Rise of the Planet of the Apes

De film Planet of the Apes uit 1968 met Charlton Heston is bij veel mensen bekend en is beroemd geworden, vooral door het schokkende slot van de film, waaruit de ware toedracht van het verhaal bleek. De remake van deze film uit 2001 door Tim Burton met Mark Wahlberg haalde lang niet dat niveau en wat meespeelde is dat een remake altijd beoordeeld wordt op basis van het origineel. Daarbij was het slot uit deze film nogal gezocht en daarmee een tegenvaller. Overigens is er ook een tv-serie 'Conquest of the Planet of the Apes' uit 1972.
Deze nieuwe film Rise Of The Planet Of The Apes is een voorloper of 'prequel' van de verhalen van beide voornoemde films, over 'hoe het begon en zover heeft kunnen komen'.
Dit gegeven van een prequel komt meer voor, denk aan Batman met Batman Begins, Silence of the Lambs met Hannibal Rising of Lord of the Rings met The Hobbit die binnenkort in de bioscopen verschijnt en natuurlijk de Star Wars saga die met deel IV, V en VI begon.

De muziek voor Rise Of The Planet Of The Apes is van de hand van Patrick Doyle en Doyle heeft er een vrij donkere score van gemaakt.
De film is natuurlijk vooral een aktiegedreven verhaal met veel spectakel en spanning en dat komt duidelijk terug in de score. De drijvende kracht achter de muziek is de zware percussie. Vrijwel elke track wordt opgezweept door stoere pauken en andere zwaar trommelgeweld. Daarnaast spelen blazers uit de lagere klankregionen een grote rol.
Maar, zoals we van Doyle gewend zijn, zitten de tracks ook vol met mooie glijdende strijkers, die de ene keer rustig en de andere keer weer snel spelen en mooie thema's neerzetten. De score ademt regelmatig een beetje de sfeer van 'The Dark Knight' van Zimmer en Newton-Howard. Als je die score geweldig vindt, dan vindt je deze wellicht ook goed, want Doyle's score is afwisselender. Daarbij is ook de spanning en dreiging behoorlijk aanwezig, waarbij Doyle de elektronische effecten niet uit de weg gaat. Maar waar 'The Dark Knight' z'n bombasme uit grootse synthesizerklanken haalt, doet Doyle dat hier met een echt orkest, zij het gemiddeld wat minder bombastisch dan Zimmer en Newton-Howard dat deden, maar wel weer melodieuzer.
Een aantal tracks uit de score hebben die typische mooie vioolloopjes en bevatten stukken met harmonische melodieën waaraan je de componist kunt herkennen. Die tracks geven wat extra's aan de score. Het prachtige Off You Go en het heftige en melodieuze Golden Gate Bridge laten die mooi horen en vooral de slottrack 'Ceasar's Home' is een juweeltje op dat gebied en sluit de score schitterend af.

Deze aktiegedreven score van Patrick Doyle is een heel andere dan de scores die hij maakte voor Thor of The Last Legion, al hebben ze er in hun grootsheid wel iets van weg. Maar in zowel Thor als in The Last Legion klinkt veel dramatiek door in prachtige melodieën. Die dramatiek ontbreekt in Rise Of The Planet Of The Apes, al komt de slottrack daar dicht bij in de buurt. Deze score is veel meer een aktiescore, met de nodige spanning en dreiging en vooral dus veel aktiemuziek.
Nu is aktiemuziek niet helemaal mijn 'ding', maar Doyle weet er vaak een melodieuze twist aan te geven en de percussie op een heftige manier te brengen. Dat schroeft mijn waardering voor deze score dan toch flink omhoog.