De science fiction film Contact gaat over de wetenschapper Ellie Arroway (Jodie Foster), die het heelal beluistert, op zoek naar signalen van andere wezens. De regering probeert hier echter een stokje voor te steken, omdat het weggegooid geld zou zijn. Maar op een dag komt er een signaal binnen. Na analyse en decodering blijkt het signaal informatie te bevatten uit de aardse geschiedenis en ook een grote hoeveelheid tekeningen van een vreemde machine. Daarmee is het bewijs geleverd van buitenaards contact met de aarde. Ook wordt nu de machine gebouwd. Maar een aanslag gooit roet in het eten. Een tweede machine is vervolgens gereed om een mens contact te laten leggen met die buitenaardse beschaving en Ellie zal die reis gaan maken...
De film Contact is uiteindelijk geregisseerd door Robert Zemeckis, nadat eerst Roland Joffé en George Miller waren aangetrokken. En waar Zemickis de regie doet, daar staat Alan Silvestri op de payroll om de muziek te verzorgen.
Voor Contact heeft Silvestri een heel ingetogen score gemaakt. De muziek is vaak zacht en bijna lievig te noemen, waarbij toch ook iets van sprookjesachtigheid aanwezig is. De score heeft een mooi thema meegekregen, dat bij vlagen bijna romantisch klinkt en doet denken aan de score van Silvestri voor Forrest Gump. Maar de muziek voor Contact heeft iets meer een serene sfeer, waarbij in sommige tracks de muziek bijna etherisch klinkt en de warmte wat verliest doordat de tonen soms wel erg langgerekt worden, waardoor het soms bijna eentonig wordt. Veel muziek klinkt dan ook eigenlijk teveel als underscore bij scenes in de film waarin vooral gepraat wordt.
De score mist iets van meeslependheid, mist ook teveel iets van grootsheid. Het is teveel een aaneenrijging van underscore-achtige muziek, die op zich zeker fraai is, maar waarbij mooie orkestrale uitschieters ontbreken, evenals muziek die naar een climax loopt. Het kabbelt allemaal een beetje voort.
Toch kent de score zeker ook andere tracks, die spannend of zelfs geladen zijn. Echte actietracks zul je nauwelijks terugvinden op de score, maar er staan een aantal tracks op die de nodige spanning hebben meegekregen, zoals de voortreffelijke track Ellie's Bogey, maar ook Test Run Bomber en Good to Go. Ook The Primer is een lange en geladen track.
Maar het moet zeker gezegd: een behoorlijk aantal tracks van Contact is erg fraai, waarbij de laatste lange track van de End Credits absoluut bij de allermooiste van deze score hoort, vooral door de hier toegevoegde piano.
Van Contact zijn twee uitvoeringen van de score, namelijk deze original score met 13 tracks en een complete score met 27 tracks. Op die laatste staan ook alle 13 tracks van de original versie. Die complete score uitvoering bevat niet alleen meer geladen tracks, maar ook nog een aantal mooie rustige tracks die niet op de original versie staan. Daarbij moet dan wel vermeld worden dat een aantal van die tracks erg op elkaar lijken. De totale tijdsduur van de complete score is slechts 14 minuten langer dan de original versie, vooral omdat alle langere tracks al op die original versie te vinden zijn.
Kortom, de score van Alan Silvestri voor Contact is een heel behoorlijke score geworden. Er mist echter wel de nodige kleuring om het tot een echt grote score te maken. Daarvoor is de score te mat, zijn veel tracks teveel als underscore opgezet. Die underscore klinkt zeker wel goed, maar is toch net te weinig aansprekend en sleept zich soms net teveel voort. De spannende of geladen tracks zijn daarentegen, zoals in veel scores, wat minder toegankelijk, dus een score moet het toch hebben van een mooi uitgewerkt thema en tracks die fraai harmonisch naar een climax werken. En dat heeft Contact net te weinig. De waardering komt daarmee op een nette 72 uit 100, zowel voor de original als voor de complete score.