J. Edgar
Original Motion Picture Score

De Amerikaanse film J. Edgar is gebaseerd op waargebeurde feiten, die in deze biografische film belicht worden door regisseur Clint Eastwood (Flags of our Fathers, Mystic River, Unforgiven, Changeling), die daarmee een deel van het leven van John Edgar Hoover belicht, directeur van de FBI, die deze functie maar liefst 48 jaar heeft vervuld. De film wordt algemeen als erg waarheidsgetrouw gezien, maar is door de critici toch wat mager ontvangen. Wel was de film succsvol in de bioscopen, waar vooral wat oudere bezoekers naartoe gingen.
Het verhaal begint in 1919, wanneer er een aanslag op procureur-generaal Palmer (Geoff Pierson) is mislukt, waarop hij John Edgar Hoover (Leonardo di Caprio) naar voren schuift als hoofd van een nieuwe juridische afdeling om extremisten uit te schakelen. Vervolgens komt hij erachter dat een andere overheidsinstantie migranten alleen wil deporteren als er bewijzen zijn voor hun criminele activiteiten. Maar Hoover weet de zaakjes te regelen, waarop een aantal radicalen worden uitgezet. Wanneer men daar achter komt moet Palmer vertrekken. Z'n opvolger maakt Hoover echter tot directeur van wat later de FBI zal worden, waar Hoover direct aan de slag gaat met innovatieve technieken, die al snel resultaat opleveren...

Bij veel films waarbij Clint Eastwood de regie voerde, componeerde hij zelf de muziek, met of zonder hulp van andere componisten, zoals Lennie Niehaus. Deze keer heeft Eastwood geen hulp ingeroepen, maar dat had hij misschien beter wel kunnen doen.
Zijn score voor deze film is nogal aan de magere kant en wordt vooral beheerst door kalme en ingetogen pianoklanken. Het zijn veelal wat eenvoudige, enkelvoudig klanken, met beperkt wat underscore, van soms rustige stemmen of van lage instrumentale klanken, die veelal traag wat voortkabbelen.

De meer spannende tracks, zoals 'Bombed', 'Grab Your Guns', 'Charles Lindbergh's Baby' of 'Found Dead in the Woods' blijven nogal hangen in die traag voortkabbelende, wat dreigende sfeer, zonder echt spannend te worden. De enkele hoge pianotonen in de lage, soms wat grimmige underscore, moeten die spanning versterken, maar het valt wat tegen, terwijl de muziek ook nauwelijks nog melodieus is. En die wat dreigende sfeer komt in meer tracks terug. Maar melodie blijft dan steeds vrijwel achterwege en wordt niet gecompenseerd door meer aansprekende arrangementen.

Een enkele keer probeert Eastwood wat meer melodie in z'n muziek te brengen, maar dat lukt dan eigenlijk maar half. Het blijft nogal eens wat hangen in traag voortglijdende, licht melodieuze underscore, waar de nodige eenzame pianotonen overheen gezet zijn, om de muziek wat aansprekender te maken.
Maar het blijft allemaal een beetje hangen in nogal saai voortkabbelende underscore, die de ene keer wat gromt, een andere keer wat hijgt, en een derde keer wat zucht. Alle muziek staat in mineur en het komt dan, ook wanneer de muziek wat melodieuzer is, allemaal erg klaaglijk over.

Het laatste deel van het album laat nog iets meer emotie in de muziek horen, met aangename harmonieën, die overigens nog steeds erg langzaam voor het voetlicht komen. Toch geven die laatste handvol tracks nog een enigszins prettige kleur aan het verder doodsaaie album.

Het is een relatief kort promo-album geworden, met nog geen half uur muziek. Daarbij zijn het wel 21 tracks, wat betekent dat de tracks gemiddeld iets meer dan een minuut duren en dat is toch wel wat kort. Veel tracks zijn al voorbij voordat ze goed en wel begonnen zijn.

Kortom, met zijn muziek voor J. Edgar heeft Clint Eastwood een nogal magere score gecomponeerd, zoals hij dat ook al eerder deed in zijn eigen films. De muziek is vaak tergend langzaam en lijdt nogal ernstig aan een dodelijke saaiheid. De heldere eenzame klanken die Eastwood uit z'n piano haalt kunnen niet verbloemen dat hij zich beter bezig kan houden met regisseren dan met componeren. De vele nogal eentonige underscore tracks, waarin dan die eenzame pianoklanken geplaatst zijn, maken dat je na een krap half uur opgelucht bent dat het allemaal voorbij is. Desondanks kleuren de laatste paar tracks van het album toch nog wat hoopvoller. De waardering komt daardoor op 53 uit 100 punten.