Limitless

Wie naar de cover van de score kijkt of wat informatie over de film leest kan het al raden: Limitless zal hoogstwaarschijnlijk een elektronische score hebben. We zijn de afgelopen tijd ietwat verwend met elektronisch gedreven scores. Vorige zomer kwam Hans Zimmer’s Inception uit, en later dat jaar kwam het nog betere Tron Legacy uit, van houseact Daft Punk. Paul Leonard-Morgan, componist van TV-series en enkele documentaire waagt zich op het internationale toneel als de componist van Limitless, een van de grotere films van dit jaar.


Limitless heeft als voornaamste troef de heerlijke beats. Overdonderend snel tijdens de actiemuziek, maar Morgan doet ook een stap terug als dat nodig is. Dit zorgt ervoor dat de score niet overproduced-plastic klinkt, iets dat o.a. Harry Gregson Williams nog altijd moet leren. Ook heeft de componist een indrukwekkend arsenaal aan elektrische hulpmiddelen opengetrokken. Hoewel iedere track wel weer wat weg heeft van de vorige (waardoor het ook weer een wat saai geheel wordt), is de vindingrijkheid waarmee Morgan met zijn “instrumenten” omgaat interessant.

Limitless heeft ondanks de sterke beats en interessante instrumentatie echter niet veel meer te bieden. De grootste boosdoener is de variatie, of liever gezegd een gebrek daaraan. Hoe leuk die beats ook mogen zijn, hoe gaaf de gitaren ook wel niet zijn in tremolo: na een kwartier hebben de meeste luisteraars het waarschijnlijk al gehad. Ook het gebrek aan een wat emotionelere laag begint dan in te slaan, en tracks zoals Lindy and Eddy Reunite komen dan te laat. Na ongeveer twintig minuten zullen de meeste luisteraars dan ook afhaken.

De redelijk onbekende Paul Leonard-Morgan heeft ondanks enkele kleine momenten van oprecht goede muziek een veel te saaie score geschreven. Deze score had uitgegeven moeten worden als download met een half uur minder muziek, want na de eerste twintig minuten gebeurt heb je eigenlijk alles al gehoord.