De allesbehalve veelfilmer Terrence Malick komt - eindelijk! - nog eens op de proppen met een film. Het is maar zijn 5de film sinds zijn debuut in 1975 (Badlands) maar met deze 5 films heeft Malick zich ongetwijfeld aan het ornament van de Hollywoodhemel geplaatst. Days Of Heaven laat zich kenmerken door enkel opgenomen te zijn in de overgang van dag naar nacht, als de zon juist achter de horizon is, maar er nog net licht genoeg is. The New World is overdonderend mooi, enorm traag, maar de beelden die geschoten zijn, beroeren je tot in het diepste van je ziel. Dus, kort gezegd: de verwachtingen voor The Tree of Life zijn hooggespannen.
De eerste reacties in Cannes variëren van boegeroep naar 'meesterwerk'. Hier is het nog even wachten (overmorgen komt hij uit) om een oordeel over The Tree Of Life te vellen. In afwachting luisteren we naar de score door het muzikale tegendeel van Malick. Alexandre Desplat is momenteel mateloos populair in Hollywood, zo populair dat hij Harry Potter van score mag voorzien. Elke keer slaagt hij erin een eigen meerwaarde aan de film mee te geven (zie Twilight, Harry Potter) met een sobere stijl, die sinds The Queen zo geroemd wordt.
Dus, Desplat met Malick, iedereen benieuwd. En de eerste track die je te horen krijgt, klinkt nogal vrij simplistisch, en traag. Een echte melodie zit er niet echt in, eerder een monotoon geheel. Dit wordt gevolgd door Circles. Ook dit is speciaal want heel veel variatie zit hier ook niet in, maar toch slaagt Desplat erin je in een soort van trance te brengen. Gaandeweg ontwikkelt zich een sterke, rijk gelaagde melodie, zonder dat het hypnotiserende effect verloren gaat.
Bij een eerste luisterbeurt lijkt The Tree of Life weinig om het lijf te hebben, maar na enkele keren te luisteren hoor je dat er zeker een gelaagde thematiek inzit, vaak randje underscore, maar tegelijk biedt The Tree Of Life een heerlijke luisterbeurt.