Two Weeks Notice


Varèse Sarabande (0030206643428)
Film | Releasejaar: 2002 | Film release: 2002 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Love Theme1:38
2.Divorce1:24
3.Take Away2:40
4.Trying To Get Fired1:31
5.Helicopter Ride2:30
6.In The Limo0:51
7.Bobcat Pretzel3:15
8.Protest1:26
9.Interviews0:44
10.Emergency1:40
11.Absolutely Beautiful2:41
12.Sad Bowels2:51
13.George's Speech2:44
14.Finale3:42
15.Epilogue0:43
 30:19
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Two Weeks Notice - 08/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Sandra Bullock en Hugh Grant in één film met typische rollen die op hun lijf zijn geschreven; of te zeggen, een romantische komedie over een Britse zakenman en een echte New Yorkse! Niet echt origineel maar best te smaken op één van die dagen dat je hersendood na een immense kater het rustige en alledaagse leven wil herscheppen tot een komisch geheel van ditjes en datjes. Om de sfeer van deze feel-goodmovie te stimuleren werd aan componist Powell gevraagd om de muziek te verzorgen. Na actiemuziek voor "Face/Off" en "The Bourne Identity" en komediemuziek voor "Rat Race" en "Shrek" past deze blend van komedie en romantiek perfect in Powell's oeuvre. Voor deze soundtrack gebruikt de componist een minieme bezetting van piano, gitaar, drums, contrabas en een palet van diverse percussie instrumenten gaande van hamers tot belletjes. Geen violen dus, wat voor mij eventjes de wenkbrauwen deed fronsen. Zonder reden echter, want Powell kent zijn vak blijkbaar.

Hij begint zijn soundtrack met een schitterend "love theme" op de piano. De melodie is pakkend maar niet al te origineel maar bezit een zeker pathos die best te smaken valt. Een sterk begin van deze soundtrack die baat in een sfeer van rust. "Divorce" had dan weer een geheel andere weg op met jazzy ritmes waarbij de piano en de gitaren een prominente rol worden toebedeeld. Hip en vloeiend. (Voor de gamers onder ons; deze track doet me fel denken aan de muziek van Nobuo Uematsu voor Final Fantasy VIII in het stadje "Timber" ^_^: zelfde melodieprogressie en zelfde instrumentatie, maar dan wel op synthesizers). "Take Away" heeft dezelfde arrangementen maar bezit een melodie die veel melancholischer is dan zijn voorganger. De rust keert weer.

De percussie krijgt een groter aandeel in "Trying to Get Fired", een semi-komische track met (hammond)orgel en piano. Cool en jazzy. "Helicopter Ride" herneemt het liefdesthema op gitaar en bij deze track mis ik echt de strijkers die het geheel zoveel meer invulling zouden geven. Toch best te pruimen, maar het kan soms wel even vervelen, vooral als het vreselijke orgel weer aan de pas komt die je in het gezicht slaat met zijn vreselijk gejangel. Niet echt mijn hap. Er is wel een mooie toevoeging van piano naar het einde van het nummer toe. "In The Limo" is jazz en vlotheid gecombineerd tot een leuk nummer tevens terug te vinden in "Bobcat Pretzel", een heerlijk rustige melodie die heel aangenaam klinkt. Een hoogtepunt. Wel wat jammer van de gitaar die de "jazzclub-sfeer" aardig verstoord. "Protest" is opnieuw een hoogtepunt met een supermelodie, vlot en klinkend wat ook van "Interviews" kan worden gezegd.

"Emergency" is opnieuw doorspekt van de jazzinvloeden maar kan me iets minder bekoren. "Absolutely Beautiful" daarin tegen is dan weer geheel "my cup of tea" met een heerlijke gitaar begeleid door piano. Het liefdesthema wordt herhaald maar op een iets minder melige manier. Brokeback Mountain here we come! "Sad Bowels" is hip met handengeklap en jazzy piano. De piano keert terug in "George's Speech" maar op een geheel andere manier. De romantische toon keert terug en klinkt na een hoop muzikaal geweld aangenaam en verfrissend. Rustig, minimaal aan melodische verandering maar erg doeltreffend. Er is trouwens een mooie opbouw naar het einde van het nummer toe voor de gitaar maar daar wordt abrupt een einde aangemaakt door de vederzachte tonen van de piano. De "Finale" is alles wat een finale moet zijn; de drums, de piano, de gitaar; lekker klef maar toch even zonder blozen genieten van puur sentimenteel getokkel. de "Epilogue" is heerlijk pianospel om je vingers van af te likken en met zijn 43 seconden een korte maar waardige afsluiter van dit album en een ideale reprise van het liefdesthema.

John Powell schreef een erg aangename album om je vingers bij af te likken. De minieme orchestraties geven enerzijds het gevoel dat met een strijkkwartet de melodie zoveel rijker zou zijn, maar anderzijds krijg je intieme, sfeervolle muziek die met een teveel aan uitvoerders nooit zo mooi tot hun recht zouden komen. Het is een beetje geven en nemen maar uiteindelijk kan je met een tevreden gevoel deze korte maar degelijke luisterervaring verlaten. Een album op te koesteren.
Two Weeks Notice - 06/10 - Recensie van Andreas Lindahl, ingevoerd op (Engels)
Performed by a small ensemble concisting of piano, guitars, double bass and percussion, John Powell's score for the romantic comedy Two Weeks Notice is loaded with jazzy and groovy rythms. It's an intimate score, that refreshingly manages to avoid the traditional orchestral swells almost always heard in scores for romantic films. Due to the fact that the orchestra is absent throughout the entire score, of course! No matter how lovely these romantic outbursts might be, they are after all a cliché, so it's nice to get something different for a change. The result is a charming little score, that won't sweep you away with orchestral, or thematic, grandeur, but makes for some terrific background, lounge styled, music and demonstrates Powell's diversity as a composer.

The main theme is a lovely, albeit rather simple, melody that shows up in a large number of cues. Performed by a solo piano in the opening "Love Theme" and given a beautiful treatment by an acoustic guitar, backed up by soft keyboards and percussion, in "Helicopter Ride", this is the scores' largest asset. "Bobcat Pretzel" includes some jassy piano solos, supported by guitar and percussion. Nice.

The cues are quite short - only a couple of minutes long - which of course is a problem when it comes to developing musical ideas - there's just not enough time. The result is a somewhat shattered listening experience, with cues which, even if they are related when it comes to sound, are a little fragmented and abrupt.

Two Weeks Notice is certainly not a must have, and Powell has written better, more enjoyable scores. But it's a beautiful listen, with some excellent writing - especially for the piano and the guitar - even if it is rather short with its thirty minutes of music.
Two Weeks Notice - 04/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
Romantic comedy scores generally seem to take a full blown orchestral approach, which may come across as heavy handed, but many work well with a more intimate ensemble. The more lightly scored ones leave the assorted pop songs to make most of the romance and the score just fills in the gaps; this can be most successful, George Fenton's charming score to You've Got Mail never really became that romantic, but stayed bright and breezy, while Badly Drawn Boy combined the song and score writing duties very successfully in the quirky About A Boy. For this Sandra Bullock and Hugh Grant outing, John Powell, in what appears to be his first romantic comedy score, takes the low key approach with a small ensemble of keyboard instruments, guitar, drums and bass. The results are pleasant, but that's about all.

The album opens with the love theme, which is nice, but to be honest, sounds like the sort of thing I could write given half an hour doodling at the piano. The rest of the tracks alternate between a light jazziness and renditions of the love theme, the latter most effective in Helicopter Ride as it is performed on acoustic guitar with tuned percussion. The effective instrumentation works to the score's advantage, particularly the vibraphone and Hammond Organ combination as for In the Limo. As there is no orchestra, the score doesn't swell to any great moments and so we're left with a lounge jazz album that is nice enough, but far from being anything special. Unlike Fenton's similar score, Two Weeks Notice lacks any particularly great melodies or memorable quirks so while it's nice at the time, there isn't much to remember afterward.
Two Weeks Notice - 08/10 - Recensie van Arvid Fossen, ingevoerd op (Nederlands)
New York, Hugh Grant gooit zich in de rol van miljonair George Wade die geen beslissing professioneel of privé neemt zonder eerst zijn rechterhand in zijn vastgoedkantoor Lucy Kelson (Sandra Bullock) geraadpleegd te hebben. Lucy, een briljante advocate met een Harvard diploma op zak, heeft alles om gelukkig te zijn, ware het niet dat haar baas George haar het leven voortdurend zuur maakt. Na vijf jaar tijd dus om eens van job te veranderen, op zoek naar wat meer erkenning ...
Componisten worden al veel te gauw geassocieerd met een specifiek genre en stijl. John Powell bewijst met Two Weeks Notice dat hij naast actiefilms en komedies ook nog een bewogen romantische komedie score kan neerzetten. Two Weeks Notice is een onvervalste feel good soundtrack, orkestratie voor een klein bandje, soms jazzy, soms met akoestische gitaar en piano. De hele soundtrack is een typische urban score, perfect voor de setting New York. Een aanpak die steeds weer terug komt, denk maar aan You've Got Mail (George Fenton), The Out of Towners (Marc Shaiman) en zelfs Autumn in New York (Gabriel Yared). John Powell doet met zijn stuk voor stuk originele thema's in geen enkel opzicht onder voor deze scores!
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Big Yellow Taxi, Counting Crows (liedje(s))
Goodbye To You, Michelle Branch (liedje(s))


Andere soundtrack releases van Two Weeks Notice (2002):

Chef zum Verlieben, Ein (2003)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer