Intolerable Cruelty
Hip-O Records - B0001390-02 (Songs)

De Amerikaanse romcom Intolerable Cruelty is geregisseerd door Joel en Ethan Coen, die ook meegeschreven hebben aan het script. De hoofdrollen worden gespeeld door George Clooney en Catherine Zeta-Jones. De film is goed ontvangen en was redelijk succesvol.
Miles Massey (Clooney) is een gehaaide echtscheidingsadvocaat, die het voor elkaar krijgt om zelfs de overspelige echtgenoot er vandoor te laten gaan met het huwelijksvermogen, ten koste van de trouwe partner. Marylin (Zeta-Jones) is een vrouw die alleen maar getrouwd is voor het vermogen van haar echtgenoot, die ze dan ook steeds laat begluren om bewijs voor een scheiding te krijgen ten gunste van haar. Maar haar man Rex weet Massey te strikken voor zijn zaak, die vervolgens met Marylin aan het flirten slaat en intussen getuigen probeert te vinden die haar onderuit kunnen halen. De getuige maakt vervolgens klip en klaar duidelijk wat Marylin's doel met het huwelijk was en Massey laat haar met niets achter. Maar Marylin laat zich niet zomaar aan de kant zetten en blijkt net zo gehaaid als Massey...

De score voor de film is van Carter Burwell, die hiermee voor de tiende keer samenwerkte met de broers Coen.
Op het soundtrackalbum van de film is slechts een beperkt deel van zijn score te horen, slechts 7 tracks met een totale duur van iets meer dan 15 minuten. Hoewel veel andere soundtracks het moeten doen met 1 of 2 tracks van slechts een paar minuten, blijft dit toch wel wat karig.

Naast de score-tracks van Burwell staan er op het album nog 9 meer of minder bekende popsongs. Het album open met de wereldberoemde song 'The Boxer' van Simon & Garfunkel, in hun bekende wat melancholieke stijl. Dezelfde song sluit het album af, maar dan in een veel kortere uitvoering van Colin Linden, die de hele stijl van de song wat meer basic heeft gemaakt, met alleen begeleiding op een getokkelde gitaar en wat onzuivere zang. Hij zingt op het album nog een song van Paul Simon, maar die spreekt minder aan.
Andere hier bekende songs zijn 'Suspicious Minds' van Elvis Presley en 'Non, Je ne Regrette rien' van Edith Piaf. Ook 'Don't Cry out Loud' is een wat bekendere song, maar dan in de uitvoering van Elkie Brooks. De uitvoering van Melissa Manchester was een hit in de VS.
Een lange instrumentale track is 'Feels So Good' van Chuck Mangione. Een fraaie, licht groovy track van bijna tien minuten.

De zeven score-tracks van Carter Burwell staan verspreid tussen de songs en komen daardoor wat minder goed uit de verf. De tracks van Burwell staan steeds om en om met de andere songs.
´Intolerable Mambo´ is daarvan de eerste. Met een combinatie van donkere blazers in de underscore en heldere blazers die de melodie spelen, weet Burwell een heel aardige, speelse en toch spannende sfeer te creëren. De percussie geeft er een luchtige, wat Zuid-Amerikaanse kleuring aan.
De vierde track is weer een score track en bouwt rustig en licht op naar een steeds steviger setting, waarbij ook het tempo steeds toeneemt en de stijl overneemt van de Intolerable Mambo.
Met de track ´You Fascinate Me´ introduceert Burwell een prachtige meer romantische kleuring, met volop strijkers in de aanslag. Die romantische sfeer zet hij door met ´Heather 2 Honeymoon´. In deze track heeft Burwell de melodie van Simon & Garfunkel's song 'Bridge over Troubled Water' verwerkt, wat erg fraai uitpakt. Met Ook 'Love is Good' heeft die heerlijke romantische sfeer, waarin de melodie gespeeld wordt door piano, strijkers en houtblazers, met in de laatste minuut ook koperblazers.
De spanning neemt toe in de voorlaatste score track. 'No More Working', bouwt met een wat trage melodie in mineur de spanning op, maar vanaf pakweg halverwege versnelt de melodie even en neemt de spanning wat af. Maar de laatste halve minuut krijgt weer de sfeer van de eerste helft van de track.
De laatste score track heeft weer die min of meer romantische sfeer van de eerdere tracks en is daarmee weer een erg fraaie track.

Kortom, dit soundtrack album van Intolerable Cruelty bevat vooral songs en andere tracks die niet van Burwell's score zijn. Overwegend zijn dit overigens heel aardige tracks, waarvan sommige bekend zijn en andere veel minder of zelfs onbekend. De score van Burwell komt op het album maar met een karige 15 minuten aan bod, dus dat houdt niet over. Toch zijn de zeven tracks van Burwell zonder meer de moeite waard en liggen deze score tracks veel beter in het gehoor dan veel van zijn andere scores. Veel scores van Burwell zijn nogal aan de minimalistische kant of soms zelfs vrijwel melodieloos en liggen dan meer op het niveau van onprettige soundscape. Bij Intolerable Cruelty is het tegendeel het geval. De muziek is fraai orkestraal en met volle klanken. Een aantal tracks zijn prachtig romantisch getint, terwijl de eerste paar score tracks juist wat opzwepend zijn. Ook de spanning is niet vergeten. Daarmee is de waardering voor de score tracks van Carter Burwell een fraaie 82 uit 100 punten, terwijl de overige tracks op 70 punten komen. Het album als geheel komt zo op 74 punten, waarmee het net geen 8 wordt.