentatieleer is te vergelijken met dat van zijn landgenoot Hector Berlioz.
De score waarmee Alexandre Desplat het predikaat “topcomponist” heeft verdient is een mooie kruising tussen klassieke muziek en filmmuziek en kan daarom beide kampen aanspreken.
Girl with a Pearl Earring - 08/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op (Nederlands)
Muziek is gevoel, gevoel doet leven, en dus valt te concluderen dat pure muziek het leven compleet maakt. Zeker wanneer de muziek met al evenveel gevoel is gecomponeerd. Een componist die het vooral van het gevoel moet hebben is Alexander Desplat, wiens score voor ‘The Queen’ de afgelopen Oscaruitreiking nog schandelijk werd gepasseerd ten faveure van ‘Babel’. Om die smet weg te poetsen wil ik hier wederom uw aandacht vragen voor een score van deze Franse componist: ‘Girl with a Pearl Earring’, de score die hem internationaal op de kaart zette en hem enorm geliefd maakte onder de liefhebbers van de klassiekere filmmuziek.

De score opent met ‘The Girl with a Pearl Earring’ waarin direct het eerste hoofdthema wordt geďntroduceerd. Het is een thema opgebouwd uit de celesta, de nodige strijkinstrumenten en een opvallende solorol voor de dwarsfluit. Het is een mysterieuze opener die de nodige gevoelens oproept maar nog niet echt duidelijk maakt welk gevoel de overhand zal krijgen. ‘Griet’s Theme’ is de daaropvolgende track en bestaat uit nagenoeg dezelfde instrumentatie als de opener. Het is een prachtig thema met een rijke, pure instrumentatie die een vreemde samensmelting van romantiek, passie en erotische affectie herbergt. Een eerste variatie op het tweede thema horen we in ‘A New life’, met een dominante rol voor de blaasinstrumenten. De piano en de lichte percussie doen tegelijkertijd het eerste hoofdthema herleven waardoor Desplat op eenvoudige maar doeltreffende wijze de personages Griet en Vermeer samenbrengt. De levens van beide personen veranderen door hun ontmoeting en dat is iets dat niet alleen de titel maar ook de muziek impliceert. ‘The Master’s House’ kent naast een duistere sfeer door het lage strijkarrangement in de opening van de track, ook weer een variatie op het thema voor Griet. Het is een complexe maar subtiele adaptatie omdat Desplat zowel in tempo als in toonhoogte varieert: dan weer traag en laag, dan weer snel en hoog. Nergens gebruikt hij noten in staccato, zoals hij dat wel doet in de opening en enkele varianten, waardoor een prachtige samensmelting van instrumentatie en thematiek plaatsvindt.

‘The Birth Feast’ is wederom een overduidelijke thematische variant van het thema voor Vermeer’s dienstmeisje, maar ditmaal is het vooral een variatie in instrumentatie. ‘Cornelia’ is de uitwerking van een thema opgezet in de korte en vrij rechtlijnige track ‘Camera Obscura’. Vooral de violen leiden prachtig het geschreven arrangement. De celesta geeft met zijn typische geluid weer die aparte sfeer, de mengeling tussen romantiek en affectie. Zodra de piano in de achtste track van de score zich laat horen verdwijnen die gevoelens en maakt verdriet zich meester van de luisteraar. Je gevoelens worden in elke track aangesproken en veranderen per minuut.

‘Winter’s Night’ kent weer een variant op het originele Griet’s thema, met ook hier weer een gevarieerde orkestratie, die ondanks zijn hoorbare kleine bezetting, enorm rijk klinkt. Maar de romantische sfeer verdwijnt wanneer jaloezie langzaam in het spel komt. Het muzikale palet verandert in ‘Van Ruijven’ hoorbaar van zuiver naar een instrumentatie die van al zijn puurheid en schoonheid is ontdaan. De viool zakt een aantal malen ineens een aantal noten en doordat er getokkeld in plaats van gestreken wordt op de cello is de muziek in pure staccato en daardoor van al zijn ritme ontdaan. ‘Home’ borduurt hierop verder maar biedt geen nieuwe inzichten waardoor dit de enige track is die ietwat tegenvalt.

