Super 8

J.J. Abrams is een slim man. Hij weet projecten aan zich te binden die stuk voor stuk van goud blijken te zijn. Zo betekende zijn regiedebuut Mission: Impossible III een nieuwe kick-off voor de in coma geraakte filmreeks. Niet veel later flikte hij nagenoeg hetzelfde met het briljante Star Trek uit 2009. Om het nog niet te hebben over de vele series die hij produceerde, waaronder Lost. Met Super 8 slaat hij de handen ineen met grootheid Steven Spielberg. Een regelrechte kaskraker is het gevolg!

Super 8 bleek in Amerika een waar kanon te zijn, als het gaat om bioscoopbezoekers en opbrengsten. De sciencefiction film werd daarbij waanzinnig goed aangeschreven. Deze zomer is dit continent aan de beurt. Abrams lijkt inmiddels onlosmakelijk verbonden met componist Michael Giacchino. En daar kunnen wij als filmmuziek liefhebbers alleen maar blij mee zijn. De maestro maakte ook voor Super 8 de score. Waarschijnlijk zijn de verwachtingen hoog gespannen en daardoor is deze soundtrack een van de mindere van Giacchino in lange tijd.
In de eerste vrij korte tracks daarentegen introduceert hij een 'killer-thema' die je bloed werklijkwaar doet stollen. De enorme opbouw, gevormd door strijkers, is adembenemend. Nergens komt de thematiek nog echt van de grond. In de zevende track ´We’ll Fix It´ In Post-Haste' laat Giacchino horen dat hij een van de beste componisten van onze tijd is. De vette knipoog naar John Williams is overduidelijk, de link met E.T des te meer. Helaas duurt het luisterplezier slechts 44 seconden.

De daarop volgende tracks bouwt de muziek langzaam op naar het tweede gedeelte van het album. Want, jawel, er is een duidelijke tweedeling op te merken. Het eerste gedeelte is vrij saai en ingetogen. In het tweede gedeelte trapt Michael Giacchino eens flink op het gaspedaal. Voordat dat zover is, test hij het geduld van de luisteraar met veel underscore, echoënde orgels en zelfs elektrische gitaren. ´Neighborhood Watch / Fail´ is de duidelijke overgang naar het actiegedeelte. Dodelijk langzaam bouwt Giacchino de spanning op, voegt allerlei elementen van Lost en andere soundtracks toe en laat geen spaander heel van het orkest. Wederom diverse knipogen en odes richting de kant van Williams. Zo komen stiekem enkele melodielijnen en korte thema´s van Jaws en andere meesterwerken van Williams langs.

´Lambs On The Lam´ is weer zo´n typische Giacchino track, gekenmerkt door veel diep koper. Toch komt het, zoals al eerder gezegd, nergens echt van de grond. De muziek blijft een beetje hangen in teveel gehoorde clichés. Nergens wordt dat 'extraatje' toegevoegd wat Super 8 tot een meesterwerk zou kunnen maken. De actierijke tracks zitten weliswaar goed in elkaar en het orkest heeft het vaak moeilijk, toch overtuigt het bijna nergens. Het prachtig mooie thema uit de zevende track wordt nergens verder uit gebouwd. Er wordt slechts mee gevarieerd, met name de suspense kant uit. Dat maakt bijvoorbeeld ook ´Creature Comforts´, wat ruim tien minuten duurt, een helse klus om naar te luisteren. Pas tegen het einde (´Letting Go´) gaat Giacchino los wat thematiek betreft en dat levert op vele momenten kippenvel op. De slotakkoorden zijn daarbij magnifiek.

Super 8 is dus een soundtrack met twee gezichten. Aan de ene kant enorm saai, langdradig (teveel tracks) en bomvol clichématige underscore. Aan de andere kant stevige actierijke gedeelten, vele Williams-alike wendingen en een orkest wat de sterren van de hemel speelt. Misschien niet een memorabele score van Giacchino of wat we ervan verwachtte, wel gewoon een prima score voor tussendoor!