Paycheck

Steeds is het weer uitkijken naar de nieuwste creaties van topactie regisseur John Woo (Mission Impossible 2, Face/Off). In zijn nieuwste film vertolkt Ben Affleck de rol van een reverse-engineer die de technologieën van andere bedrijven doorgrond door ze uit elkaar te halen en zo te zien hoe ze werken. Hij ontdekt dat hij de laatste drie jaar voor een opdrachtgever gewerkt heeft, maar dat alles uit zijn geheugen werd gewist. Hij wordt opgejaagd voor iets waar hij geen benul van heeft. Hij stuurde zichzelf 19 objecten op om de puzzel terug samen te stellen ...
De muziek werd gecomponeerd door John Powell, die zijn carrière startte met vooral komedies en tekenfilms, en de laatste tijd zich zeer succesvol toonde in het actie genre met The Bourne Identity en The Italian Job. Met Paycheck componeert hij nog eens actie, dit keer met een futuristisch tintje, maar met een toch volledig nieuwe invalshoek qua uitwerking. Paycheck is een race tegen tijd, en dit wordt duidelijk gereflecteerd in de muziek. Al vanaf de eerste track wordt een snijdende spanning gecreëerd. De muziek is georkestreerd met de nadruk op strijkers en een groot aandeel aan synthesizer, vooral in percussie loopings. Dat maakt dat het allemaal erg funky en trendy klinkt, maar niet wegglijdt in een tweedimensionale score dankzij een orkest van toch zo’n 100 muzikanten, waaronder 60 strijkers. De soundtrack bevat een aantal erg goede en frisse thema’s die steeds een sfeer van suspense uitstralen, zeker de incorporatie van piano in sommige tracks maken het tot een echte spionage thriller. De muziek is georkestreerd met veel diepgang en wendingen, blijft verrassend en heeft soms zelf iets van een klassieke score in de zin dat ze heel wat score technieken overneemt van componisten die trends hebben gezet in achtervolgingsmuziek, zoals bijvoorbeeld Bernard Herrmann en James Newton Howard. Sommige tracks zou je bijna herkennen als een compositie van James Newton Howard. Diens recente soundtrack Signs was ook een voorbeeld waar teruggegrepen werd naar een Hitchcock (Herrmann) sound in de muziek. Dit komt eveneens sterk tot uiting in John Powell’s muziek, en bij één bepaalde track maak je meteen de link naar Signs. Over deze aanpak alleen maar lof, want Paycheck is een enorm boeiende soundtrack geworden om te beluisteren. John Powell werkt zoals altijd op sterke en duidelijke melodieën die zich snel ontwikkelen en niet gaan vervelen door de steeds verrassende wendingen. Een componist die goed op dreef is in een bepaald genre, durft zich vaak baseren op zijn eerdere scores. Paycheck bewijst het tegendeel: na John Powell's succesvolle intrede met scores als Chicken Run, blijft originaliteit en experiment in het zoeken van nieuwe sounds en toepassen van concepten gelden. Enige spijtige is dat sommige knappe thema’s niet verder uitgewerkt worden, en dat de thema’s ondanks de toch zeer goede melodie, niet erg lang blijven hangen.