‘Colours in the Clouds’ is weer een nieuwe thematische opzet van het thema uit de opening van de score. Ook dit nieuwe leidmotief werkt uiteindelijk naar een finale toe die bestaat uit de basis voor Vermeer’s thema. Deze track is met zijn drieënhalve minuut de feitelijke proloog van dit openingsthema. ‘The Master is Painting’ is ook een adaptatie van dat thema en is dankzij zijn wonderschone pianosolo een track om kippevel van te krijgen. Na deze track volgen nog een aantal wonderschone cues die allemaal een variatie of reprise zijn van de twee hoofdthema’s. De eindtrack, ‘Griet Remembers’ is een korte track die nog eenmaal haar thema herhaalt zonder er een slotakkoord aan te verbinden. Hierdoor is het een mysterieus slot wat de luisteraar vertwijfeld achterlaat.

‘The Girl with a Pearl Earring’ is opgebouwd uit twee thema’s die doorheen de hele score zo gevarieerd en geraffineerd worden uitgewerkt dat het niet moeilijk te begrijpen is waarom Desplat met deze score het predicaat ‘topcomponist’ opgeplakt kreeg. Meer dan terecht was de Golden Globe nominatie in 2003, want deze score is, ondanks zijn klassieke uitwerking, een echte parel binnen de filmmuziek. Muziek is gevoel maar ‘Girl with a Pearl Earring’ is leven.
Girl with a Pearl Earring - 07/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Johannes Vermeer, De Sfinx van Delft, is een van de grote meesters. Eeuwen voordat een blauwgeschilderde doek voor kunst mocht doorgaan schilderde deze man onder andere Het Melkmeisje, Zicht op Delft en Het Meisje met de Parel. Dit laatste schilderij is ongetwijfeld een van de meest beroemde Nederlandse Schilderijen ter wereld, en inspireerde schrijfster Tracy Chevalier tot het maken van een roman over het mysterieuze meisje op het doek. Dit leidde op zijn beurt weer tot een verfilming, met in de hoofdrol de schitterende Scarlett Johansson. Resultaat is een prachtige, rustige film, over het leven in de lage landen van toen.

Desplat’s sterke kant is thematiek. Hoewel hij deze kwaliteit niet bij ieder werk optimaal benut, is The Girl With a Pearl Earring thematisch een van zijn sterkste scores. Griet’s Theme heeft, net zoals veel van de mans werken, verdacht veel weg van een wals. Het is de rust zelfe, maar heeft dankzij de houtblazers die het midden van het stuk domineren toch een soort onderhuidse spanning. Ieder belletje, iedere noot van de cello, alles past als een puzzel in elkaar. Toch is het niet zozeer zweverig, Desplat houd zichzelf in en weet alles prima in balans te houden, waardoor er een sfeervol, haast fantasy-achtig randje aan de toch al mysterieuze klanken wordt toegevoegd. Griet’s theme is het hoofdthema en keert gelukkig vaak terug gedurende de score. Meester-schilder Johannes Vermeer krijgt niet zozeer een thema mee, meer een motief. De mysterieuze schilder, een sterke rol van Colin Firth, wordt dankzij Desplat bijgestaan door lage strijkers en minimale percussie. Het is minimaal, maar tegelijkertijd erg interessant. Het stuk komt het beste naar voren in The Master’s House.

Girl with a Pearl Earring had makkelijk in zijn haast extatische stijl kunnen verdrinken. De sfeer van de score verduistert alles om zich heen, waardoor het, ondanks dat Desplat geheel zijn eigen stempel op de score heeft gedrukt, een nogal eigenzinnig, haast bijdehand stuk muziek is geworden. Het heeft een koers, maar nergens wijzigt het deze. Dit zorgt voor een ietwat eentonige luisterervaring. Ook zal het tempo voor velen veel te traag zijn. Haast iedere track begint met de strijkerssectie en belletjes, en dit duurt maar voort. Je moet veel geduld hebben om de ruim vijftig minuten door te komen.

Er zijn een aantal tracks die echter er enorm uit springen. At the Canal with Pieter (het is misschien ietwat vreemd om zo’n Nederlandse naam te zien staan in de Engelse benamingen) heeft veel weg van enkele stukken uit Coco avant Chanel, en Desplat heeft pas met New Moon’s The Meadow de romantische eenzaamheid van Silence and Light overtroffen. Ook laat de man ons zien wat instrumentatie kan doen met een ogenschijnlijk saai stuk. Zo is de door strijkers uitgevoerde versie van Colours in the Clouds intenser dan zijn naamgenoot, alleen al door enkele kleine aanpassingen.

Desplat’s Girl with a Pearl Earring is een aparte score. Zoals eerder gezegd door collega’s van mij is het erg minimalistisch. Er zijn haast nooit meer dan 3 instrumentgroepen te horen. Dit versterkt op meerdere niveaus de emotionele lading van de film, maar vergt in combinatie met het trage tempo toch wel erg veel van de luisteraar. Hoewel je het niet zou verwachten is de haast klassieke muziek prima in staat om zonder beelden te overleven. Het is haast sprekend, al helpen de namen van de tracks ook wel een beetje. Desplat’s visitekaartje die hem uiteindelijk in Hollywood heeft gekregen is vaak genomineerd en heeft vele prijzen naar binnen gesleept, maar is inmiddels door Desplat zelf al meerdere malen overtroffen met onder andere New Moon, The Golden Compass en niet te vergeten The Queen. Girl with a Pearl Earring is een score die veel geduld vergt, maar voor de liefhebbers van wat rustigere filmmuziek is dit een prachtig werk. Een intrigerend werk van een van de opmerkelijkste hedendaagse componisten.

Girl with a Pearl Earring - 08/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
Filmed biographies of painters always seem to inspire composers to do some of their best work and, although Girl with a Pearl Earring is something of a fictionalised account of the creation of one of Vermeer's most famous paintings, I was still optimistic about its score. The name of Alexandre Desplat is not one that rolls off the tongue metaphorically or otherwise, however, his scoring of European films is extensive and about the only one of his works to receive more general appreciation is 2000's The Luzhin Defense where Desplat made chess seem interesting. Girl with a Pearl Earring imagines that the subject of the painting is Vermeer's (Colin Firth) maid Griet (Scarlett Johansson) and explores their relationship both in the context of the painter's family and artistic life, garnering good reviews and some positive comments at Desplat's score.
Had Desplat opted for an historical, 17th century style score then Corelli, Purcell and Monteverdi would be the main composers to lean on, but Desplat largely eschews this approach. However, the orchestration is of chamber sized orchestration, leaning heavily on strings, with just occasional woodwind and trumpet, which prevents the music from becoming melodramatic or overblown. Undoubtedly the highlight is Griet's Theme which is treated to a sublime concert arrangement, which is as masterly as anything by better known film composers in both the quality of the theme and its arrangement. If forced to make a comparison, it sounds like a distant cross between John Williams' themes from Angela's Ashes and Seven Years in Tibet, especially in some of the harmonic twists. However, Desplat's orchestration is much less dense and the occasional obbligato string figure gives it a nice feeling of movement, an idea that recurs throughout. Most of the score uses or is related to the melody, but Desplat avoids the score feeling monothematic with variations of the melody itself as well as altering the orchestral context.

There are a few asides such as Van Ruijven, which accentuates Vermeer's creepy patron through the use of a constant, somewhat unusual percussion pulse and is about the only point where the score actually feels a touch anachronistic even when, in reality, it all is. Aside from the early concert arrangement, Colours in the Clouds is perhaps the score's other most memorable cue, largely because it functions as pure music and its heady harmonic twists give it a delightfully mysterious feel. The album is rounded out with some alternate versions and reprises, all of which are worth hearing again because the entire album is worth hearing again. That the album never becomes repetitive is a testament to the quality of his melodic material and how he varies it within his modest orchestrations. Desplat manages to keep the drama subtle, without sacrificing the musical interest and a skill that a few Hollywood composers would do well to hone in their own work. A delightful, tuneful, yet unflashy score that is easy to recommend.
Girl with a Pearl Earring - 07/10 - Recensie van Gudo Tienhooven, ingevoerd op (Nederlands)
Alexandre Desplat is voor mij een nieuwe naam in het filmmuziek-circuit. Zijn muziek voor Girl With A Pearl Earring (een hypothetische film over het meisje uit het Vermeer-schilderij) is licht klassiek dat rustig voortkabbeld en een mysterieuze kwaliteit bezit. Het is typisch zo'n score die je pas echt ontdekt na hem een aantal keren beluisterd te hebben. Geen grootse thema's of enrome orkestpartijen hier. Het is ingetogen, pure muziek dat tussen al het Hollywood-'scoregeweld' van 2004 voor een zeer aangename afwisseling zorgt.
Girl with a Pearl Earring - 08/10 - Recensie van Judith Claassen, ingevoerd op (Nederlands)
De soundtrack van girl with a pearlearring is net zo mooi en ingetogen als de film zelf en ik luister er dan ook graag naar, vooral de muziek van the birthfeast vind ik erg mooi omdat je Griet en de andere dienstmeid zo gehaast en zorgvuldig tegelijk bezig ziet zonder de film te hoeven bekijken.
Golden Globes: Best Original Score (Genomineerd)

Andere soundtrack releases van Girl with a Pearl Earring (2003):

Girl with a Pearl Earring (2004)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer