Back To Titanic
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Titanic Suite (Sissel/London Symphony Orchestra) | 19:05 | |
| 2. | An Irish Party In Third Class (Gaelic Storm) | 3:49 | |
| 3. | Alexander's Ragtime Band (I Salonisti) | 2:30 | |
| 4. | The Portrait | 4:43 | |
| 5. | Jack Dawson's Luck | 5:38 | |
| 6. | A Building Panic | 8:09 | |
| 7. | Nearer My God To Thee (I Salonisti) | 2:49 | |
| 8. | Come, Josephine In My Flying Machine (Maire Brennan) | 3:32 | |
| 9. | Lament | 4:36 | |
| 10. | A Shore Never Reached (London Symphony Orchestra) | 4:27 | |
| 11. | My Heart Will Go On (Celine Dion/movie dialogue) | 4:43 | |
| 12. | Nearer My God To Thee (Eileen Ivers) | 2:22 | |
| 13. | Epilogue - The Deep and Timeless Sea (Sissel/London Symphony Orchestra) | 12:37 | |
| 79:00 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Uw nederige recensent gaat eens even valspelen. Hij gaat zijn zelfgemaakte regel overtreden. De regel is dat ik de recensie ga plaatsen die ik de week ervoor heb aangekondigd. Normaal gezien zou mijn recensie van Raiders Of The Lost Arc verschijnen, maar dat is voor volgende week. Na het recenseren van Titanic, vond ik het broodnodig om meteen ook maar mijn gedacht over Back To Titanic neer te pennen. Al gaat het over dezelfde film, en quasi dezelfde muziek. Deze cd vind ik vele malen beter zijn origineel. Back To Titanic is de cd dat is uitgebracht om de grote hiaten van de originele score weg te werken. Nearer My God To Thee was bijvoorbeeld nergens te vinden. Gelukkig hebben ze daarom deze Back To Titanic uitgebracht.
Voor de liefhebbers die mijn recensie van Titanic gelezen hebben gaan intussen wel al weten dat met gemengde gevoelens kijk naar die score. De thema’s vind ik geweldig, de uitwerking en de orkestratie walgelijk. Daarom mijn lage beoordeling. Maar wat krijgen we op deze Back To Titanic; een Titanic Suite. Niet zomaar een suite. Maar de meest geweldige suite dat ik ooit in mijn leven heb gehoord. Zo had deze score moeten zijn! Had de originele score zo geklonken als deze suite, dan was die 5 direct veranderd in een 10. Dit is orkestrale praal, majestueuze gecomponeerde en georkestreerde muziek. Al zit er het digitaal koor en de synthesizers nog altijd bij het Southampton theme. Het klinkt al veel beter, want het orkest is er eindelijk bij. Ook het love theme krijg je hier als nooit te voren te horen. Het lyrische thema wordt met het volle orkest gespeeld, en je hoort meteen hoe veel beter het klinkt. Hoe prachtig het is. Maar mijn beste liefhebbers der filmmuziek. Het beste van de suite zit hem in het staartje. Net wanneer je denkt dat het is afgelopen krijg je een enorme explosie van orkestraal geweld. Het thema dat gespeeld wordt is uiteraard het liefdesthema. Een explosie van koor en orkest om u tegen te zeggen. Iedereen weet dat filmmuziek bedoeld is om te emotioneren. Maar soms zal filmmuziek u raken tot in het diepste van uw ziel. Wanneer dat gebeurd, als muziek je hart raakt en dat laat merken door het laten vallen van één enkele traan, dan is dit prachtige en speciale muziek. Het einde van deze suite is voor deze recensent zo een voorbeeld. Zelden zo een prachtstuk gehoord. Het stuk heeft dezelfde thematische ontwikkeling als het middelste deel van de track: “Unable To Stay, Unwilling To Leave”. Voor diegene die mij niet kunnen volgen met het feit dat de origele score prachtige thema’s heeft, maar dat de uitwerking beneden alle peil is. Dan raad ik u aan om deze twee stukken te vergelijken. Je zult mij wel snappen.
Okidoki, wat hebben wij nog op deze score. We hebben nog suites op deze cd die eigenlijk de rode draad vormen. Elke suite is prachtig. Uw nederige recensent heeft altijd de neiging om te zeggen dat deze suites de originele score hadden moeten zijn. Het is namelijk zoveel mooier dan wat er eerst werd uitgebracht op cd en wat in de film wordt gebruikt.
Buiten deze suites zal ik nog een paar andere tracks bespreken die zeker de moeite waard zijn. Ten eerste “The Portrait”. Legende zeggen dat dit stuk het eerste is wat Horner voor James Cameron speelde. Het is gewoon een piano uitvoering van het liefdesthema. Maar een sterk thema heeft soms gewoon de lichtste instrumentatie nodig om te verbazen en dat doet Horner met deze track. Het is de meest eenvoudige, maar ook meest romantische versie van dit thema. Over naar Nearer My God To Thee. Volgens de legende de laatste song dat werd gespeeld. In de film wordt dit gebruikt bij de meest pakkende, emotioneelste en meest legendarische scene van de film. De mooiste versie wordt gespeeld door Il Salonisti. Luister ernaar en je gaat volledig verliefd worden op het stuk. Denk daar de beelden bij die in de film worden gebruikt, en je krijgt een ervaring als nooit tevoren. Wedden dat je met een krop in de keel zal zitten.
Een laatste wil ik bespreken over een klein gedeelte van een track genaamd A Building Panic. Waar ik de actie sfeerloos en emotieloos vond, is dat hier niet anders in deze track. MAAR er is één groot verschil. Er komt hier wel degelijk een thema terug. Jammer genoeg heeft het dezelfde handicap als de originele score. Namelijk het synthesizerkoor. Waarom kijk ik het hier door de vingers? Omdat het godverdikke wel heel goed werkt in de film. Vooral in de scene als de koepel breekt. De wreedheid van het water, de oerkrachten van de natuur worden door Horner op degelijke manier omgezet in muzieknoten. Eigenlijk is het een schande dat het niet op de originele score staat, want dit stuk is het enige wat de moeite waard is van de muziek van het zinken.
Er staan nog enkele tracks op de score die in de film worden gebruikt, maar deze zijn wel eens leuk om te beluisteren, maar vormen niet het absolute hoogtepunt van deze uitvoering.
Conclusie
Ik heb het van in het begin gezegd dat mijn mening over de muziek van Titanic verdeeld is. Deze uitvoering geef ik een mooie 8. Dit is de uitvoering die de muziek verdiende, maar jammer genoeg niet gekregen heeft op de originele release. Horner heeft een thematisch sterk werk geschreven dat hier tot volledige uiting komt!
PS: Volgende week komt dus Raiders Of The Lost Ark.
Voor de liefhebbers die mijn recensie van Titanic gelezen hebben gaan intussen wel al weten dat met gemengde gevoelens kijk naar die score. De thema’s vind ik geweldig, de uitwerking en de orkestratie walgelijk. Daarom mijn lage beoordeling. Maar wat krijgen we op deze Back To Titanic; een Titanic Suite. Niet zomaar een suite. Maar de meest geweldige suite dat ik ooit in mijn leven heb gehoord. Zo had deze score moeten zijn! Had de originele score zo geklonken als deze suite, dan was die 5 direct veranderd in een 10. Dit is orkestrale praal, majestueuze gecomponeerde en georkestreerde muziek. Al zit er het digitaal koor en de synthesizers nog altijd bij het Southampton theme. Het klinkt al veel beter, want het orkest is er eindelijk bij. Ook het love theme krijg je hier als nooit te voren te horen. Het lyrische thema wordt met het volle orkest gespeeld, en je hoort meteen hoe veel beter het klinkt. Hoe prachtig het is. Maar mijn beste liefhebbers der filmmuziek. Het beste van de suite zit hem in het staartje. Net wanneer je denkt dat het is afgelopen krijg je een enorme explosie van orkestraal geweld. Het thema dat gespeeld wordt is uiteraard het liefdesthema. Een explosie van koor en orkest om u tegen te zeggen. Iedereen weet dat filmmuziek bedoeld is om te emotioneren. Maar soms zal filmmuziek u raken tot in het diepste van uw ziel. Wanneer dat gebeurd, als muziek je hart raakt en dat laat merken door het laten vallen van één enkele traan, dan is dit prachtige en speciale muziek. Het einde van deze suite is voor deze recensent zo een voorbeeld. Zelden zo een prachtstuk gehoord. Het stuk heeft dezelfde thematische ontwikkeling als het middelste deel van de track: “Unable To Stay, Unwilling To Leave”. Voor diegene die mij niet kunnen volgen met het feit dat de origele score prachtige thema’s heeft, maar dat de uitwerking beneden alle peil is. Dan raad ik u aan om deze twee stukken te vergelijken. Je zult mij wel snappen.
Okidoki, wat hebben wij nog op deze score. We hebben nog suites op deze cd die eigenlijk de rode draad vormen. Elke suite is prachtig. Uw nederige recensent heeft altijd de neiging om te zeggen dat deze suites de originele score hadden moeten zijn. Het is namelijk zoveel mooier dan wat er eerst werd uitgebracht op cd en wat in de film wordt gebruikt.
Buiten deze suites zal ik nog een paar andere tracks bespreken die zeker de moeite waard zijn. Ten eerste “The Portrait”. Legende zeggen dat dit stuk het eerste is wat Horner voor James Cameron speelde. Het is gewoon een piano uitvoering van het liefdesthema. Maar een sterk thema heeft soms gewoon de lichtste instrumentatie nodig om te verbazen en dat doet Horner met deze track. Het is de meest eenvoudige, maar ook meest romantische versie van dit thema. Over naar Nearer My God To Thee. Volgens de legende de laatste song dat werd gespeeld. In de film wordt dit gebruikt bij de meest pakkende, emotioneelste en meest legendarische scene van de film. De mooiste versie wordt gespeeld door Il Salonisti. Luister ernaar en je gaat volledig verliefd worden op het stuk. Denk daar de beelden bij die in de film worden gebruikt, en je krijgt een ervaring als nooit tevoren. Wedden dat je met een krop in de keel zal zitten.
Een laatste wil ik bespreken over een klein gedeelte van een track genaamd A Building Panic. Waar ik de actie sfeerloos en emotieloos vond, is dat hier niet anders in deze track. MAAR er is één groot verschil. Er komt hier wel degelijk een thema terug. Jammer genoeg heeft het dezelfde handicap als de originele score. Namelijk het synthesizerkoor. Waarom kijk ik het hier door de vingers? Omdat het godverdikke wel heel goed werkt in de film. Vooral in de scene als de koepel breekt. De wreedheid van het water, de oerkrachten van de natuur worden door Horner op degelijke manier omgezet in muzieknoten. Eigenlijk is het een schande dat het niet op de originele score staat, want dit stuk is het enige wat de moeite waard is van de muziek van het zinken.
Er staan nog enkele tracks op de score die in de film worden gebruikt, maar deze zijn wel eens leuk om te beluisteren, maar vormen niet het absolute hoogtepunt van deze uitvoering.
Conclusie
Ik heb het van in het begin gezegd dat mijn mening over de muziek van Titanic verdeeld is. Deze uitvoering geef ik een mooie 8. Dit is de uitvoering die de muziek verdiende, maar jammer genoeg niet gekregen heeft op de originele release. Horner heeft een thematisch sterk werk geschreven dat hier tot volledige uiting komt!
PS: Volgende week komt dus Raiders Of The Lost Ark.
Het duurde niet lang vooraleer Sony Music met een nieuwe compilatie van Titanic op de proppen kwam. Na het succes van het eerste album was dit een logische marketingzet, hoewel de hoge verkoop vooral te danken was aan de druilerige ballade van Céline Dion 'My Heart Will Go On'. Al vlug blijkt dat het album cohesie mist want de belangrijkste thematische ontwikkelingen stonden immers op de eerste soundtrack. Deze soundtrack bundelt zowel tamelijk vervelende underscore, muziek geïnspireerd door de film en score die Horner pikte van andere componisten. Na een goede 70 minuten ben je dolgedraaid en heb je een heel resem stijlen verzameld die variëren van mooie melodieën tot afgrijselijke gedrochten.
Het album begint nochthans veelbelovend met de suite van Titanic die Horner componeerde voor zijn concertreeks in de Verenigde Staten. Sissel klinkt in alle eenvoud het mooist en ze poneert een schitterend lament voor de gezonken boot en ditto liefde. De suite bundelt, zoals haar naam doet vermoeden, de herkenbare melodieën van de eerste CD zoals 'Take her to Sea Mr. Murdoch' en 'A Promise Kept'. Horner gebruikt helaas zijn vreselijke synthesizer koren maar brengt toch aangename toetsen aan door het aanwenden van de koorjongens van King's College, Cambridge, die de score meer diepte geven. The London Symphony Orchestra is een grote troef, maar Horner verknoeit de suite volledig door te hervallen in dezelfde melodieën zodat na 19 minuten de verveeldheid niet is weg te slaan. Het koor eindigt wel met de nodige bombast en na een kwartier hoor je een goede inbreng van koperblazers, maar voor de suite is het dan al veel te laat: ze is verzopen in haar eigen langdradigheid.
'An Irish Party in Third Class' is dan weer de guitige dansmuziek die wordt gespeeld op het feestje benedensdek bij het Ierse proletariaat. Gaelic Storm is een fantastische groep en de muziek spettert uit je boxen. Helaas begint de track met de vreselijke stem van DiCaprio. Het is goed om dialogen uit de film te mixen, maar Jack's gekerm is zo saai en oppervlakkig dat je de arme jongen 10 euro zou toestoppen zodat hij zijn mond zou houden. Een mooi contrast wordt bereikt met de muziek van de Upperclass in 'Alexander's Ragtime Band' gespeeld door piano en strijkkwartet. Zalig gewoon; mooie en typerende muziek (die niet zo misstaan in menig Western?). Het overbekende en geliefde 'Rose' thema volgt de feestelijkheden in upperclass op. De pianoversie van dit nummer werd door Horner zelf ingespeeld en is één van de hoogtepunten van dit album. De muziek komt uit de tekenscène van de film waar Winslet naakt voor DiCaprio ligt en zich laat portretteren.
Na deze schitterende track komt een groot deel van de oninteressante underscore. 'Jack's Dawson's Luck' is een weinig zeggend nummer, met solo fiddle dat opbouwt tot een typische Iers-getinte Horner track. Weinig bijzonder en een tikkeltje artificieel. 'A Building Panic' is dan weer één van de muziekstukken die worden gespeeld als de Titanic zinkt. Zoals op de vorige cd, vormt ook deze track weinig nieuws. Alleen het synthesizer koortje met haar motiefje van 4 en 5 noten springt er uit en was het enige grote gemis op cd één. De track sleept zich echter doorheen 8 minuten van gerommel en dreigende klanken. Een vermoeiende afknapper.
Een tweede hoogtepunt is de schitterende versie van 'Nearer My God to Thee', brilliant gespeeld door I Salonisti, het strijkkwartet die ook in de film speelde. Droevig en weemoedig met een erg frappante dialoog toegevoegd die je zeker de rillingen laat bezorgen. Máiri Brennan brengt dan de hitsingle van 1912 'Come Josephine', maar haar zielloos gefluister brengt niet de minste emotie naar boven. Ook het 'Lament' is saai en erg eentonig. Niet echt gevoelig en afgrijselijke instrumentatie. Zelfs de mooie vioolsolo kan deze track niet redden. 'A Shore Never Reached' begint met een mooi samenspel van koperblazers tot ze na 3 minuten je de oren van het lijf hebben gezaagd. Dan switcht de melodie naar het thema van 'Never an Absolution' dat vreemd wordt afgebroken door blazers en waarbij de laatste noot van het thema blijft aangehouden als een storende langgerekt testbeeld geluid. Skippen die handel. Als dat nog niet genoeg is komt DiCaprio nog eens zijn opwachting maken in een versie van 'My Heart Will Go On' maar nu met dialogen. Een ware hel en niet tollerabel.
Gelukkig komt de redding in een reprise van 'Nearer My God to Thee', maar nu in een solo versie voor viool. Schitterend klagend gespeeld door Eileen I ers. Super! De cd sluit dan af met een weinig zeggende epiloog die 12 minuten in beslag neemt en een paar bekende thema's de revue laat passeren. Uiteindelijk kan deze track wel de redding betekenen van dit album want sommige passages zijn erg origineel en brilliant georkestreerd. Hoera voor Horner. Ook Sissel schittert nog een laatste keer.
Na 78 minuten eindigt dit album zoals het begonnen is: mooie thema's, herkenbaar, maar traag opbouwend en uiteindelijk erg vervelend. Dit lijkt de tendens van dit album. Vermijd dit album als je geen echte, hevige fan bent van Titanic. Blijf bij de originele soundtrack en laat deze in de schappen van de winkel liggen, want deze cd is een echt tijdverlies: een soundtrack om bij in slaap te vallen.
Het album begint nochthans veelbelovend met de suite van Titanic die Horner componeerde voor zijn concertreeks in de Verenigde Staten. Sissel klinkt in alle eenvoud het mooist en ze poneert een schitterend lament voor de gezonken boot en ditto liefde. De suite bundelt, zoals haar naam doet vermoeden, de herkenbare melodieën van de eerste CD zoals 'Take her to Sea Mr. Murdoch' en 'A Promise Kept'. Horner gebruikt helaas zijn vreselijke synthesizer koren maar brengt toch aangename toetsen aan door het aanwenden van de koorjongens van King's College, Cambridge, die de score meer diepte geven. The London Symphony Orchestra is een grote troef, maar Horner verknoeit de suite volledig door te hervallen in dezelfde melodieën zodat na 19 minuten de verveeldheid niet is weg te slaan. Het koor eindigt wel met de nodige bombast en na een kwartier hoor je een goede inbreng van koperblazers, maar voor de suite is het dan al veel te laat: ze is verzopen in haar eigen langdradigheid.
'An Irish Party in Third Class' is dan weer de guitige dansmuziek die wordt gespeeld op het feestje benedensdek bij het Ierse proletariaat. Gaelic Storm is een fantastische groep en de muziek spettert uit je boxen. Helaas begint de track met de vreselijke stem van DiCaprio. Het is goed om dialogen uit de film te mixen, maar Jack's gekerm is zo saai en oppervlakkig dat je de arme jongen 10 euro zou toestoppen zodat hij zijn mond zou houden. Een mooi contrast wordt bereikt met de muziek van de Upperclass in 'Alexander's Ragtime Band' gespeeld door piano en strijkkwartet. Zalig gewoon; mooie en typerende muziek (die niet zo misstaan in menig Western?). Het overbekende en geliefde 'Rose' thema volgt de feestelijkheden in upperclass op. De pianoversie van dit nummer werd door Horner zelf ingespeeld en is één van de hoogtepunten van dit album. De muziek komt uit de tekenscène van de film waar Winslet naakt voor DiCaprio ligt en zich laat portretteren.
Na deze schitterende track komt een groot deel van de oninteressante underscore. 'Jack's Dawson's Luck' is een weinig zeggend nummer, met solo fiddle dat opbouwt tot een typische Iers-getinte Horner track. Weinig bijzonder en een tikkeltje artificieel. 'A Building Panic' is dan weer één van de muziekstukken die worden gespeeld als de Titanic zinkt. Zoals op de vorige cd, vormt ook deze track weinig nieuws. Alleen het synthesizer koortje met haar motiefje van 4 en 5 noten springt er uit en was het enige grote gemis op cd één. De track sleept zich echter doorheen 8 minuten van gerommel en dreigende klanken. Een vermoeiende afknapper.
Een tweede hoogtepunt is de schitterende versie van 'Nearer My God to Thee', brilliant gespeeld door I Salonisti, het strijkkwartet die ook in de film speelde. Droevig en weemoedig met een erg frappante dialoog toegevoegd die je zeker de rillingen laat bezorgen. Máiri Brennan brengt dan de hitsingle van 1912 'Come Josephine', maar haar zielloos gefluister brengt niet de minste emotie naar boven. Ook het 'Lament' is saai en erg eentonig. Niet echt gevoelig en afgrijselijke instrumentatie. Zelfs de mooie vioolsolo kan deze track niet redden. 'A Shore Never Reached' begint met een mooi samenspel van koperblazers tot ze na 3 minuten je de oren van het lijf hebben gezaagd. Dan switcht de melodie naar het thema van 'Never an Absolution' dat vreemd wordt afgebroken door blazers en waarbij de laatste noot van het thema blijft aangehouden als een storende langgerekt testbeeld geluid. Skippen die handel. Als dat nog niet genoeg is komt DiCaprio nog eens zijn opwachting maken in een versie van 'My Heart Will Go On' maar nu met dialogen. Een ware hel en niet tollerabel.
Gelukkig komt de redding in een reprise van 'Nearer My God to Thee', maar nu in een solo versie voor viool. Schitterend klagend gespeeld door Eileen I ers. Super! De cd sluit dan af met een weinig zeggende epiloog die 12 minuten in beslag neemt en een paar bekende thema's de revue laat passeren. Uiteindelijk kan deze track wel de redding betekenen van dit album want sommige passages zijn erg origineel en brilliant georkestreerd. Hoera voor Horner. Ook Sissel schittert nog een laatste keer.
Na 78 minuten eindigt dit album zoals het begonnen is: mooie thema's, herkenbaar, maar traag opbouwend en uiteindelijk erg vervelend. Dit lijkt de tendens van dit album. Vermijd dit album als je geen echte, hevige fan bent van Titanic. Blijf bij de originele soundtrack en laat deze in de schappen van de winkel liggen, want deze cd is een echt tijdverlies: een soundtrack om bij in slaap te vallen.
Titanic; de meest succesvolle, lucratiefste en met prijzen overladen film. Ook de originele soundtrack viel in de prijzen. Nu is er dan een second release, met meer muziek. De score opent met de prachtige Titanic Suite, een 19 minuten durend meesterwerkje. Alleen al vanwege deze compositie is de soundtrack het kopen waard. Vooral het einde is met geen pen te beschrijven, zo mooi. Ook daarna behoudt de score het tempo. An Irish Party In Third Class is een leuk stuk muziek en The Portrait is een fantastisch stuk pianomuziek, gespeeld door de master himself. A Building Panic is een van de hoogtepunten van deze soundtrack. De manier waarop Horner hier de elementen met elkaar verbindt is geweldig. Ik vraag me echt af waarom deze compositie niet op de originele soundtrack staat. Na dit hoogtepunt zakt de score in, er volgen enkele oninteressante gedeeltes, zoals Come, Josephine In My Flying Machine. My Heart Will Go On met dialoog uit de film is dan echter weer geweldig. Ik weet dat veel mensen dit nummer helemaal niets vinden en ondanks dat ik geen fan ben van Celine Dion vind ik dit nummer toch nog altijd prachtig. Epilogue - The Deep and Timeless Sea is mooi, maar het is een herhaling van eerdere thema’s waardoor het zijn magie een beetje mist. Voor de rest niets dan lof voor deze soundtrack
Geen slechte muziek, al had ik wel meer originele, en andere muziek van de score verwacht. De source-muziek (songs) vond ik wel tof dat die erop stonden. Over het algemeen niet meer dan aardig..
We gaan 'back' voor nog meer van het goede, vooral het titanic suite krijg je nog eens al het beste, een perfecte aanvulling van titanic.
Andere soundtrack releases van Titanic (1997):
