The Tree of Life
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Childhood | 3:41 | |
| 2. | Circles | 11:23 | |
| 3. | Clouds | 2:59 | |
| 4. | River | 3:35 | |
| 5. | Awakening | 3:29 | |
| 6. | Emergence Of Life | 3:55 | |
| 7. | Light And Darkness | 8:17 | |
| 8. | Good And Evil | 3:15 | |
| 9. | Motherhood | 2:04 | |
| 10. | City Of Glass | 3:36 | |
| 11. | Fatherhood | 2:49 | |
| 12. | Temptation | 6:47 | |
| 13. | Skies | 5:18 | |
| 61:07 |
Schrijf zelf je recensie
Van Lalo Schifrin tot Hans Zimmer, van James Horner tot aan David Arnold. Als er een regisseur met zoveel verschillende componisten heeft samengewerkt is het Terrence Malick wel. Voor zijn nieuwste film haalde hij niemand minder dan Alexandre Desplat erbij. De twee lijken voor elkaar gemaakt: artiesten die hun werk als de opperste vorm van kunst zien, en gebruik maken van gevoelens en kleuren. Het is dan ook niet verassend dat het resultaat er mag zijn.
Desplat’s stijl is typisch en gemakkelijk te herkennen, zo ook in deze score. Het had niet van een ander kunnen zijn. De zweverige strijkers, de met preciesie geplaatste aanslagen op de piano en de sterke opbouw. Toegegeven, de score is ondanks de schoonheid van het werk gewoonweg wat te lang. Maar het is dan ook geen score die men de eerste keer al dient te begrijpen. Lange stukken zoals het innemende Circles of het bijzondere Light and Darkness geven hun geheim pas prijs nadat ze diverse keren zijn beluisterd.
De score heeft geen eenduidige lijn. De score wordt door niets gebonden: geen thema’s of motieven, slechts de instrumenten liggen op een lijn met elkaar. Maar hoewel Desplat thema’s op plezierige wijze gebruikt worden ze niet gemist op deze score. Want hoewel de score instrumentaal nogal hetzelfde is, is er een groot verschil in tempo en de aanwezigheid van de instrumenten. Desplat waagt het om behoorlijk drukke stukken zoals River af te wisselen met minimalisme. Zo is Light and Darkness haast negen minuten lang, en bevat het amper grote opwellingen. De score is op deze manier toch gevarieerd.
De piano is het hoofdingredient voor deze score. Hier komt Desplat vaker mee weg getuige sterke scores zoals Benjamin Button en New Moon. Maar nooit eerder hoorden we Desplat zo tekeer gaan op het instrument. Ook de viariatie in tempo en stijl vormt hier nogmaals de dynamiek van de score. Motherhood is overduidelijk Desplat. De tempowisselingen en de opbouw is kenmerkend, en de begeleidende strijkers zijn bijzonder knap geschreven. Fatherhood borduurt op deze stijl verder, maar is wat dreigender, met meer accenten op de lage noten. Het heeft wat meer weg van een waltz. River is misschien wel het toppstuk en laat zien waarom hij een van de betere componisten van het moment is. Ook moet worden vermeld dat Desplat zelf alle pianostukken inspeelt. Naast de piano is ook de harp een leidend instrument. Het is wat minder aanwezig dan de piano, maar zorgt voor evenveel emotie. Vooral in de track Clouds heeft het tokkelinstrument een prachtige gespeelde rol.
Toegegeven, deze score zal niet iedereen kunnen bekoren. Niemand kan dit mogelijk slecht vinden, maar voor tempo en thematische pracht en praal moet je naar Desplats The Queen of The Golden Compass luisteren. Want deze score is gewoon iets té subtiel voor velen. Voor diegenen die wel in zijn voor een trage, lange score is het een absolute must. De schoonheid die deze score bevat wordt pas na verschillende luisterbeurten geopenbaard. Bovendien is het, in tegenstelling tot de laatste Harry Potter score, honderd procent Desplat die we horen. Geen moment denken we aan een andere componist. Een score die inderdaad veel op de film lijkt: er is veel tijd voor nodig om goed te begrijpen en op je in te laten werken.
Van Lalo Schifrin tot Hans Zimmer, van James Horner tot aan David Arnold. Als er een regisseur met zoveel verschillende componisten heeft samengewerkt is het Terrence Malick wel. Voor zijn nieuwste film haalde hij niemand minder dan Alexandre Desplat erbij. De twee lijken voor elkaar gemaakt: artiesten die hun werk als de opperste vorm van kunst zien, en gebruik maken van gevoelens en kleuren. Het is dan ook niet verassend dat het resultaat er mag zijn.
Desplat’s stijl is typisch en gemakkelijk te herkennen, zo ook in deze score. Het had niet van een ander kunnen zijn. De zweverige strijkers, de met preciesie geplaatste aanslagen op de piano en de sterke opbouw. Toegegeven, de score is ondanks de schoonheid van het werk gewoonweg wat te lang. Maar het is dan ook geen score die men de eerste keer al dient te begrijpen. Lange stukken zoals het innemende Circles of het bijzondere Light and Darkness geven hun geheim pas prijs nadat ze diverse keren zijn beluisterd.
De score heeft geen eenduidige lijn. De score wordt door niets gebonden: geen thema’s of motieven, slechts de instrumenten liggen op een lijn met elkaar. Maar hoewel Desplat thema’s op plezierige wijze gebruikt worden ze niet gemist op deze score. Want hoewel de score instrumentaal nogal hetzelfde is, is er een groot verschil in tempo en de aanwezigheid van de instrumenten. Desplat waagt het om behoorlijk drukke stukken zoals River af te wisselen met minimalisme. Zo is Light and Darkness haast negen minuten lang, en bevat het amper grote opwellingen. De score is op deze manier toch gevarieerd.
De piano is het hoofdingredient voor deze score. Hier komt Desplat vaker mee weg getuige sterke scores zoals Benjamin Button en New Moon. Maar nooit eerder hoorden we Desplat zo tekeer gaan op het instrument. Ook de viariatie in tempo en stijl vormt hier nogmaals de dynamiek van de score. Motherhood is overduidelijk Desplat. De tempowisselingen en de opbouw is kenmerkend, en de begeleidende strijkers zijn bijzonder knap geschreven. Fatherhood borduurt op deze stijl verder, maar is wat dreigender, met meer accenten op de lage noten. Het heeft wat meer weg van een waltz. River is misschien wel het toppstuk en laat zien waarom hij een van de betere componisten van het moment is. Ook moet worden vermeld dat Desplat zelf alle pianostukken inspeelt. Naast de piano is ook de harp een leidend instrument. Het is wat minder aanwezig dan de piano, maar zorgt voor evenveel emotie. Vooral in de track Clouds heeft het tokkelinstrument een prachtige gespeelde rol.
Toegegeven, deze score zal niet iedereen kunnen bekoren. Niemand kan dit mogelijk slecht vinden, maar voor tempo en thematische pracht en praal moet je naar Desplats The Queen of The Golden Compass luisteren. Want deze score is gewoon iets té subtiel voor velen. Voor diegenen die wel in zijn voor een trage, lange score is het een absolute must. De schoonheid die deze score bevat wordt pas na verschillende luisterbeurten geopenbaard. Bovendien is het, in tegenstelling tot de laatste Harry Potter score, honderd procent Desplat die we horen. Geen moment denken we aan een andere componist. Een score die inderdaad veel op de film lijkt: er is veel tijd voor nodig om goed te begrijpen en op je in te laten werken.
De allesbehalve veelfilmer Terrence Malick komt - eindelijk! - nog eens op de proppen met een film. Het is maar zijn 5de film sinds zijn debuut in 1975 (Badlands) maar met deze 5 films heeft Malick zich ongetwijfeld aan het ornament van de Hollywoodhemel geplaatst. Days Of Heaven laat zich kenmerken door enkel opgenomen te zijn in de overgang van dag naar nacht, als de zon juist achter de horizon is, maar er nog net licht genoeg is. The New World is overdonderend mooi, enorm traag, maar de beelden die geschoten zijn, beroeren je tot in het diepste van je ziel. Dus, kort gezegd: de verwachtingen voor The Tree of Life zijn hooggespannen.
De eerste reacties in Cannes variëren van boegeroep naar 'meesterwerk'. Hier is het nog even wachten (overmorgen komt hij uit) om een oordeel over The Tree Of Life te vellen. In afwachting luisteren we naar de score door het muzikale tegendeel van Malick. Alexandre Desplat is momenteel mateloos populair in Hollywood, zo populair dat hij Harry Potter van score mag voorzien. Elke keer slaagt hij erin een eigen meerwaarde aan de film mee te geven (zie Twilight, Harry Potter) met een sobere stijl, die sinds The Queen zo geroemd wordt.
Dus, Desplat met Malick, iedereen benieuwd. En de eerste track die je te horen krijgt, klinkt nogal vrij simplistisch, en traag. Een echte melodie zit er niet echt in, eerder een monotoon geheel. Dit wordt gevolgd door Circles. Ook dit is speciaal want heel veel variatie zit hier ook niet in, maar toch slaagt Desplat erin je in een soort van trance te brengen. Gaandeweg ontwikkelt zich een sterke, rijk gelaagde melodie, zonder dat het hypnotiserende effect verloren gaat.
Bij een eerste luisterbeurt lijkt The Tree of Life weinig om het lijf te hebben, maar na enkele keren te luisteren hoor je dat er zeker een gelaagde thematiek inzit, vaak randje underscore, maar tegelijk biedt The Tree Of Life een heerlijke luisterbeurt.
De eerste reacties in Cannes variëren van boegeroep naar 'meesterwerk'. Hier is het nog even wachten (overmorgen komt hij uit) om een oordeel over The Tree Of Life te vellen. In afwachting luisteren we naar de score door het muzikale tegendeel van Malick. Alexandre Desplat is momenteel mateloos populair in Hollywood, zo populair dat hij Harry Potter van score mag voorzien. Elke keer slaagt hij erin een eigen meerwaarde aan de film mee te geven (zie Twilight, Harry Potter) met een sobere stijl, die sinds The Queen zo geroemd wordt.
Dus, Desplat met Malick, iedereen benieuwd. En de eerste track die je te horen krijgt, klinkt nogal vrij simplistisch, en traag. Een echte melodie zit er niet echt in, eerder een monotoon geheel. Dit wordt gevolgd door Circles. Ook dit is speciaal want heel veel variatie zit hier ook niet in, maar toch slaagt Desplat erin je in een soort van trance te brengen. Gaandeweg ontwikkelt zich een sterke, rijk gelaagde melodie, zonder dat het hypnotiserende effect verloren gaat.
Bij een eerste luisterbeurt lijkt The Tree of Life weinig om het lijf te hebben, maar na enkele keren te luisteren hoor je dat er zeker een gelaagde thematiek inzit, vaak randje underscore, maar tegelijk biedt The Tree Of Life een heerlijke luisterbeurt.
Desplat heeft inmiddels een mooi aantal scores op zijn naam staan.
Van kleinschalige scores tot grootschalige scores, het lijkt wel alsof deze man aan de top is van zijn muzikale carriere! De man kan werkelijk alles aan, tenminste...dat gevoel had ik.
Er zijn veel mensen positief over deze score van Desplat maar ik ben dat niet.
De muziek is mooi maar langdradig net zoals de film waar de score trouwens geen aandeel in krijgt. Verwacht dus geen top beelden met een geweldige ondersteuning van Desplat, verwacht een goede film met veel klassieke muziek. Klassiek is inderdaad geweldig, gelukkig dat steeds meer films klassieke muziek gebruiken (denk maar een The King's Speech). Maar dit is echt een score waar Desplat niet meer uit had kunnen halen. De film is naar mijn mening ook wat traag en dan is het ook logisch dat de score dat ook is. Het zag er allemaal veelbelovend uit omdat Desplat inmiddels een doorgewinterde componist aan het worden is. Maar zelfs de grootste componisten slaan wel eens de plank mis, nou wil ik niet zeggen dat Desplat groots is, maar hij heeft een paar top scores op zijn naam staan.
Genoten heb ik van Harry Potter en van The Queen.
En ik minacht scores zoals deze, maar dat is echt mijn persoonlijke smaak.
Er gebeurt gewoon niets, het is lang stil en dan hoor ik weer een toon. Ook andere tracks pakken me voor geen meter, het is allemaal zo saai dat ik zowat in slaap val. Deze score weet me niet in te pakken, deze score weet me juist in slaap te krijgen (en dat had ik niet verwacht).
Jammer Desplat, volgende keer beter!
Van kleinschalige scores tot grootschalige scores, het lijkt wel alsof deze man aan de top is van zijn muzikale carriere! De man kan werkelijk alles aan, tenminste...dat gevoel had ik.
Er zijn veel mensen positief over deze score van Desplat maar ik ben dat niet.
De muziek is mooi maar langdradig net zoals de film waar de score trouwens geen aandeel in krijgt. Verwacht dus geen top beelden met een geweldige ondersteuning van Desplat, verwacht een goede film met veel klassieke muziek. Klassiek is inderdaad geweldig, gelukkig dat steeds meer films klassieke muziek gebruiken (denk maar een The King's Speech). Maar dit is echt een score waar Desplat niet meer uit had kunnen halen. De film is naar mijn mening ook wat traag en dan is het ook logisch dat de score dat ook is. Het zag er allemaal veelbelovend uit omdat Desplat inmiddels een doorgewinterde componist aan het worden is. Maar zelfs de grootste componisten slaan wel eens de plank mis, nou wil ik niet zeggen dat Desplat groots is, maar hij heeft een paar top scores op zijn naam staan.
Genoten heb ik van Harry Potter en van The Queen.
En ik minacht scores zoals deze, maar dat is echt mijn persoonlijke smaak.
Er gebeurt gewoon niets, het is lang stil en dan hoor ik weer een toon. Ook andere tracks pakken me voor geen meter, het is allemaal zo saai dat ik zowat in slaap val. Deze score weet me niet in te pakken, deze score weet me juist in slaap te krijgen (en dat had ik niet verwacht).
Jammer Desplat, volgende keer beter!
Trailer: