Big Fish


Sony Classical (0827969309421)
Sony Classical (5099709309427)
Film | Releasejaar: 2003 | Film release: 2003 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Man of the HourPearl Jam3:45
2.DinahBing Crosby2:17
3.EverydayBuddy Holly2:09
4.All Shook UpElvis Presley1:58
5.Five O'Clock WorldThe Vogues2:10
6.Ramblin' ManThe Allman Brothers4:57
7.Let's Work TogetherCanned Heat3:13
8.Pictures0:45
9.Big Fish (Titles)4:32
10.Shoe Stealing0:54
11.Underwater1:53
12.Sandra's Theme2:22
13.The Growing Montage2:40
14.Leaving Spectre1:59
15.Return to Spectre2:12
16.Rebuilding1:18
17.The Journey Home2:10
18.In the Tub1:18
19.Sandra's Farewell1:16
20.Finale11:10
21.End Titles2:41
22.Jenny's Theme1:45
23.Twice the Love (Siamese Twins' Song)Bobbi Page/Candice Rumph1:49
 61:13
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Big Fish - 09/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Senior Ed Bloom: Most men, they'll tell you a story straight through. It won't be complicated, but it won't be interesting either.

Wat is het leukste aan het vertellen van een verhaal? Voor deze schrijver is dat de volgende reden: je kan de luisteraar of de lezers meenemen naar jou fantasie en ze jouw fantasie laten beleven. Je ziet het voor jou wat je neerschrijft of verteld, maar de luisteraar of lezer zal altijd zijn interpretatie hebben van het verhaal.
Ieder verteld of geschreven verhaal heeft een grond van waarheid in zich waardoor de meeste boeken een allegorie wordt van een mensenleven. Het is algemeen bekend dat J.R.R. Tolkien zijn Lord Of The Rings schreef om de twee wereldoorlogen te verwerken. Daarbij komend is zijn Middle-Earth saga eigenlijk een maatschappijkritisch werk. Hij neemt de hedendaagse wereld weg en geeft jouw een nieuwe wereld, maar met dezelfde problemen als de huidige maatschappij. In een fantastisch werk geeft hij verschillende metaforen die de huidige maatschappij zo kenmerken. Tolkien haatte de industrialisatie ten nadele van de natuur. Het is daarom dat hij het geïndustrialiseerde Isengard laat vernietigen door de kracht van de natuur. Dit is maar één van de vele metaforen dat professor Tolkien gebruikte.
Een gevaar van het schrijven of vertellen van verhalen is dat je er om den duur zelf in geloofd. Dat je zodanig in jouw fantasie bent genesteld dat je de waarheid en de verhalen niet meer kunt scheiden. Dat is bij C.S. Lewis gebeurd. En het is daarover dat deze Big Fish gaat. In een ontroerend verhaal gaat Will Bloom voor het eerst sinds tijden terug naar zijn ouderlijk huis om zijn stervende vader te helpen verzorgen. Edward Bloom heeft een levenslustig leven gehad en is een gedreven verteller van verhalen. Hij vertelde altijd een overdreven vorm van wat er werkelijk is gebeurd. Zijn zoon vindt hem een leugenaar, Edward houdt altijd vol dat het zijn leven interessanter maakte. Dat getuigd ook een zeer mooie scene tussen Will en de dokter die hem op de wereld heeft gebracht. Edward vertelde altijd een groots opgezet verhaal en voor het eerst in zijn leven hoort Will de echte versie. Rara, het verhaal is zoveel beter. De film is prachtig in elkaar gezet. Als kijker weet je net zomin als WIll wat waar is en wat niet waar is. Tot dat je het einde van film ziet, en je zal merken dat elk verhaal zijn vorm van waarheid had.
Dit drama is geregisseerd door Tim Burton, een man die bekend staat om zijn gotische visuele flair op het scherm. Films als Beetlejuice, Edward Scissorhands en zelfs zijn incarnatie van Batman bulken van de gotiek. Het is daarom dat deze Big Fish veelal als een vreemde eend in de bijt wordt gezien. Nergens is de echte gotiek terug te vinden. En het is daarom dat deze recensent dit één van de beste films vind van Burton. Je verwacht het niet van hem alsnog slaagt hij erin om een zeer coherente film af te leveren dat je zelfs laat wenen op het einde. Wie had dat ooit gedacht van Burton?
Hetzelfde kan eigenlijk gezegd worden van componist Danny Elfman. Elfman wordt gezien als hét buitenbeentje van de wereld der filmmuziek. Zijn muziek is van het 'Love it or hate it' kaliber. Sommige houden van de gotische muziek die Elfman veel schrijft, andere zijn er van afgeschrikt. Deze recensent houdt er enorm veel van. Zoveel zelfs dat Elfman sowieso in mijn top drie van favoriete componisten komt te staan. Komt er een nieuwe Elfman uit dan zal deze recensent zijn zuur verdiende centjes ruilen voor de soundtrack. Het is daarom dat ik van deze score zo verbaasd was, het is geen vintage Elfman. Voor deze Big Fish schreef Elfman een zeer rustige score voor zijn doen. Bijna nergens komen zijn bekende trademarks aan bod. Enkel in één track, die ik later zal beschrijven voor jullie. In plaats van een typisch groteske, bombastische score, schreef de componist een vrij ingetogen score, waar deze recensent veel invloeden van Thomas Newman in vindt! Laten we Big Fish eens van naderbij bekijken. De score voor een film zo groot als het leven.

De soundtrack begint met een zevental gezongen nummer dat we eens even kort van naderbij gaan bekijken. Man Of The Hour is het originele lied, geschreven voor deze film. Het moet gezegd worden, het is een prachtlied. Normaliter houdt deze recensent niet van Pearl Jam, of soortgelijke groepen, maar dit lied zet de toon voor de gehele film en het luistert geweldig goed weg. De tragedie van het verlies van een persoon schuilt in deze song. Naar het schijnt heeft Eddie Vedder die lied op één dag geschreven. Als de kwaliteit van al zijn songs van deze hoogte zijn, zal ik wel eens een cd'tje aanschaffen van die groep.
Dinah is het eerste lied dat Burton heeft gekozen om de tijdsgeest in zijn film te accentueren. Het lied is geschreven in 1932 en wordt gezongen door Bing Crosby. Je moet ervoor zijn. Hou je van muziek van die tijd, dan is dit een lied voor jou.
Everyday van Buddy Holly is een klassieker. De sfeer van deze song is geweldig. Je zit meteen in de jaren vijftig. Als sfeerbepaling is dit een zeer goed bedachte keuze en ook op album luistert het geweldig goed weg.
Het volgende lied is All Shook Up van Elvis Presley. De volgende woorden die ik zal neerschrijven, zal in vele oren heiligschennis zijn. Ik hou helemaal niet van de muziek van Presley. Het is dan ook één van de weinige nummers die ik meteen skip.
Met Five o'Clock World zijn we dan aangekomen in de jaren 70. Niet mijn favoriet lied op deze cd, maar het is wel eens geinig om te luisteren. Zeker omdat ook hier de sfeer geweldig is.
Ramblin' Man gaat dan meer de weg op van de countrymuziek. Je moet ervan houden om het te kunnen appreciëren en dat doet deze recensent! Geweldig leuk nummer.
Let's Work Toghether is dan weer een domper op deze cd. Een soft rock nummer dat deze recensent altijd skip.

Over naar de score van Elfman! Deze is zoals reeds geschreven, geen vintage Elfman score. Enkel in The Growing Montage krijgen we de Elfman trademarks te horen. Het koor van OOOOHS en AAAAAAHS, die ook Edward Scissorhands zo typeren. Om met de deur in huis te vallen, deze track is wonderlijk mooi. Elfman begint met zijn typische mysterieuze strijkers, waarna het koor en de piano even kort hun opwachting maakt. Na deze introductie laat Elfman alle remmen los. Je krijgt een geweldige upbeat track te horen, waar het bekende koor zijn opwachting maakt. Maar de schoonheid van deze track zit hem in het staartje, net wanneer je denkt dat het niet beter kan, krijgen we een mooie climax te horen. Tot in de laatste seconde blijft Elfman opbouwen, geen enkele seconde van rust is er te vinden in deze mooie track.
Nu over naar de thematiek van de score, en deze is geweldig. Elfman heeft het ons gemakkelijk gemaakt en twee thema's aangeduid met Theme, zodat we nieten moeten zoeken. Het eerste thema is Sandra's Theme ofwel het thema van de vrouw van Edward Bloom. Het thema begint rustig, met pianogepingel op een bedje van rustige strijkers die daarna in de pulserende mood gaan. De houtblazers spelen het thema op het bedje van de strijkers waardoor je een mooi effect krijgt. Als daarna de strijkers het gehele boeltje overneemt en de houtblazers naar de achtergrond worden verhuisd, dan krijg je toch een mooi effect van kippenvel over jou heen. Let ook op het einde, waar het thema op een zeer mooie manier naar voor komt. Het thema komt zeer rustig en lievelijk over in de track, maar dat is niet overal zo. In The Tub krijg je een zeer tragische versie te horen. Sandra beseft dat haar man het einde bijna heeft bereikt, en Elfman laat dit mooi zien doordat hij het thema van Sandra en Edward heel mooi laat samensmelten. Je moet goed luisteren welk thema er naar voor wordt geschoven. Een laatste verbintenis tussen man en vrouw.
Een tweede thema is dat van Jenny en sommige luisteraars vinden dit een zeer incoherent thema. Het wordt vooruit geschoven als het thema van de vrouw die hopeloos verliefd is op Edward, maar je krijgt het ook te horen in Underwater en de verschillende Spectre tracks. Als luisteraar weet je nooit of het thema nu Jenny of Spectre voorstelt. Dat terzijde, moeten we toegeven dat Elfman alweer een zeer mooi thema heeft neergepend. De mooiste versie is in Underwater. Een zeer mysterieuze versie is hier te horen. Als luisteraar en liefhebber van het verhaal kan je misschien zeggen dat de waternimf, Jenny is, maar dat is maar een gedacht van deze recensent. Wat wel zeker is, is dat Jenny's Theme een genot is om naar te luisteren. Een topwerk van Maestro Elfman.

Een laatste thema dat ik ga bespreken vooraleer we over gaan naar de andere aspecten van de score, is het thema van Edward oftewel het hoofdthema. U kan het vreemd vinden waarom ik dit op het einde beschrijf, maar er is zijn reden voor. Namelijk het hoofdthema wordt praktisch nooit full speed gebruikt door Elfman, maar wordt doorheen de volledige score opgebouwd. Soms maar een flard, soms op de achtergrond, maar het is iedere track aanwezig. Alsof het thema beschrijft hoe het leven uit het lichaam van Edward gaat. Zeker in Pictures, dit is de introductie van de score en hierbij hoor je al meteen wat voor een score Big Fish ga worden. Integer, rustig met bloedmooie themtiek. In Titles krijg je het al iets beter te horen. Hier wordt het gespeeld door de fiddle op een bedje van mooie pianotoetsen. Al sijpelt het alweer niet volledig naar voren. De percussie leidt de luisteraar af, alsnog is het thema daar al aanwezig.
Slechts in de twee laatste minuten van de Finale krijg je het full speed te horen. In wat de meest ontroerende scene is van het volledige oeuvre van Burton, laat Elfman hem niet in de steek. In de film is Edward inmiddels overleden en de personages staan op de begrafenis, ook de personages uit de verhalen. Zo ziet Will dat zijn vader niet altijd heeft gelogen en dat zijn verhalen altijd een vorm van waarheid hadden. Wat Elfman hier doet is geniaal! Iedere luisteraar kent het tragische thema al van Edward, en ook hier krijg je het initieel heel rustig te horen. Maar in de laatste minuten van de Finale begint de componist zijn thema op te bouwen en uit te bouwen tot een volwaardig thema. Dit is de eerste keer dat je het full speed te horen krijgt, geen hints, geen flarden, maar wel het volwaardige thema. Een hoopgevend thema, dat zijn apotheose krijgt in de laatste dertig seconden. Alsof Edward nu pas leeft nadat hij gestorven is. Leeft in zijn verhalen, die hij tot vervelens toe heeft verteld. Als je dan de muziek hoort, terwijl je op het scherm de titulaire grote vis ziet springen, wedden dat je het niet meer droog houdt onder je ooghoeken?
Bon, over naar twee aspecten van deze score die nog niet zijn besproken. Ten eerste speelt het verhaal zich af in de boerenbuiten van Alabama. Daardoor krijg je de geweldige plattelandssfeer. In de orkestratie uit zich dat in de Fiddle dat gedurende de volledige score opduikt. Een mooie nuance in de orkestratie die vooral bestaat uit de strijkers geaccompagneerd met lichte pianotoetsen. De echte plattelandssfeer wordt trouwens geuit in de enige actieminuut van deze score. Namelijk in het midden van de Finale krijg je een typisch achtervolgingsmotiefje te horen wat wel een leuke verademing is na al die zware emotionele muziek. Enkel de synthesizers die erna even komen, zorgen voor een immense stijlbreuk.
Over stijl gesproken, de score ademt de volledige speeldeur Thomas Newman uit. Luister maar bijvoorbeeld eens naar het begin van de Titles. De piano en de aanvullende strijkers lijken zo uit een Newman score gelopen. Het stoort helemaal niet dat Elfman zich op Newman territorium bevind, maar deze recensent wou het toch wel eens aankaarten.
Een laatste aspect is het walgelijke Twice The Love. Ja, iedereen kent deze song en verafschuwt deze song, ook deze recensent. Mijn score voor Big Fish eindigt bij Jenny's Theme!

Conclusie
Tot op heden is Big Fish de enige Elfman score voor een Burton film dat genomineerd werd voor een Oscar. Maakt dat dit de beste score is van Elfman voor een Burton film? Neen, dat is en blijft Edward Scissorhands. Maar zo heel af en toe hebben de leden van de Academy stront in hun oren en is Scissorhands niet eens genomineerd. Big Fish is een mooie eervolle tweede beste score van de Burton/Elman samenwerking. En het is jammer dat concurrentie in 2003 zo hoog was, anders zou de rosse componist misschien zijn beeldje naar huis hebben genomen. Een mooie 9!

Will Bloom: Have you ever heard a joke so many times you've forgotten why it's funny? And then you hear it again and suddenly it's new. You remember why you loved it in the first place. That was my father's final joke, I guess. A man tells his stories so many times that he becomes the stories. They live on after him. And in that way he becomes immortal.
Big Fish - 09/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Je moet voor dit genre van film zijn, dat is het enige wat ik kan zeggen na het bekijken van "Big Fish". Ik ben er helemaal weg van en het einde vond ik echt aangrijpend. Het is dan ook niet verwondelijk dat ik ettelijke clinexjes heb volgesnotterd en jawal, Elfman heeft daar zeker een groot aandeel in. Burton en Elfman, twee handen op één buik. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de beste muziek van Elfman voor de intrigerende Burton films werd geschreven. Ook deze keer wist Elfman te verrassen met een iets volwassener score. Weg met de vele belletjes van Edward Sciccorhand. Elfman gebruikt de fiddle en speciefieke instrumenten die de link leggen met de grote landbouwtstaten van de USA, gecombineerd met piano en strijkers. Verder creeërt Elfman een aangenaam thema dat doorheen de 40 minuten score zit verwerkt en dat een uiting van vriendschap en afscheid uitdrukt. Het resultaat is frappant; ookal gebruikt Elfman een erg speels en soms cliché-thema, toch voelt het geheel erg gebalanseerd aan. Het lijkt of Elfman een perfecte stabiliteit heeft gevonden tussen het sprookjesachtige en de meer serieuzere thematiek om het verhaal van Edward Bloom tot leven te laten komen.

De soundtrack start met een heleboel liedjes die doorheen de film worden gebruikt. Zodoende heeft Big Fish een compilatie van verschillende genres; voor elk wat wils. Enkel "Man of the Hour" door Pearl Jam staat een beetje misplaatst. Gelukkig opent het nummer het album, zodat de schade beperkt blijft, ook al is het nummer erg goed gecomponeerd en gearrangeerd. Elvis en Bing Crosby zorgen ook voor een interessante noot.

De hoogvlieger van dit album is toch componist Elfman. Hij opent met de melodieuse en gevoelige 'pictures' waar je direct het thema van 'Big Fish' te horen krijgt met piano en veel strijkers. Het is een schitterend begin dat rustig voortkabbeld in de Main Titles. Hier komt het magische alweer naar boven schemeren, inclusief belletjes en geluidseffecten. Korte flitsen van het thema vermengen met melodieuze, bijna zangerige underscore. De speciale orkestratie wordt beetje bij beetje aan de luisteraar geopenbaard, zodat de begin titels een mooie verzameling is geworden van de thema's die de revue nog moeten passeren. "Shoe Stealing" introduceert de gitaar en fiddle en bouwt mooi op tot een tof achtervolgingswijsje, gestuurd door percussie en lage basnoten. Het eerste hoogtepunt kondigt zich dan aan met "Underwater". Hier gebruikt Elfman koor en verglijdt de muziek naar de Edward Sciccorshandstijl en toch blijft de componist de eigenheid van Big Fish in gedachten. Het thema is puur genieten, mysterieus en een tikkeltje bombastisch. Pure magie! De luisteraar heeft niet de tijd om op adem te komen want ook "Sandra's Theme' is een pareltje. De zachte piano en de mooi strijkers maken dit een typische "romantische track" die zijn hoogtepunt vindt in een veld vol paaslelies. Een schitterende scène met even schitterende muziek. Hier bewijst Elfman zijn meesterschap. De track eindigt met een uitbarsting van het thema van Big Fish door de strijkers.

"The Growing Montage" is dan weer het magische in de film, en ook de humor die naar boven borrelt. Elfman geraakt er aardig mee weg maar vervalt in zijn Edward Sciccorhand thema's. Een déjà-vue moment, maar wel een plezierig moment. Elfmanfans zullen deze track zeker smaken. "Leaving Spectre" houdt dan weer het midden tussen melancholie en pure horrorscore. Een akelige melodie gaat schuil achter de lieflijke eerste minuten. "Return to Spectre" is een reprise van het spectre thema en dat van Big Fish, maar nu eerder alla verlaten Western stijl, met de fiddle en een elektrische gitaar als ondersteuning. Koud en gevaarlijk, maar wel uiterst doeltreffend. Gelukkig maakt "Rebuilding" de hele kale en woeste sfeer ongedaan en de fidlle wordt nog maar eens aangehaald om de heropbouw van Spectre aan te duiden.

"The Journey Home" is opnieuw een hoogtepunt, zeker als je de film in gedachten hebt. Bloom en de siamese tweeling reizen naar de USA. Dit wordt ondersteund met robuuste kopers en een David Arnold achtige opbouw om uit te monden in een schitterende melancholische melodie de Edward's thuiskomst inleidt. Ik heb gehuild, jawel, zeker omdat de muziek zo verlangend is, zo emotioneel, zo begrijpelijk, met een viool die boven het orkest nu en dan uitkomt. Heel aangrijpend is ook de volgende cue "in the tube", jawel, opnieuw een clinexmoment. De badscène wordt ondersteund met een gitaar en piano, gevoed door enkele strijkers. Een waardig thema dat uitmondt in een gelijklopend thema "Sandra's Farewell". De finale lonkt al en 11 minuten later is er volgens mij veel te vroeg een einde gekomen aan deze soundtrack. de Finale bevat de verschillende statements van de score, maar bevat niet echt een hoogtepunt wat wel wat jammr is. De soundtrack sluit af met "Jenny's Theme", een wat mysterieus thema dat wordt verbonden met het Spectre Theme. Uiteindelijk is er nog de vreselijke siamese tweeling die een draak van een nummer zingen. Vreselijk!

Hoe dan ook blijft Big Fish een aangename luisterbelevenis. Eén die je niet vlug zult vergeten. Als je voor de charmes van de film bent gevallen, zul je deze soundtrack onmiddellijk in huis willen halen. De filmmuziekliefhebber vindt aangename, melodieuze thema's, wat clichématig maar best te pruimen en de romantische zielen tjah, die halen de beste koop van hun leven binnen!
Big Fish - 09/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
Voor de film Big Fish werkte Tim Burton weer samen met Danny Elfman. Deze keer voor een heel andere soort film dan we van Burton gewoon zijn. Wel weer een fantasie-achtig verhaal, maar nu meer in de vorm van een vertelling. En Elfman maakt daar prachtige muziek bij.

Het album met de muziek van de film opent met een aantal songs. De openingssong is van Pearl Jam met het mooie 'Man Of The Hour'. De aparte stem van Eddie Vedder en de mooie melodie maken het tot een prachtige song.
In de film komen meer songs voor, waarvan er een aantal op het album zijn opgenomen, maar deze overige songs zijn vijftiger jaren stijl, die past in het verhaal bij de film. Als je een beetje houdt van Bing Crosby, Elvis Presley, Buddy Holly of Canned Heat, dan zul je dit wel aangenaam vinden, maar aan mij is het niet besteed.

Vanaf track 8 begint de score van Danny Elfman. En wat voor een score! De track Pictures zet metteen de toon, en het is een fraaie lichte toon, die de hele score voortduurt.
Elfman gebruikt een orkest om met fraaie strijkers en piano een aantal bijzonder mooie en rustige tracks neer te zetten. De hele toonzetting van de score is (op een paar trackdelen na) erg symfonisch en wat romantisch getint. Met bijzonder fraaie composities weet Elfman de aandacht steeds vast te houden en er is voldoende afwisseling tussen de tracks, zodat eentonigheid geen kans heeft.
In 'Shoe Steeling' gooit Elfman er een country-sausje overheen, die de track een aparte sfeer geeft, anders dan de overige tracks. 'Underwater' is een track die vooral bestaat uit underscore van violen, waardoorheen met hoge pianotonen en vrouwenstemmen een mooie lijn geweven wordt.
'Leaving Spectre' is een track die rustig en fraai begint, maar halverwege omslaat naar muziek met een grote mate van dreiging, tot vlak voor het eind. Ook 'Return To Spectre' heeft een aantal aparte effecten, zoals verlopende gitaartonen, die een vreemde sfeer creëren. Verderop in de track neemt een altviool de mooie melodie voor z'n rekening. In 'Rebuilding' weeft Elfman wat Ierse effecten door de track, terwijl 'The Journey Home' weer fraai symfonisch is met vol orkest.
De lange track 'Finale' kent meerdere aspecten in de melodielijn, die voornamelijk harmonisch symfonisch is, maar de track herbergt ook delen met dreiging en spanning en zelfs met feestelijke muziek. De grote variatie wordt bijeengehouden door de centrale melodielijn die door violen wordt gespeeld en vrijwel ononderbroken doorgaat. Een erg fraaie track.
'End titles' is een wat wildere track, met de fiddle in de hoofdrol, zonder dat de track echt country-achtig wordt. Daarvoor heeft het orkest teveel de overhand. Halverwege wordt de track weer rustig en mooi symfonisch. De laatste track van de score van Elfman is een mooie track die de score rustig uitblaast met violen en piano met een wat dromerige sfeer. Heerlijk, alsof je in slaap gesust wordt.
Die slaap wordt echter wreed verstoord door de laatste track, een song die zo uit een vijftiger jaren musical kan zijn weggelopen. Niet zo geweldig en is een beetje een kater na de mooie score van Elfman.

Kortom, voor de liedjes hoef je niet te gaan, maar de score van Elfman is geweldig. Prachtig symfonisch, rustig en harmonieus met mooie melodieën. In mijn waardering neem ik de score als uitgangspunt en de liedjes laat ik weg (behalve die van Pearl Jam natuurlijk).
Big Fish - 08/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
The problem with directors who base so much of their technique on being stylish is that eventually the novelty wears off and the viewers demand something more substantial. This is not to say that Tim Burton is incapable of some substance in his films; his characters are often quirky, but we can also empathise with them. However, his recent films haven't been so successful, with the low point for most people being his ill advised remake of Planet of the Apes. In some ways, Danny Elfman could be viewed along similar lines, but unlike his collaborator, Elfman has effortlessly developed the substance and in scores such as Sommersby and Black Beauty shown a level of maturity that his flashier efforts don't always display. In some senses, Big Fish is Elfman's least quirky score for Burton; it has plenty of whimsy, but doesn't overburden itself with a needless level of self conscious wackiness and so gets to the heart of the characters and story with effective, but far from banal, simplicity,.
The album opens with songs that, with the exception of the newly written Man of the Hour by Pearl Jam (which is an enjoyable contribution), are all golden oldies. Pictures launches Elfman's score, but in truth it's little more than a delicate introduction to the Titles. There's something of the Thomas Newman approach here, not so much in the actual musical content (although there's a little cross pollination from time to time), but in the eclecticism of styles. Many of the cues function on their own terms and while there aren't drastic, random changes in direction, they don't directly relate to any of the other tracks. In truth, this isn't a great issue since most are delightful enough to work on their own, but Elfman doesn't seem to be building the themes up for a resounding payoff. The composer once said that if the audience hadn't grasped the main theme soon into the film, then he'd failed. By that reckoning, Elfman doesn't quite succeed with Big Fish, but as with most of his recent scores, repeat listens are very rewarding.

The middle of the album is filled with vignettes that are disappointingly brief, but all this is turned around in the more substantial Finale which moves from playful action towards a melancholy conclusion before the End Titles. A brief concert arrangement of the gorgeously melancholy Jenny's Theme concludes the underscore. An hilarious song caps the album, performed in the film by Siamese twins and Elfman emphasizes this with an oriental influenced Broadway showstopper. Silly, but entertaining all the same. Like the story it supports, Elfman's Big Fish is something of a collage, but one that diffuses little elements of the composer's career into one delightful fantasy. That it's not quite the sum of its parts is a touch disappointing, but the elements - playful bluegrass, melancholy strings and choir, plus brief moments of exuberance - are still supremely enjoyable and, while his use of electronics has been deft and exciting, it's nice to hear Elfman returning to simpler (and I don't mean that in any pejorative sense), acoustic sound world. Not a classic, but delightful all the same.
Big Fish - 08/10 - Recensie van Arvid Fossen, ingevoerd op (Nederlands)
Componist Danny Elfman en regisseur Tim Burton hebben een partnership in het fantasie genre van ondertussen al meer dan 15 jaar. De bekendste van hun samenwerkingen zijn de films Beetlejuice (1989), Batman (1989), Edward Scissorhands (1990), Mars Attacks! (1996), Nightmare Before Christmas, Planet of the Apes (2001) en Sleepy Hollow (1999). Big Fish is een film die zich meteen in dit rijtje thuisvoelt. Edward Bloom vertelt de verhalen van zijn leven, aangevuld met veel verbeelding, bijna te bizar zijn om waar te zijn, dit tot grote ergernis van zijn zoon die hem verwijt nooit zijn echt ik te tonen. De film is niet meer dan een aaneenschakeling van bijzondere verhalen. Het is er allemaal net wat teveel over en het personage Edward Bloom komt eerder achterlijk en naïef over in de film, en ondanks de context die de film aan het personage van Bloom wil geven, mist deze toch zijn doel. Big Fish was voor mij een saaie film zonder humor en zal naar mijn mening snel verdwijnen in de schaduw van echte goede Elfman-Burton films als Batman, Edward Sciccorhands en Sleepy Hollow.
Door de mengelmoes van verhalen die verteld worden vanuit een reële wereld waar het hoofdpersonage op zijn sterfbed ligt, kon Danny Elfman iets minder een pure fantasie score leveren. Zijn muziek is een combinatie van drama en fantasie. Net zoals de film, zijn de hoogtepunten in de muziek beperkt, en orkestrale power zoals nogal geliefd in Elfman’s eerdere soundtracks ontbreken eerder. De soundtrack opent met enkele songs die, met uitzondering van het nieuwe Man of the Hour van Pearl Jam, echte golden oldies zijn die aansluiten bij het tijdsbeeld van Edward Bloom’s jeugd. In de muziek voor deze film lijkt Danny Elfman eerder naar een intieme stijl met veel piano toe te gaan, een beetje zoals Thomas Newman (American Beauty, Horse Whisperer) in de meeste van zijn scores doet. Hij gebruikt in de score zowat al zijn stijlkenmerken, maar in vergelijking met zijn ander werk voor fantasie laat Elfman hier maar weinig zien van het opbouwen van zijn thema’s door de film heen. In plaats daarvan krijgen we eerder geïsoleerde mooie, maar korte stukjes. De film die van de hak op de tak tussen verhalen springt, ligt waarschijnlijk aan de basis. De lange en gevarieerde finale track komt daar als een uitzondering. Danny Elfman's muziek voor Big Fish is net zoals de film een collage geworden, wat volgens mij toch anders had gekund, maar elk van deze stukjes bevatten dan wel weer de nodige dosis aan weelderige fantasie zoals alleen hij die in zijn muziek kan leggen.
Big Fish - 08/10 - Recensie van Andreas Lindahl, ingevoerd op (Engels)
In my opinion, Danny Elfman has never written a bad score for a Tim Burton film. And while the composer's music for Burton's Big Fish isn't one of his absolute best efforts it is damn close at times. Many probably expected Elfman to write something like Edward Scissorhands for this film, probably because of the use of that score for the film's trailer. But Scissorhands was written fourteen years ago (damn, time really flies...) and Elfman has matured as a composer a lot since then and Big Fish is more of the new Elfman, than the old one, focusing less on grand themes and more on texture. So what is Big Fish like? Well, think of it as a blend of Elfman's music for The Family Man and other somewhat recent films with restrained Elfman scores, and Elfman in fairy tale mode. Yes, Edward Scissorhands actually comes to mind.

The music has strong roots in Americana, and Elfman uses the fiddle in many cues, such as in the wonderful main title track. To this Elfman adds some lovely writing for strings and woodwinds, and his typical dreamy piano sound. Nice. Really nice. But it gets better. Many cues include some subtle celesta or glockenspiel and soft choir. "Underwater" is a highlight when it comes to soft, fairy tale music. More upbeat music can be found in tracks such as "The Growing Montage", which is an excellent three minute track, which starts out with soft choir and strings but ends with Elfman's typical whimsical choir and some absolutely great music performed by brass and percussion. Superb stuff. As is the eleven minutes long and very beautiful "Finale".

So what about themes? Well, although Big Fish isn't a typical big theme score, Elfman weaves in a couple of nice melodies into the score. And two of them appear in fuller, more complete versions in tracks of their own. There's "Sandra's Theme", a gorgeous little melody. And then there's "Jenny's Theme", also very nice, but a little more restrained. All in all, Big Fish is a lovely score by Elfman. Just don't expect it to be Edward Scissorhands 2, because it's not. But it's one of the better scores of 2003 and without doubt a keeper.

The soundtrack album, released by Sony Classical, also includes classic songs performed by Buddy Holly, Elvis Presley. And the somewhat strange "Twice the Love (Siamese Twins' Song)" performed by Bobbi Page and Candice Rumph.
Big Fish - 09/10 - Recensie van Renaud Marie L, ingevoerd op (Frans)
L une des plus belles bande originale du Danny intime.
A sa sortie, le film avait été très malmené. Traitant de la mort et de la mémoire, de ce qui reste après, de la fiction et de l envie irrépressible de l humain de se raconter des histoires, il est sans doute le film le plus personnel de Buron.
Danny Elfman capte avec beaucoup de poésie et de sensibilité ces thèmes, quelque part entre Édouard aux mains d argent et une ballade Folk.
Le scoring de l éblouissant final compile ce que Elfman fait de mieux lorsqu il se laisse aller.
Une bo toute en demies teintes, remplie de superbe thèmes
Le jenny s theme est une des plus belles choses écrites par Elfman
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
Golden Globes: Best Original Score (Genomineerd)
Golden Globes: Best Original Song (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Best Original Song Written for a Film: "Man of the Hour" (Genomineerd)
De muziek van deze soundtrack werd gebruikt in:

United 93 (Trailer)

Andere soundtrack releases van Big Fish (2003):

Big Fish (2008)
Big Fish (2003)
Big Fish (2019)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer