3:10 to Yuma

De Amerikaanse film 3:10 to Yuma is een western, die geregisseerd is door James Mangold (Cop Land, Girl Interupted, Identity, Walk the Line, The Wolverine), die de film eigenlijk al drie jaar eerder zou maken. Het verhaal is gebaseerd op een verhaal van Elmore Leonard en de gelijknamige zwart-witfilm uit 1957, waarmee het eigenlijk een remake is. De critici waren overwegend positief over de film en ook de bioscoopbezoekers wisten de film goed te vinden, waardoor het een redelijk succes werd.
Het verhaal speelt zich af in 1884 en draait om veteraan Dan Evans (Christian Bale), die na de oorlog boer is geworden. Daarvoor heeft hij schulden gemaakt, maar door droogte kan hij die niet inlossen. Daarop worden zijn schuur in brand gestoken en de koeien weggejaagd. Als Evans de volgende dag probeert om zijn koeien terug te halen, is hij getuige van een overval op de bewaakte reiskoets, waarbij doden vallen. Die overval blijkt te zijn uitgevoerd door Ben Wade (Russell Crowe) en zijn bende. Als Wade achterblijft in het nabije stadje wordt hij gearresteerd. Voor een beloning wil Evans hem wel naar een stad verderop brengen, zodat Wade daar op de trein naar de gevangenis in Yuma kan...

De muziek bij deze western is van Marco Beltrami, die er een Oscarnominatie aan overhield. Van zijn score kwam in 2007 een Original Score album uit, maar in 2015 kwam La-La-Land Records met een iets uitgebreidere versie, waarop ook weer de Original Score is opgenomen, maar nu aangevuld met een handvol bonustracks. Deze recensie gaat over dat expanded album, waarop die bonustrack na de Original Score te horen zijn.

Beltrami houdt zich meestal bezig met muziek voor horrorachtige films, maar maakt toch regelmatig een uitstapje naar een meer mainstream filmproductie. Zo maakte hij ook een uitstapje naar deze Westernfilm. Toch kun je goed horen dat Beltrami gewend is om behoorlijk creepy scores te componeren, want ook deze westernscore bevat een stevige dosis spanningsmuziek in zijn typerende stijl. Dat is gelijk goed te horen in de openingstrack 'Main Title', en zo komen gedurende het album een flink aantal tracks voorbij waarin Beltrami de spanning flink heeft opgevoerd.

Toch zijn er ook bijzonder fraaie tracks of delen van tracks op dit album aanwezig. Dat is voor het eerst goed te horen in het langere middendeel van de track 'Ben Takes the Stage / Dan's Burden. Daarin speelt een elektrische gitaar de hoofdrol, zoals ook Morricone dat al vaker liet horen. In het laatste deel van deze fraaie track is de muziek veel meer ingetogen, met mooi getokkelde klanken van een akoestische gitaar. Ook 'Man of his Word' laat die prettige akoestische gitaarklanken horen.
Dat geldt ook voor het eerste deel van 'Chinese Democracy'. Daarna wordt de muziek veel intenser en neemt een solo koperblazer de leiding over een stevig van violen voorziene snel gespeelde underscore. Een fraai stuk actiemuziek met een duidelijke westernkleuring uit de keuken van Morricone, inclusief Beltrami-saus.

Een rustige track is 'One for the Road / Storm Clouds', met een vrij traag, zelfs wat saai eerste deel. Pas de laatste minuut horen we opeens een solo getokkelde gitaar, zonder enige begeleiding, waardoor ook dit wat mager overkomt, ondanks de prettige klanken. En die magerheid geldt ook een beetje voor 'Ben There, done That'. De melodie en stijl van die laatste loopt door in 'Gang Arrives', maar is daar iets strakker aangetrokken, waardoor de muziek beter overkomt.

Veel andere tracks zijn echter veel spannender gecomponeerd, met grillige of grimmige muziek, met soms een stevig actiegehalte. Zo heeft 'Chinatown' een grommende ondertoon, terwijl trage percussie en wat dissonant klinkende houtblazers en strijkers voor een ongemakkelijke sfeer zorgen, iets wat ook geldt voor 'Indian Grounds', waarin Beltrami ook meer creepy geluiden de ruimte geeft.
'Trial by Fire' begint met de bekende harmonica-klanken van Morricone, maar gaat daarna al snel over in een vrij grimmig gekleurde melodie, waaraan later ook beperkt wat elektrische gitaarklanken zijn toegevoegd. Ook de volgende track heeft die sterk grimmige kleuring, maar Beltrami heeft er nog jankende violen aan toegevoegd, om de spanning nog wat verder op te voeren. Niet fraai.
'It's Time' laat niet veel meer horen dan een steeds iets in toonhoogte oplopende volle, vrij egale onderklank, waarop een spannend riedeltje op de gitaar gespeeld wordt. Dit effect van een ondergrond van oplopende egale strijkers en getokkelde gitaar horen we ook in 'One Man Left'. Na een minuut volgt echter een duidelijk aantrekkelijker arrangement, mede omdat er dan een aangename melodie gepresenteerd wordt.

Het Original Score gedeelte sluit af met drie van de mooiste tracks, die alle drie de erfenis van Morricone laten horen. Beltrami heeft er bijzonder fraaie composities van gemaakt, waarbij vooral het fraaie spel van de solo trompet in het oor springt, terwijl ook de getokkelde gitaarklanken er mogen zijn. De tracks zijn melodieus en laten die typerende westernkleuring goed doorklinken. Met name 'Bible Study' is een fantastische track.

Wat volgt zijn nog een zevental bonustracks. Maar verwacht hier geen meeslepende muziek, want al deze tracks vallen in het genre van de spanningsmuziek, die meestal wat ongemakkelijker in het gehoor ligt. Een enkele bonustrack is nog wel aardig, maar daarvoor hoef je niet voor dit expanded album te kiezen. De Original Score volstaat.

Kortom, met zijn muziek voor de westernfilm 3:10 to Yuma heeft Marco Beltrami een voor de film prima score afgeleverd. Vaak doen dergelijke scores het op een luisteralbum toch minder en dat is ook hier het geval. Dat komt vooral door de vele spannende en grimmige, of juist wat saaie underscore-achtige tracks. Toch bevat het album voldoende prima muziek om genietbaar te zijn. Vooral de laatste drie tracks van de Original Score maken erg veel goed met hun fantastische melodieuze muziek op de elektrische gitaar en de trompet. De bonustracks voegen niet veel toe. De waardering voor dit album komt op een mooie 75 uit 100 punten.