Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2


Sony Classical (886979196827)
WaterTower Music (0794043152436)
Film | Releasedatum: 12/07/2011 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Lily's Theme2:28
2.The Tunnel1:09
3.Underworld5:24
4.Gringotts2:24
5.Dragon Flight 1:43
6.Neville1:40
7.A New Headmaster3:25
8.Panic Inside Hogwarts1:53
9.Statues2:22
10.The Grey Lady5:51
11.In The Chamber of Secrets1:37
12.Battlefield2:13
13.The Diadem 3:08
14.Broomsticks and Fire1:24
15.Courtyard Apocalypse2:00
16.Snape's Demise2:51
17.Severus and Lily6:08
18.Harry's Sacrifice1:57
19.The Resurrection Stone4:32
20.Harry Surrenders1:30
21.Procession2:07
22.Neville the Hero2:17
23.Showdown3:37
24.Voldemort's End2:44
25.A New Beginning1:39
 68:03
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 - 07/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Opgelet, deze recensie bevat spoilers.
Na tien jaar komt er een einde aan een filmreeks die een hele generatie in de ban hield. De Harry Potter films zijn allen enorme sucessen gebleken, en ook op artistiek niveau bleven de films hoog steken (voor Hollywoodtermen dan). Het is dan ook niet verassend dat de reeks ondertussen is uitgegroeid tot de meest succesvolle filmserie tot nu toe, het woord ‘saga’ is weer eens op zijn plaats. Maar dat mag dan ook wel met acht films. Potter hoorde bij de grote series zoals Star Wars en Lord of the Rings die garant stonden voor goede filmmuziek. En nu houd dat ineens op. Ja mensen, de laatste Potterscore is een feit. Nadat bekend werd dat Nicholas Hooper meer tijd met zijn familie doorbrengen, huurde regisseur David Yates Alexandre Desplat in. De Franse componist staat aan de absolute top van de filmmuziekindustrie, maar wist met The Deathly Hallows Part 1 niet iedereen te overtuigen.

Dit kwam vooral omdat Desplat de magie niet wist te laten horen. De thema’s waren indrukwekkend, de instrumentaties ronduit perfect, maar toch misten we die magie. En als er één iemand is die misschien nog wel beter dan Williams magie kan laten horen in zijn muziek dan is het Desplat wel. Iedereen die Mr. Magorium’s Wonder Emporium, The Golden Compass of The Girl With a Pearl Earring heeft gehoord weet dat dit waar is. Maar Hedwig’s kwam twee keer in een zeer karige vorm voor, en de Potter-sound ontbrak. Slaagt hij erin om in dit deel dat vleugje magie mee te geven en zo DE perfecte Potterscore af te leveren?
Nee. Dat doet hij niet. Hij houd de koers aan die hij met het vorige deel begon. De scores lijken veel op elkaar: de gelaagdheid, instrumentaties, de opbouw, het tempo, de thema’s: op veel momenten is het gewoon dezelfde score.De score is duidelijk te verdelen in twee stukken: de actie en de emotie. Vandaar dat deze review de score dan ook verdeeld in die twee onderdelen. Daarna volgt een conclusie van de score als geheel.

De Emotie
Net als het in vorige deel opent Desplat ijzersterk. Lily’s Theme is werkelijk waar adembenemend. Laag strijkwerk/synths dienen als achtergrond terwijl we prachtig, zielsnijdend zang horen. Het is te merken dat Desplat meteen de diepte induikt met dit schiterrend geschreven thema, dat gelukkig overheersend is op de score en vele malen terugkeerd. Als er later emotioneel spel op de viool doorheen komt wordt duidelijk dat we wederom te maken hebben met een donkere Desplat. Neville krijgt weliswaar een titel op de score, maar niet echt een thema. We horen wat spanning hier en daar, en een bekend motief uit het vorige deel. A New Headmaster is prachtig, vooral fans van zowel Hooper als Williams zullen deze track kunnen waarderen. We horen een sterke versie van Hedwig’s theme, maar ook een verwijzing naar de wat subtielere muziek die Hooper schreef voor Severus Snape. Aan het eind van de track loopt de muziek ineens naar de actie toe (duel tussen McGonagall en Snape?). The Diadem is weer een wat klassiekere Desplat-track. Het zachte strijkwerk, de typische houtblazers: alles klopt aan deze track die ene fijn moment van rust is. Als er één personage veel tijd krijgt in zowel de film als op score is het Severus Snape. De tragedie van de tovenaar wordt door Desplat met bloedmooie muziek ondersteund. Wegens logische redenen hoort daar ook Lily’s theme bij. In Snape’s Demise horen we naargeestige, haast atonale muziek, met op de achtergrond een bijzonder trouwe versie van Hedwig’s thema. De dreiging blijft, maar de ontroering die een prachtige, donkere versie van Lily’s thema ons brengt geeft kippenvel. Nog beter is de track Severus and Lily. De dreiging die uit de vorige track wordt meegenomen gaat geleidelijk weg, en dan worden we getrakteert op een prachtige, lieflijke versie van Lily’s theme. Hoe tragischer de muziek wordt, des te meer worden de houtblazers door strijkers vervangen. Desplat bereikt grote hoogtes door de tragedie steeds meer op te voeren, en hiermee een van de meest emotionele muziekstukken van de serie aan ons te brengen. Hierna laat de emotie ons niet meer los. Harry’s Sacrifice is weer zo’n mooi stuk waar hints naar Hedwig’s theme worden afgewisseld met Desplat’s eigen Obliviation-theme. De track The Resurrection Stone kan gezien de beoogde scene eigenlijk niet anders dan emotioneel zijn. We horen eerst typische Potter-muziek, en hierna laat Desplat een uiterst subtiel koor te werk gegaan. Lily’s theme wordt er weer bij gehaald, en verveeld nooit. Het is de laatste, emotionele stilte voor de storm die Desplat op bijzonder gepaste, ingetogen wijze met muziek weet in te kleuren. In Harry’s Sacrifice verwachten we een climax, maar deze is redelijk ingetogen. Procession is meer in de trend van Snape’s Demise: dreiging met de nodige emotie erin. De laatste track, met de belachelijk verhullende titel A New Beginning, heeft wel erg veel weg van Hooper’s The Kiss (Order of the Phoenix), misschien wel de minste track uit de gehele reeks. Desplat weet er echter iets fantastisch van te maken. De subtiele xylofoon, de zweverige strijkers: het klopt gewoon.


De Actie
Waar we in het vorige deel fantastische actiemuziek hoorden, zet Desplat zoals we stiekem wel hadden verwacht de versnelling erop. Want hoewel deze laatste Potterscore een grote schat een emotionele muziek bevat, is het voornamelijk een actiescore geworden. Er is zelfs een speciaal thema voor geschreven. Het ietwat simpele thema komt dan ook voornamelijk voor in de wat actierijkere stukken, hoewel het regelmatig in een emotionele versie door de gehele strijkerssectie wordt gespeeld. In zijn meest actievolle score tot nu toe laat Desplat horen dat hij zijn eigen stijl prima kan gebruiken om pakweg drie kwartier aan hoogstaande actiemuziek te leveren. Wat opvalt zijn de onverwachte wendingen en instrumentaties. Desplat gebruikt sterk strijkspel, strakke percussie en heerlijk blaasspel en enkele andere ongewone instrumenten om de actie in te kleuren. Zo word er in het eerste deel van de score vooral gebruik gemaakt van onverwachte tempowisselingen, en soms een thema er door heen (weer dat zwierige Horcrux-thema), en opvallend veel klarinetspel, die vooral in Underworld een hoofdrol spelen. In Dragon Flight horen we Desplat voluit gaan. Violen gaan van hoog naar laag terwijl blazers de ene krachtstoot maken na de andere, en we horen een prachtige versie van zowel Lily’s als Hedwig’s theme voorbij komen. Zodra we op Zweinstein zijn, barst de hel los. Desplat rijgt thema’s aan elkaar in een rap tempo: de thema’s van Harry, Voldemort, de Horcruxes en Lily volgen elkaar snel op terwijl we Desplat horen losgaan met opvallend veel blaaspel. In Stateus horen we Desplat zelf de epische kant opgaan als hij laat horen wat hij kan met zijn thema’s. Hij lijkt iets van zijn eigen stijl in te leveren om een wat groter, cinematische sound te krijgen. De componist verloochend zichzelf er totaal niet mee, want het resultaat is fantastisch. Er zijn enkele tracks die speciaal het vermelden waard zijn. Een daarvan is In the Chamber of Secrets. Fans die wachtten op een muzikale referentie naar John Williams’ score krijgen er een, maar toch is het het immense dreigende strijkspel wat de show steelt. Battlefield is een inspirerend stuk waarin Desplat zowel refereert naar zijn eigen score, als die van Hooper en Williams. Prachtige hoge strijkers zetten hoopvol het actiethema aan, maar worden snel vervangen door koor en fantastische actiemuziek dat barstens vol verwijzingen zit naar allerlei thema’s. Vooral de vlagen van Hedwig’s theme zorgen voor kippenvel. Als men luistert naar de actie die te horen is tijdens Fire and Broomsticks en alles wat daarna komt moet men concluderen dat Desplats actiemuziek veel weg heeft van Williams’ stijl. Snel, bombastisch, een gecontroleerde chaos en rijk aan thematische invloeden. Courtyard Apocalypse is dan weer vooral grootste, meeslepende muziek, voornamelijk bestaande uit het actiethema. Na enkele minuten aan wat rust gaat Desplat met een enorme stoot voorwaarts en levert ons de beste actiemuziek die hij ooit liet horen. Halverwege Neville The Hero beginnen de trompetten steeds harder te klinken om uiteindelijk voluit het oorlogsthema ten gehore te brengen. Showdown is een meesterwerk, en typisch Desplat. De aanzet klinkt wat speels, maar als snel domineert haast demonisch blaasspel de track. De percussie deelt enorme dreunen uit, en na een korte pauze waarin we het Obliviation-thema horen gaat Desplat mogelijk nog sneller. Korte thematische verwijzingen worden haast gedomineerd door bliksemsnel blaaspel en de nog altijd dreunende percussie. De laatste actietrack, Voldemort’s End moest ook wel episch zijn, en stelt daar ook niet in teleur. De spanning wordt op agressieve wijze steeds harder, totdat we met vol koor een duidelijke climax naderen. Hierna, de bezinning na de actie: Lily’ theme. Een enorme achtbaanrit.

Conclusie
Wie de trackbespreking heeft gelezen (applaus), heeft mij amper kunnen betrappen op kritiek. Toch is de score niet alles wat het had kunnen zijn. Het is gewoonweg niet waar we op hadden gehoopt. De actiemuziek is grootst, bombastisch en soms komt de term episch tot zijn recht. Maar het had meer kunnen zijn. Op de momenten waarop we de beste muziek verwachten weet Desplat maar nét te overtuigen. De emotie zit goed in elkaar, en grijpt regelmatig naar de strot, maar Hedwig’s theme wordt erger dan ooit gemist op dat soort momenten. De score die alles bij elkaar bindt komt er nooit. Harry Potter and the Deathly Hallows Part II is een score met twee kanten: als losstaande score is het een mijlpaal in Desplats carriere. Maar als grande finale in de grootste filmreeks die we kennen is het een onbevredigend werk. Hoewel deze score een fractie beter is als zijn voorganger en ook met de beelden erbij wel zal kloppen, zijn de torenhoge verwachtingen gewoonweg niet vervuld. En dat is zonde.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 - 08/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Lord Voldemort: You have fought valiantly, but in vain. I do not wish this. Every drop of magical blood spilled is a terrible waste. I therefore command my forces to retreat. In their absence, dispose of your dead with dignity. Harry Potter, I now speak directly to you. On this night, you have allowed your friends to die for you rather than face me yourself. There is no greater dishonor. Join me in the Forbidden Forest and confront your fate. If you do not do this, I shall kill every last man, woman and child who tries to conceal you from me.

Met Harry Potter And The Deathly Hallows is er een eind gekomen aan de serie dat zoveel betekende voor de mensen van mijn generatie. Net zoals vele ben ik opgegroeid met de boeken en met de films, en het was voor mij een donkere en leuke dag tegelijk toen ik het laatste boek kocht. Meteen uitgelezen omdat ik zodanig benieuwd was hoe de serie zou eindigen. Maar toen ik het laatste blad omsloeg en het boek dichtklapte was het besef daar dat het einde van mijn jeugd was aangebroken. Maar gelukkig hadden we de films nog, dus was het toch nog niet helemaal gedaan. Maar nu genoeg sentimentaliteit. Laten we eens terugkijken op de muziek.

Net zoals er vier regisseurs waren, waren er ook vier componisten. De favoriet van velen was natuurlijk John Williams. Zijn thema’s zijn intussen legendarisch geworden en de scores van de eerste drie films belanden nog in vele cd spelers. Ondanks het feit dat ik een fan ben van Williams vind ik zijn inbreng goed, maar niet de beste van de reeks. Later lees je welke componist ik prefereer. Patrick Doyle voorzag de vierde film van een bombastische score waar ik helemaal geen fan van ben. Een deel vond ik prachtig, een ander deel was waardeloos. Achter Doyle was het de beurt aan Nicholas Hooper. Een onbekende componist die al jaren voor televisie schreef. Hij bracht met zijn twee pogingen de twee beste scores uit de Harry Potter reeks. Vooral Harry Potter And The Half-Blood Prince was prachtig, en blijft tot op heden één van mijn favoriete scores. Hij bracht emotionaliteit in de reeks (Dumbledore’s Farewell) hij bracht minimalisme in de reeks, en zijn sterke thema’s blijven een hoogtepunt in de reeks. Jammer genoeg kwam hij niet terug voor de laatste twee films. Het stokje werd voor de laatste maal doorgegeven aan Alexandre Desplat, misschien wel de beste componist van deze tijd. Hieronder lees je mijn recensie van Harry Potter And The Deathly Hallows Part 2 gecomponeerd door Alexandre Desplat.

Desplat gaat dezelfde toer op dan het eerste deel van deze afsluitende film. Maar hij gaat ook nog één stapje verder, en dat één stapje maakt dat deze score beter is dan zijn voorgang. De naam van dat stapje: epiek.
Mijn recensie is opgebouwd uit dezelfde delen van Part 1. Eerste komen de thema’s dan de actie en dan de referenties naar eerdere scores.

THEMA’S
De thema’s die gecomponeerd zijn door Desplat voor Part 1 komen allemaal terug op deze score. Deze zal ik niet meer bespreken, daarvoor verwijs ik u door voor mijn recensie van Harry Potter And The Deathly Hallows: Part 1.
De nieuwe thema’s zal ik hier wel bespreken. En dat zijn er eigenlijk niet zo heel veel. Maar het is wel de moeite. Het eerste thema is Lilly’s Theme. Het is het hoofdthema van de score en ik vind het fantastisch dat Desplat dit thema heeft omgedoopt als Lilly’s Theme. Voor mij is dat het bewijs dat hij het verhaal perfect begrijpt. Want de relatie tussen Lilly en Severus Snape is natuurlijk de katalysator van de reeks. Wat over dit thema moet gezegd worden is dat het zeer donker is. Het begint vrij stil met lichte strijkers, maar dan komt er een solozangstem bij en dan is kippenvel verzekert. De stem zingt de woordloze melodie met verve. Het is droevig, rouwig maar optimistisch tegelijk. Prachtige vondst van Desplat. Dit thema wordt door Desplat in heel veel tracks gebruikt, en het doet eens deugd om terug een Harry Potter score te hebben met een thema dat als rode draad dient.
Een tweede groots thema is het thema dat de Battle Of Hogwarts representeert. Het wordt voor het eerst gebruikt in A New Headmaster, maar wordt voor het eerst in volle ornaat gebruikt in het fantastische Statues. En dat brengt ons naar het volgende deel van de recensie namelijk:

DE ACTIE
De laatste Harry Potter bulkt natuurlijk van de actie, en Desplat ontpopt zich als een meesterlijke componist van actiemuziek. Het bovenvermelde Statues is van de eerste keer het hoogtepunt van de score. Desplat neemt zijn score mee naar nieuwe doeleinde namelijk dat van de epiek. Statues is mogelijk het meest epische nummer van de gehele reeks. Het heeft alles wat een muziek voor een veldslag vraagt. Woorden schieten hier tekort, luisteren naar de track is de boodschap.
De afsluitende cues Showdown en Voldemort’s End zijn waardige afsluiters van de veldslag. Showdown is een meesterwerk. Het is spannend, angstaanjagend en de actie zit gewoonweg prachtig in elkaar. Als op het einde de percussie inzet, dan weet je dat einde er aan zit te komen. Als dan de strijkers de melodie van Voldemort speelt, dan weet je dat zijn einde eraan komt. En dat gebeurd ook in Voldemort’s End. Episch is terug het woord dat ik hier moet neerpennen. Maar het meest geniale deel van de score zit hem op het einde van de track. Want de melodie die de dood van Voldemort inzet is dat van Lilly. Wie de boeken heeft gelezen (in de film wordt dit niet goed geëxpliceerd) die zal begrijpen waarom dit een geniale vondst is. Kippenvel is wat je krijgt als Voldemort onder de donkere stem van Mai Fujisawa in as verdwijnt. Briljante vondst van de componist. Maar wat nog briljanter is van de componist zal je in de volgende paragraaf lezen.

REFERENTIES
Alexandre Desplat maakt niet alleen referenties naar de voorgaande werken, hij gebruikt ook nog eens muziek van de voorgaande delen. Iets wat in de reeks buiten Hedwig’s Theme nog nooit is gebeurd.
Laten we eens de referenties onder ogen nemen. Dat Desplat refereert naar het werk van Williams was te verwachten, en daardoor dat er ook een flink aantal tracks de sfeer van Williams uitademen. Bijvoorbeeld Dragon Flight, In The Chamber Of Secrets, het zijn allemaal tracks die zo uit de pen van Williams had kunnen vloeien. Maar leuker vind ik de referenties die Desplat maakt naar zijn voorganger. Luister maar bijvoorbeeld naar Underworld, of A new Headmaster. Daar vind je de stijl terug van Hooper. Nu steek ik het niet onder stoelen of banken dat ik een fan ben van het eerste uur van de twee werken van Hooper daarom ben ik zeer tevreden dat zijn stijl terugkomt. Snape’s Demise herbergt het motief dat Hooper schreef voor Severus Snape. Maar de track die het meest de stijl van Hooper uitademt is Severus & Lilly. Het is subtiel, minimalistisch en zelfs een beetje tragisch. Severus & Lilly zal de brug betekenen naar het volgende deel namelijk de hergebruikte muziek van eerder in de reeks. In de film wordt Dumbledore’s Farewell (nog steeds de sterkste track van de reeks) naadloos gekoppeld aan Severus & Lilly. Het emotioneelste stuk muziek wordt gebruikt in de emotioneelste scène van de film en zelfs van de reeks. Voor mij wilt dat twee dingen zeggen. Ten eerste, Desplat heeft ervoor gezorgd dat zijn muziek in dezelfde stijl is, en ten tweede dat hij wel degelijk de muziek van Hooper respecteert. Hij kon evengoed zelf een emotioneel stuk geschreven hebben, wat Desplat wel degelijk toe in staat is.
Hij heeft ook het tweede deel van Hedwig’s Theme gebruikt. Dat is ook nog niet gebruikt in de films na Harry Potter And The Chamber Of Secrets. In de film wordt dat gebruikt nadat Harry terug op Hogwarts aankomt en als Snape uit het kasteel gedreven wordt. Deze keuze van muziek is voor de liefhebbers van de films een leuk bruggetje naar de eerdere films.

Tot nu bij ik nog positief geweest over deze score, maar ja, er zijn ook een paar negatieve punten op te merken. Eigenlijk is het hetzelfde punt van kritiek dat ik ook had bij de eerste score van Deathly Hallows en dat is dat de magie wel degelijk ontbreekt. Desplat is er in geslaagd goede muziek te schrijven, maar ik mis het gevoel dat dit een Potter score is. Dat had ik ook bij de muziek van Doyle. Na Williams was Hooper de beste componist om de magie te vrijwaren, en ik moet jammerlijk genoeg schrijven dat Desplat er niet in geslaagd is.

CONCLUSIE
De belangrijkste score in de carrière van Alexandre Desplat is niet meteen een schot in de roos te noemen. Ja, het is goede muziek, maar niet goed genoeg om te zeggen dat het de beste score is voor Harry Potter. Wat ik wel ten volste apprecieer is het feit dat hij een kleine ode brengt aan de vorige scores. Al met al een grote welverdiende 8 voor deze Harry Potter And The Deathly Hallows: Part 2

Deze score kopen als
 Je een fan bent van de Harry Potter Muziek
 Je een epische score in je bezit wilt hebben
 Je een fan van het eerste uur bent van Alexandre Desplat

Deze score links laten liggen als
 Je verwacht dat de thema’s van Williams en Hooper prominent aanwezig zijn op deze score
 Je geen fan bent van de muziek van Harry Potter

 Je alleen de beste score wilt kopen van Harry Potter, dan raad ik u de score aan van Harry Potter And The Half-Blood Prince van Nicholas Hooper aan.

Professor Albus Dumbledore: Do not pity the dead, Harry. Pity the living and above all, those who live without love.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 - 08/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Met Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 komt er een einde aan een van de grootste fenomenen van de afgelopen twintig jaar. Sinds het eerste boek in 1997 verscheen, kluisterde de gebrilde tovenaar en zijn strijd tegen de gevreesde lord Voldemort aan de boeken en aan het scherm. Velen groeide mee met de karakters, zowel in het boek, als in de film. 7 boeken lang zag je Harry groeien en puberen en strijden en verliefd worden, ... Iets wat we zelf ook allemaal op een of andere manier doormaakte. Een verfilming kon niet uitblijven en op exact 14 november 2001 verscheen Harry Potter and the philosopher's Stone in de bioscoop. Na de literaire hit, een filmische hit, met Daniel Radcliff, Rupert Grint en Emma Watson. Hier is het nog frappanter welke evolutie de karakters doormaakte, want ongeveer elk jaar verscheen er wel eens een film, maar was dan ook het publiek meegegroeid. Waarmee ik wil zeggen dat het publiek nog sterker meegroeide met de filmpersonages en vice versa. En waar dus met het einde van de filmsaga ook ineens een einde komt aan wat voor velen onlosmakelijk verbonden is met hun kindertijd. Toen de film gedraaid was, waren de taferelen op de set alleszinds hartverscheurend emotioneel. En iets zegt mij dat dit ook zal gelden voor vele fans.

Over de films is al veel geschreven: 8 films, 4 verschillende regisseurs, 3 verschillende muziekcomponisten, ... De films zijn geëvolueerd van een kinderlijk sfeertje met een duister kantje naar volbloed donkere volwassenfilms. De magie die Columbus zo wist te vatten in deel 1 was al omstreeks deel 3 uitgewerkt met nog een lichte heropflakkering in The Goblet of Fire, maar vanaf The Order Of The Phoenix lag de focus op de strijd tegen Voldemort en hoe de personages zich in dit kader ontwikkelde. De films werden 'donkerder' (letterlijk dan: let maar op de cinematografie van Deathly Hallows part 1!) en de nadruk lag ook meer en meer op het emotionele - de veranderingen die de personages doormaakte, hoewel dit erg vlak bleef en in DH:P1 pas echt werd uitgediept.
Die veranderingen die de films doormaakte werkte ook door in de muziek. John Williams, toch de nummer 1 wat megalomane projecten betreft, die vergezeld moeten worden van fantastische muziek, schreef voor de verandering weer eens een onsterfelijk thema, Hedwig's Theme. Het vatte de sfeer van Harry Potter perfect samen: magisch, kinderlijk op een zekere manier. Nu, dit thema werd in de eerste 3 films vaak - tot vervelens toe - gebruikt, maar vanaf een wisseling met Patrick Doyle kwam er ruimte voor een nieuwe invulling van de - muzikale - serie. Nieuwe thema's, nieuwe stijl. Met Nicholas Hooper was het hek helemaal van de dam: een mindere Order of the Phoenix, maar met twee hoogtepunten - Loved One and Leaving en The Hall of Prophecies. In deel 6 kwam Hooper emotioneel enorm sterk uit de hoek, maar kon niet voorkomen dat het centrale gedeelte van de score in mekaar zakte als een slappe pudding. De laatste twee scores worden voorzien door de nieuwe grootmeester (hoe de serie begon, eindigt de serie: met een grote naam) Alexandre Desplat. In deel één maakte hij drama pur sang met geslaagde actie, maar met net iets te veel underscore. Desplat had echter de sfeer van de film goed begrepen: geen ruimte voor de magie die toch allang uit de franchise lag, maar meer op de duistere kant ervan, de strijd en de emotionele ontwikkeling: dit leidde tot enkele kippenvel momenten wat de emotionele kant betrof. Wat de actie kant betreft, was deel 1 echter een voorproefje van wat moest komen: deel 2.

Harry Potter and the Deathly Hallows deel 2 is een actiescore pur sang die op twee sporen rijdt: enerzijds is er de kant van Alexandre Desplat en anderzijds is er de kant van Williams. Desplat is in dit album meer nog dan welke andere componist trouw gebleven aan Williams en wisselt Hedwig's theme vaak genoeg af met eigen thematiek. Net zoals in deel 1 blijkt dat Desplat meer nog dan iemand anders de sfeer van een film goed begrijpt en net zo goed bepaalt. Actie en emotie, de twee steunpilaren in de recente Harry Potter - films worden zo onbeschrijfelijk mooi gemusiceerd. Maar waar in het eerste deel de nadruk op emotie lag - The Oblivation, Godric Hollows Graveyard, Farewell To Dobby, ... is dit zoals we verwachten de actiescore geworden. Dat Desplat actiemuziek kan schrijven hebben we vorige keer gehoord: hier blijkt echter dat de man naast Williams kan gaan staan wat dat betreft: Underworld en vooral Dragon Flight zijn muzikale actiescores: ze kennen niet echt een thematiek, maar zijn melodieus sterk ontwikkeld, waar Hedwig's Theme sporadisch in voor komt, maar in Dragon Flight de aanzet geeft tot het hoogtepunt van de track.
Maar het is vooral de actiemuziek vanaf In The Chamber of Secrets tot het einde van de score die de aandacht trekt: opvallend worden in die tracks tussen snelle delen van een track rustmomenten ingelast, om dan weer voort te borduren op het snelle deel. Showdown is hier echt het voorbeeld van en hier trekt Desplat dan ook alles uit de kast om de - ongetwijfeld spectaculaire - actie te vergezellen.
De actie is dreigend en heroïsch op bepaalde momenten, zoals we kunnen horen in Battlefield.

Panic Inside Hogwarts, Statues zijn weer meer de sfeerbeschrijvende tracks. Ze kennen een spanning, maar zijn niet van dat kaliber om op het puntje van je stoel te gaan zitten. Ze bouwen wel op naar de heroïek die nodig is om de film de vaart mee te geven die hij nodig heeft. Ze fungeren ook als bruggetje tussen de emotionele kant van het verhaal.

Deze is kleiner dan in deel 1, maar daarom niet minder rijker vertegenwoordigd. Lily's Theme en Snape and Lily zijn sterk, best minimalistisch, maar daarom niet minder beklemmend. Dit ga ik niet helemaal bespreken omdat de muziek dezelfde kenmerken kent zoals in Deel 1.

Conclusie: Desplat is in zijn missie geslaagd om Harry Potter een volwaardig einde te geven. De trailer maakt duidelijk dat dit een 'Matrix - Revolution: syndroom' zal kennen: het geweld en actie zullen welig tieren en emoties zullen van het ene in het andere uiterste vallen. Dat is ook te horen in de muziek en wat dat betreft bewijst Alexandre Desplat zich als een van de grootste.

Voor ik afsluit toch even dit: het ontbreken van Hedwig's Theme is veelzeggend en ook betekenisvol - en vooral: GEEN GEMIS. Een filmmuziekcomponist is altijd afhankelijk van wat de regisseur hem geeft en als de regisseur hem geen magische beelden geeft, is het ook niet mogelijk om magie te gaan creëren in beelden die er niet om vragen. Harry Potter kent sinds deel 4 dezelfde lijdensweg alsof hij Bruce Willis was in een Die Hard film. Visueel is dit ook duidelijk en juist daarom is magie hier niet meer op zijn plaats. De magie die men zo graag wilt (zien of terug wil zien) wordt geuit in de actie: dodelijke spreuken, vuurspreuken, dwergen, reuzen, dementors, noem maar op, daar zit de magie in. De elementen in het visuele maken duidelijk dat we hier met een fantasy - franchise zitten. However, als we de films globaal bekijken, zien we echter een drama dat zich ontwikkelt en hoe de regisseur de focus op het menselijke legt, de personages ondergaan de actie en hoe voelen ze zich eronder? Dat is waarom de magie uit Harry Potter is verdwenen en de scores meer en meer weg kregen alsof het dramafilms waren. Hedwig's Theme is een sterk thema, een mooi thema, een magisch thema, maar is het thema van de Harry Potter hoe wij hem leerden kennen: als een elf - jarige snaak die plots in een nieuwe wereld terechtkomt, met heerlijke magische verrassingen. Die Harry stierf ergens halverwege de franchise, en zijn plaats werd ingenomen door een volwassen Harry, die de dramatische gebeurtenissen ondergaat. En de muziek is net zoals Harry Potter en net zoals zijn publiek ... volwassen geworden.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 - 08/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op (Nederlands)
Het laatste deel van de eindeloze serie genaamd: Harry Potter!
De jongen die bleef leven heeft nu al 7 serieuze avonturen meegemaakt, de boeken zijn echt geweldig en ook de films zijn erg leuk. Natuurlijk blijven de boeken beter dan de film (op deel 2 na) en blijft iedereen ook zijn of haar favoriet hebben. Toch waren de verwachtingen bij iedereen erg hoog omdat het de climax is die al vanaf deel 4 wordt opgebouwd. En nou eindelijk is het zo ver, het laatste deel van Potter, het laatste deel waar we mooie muziek kunnen gaan verwachten van Alexandre Desplat!

De eerste 3 delen zijn natuurlijk geweldig, dat moet ik steeds maar weer zeggen!
John Williams is en blijft de meester van de filmmuziek en zeker ook de meester van de magische wereld van Harry Potter. Toch heeft Williams iemand erbij gekregen die zeker na hem komt en die iemand is Alexandre Desplat. Ik was namelijk niet zo weg van zijn score voor Deathly Hallows Part 1 maar met Part 2 heeft hij me echt te pakken. Veel tracks die allemaal wel mooi zijn van zichzelf. Desplat houdt er altijd van om een score echt sterk te beginnen en dat doet hij dus ook bij dit laatste Potter deel. Hij begint met Lily's Theme, een meesterlijk thema met een vrouwenstem op de voorgrond. Daarna komen er strijkers bij en komt eindelijk na 3 delen weer de eerste kippenvel in een Harry Potter score. De laatste kippenvel was bij deel 3 en nu eindelijk is het er weer! Lily's Theme is een geweldig theme wat ik continu kan blijven horen, het wordt niet saai en het blijft gewoon ijzersterk. Het is nog een beter thema als je weet waarbij het hoort. Het hoort namelijk bij het tragische verhaal van Prof. Sneep, in dit deel vallen namelijk alle puzzelstukjes bij elkaar en al die puzzelstukjes hebben een bepaald thema nodig. Geen heldenthema of magisch thema, een thema dat als een huis staat en een stukje drama met zich mee brengt. En laat Alexandre Desplat nou net dit thema op de score zetten, in 1 woord “magnifiek.”

In Deathly Hallows Part 1 had Desplat ook een goed begin dus ik begon al een beetje bang te worden dat de score zou afzwakken. Maar dat deed het niet hoor, in track 5 krijg ik opnieuw kippenvel en ook in track 9 (Statues) denk ik terug aan de filmbeelden en dat betekent dat Desplat echt geslaagd is om een goede score te componeren voor een goede eindfilm over Harry Potter. Nou moet ik natuurlijk niet te overdreven reageren, natuurlijk blijven er wel een paar puntjes van kritiek zitten maar dat is helemaal niet nodig om dat hier op te schrijven. De score heeft namelijk meer positieve dan negatieve puntjes. Ik had gewoon meer Hedwig's Theme willen horen in de score, gelukkig kreeg ik bij het kijken van de film mijn antwoord. Ook John Williams zijn muziek komt namelijk terug in de film, maar dat staat helaas niet op de soundtrack. Erg jammer dat delen van Williams zijn muziek hier niet op staan maar wanneer je de film kijkt snap je best waarom niet. Maar om niet teveel te verklappen (er zijn vast mensen die de film nog niet gezien hebben) ga ik weer over op het beoordelen van de score.

Normaal geef ik snel een cijfer en ben ik er voor het schrijven van mijn recensie al uit, maar bij Harry Potter and the Deathly Hallows, Part II is dat echt anders. De score heeft namelijk zoveel mooie thema's die echt wel een 10 waard zijn. Ook los van de film zijn het geweldig nummers. Toch zitten er een paar tracks bij die niet zoveel indruk op me hebben gemaakt. Ik luister dan ook niet de hele score maar slechts een paar nummers ervan. Nummer 1, 5, 7, 9, 13 en 24. De rest sla ik over of vind ik dus niet interessant om naar te luisteren. En dat is wel raar aangezien die andere tracks zo'n grote indruk op me hebben gemaakt. De film biedt ook genoeg mogelijkheden voor top muziek en dit keer krijgt de film dat ook door Desplat. De score krijgt van mij een 8, en dat is een super hoog cijfer die ik niet dacht uit te reiken aan een Potter score. Na Williams is de muziek behoorlijk verandert (minder geworden) maar sinds Desplat aan het roer is gekomen is de muziek echt verbeterd. De muziek is speelser, dramatischer en precies wat de film nodig moet hebben. Vooral in dit deel komen de kwaliteiten van Desplat omhoog, geweldig gewoon!

Het is jammer dat Desplat er niet was voor de delen 5 en 6 maar het is goed zo. Hij heeft de Potter Saga waardig afgesloten met deze score. Natuurlijk had het geweldig geweest als Williams het had gedaan maar dat is niet het geval en daar moet ik niet steeds aan terug denken. Ik denk dat niemand het beter had kunnen doen, Desplat heeft de eindstreep met een dikke 8 gehaald en daarmee de Potterreeks tot een mooi einde gebracht!
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 - 08/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
`It all ends!´ Het lang verwachte laatste deel van tovenaarsleerling Harry Potter is eindelijk daar. Na vele films, miljoenen opbrengst en ontelbare merchandise komt er een einde aan de wereldwijde rage. Met pijn in ons hart gaan we vaarwel zeggen tegen een van de grootste film belevenissen van de afgelopen jaren. Maar voordat het zover is, kunnen we nog genieten van de allerlaatste soundtrack. Waren er eerst nog hardnekkige geruchten dat misschien John Williams het karwei af zou maken (of in ieder geval zou produceren) Al vrij snel werd duidelijk dat Alexandre Desplat zowel Part 1 als Part 2 zou gaan voorzien van zijn klanken. Een redelijk goede keuze, want Desplat wist met Part 1 zeker wel te overtuigen. Desplat was alleen de magie kwijt, die zijn voorgangers wel wisten te behouden. Part 1 was dan ook niet helemaal als verwacht en moest vooral qua toegankelijkheid en magische momenten enorm inboeten. Trekt Part 2 het schip vlot?

Het antwoord op die vraag is zowel ´ja´ als ´nee´. Alexandre Desplat moet gedacht hebben dat een grotere aanpak direct voor succes zou zorgen. Helaas is dat niet zo. Ontbrak bij het eerste deel de magie, bij deze soundtrack is de samenhang en thematiek een complete chaos. Weliswaar benaderd Desplat met tracks als `The Tunnel´ en ´Battlefield´ grote hoogten, mede dankzij de verbluffende instrumentatie en een orkest wat de sterren van de hemel speelt. De diverse knipogen naar de grondlegger van de Harry Potter muziek, John Williams, zijn ook erg vermakelijk en subliem uitgewerkt. Er zijn een handvol momenten op het album dat de stijl van John Williams het overneemt van Desplat. ´Dragon Flight´ bevat het alom geprezen thema van Hedwig, op een manier uitgebouwd wat de Franse componist enkel pluspunten oplevert. Toch blijven de meeste tracks ongrijpbaar door vreemde keuzes van de componist. Zo bevatten vele tracks verschillende cues, die op een of andere manier rommelig aan elkaar gemixt zijn.

In de eerder genoemde twaalfde track ´Battlefield´ trapt Desplat nog wat dieper op het gas, door een immens koor te introduceren. In eerste instantie lijkt dit niet helemaal te passen in de stijl van Harry Potter, maar na enkele luisterbeurten zal je ontdekken dat deze track misschien wel de beste van het album is. Met als belangrijkste doel de kijker (en luisteraar) bij de strot te grijpen, slaagt Desplat cum laude. Al verdienen sommige melodielijnen en nieuwe thema´s misschien niet een schoonheidsprijs. De afronding gaat vaak te rapide en dit zorgt voor een onbevredigend gevoel. Tracks stoppen simpelweg te snel. De samenhang van passages in een track is ook hier veelal een rommeltje. Nu past dit aan de andere kant wel weer bij de laatste chaotische hoofdstukken, waarin vrijwel alle emoties in hoog tempo de revue passeren.

En dan nog een minpunt. Voor mensen die Harry Potter enkel via de films volgen en niet via de boeken, zullen bedrogen uitkomen met het lezen van de tracklist van Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2. De namen van de nummers verraden namelijk vrijwel alle grotere ontwikkelingen in de film. Warner Bros. had een zogeheten “spoiler scan” best mogen toepassen en de tracks iets minder ´revealing´ mogen maken.

Met Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 eindigt een filmsaga die zijn weerga niet kent. Een reeks films waar we nog lang over zullen praten. Groter dan Star Wars, in zijn totaliteit meer winst dan welke filmsaga dan ooit en voor de komende jaren een prima melkkoe. Auteur J.K. Rowling heeft dan ook een groots nieuw project aangekondigd, Pottermore. Een forum waar fans hun eigen verhaallijnen voor een toekomstig nieuw verhaal (?) online kunnen plaatsen. Grootheid John Williams trapte in 2001 af met een sublieme score voor Harry Potter and the Sorcerer’s Stone. Patrick Doyle en Nicholas Hooper kregen ook de eervolle taak om Harry muzikaal aantrekkelijk te maken. Soms lukte dat, soms wat minder. Hoe dan ook weet Desplat een waardig einde te breien aan de magie. Dit tweede deel bevat meer actierijke gedeeltes dan het eerste deel en heeft een enorme variëteit. Eigenlijk komen alle magnifieke thema´s en stukken score van Desplat groter dan ooit terug. Misschien niet met het gewenste resultaat en hier en daar ietwat onbevredigend…maar wel een soundtrack die ons nog lang zal heugen en magnifiek zal klinken in de bioscoopzaal. Ga dat zien vanaf 13 juli!
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 - 08/10 - Recensie van John Mansell, ingevoerd op (Engels)
Alexandre Desplat has once again created a wonderfully lyrical and dramatic score for the last in the series of the Harry Potter movies. HARRY POTTER and THE DEATHLY HALLOWS PART 2, has been eagerly awaited by Potter fans and also the music has been equally anticipated and awaited by film music aficionados all over the world. Desplat has achieved something of a coup with his scores to the last two movies in the Potter series, the composer has not only managed to retain the wistfulness, playfulness and also the darkness that was originally created by John Williams all those years ago, but he has also interwoven his own unique style and musical stamp into the scores creating pulsating and surging themes which accompany and carry the action along and enhance and elevate all of the movies components to higher level. HARRY POTTER and THE DEATHLY HALLOWS PART 2, is in my opinion one of, if not the best Potter score written, the composers use of frantic brass and booming percussion is breathtaking, these elements combine with the driving strings and wistful sounding woods to create something that is not only riveting but also a sound that is special. LILLY’S THEME is the opening track on the compact disc, a low key female voice is utilised in a near Gaelic fashion creating an atmosphere that is emotive and solitary. The composer embellishes the voice with low strings that perfectly support the plaintive vocal and create further a feeling of loneliness and sadness. Track two is a rather more energetic affair, the composer employing those Williams sounding strings as the foundation to the composition and adding brass flourishes and trills and stabs courtesy of the woods, THE TUNNEL is an urgent if not short lived sounding piece and one which grabs the attention of the listener from beginning to end. There are a number of musical sounds and passages within this score that can be likened to other composers styles who have worked in film, for example in track three UNDERWORLD, there is a definite resemblance to the driving and strident style of composer Woljech Kilar, this particular track did somewhat evoke memories of that composers excellent work on DRACULA, strings dominate as percussion supports and brass rasps in and out of the proceedings creating an urgency and also a sense of impending doom.
Track four GRINGOTTS is low key and has about it a rather spidery sound, as in a cue that contains no theme as such but is purely tension and highly atmospheric. Track 5 is my own personal favourite from the score, Desplat launches us into a good old piece of film scoring with this cue DRAGON FLIGHT, the music actually creates the feeling of flying its lush and windswept in its style and a grand exhilarating composition. The actual theme that we all associate with Harry Potter does not appear in the compact discs running order till track number seven, A NEW HEADMASTER, but this is a fleeting and rather sparse version of the theme performed on horn and enhanced by chimes and underlying strings, which pass the theme to the woodwind, nevertheless one immediately tunes into the John Williams original composition as it is as familiar amongst film music collectors as Star Wars, Jaws or any other theme that the multi talented Mr Williams has created for the cinema. Desplat interweaves and integrates the original and familiar notes of the Williams composition with his own original music and creates a poignant, emotive and haunting piece of film scoring.
This in my opinion is one of, if not indeed the best score from a Harry Potter movie, wonderfully written meticulously orchestrated and performed with gusto and passion. The composer employs a style that is reminiscent of Delerue that is tinged and infused with snippets of Williams and also has an air about it that harkens back to the days when film scores were large, bold and romantic..
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 - 09/10 - Recensie van Dimitri Asselman, ingevoerd op (Nederlands)
Alexandre Desplat, Frans componist, is al meermaals genomineerd geweest om een gouden Oscarbeeldje voor Best Original Score in de wacht te slepen. Jammergenoeg staat er nog geen te pronken in zijn omgeving. Maar hij komt dichter: een Golden Globe award voor de soundtrack van The Painted Veil, twee César awards (The Ghost Writer, The Beat That My Heart Skipped) en de British Academy of Film and Television Arts prijs voor The King's Speach mocht hij wel al aan zijn palmares toevoegen. Het zou wel eens kunnen dat zijn Harry Potter slotstuk een gouden beeldje oplevert? (hmm, het is nog even afwachten).

Over de Harry Potter boeken en films zijn al genoeg (on)zinnige dingen geschreven. We kennen Harry allemaal (of men is niet van deze wereld). De eerste 3 wizardjaren van Potter werden op muzikaal vlak verzorgd door John Williams. Wat vliegt de tijd: reeds 10 jaar terug componeerde de Godfather van de filmmuziek het 'Hedwig's Theme', een thema dat door Williams' opvolgers doorheen de serie in een of ander magische vorm werd gegoten en vandaag echt onsterfelijk is geworden.

Desplat wou per se het Hedwig Thema gebruiken in zijn Potter tracks. Geen copies van het origineel, maar vaak vernuftigd, gemoduleerd/getransponeerd en in stukjes verstopt doorheen zijn werk. Zeer knap! Uiteraard is er voldoende aandacht besteed aan het uitwerken van (nieuwe) andere thema's, thema's die verschillen naargelang de plaats waar het verhaal zich afspeelt of het character/voorwerp dat in de spotlight komt te staan. Op die manier creëert Desplat een muzikale fantasiewereld op zich. Dat is trouwens het kenmerk van een sterke soundtrack als je het mij vraagt. De muziek brengt samen met die fantasie een heel pak emotie teweeg: van een ingetogen, naar een speels, euforisch, actief en episch gevoel. Het blijkt soms een rollercoaster met ups, downs en serieus bochtenwerk tussenin. Zalig!

Desplat's score is een échte soundtrack pur sang. Van minimalistich tot groot orkestwerk, The London Symphony Orchestra levert puik werk olv Desplat en Conrad Pope. Aah verademing! Geen (rock) gitaar riffs, synths en ander computer sample gedoe. De strijkers spelen hier en daar een vooraanstaande rol – lang geleden dat we dit nog eens gehoord hebben - de blazers en slagwerkers geven van katoen. Thema's worden gemixt, tempo's afgewisseld en het blijft een heerlijke filmcarousel à la Williams. Toch geen 10/10 voor mij, sommige thema's mochten gerust wat langer uitgewerkt, duren. Misschien een idee voor een unrelaesed suites versie :-)

You want it big? You'll have it big! In dat opzicht zijn ook de laatste 2 filmscores beter dan de films zelf... doorheen de hele Potter reeks blijf ik bij het bekijken van de films met wat honger in de maag zitten. Het komt allemaal niet zo groots over als dat het zou moeten: special effects kunnen beter, grote legers kunnen écht wel imposanter, gevechten kunnen spectaculairder, zo van die zaken die van een film een waar Epos kunnen maken. Eens de filmreeks in het achterhoofd geprent, onder de tonen van deze soundtracks kent onze Epische visie over Potter echter geen grenzen! Tja, emotie en verbeelding kunnen buskruit opleveren. Het moet gezegd, zo sterk heb ik dit nog niet veel ervaren. De laatste prent/soundtrack combinatie waar ik dit enthousiasme achteraf ervaarde was Powell's How To Train Your Dragon, een animatiefilm.

Technisch klinken de cd's ook zeer goed! Je mag bij wijlen wel wat power (laag) uit de speakers verwachten. Het is er knal op wat mij betreft. Ik blijf de muziek zeker en vast draaien en als je het mij vraagt behoren ze thuis in elke discotheek van de filmmuziekliefhebber. Way the go Desplato!
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 - 08/10 - Recensie van Jason FLZ, ingevoerd op (Engels)
It's finally over! The series Harry Potter started in 2001, and is finally ending in 2011. As far as music for the series went, it was fairly complex. The first three films were scored by John Williams who gave the series all of the memorable themes it still (barely) uses today. For the fourth outing came Patrick Doyle who managed a very good effort, on the same page as Williams despite barely using the famous Hedwig's theme. Nicholas Hooper's two following scores were ok, to be fair, but were not as creative or memorable as the previous scores. Finally, along came Alexandre Desplat who provided a noble effort for Deathly Hallows Part 1 and is stepping up to end the series off with Part 2. Is it as good as score for part 1? Let's find out.

First off, let me mention the use of Hedwig's theme. The film hasn't been released yet so I can't properly compare the result, but the theme does get a small amount of leverage during the score. Moreso, probably, then on the previous album. When it is used, it is fully stated. Unfortunately, fans of William's work will be disappointed by the lack of it still. Fortunately, Alexandre Desplat is not afraid at using good themes in his scores to define places and characters. The opening of the album introduces a new theme for Lily Potter, Harry's mom. The theme is softly presented by a choir, rendering it creepy. Gringott's itself gets a dark motif as well. For Neville, a small returning motif from the previous score is used. Some other melodies also are reprised from the previous score, including the Obliviation theme.

Despite leaving Hedwig's Theme primarily out of the mix, alot of Desplat's style here reflects John William's work. Loud, brassy moments and quiet moments sound surprisingly alot like Williams. That being said, the music here may very well be the darkest in the series. Cues like 'A New Headmaster' and 'Snape's Demise' are incredibly threatening, and seem more in the style of noise than anything else. The music is really intense, to say the least. The second half of the score really picks up as well, becoming gradually more complex by interweaving themes. One of the biggest highlights about Deathly Hallows Part 2 is the orchestral theme that appears in 'Statues' and 'Courtyard Apocalypse'. It is heroic and somewhat sad at the same time. Worth mentioning as well is the final cue on the album; 'A New Beginning'. While it doesn't use the Leaving Hogwarts melody as everyone expects, it does flow in the style of John Williams and is heartfelt.

So, what do I say about Deathly Hallows Part 2? As far as the score goes, it's a fine album on the part of Alexandre Desplat. Much like the previous effort, this one tries to stay as original as possible while staying within the tone of the film. The newer themes and motifs are a nice touch but, outside of the melody in 'Courtyard Apocalypse', there aren't truly memorable or exciting. Those who loved Desplat's work on the previous score will love this effort even more. Others may appreciate the amount of incorporation Hedwig's Theme gets throughout the soundtrack. All in all, it's a highly developed score that is perfect when coupled with the first Deathly Hallows, but in context doesn't go beyond the boundaries.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 - 09/10 - Recensie van Chris R., ingevoerd op (Engels)
It seemed inevitable that all good things must come to an end and so the Harry Potter concludes not only on a high note both visually and story wise but musically it is one the most compelling.
Where as the problem with the first part was lack of a narrative flow this one seemed to rectify. We are given Lily's Theme which has to be in my opinion the second greatest theme introduced in the series, you know outside Hedwig's theme. according to Desplat it was a theme of death given the tone of a mothers lullaby letting you know everything was all right, but the B phrase of the theme gives the tone of sorrow.

The battle themes are what draw you in, Statues, Battlefield, Courtyard Apocalypse, and slightly in a new beginning. These are a testament that Desplat can go epic when he wants to. Personally Broomsticks and Fire is my favorite cue out of the whole score when I think of the pulsing strings along side the percussion and male choir.

The only real problems I had with the score is with John Williams material not that it was bad but when harry is reintroduced to the castle the detention cue from chamber of secrets plays, surely a better cue would have done the job. Its just that with Desplat's Dark material, John Williams lighter stuff just doesn't sound right by comparison. Though to their credit ending the film on Leaving Hogwarts was genius and I wish they would have released it on album.

But with the flaws I still enjoyed both parts of The Deathly Hallows and getting Desplat to score was a wise decision, He added a gravity and darkness to the series that had long been missing. And with heavy heart I bid a fond farewell to a series that was both visually and musically rich and beautiful.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 - 06/10 - Recensie van Richard Veaute, ingevoerd op (Frans)
Depuis quelques volets de la saga, les compositeurs qui se suivent (Patrick Doyle, mais surtout Nicholas Hooper et Alexandre Desplat) nous livrent des BO très sombres, ce qui est plutôt bien étant donné que l'histoire est également de plus en plus noire. Mais ces BO sont souvent un peu plates et seules quelques pistes de chaque score se détachent du lot. Pour cet ultime volet Alexandre Desplat est de nouveau à la baguette!! Qu'en est il? Et bien c'est plutôt pas mal ce que nous propose le francais.
'Lily's Theme' piste introductive très douce accompagnée d'une voix de jeune femme (petite pensée à la musique du jeux Assassin's Credd 2)que l'on retrouvera dans 'Snape's Demise', 'The Resurrection Stone' et très rapidement à la fin de 'Voldemort's End'. 'Dragon Flight' reprenant brièvement le thème principal de Harry Potter, et laissant place à la puissance et la liberté d'un dragon. 'Neville' un thème déjà entendu dans le précédent film me semble t-il, très agréable à écouter. 'Statues' l'une de mes pistes préférées de ce score. Cuivres, cœurs, percussions s'entremêlent dans une mélodie en crescendo. Dans le même style 'Courtyard Apocalypse'. Pour le reste, les pistes accompagnant des scènes d'actions sont composées de percussions et cuivres à outrance.

Comme pour la première partie des reliques de la mort, Alexandre Desplat nous propose un score assez sombre, et seules quelques pistes se détachent, bien que je trouve cette BO plus agréable à écouter que la précédente.
J'attends tout de même avec impatience de voir l'ultime volet des aventures de notre sorcier préféré qui aura bercé ma jeunesse. Que l'école des sorciers est loin...
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 - 07/10 - Recensie van Citizen Cancre, ingevoerd op (Frans)
Alexandre Desplat rempile une nouvelle fois, malgré les rumeurs laissant en vain fortement penser que John Williams reviendrait composer la musique du dernier épisode.

L'occasion pour le compositeur français de développer les quelques thèmes mis en place dans l'opus précédent et de rythmer un peu plus l'ensemble. Le CD s'ouvre sur une piste déjà culte et d'une efficacité redoutable, le 'Lily's Theme', un motif de berceuse associé à la mère de Harry. Mystérieux, envoûtant et déchirant, ce premier aperçu n'annonce que le meilleur pour le reste.

Et c'est plutôt le cas, malgré quelques déceptions venant de pistes trop longues, trop 'ambiantes' et/ou anecdotiques. Toutefois, Desplat se rattrape aisément sur les morceaux d'action, véritablement déchaînés, qui s'offrent même le luxe de se réapproprier de manière belliqueuse le 'Hedwig's Theme' ou encore le motif mouvementé du très bon 'Sky Battle' de la partie 1 des 'Deathly Hallows'.

Le tout est bien évidemment très sombre et le summum est atteint avec ce qui constitue sans conteste la meilleure piste du CD, 'Broomstick & Fire', une marche ténébreuse, guerrière et endiablée où dominent des choeurs masculins et des cuivres menaçants.

La musique sait aussi se faire plus douce et plus désespérée lors des scènes plus intimistes et nul doute que ceux qui avaient été déçus par Alexandre Desplat pour la partie 1 trouveront aisément leur compte grâce à la très bonne B.O. de la partie 2, plus aboutie et mieux rythmée, et qui saura rameuter les fans du style de Hans Zimmer grâce à la piste 'Statues'.

World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Winnaar)
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Lords of the Realm, Trailer Beast (Trailer)
Louder Than Words (Instrumental), Les Friction (Trailer)


Soundtracks uit de collectie: Harry Potter

Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 (2011)
Harry Potter Collection, The (2002)
Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004)
Harry Potter (2002)
Harry Potter and the Chamber of Secrets (2002)
Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009)
Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007)
Harry Potter and the Sorcerer's Stone (2001)
Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009)
Harry Potter and the Goblet of Fire (2005)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer