The Hours


Nonesuch Records (0075597969320)
Film | Releasejaar: 2002 | Film release: 2002 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.The Poet Acts3:40
2.Morning Passages5:30
3.Something She Has to Do3:09
4."For Your Own Benefit"2:00
5.Vanessa and the Changelings1:45
6."I'm going to Make a Cake"4:01
7.An Unwelcome Friend4:08
8.Dead Things4:21
9.The Kiss3:54
10."Why Does Someone Have to Die?"3:53
11.Tearing Herself Away5:00
12.Escape!3:48
13.Choosing Life3:58
14.The Hours7:44
 56:51
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

The Hours - 09/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De psychologische dramafilm The Hours is geregisseerd door Stephen Daldry en kreeg een hele lading Oscar-nominaties, waarvan alleen Nicole Kidman er een won.
De film draait om het boek 'Mrs Dalloway' van Virginia Woolf en wordt verteld als een door elkaar lopend drieluik, waarin elk verhaal een dag duurt. De film begint met de zelfmoord van auteur Virginia Woolf (Kidman) in 1941. Haar deel van het drieluik is een dag in 1923, waarop ze bezig is met schrijven van haar roman 'Mrs. Dalloway' en de psychische moeilijkheden die ze daarbij ondervindt.
Julianne Moore speelt een dag in het leven van Laura, in 1951, die vast zit in een ongelukkig leven met haar man. Haar zoontje Ritchie merkt dat al lange tijd en probeert zich aan haar vast te klampen, maar dat lukt hem niet. Laura is het boek Mrs Dalloway aan het lezen en speelt met zelfmoordgedachten en doet zelfs een voorzichtige poging.
Het derde deel speelt in 2001, waarbij Laura's zoontje Ritchie is opgegroeid tot Richard. Clarissa (Meryl Streep) is zijn vriendin, met wie hij op highschool een soort relatie had. Clarissa leeft bijna voor hem, vooral nu hij AIDS heeft in een gevorderd stadium. Hij is dichter en hem is een prijs toegekend voor z'n werk. Clarissa is druk met het organiseren van het feest voor die gelegenheid, maar Richard heeft daar geen zin in. Hij noemt haar steeds Mrs. Dalloway, omdat ze zich zo voor hem wegcijfert.
De drie verhaallijnen lopen steeds door elkaar en de onderlinge verbanden worden duidelijker naarmate de film vordert. De film drijft overigens nogal op mensen die dood willen en op de homofiele aard van bijna alle relaties in de film, wat mij als kijker later wat ging tegenstaan. Verder is de film wat aan de saaie kant, hoewel er fantastisch in geacteerd wordt.

De score, want daar gaat het in deze recensie natuurlijk om, is gecomponeerd door Philip Glass. De score kreeg een Oscar-, Grammy- en Golden Globenominatie en won een BAFTA-award voor Beste Score.

Meestal valt muziek in een film niet zo op en een groot deel van deze film is er dan ook relatief weinig muziek aanwezig. Maar de muziek van Glass is op veel momenten in de film juist heel nadrukkelijk aanwezig. En dan nog wel op een bijzonder aangename manier. Daarbij heeft de score een klankkleur zoals die typisch door Glass wordt gecomponeerd. Je hoort dan ook direct dat dit een score van hem is en niet van iemand anders. Voor een klein deel van de muziek heeft Glass gebruik gemaakt van eerder werk van hem en de thema's wat bewerkt, zodat ze goed zouden passen in deze score.

Glass staat bekend als een componist van vooral minimalistische muziek en dat geldt ook voor de score voor The Hours. De muziek drijft op de piano als leidend instrument, waarvan Michael Riesman de pianist is. Maar de muziek klinkt vaak helemaal niet zo minimalistisch. Vooral in de film zelf werkt de muziek als verbindend element tussen de verschillende tijdsperiodes waarin de film speelt. De muziek is vooral dan nadrukkelijk aanwezig en klink erg vol en plezierig en laat je daardoor even ontsnappen aan het drama dat zich in de film afspeelt. Je zou eerder een flinke dramatische klankkleur verwachten, maar de muziek heeft vaak juist een meer melancholiek opgewekte toonsetting. En die muziek is daarbij een van de verbindende elementen in de film, want in elk van de verhaallijnen komen identieke aspecten naar voren. De muziek is daarbij zeker niet overheersend, maar eerder een element dat prettig naar voren komt.

Glass zelf is een uitstekend pianist en het is dan ook niet verwonderlijk dat zijn muziek overheerst wordt door pianoklanken. Dat geldt zeker ook voor deze score. Meestal worden die vlotte pianoklanken erg aangenaam ondersteund door glijdende strijkers. De orkestrale klanken hebben vaak heerlijke harmonieën, die een emotionele lading aan de muziek geven. Vooral wanneer de toon wat melancholiek in mineur staat kan Glass die zomaar over laten gaan in een contramelodie die een halve toon hoger ligt, waardoor de kleur ineens omslaat naar bijna romantisch. Juist van die omslagpunten krijg je soms kippenvel. En Glass past ze in deze score regelmatig toe, iets wat typerend bij de muziek van Glass is.
De piano speelt in vrijwel alle tracks de hoofdrol. In sommige is dat solo, maar in de verreweg de meeste tracks spelen strijkers een even grote rol. Vaak is die begeleiding van The Lyric Quartet, maar evenzo vaak is de begeleiding door de strijkers van een orkest. Het minimalistische karakter waar Glass om bekend staat is op deze score daardoor nauwelijks aan de orde. De muziek klinkt in vrijwel alle tracks aangenaam vol, hoewel er alleen piano en strijkers worden toegepast. Percussie en koperblazers zijn de grote afwezigen op deze score. En ook elektronische klanken kom je niet tegen. Het is alleen een enkele piano en violen, altviolen, cello's en contrabassen. Maar de piano wordt steeds zo bespeeld, dat die vaak alleen al zorgt voor een mooie volle klank van de muziek. Met de strijkers daar dan bij is het vaak genieten van de heerlijke harmonieën die Glass tevoorschijn tovert.

Het beperkte palet aan instrumenten zorgt ervoor dat de score een mooie eenheid is. Vrijwel alle tracks hebben dezelfde instrumentale klanken. De variatie wordt gecreëerd door de melodieën, die de ene keer dramatisch zijn, een andere keer optimistisch of zelfs licht romantisch. Maar over alle tracks hangt een wat melancholieke sfeer. Echt spannende tracks zul je op deze score niet vinden en dissonante klanken zijn dan ook niet aanwezig. Alle muziek glijdt eigenlijk voort met harmonische klanken, die soms wat depressief klinken, maar meestal opgewekt. En alles past perfect bij elkaar, ondanks dat een mooi overkoepelend thema ontbreekt.

Kortom, met The Hours heeft Philip Glass een van z'n mooiste scores gecomponeerd. De muziek geeft nauwelijks het minimalistische gevoel dat veel andere scores van Glass juist wel kenmerken. De muziek wordt allemaal gespeeld door piano, ondersteund door strijkers. Toch zijn het duidelijk allemaal verschillende tracks. Dat geeft een erg aangename variatie in steeds dezelfde instrumentaties. Met dramatiek afgewisseld door meer optimistische klanken weet Glass de aandacht van de luisteraar prettig vast te houden. Vooral sommige klankovergangen zorgen voor kippenvel. Maar ik realiseer me dat je wel wat moet houden van een klassiekere muzikale kleur, zoals bijvoorbeeld van Chopin, om deze score aangenaam te vinden. Voor mij is de waardering in ieder geval hoog, met 92 uit 100 punten.
The Hours - 05/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
I think there is inherently something problematic about writing minimalist music written for smaller, or at least, less diverse ensembles. Since the music has to conform to a fairly strict compositional style, variation has to come in the form of harmony and instrumental texture, to a greater extent than 'normal' music which will play with melody and, crucially, variable rhythms to keep the listener engrossed. Unfortunately, The Hours is almost entirely performed by strings and piano, a nice and simple combination that can be most effective, but in this case makes the stand alone listening experience considerably less interesting than many of Glass' more extravagantly orchestrated scores. One thing I cannot deny the score to The Hours is atmosphere, there is a beautifully well sustained melancholy through almost the entire score, but by about halfway through there is the feeling that nothing new is likely to occur before the end.

Glass' recent Naqoyqatsi developed different ideas through imaginative orchestration, changing tempos and surprising harmonic twists. Of course, a film like The Hours needs a degree of subtlety that, I appreciate, doesn't afford the composer the chance to be all that daring. For the first two thirds of the score, harmonic shifts are largely incremental, there are certainly no pleasingly adventurous changes of key. While the dramatic impact seems appropriate and, to be fair, most fetching, it does become somewhat wearing. There are few obvious stand out tracks, but the final few beginning with Tearing Herself Away, are able to pull the listener from a somnambulant state. There are some good minor/major modulations and escalating tension, while Escape! throws in a couple of very rapid, very typical Glass arpeggios, which are an effective way of highlighting certain dramatic moments. Both demonstrate what the rest of the score lacks in its generally unvarying levels of drama.

The Hours makes for a potent final track and certainly leaves the impression of a second half that is of much greater interest than the first, although by that moment, some might feel it's too late. While the film had very different subject matter, Michael Nyman's score to The End of the Affair had similar problems as an album to The Hours. You cannot fault either for their sense of mood and gently moving drama, but eventually, the repeating patterns make the listener feel as though they're being beaten about the head, rather than gently moved, so it starts to drag and become tedious. Die hard Glass fans might find more to enjoy, but I suspect the more casual listener will find it hard going if not boring, even if the final cues are almost worth the wait. Reading the liner notes from the director and some passages from some of Virginia Woolf's novels might pass the time otherwise. A score that really does seem like hours.
The Hours - 10/10 - Recensie van Jesse van Amelsvoort, ingevoerd op (Nederlands)
The Hours toont ons het verhaal over Virginia Woolf (Nicole Kidman), in de jaren ’20 van de vorige eeuw, Laura Brown (Julianne Moore), rond de jaren ’50 van diezelfde eeuw en het verhaal van Clarissa Vaughn (Meryl Streep), die met elkaar verbonden zijn door ‘Mrs Dolloway’ van Woolf. De film is met prijzen overladen – en met nog meer nominaties.
Ook de soundtrack is met nominaties en prijzen overladen. Geen wonder, het is dan ook een meesterwerk van de New Yorkse componist Philip Glass. Het 56 minuten durende album staat bol van “solo’s” van Michael Riesman, begeleid door het Lyric Quartet – met zover ik kan onderscheiden twee violen, één altviool en één cello.

De muziek lijkt vaak nogal ‘dromerig’, met als goed voorbeeld “Something She Has To Do”, waar tot 1’36 geen piano in voorkomt en het strijkerensemble de luisteraar mee neemt in een rustige track. Maar ook de piano slaat niet woest noten aan, in de hoop leuk te zijn, de sfeer blijft behouden. Rond 2’18 is er een soort opleving en wordt het geheel wat woester, maar het overschrijdt de perken van ‘rustig’ toch niet.
In “For Your Own Benefit”, “Vanessa And The Changelings” en “The Kiss” bewijst het Lyric Quartet dat ze niet de hulp nodig hebben van Michael Riesman om een mooie track neer te zetten. Dit zijn echter bijna alledrie de kortste tracks van het album – welke niet zijn verschenen het boekje wat Michael Riesman en Nico Mulhy het volgende jaar uitbrachten, waarin het album is gearrangeerd voor piano alleen.
In “I’m Going To Make A Cake” keert de piano weer terug op de voorgrond en het klinkt rustig en vertrouwd. Geen ‘woest’ gepingel zoals bij The Piano, waar het hoofdthema toch vooral een snel ritme was. Net over de helft van de track keert de piano wat sneller terug, wat samen lijkt te gaan met een viool, terwijl de cello een ander thema er door heen brengt.
De rest van het album brengt geen grote verrassingen en gaat verder in de stijl van dat wat al geweest is: rustige solo’s van de piano en dromerige strijkers.

Elk nummer straalt cohesie uit, maar verveelt desondanks niet. Er is vrij weinig variatie tussen de nummers, maar het is bijna onmogelijk om dit slecht te vinden. Goede orkestratie, magistrale pianosolo’s en mooi begeleidwerk van het Lyric Quartet: Glass heeft een bijna tijdloos album afgeleverd, zonder speciaal te vallen over de tijdsperiode waarin elk van de drie hoofdfiguren leefde.
Dat Glass naast (hedendaagse) klassieke muziek ook filmmuziek kan schrijven, was al wel bewezen en dat is nu alleen nog maar versterkt. In plaats van het jaar dat The Hours met pensioen te gaan (Glass’ geboortedatum is in het jaar 1937), heeft Glass een meesterwerk afgeleverd – en da’s maar goed ook.
The Hours - 10/10 - Recensie van Arvid Fossen, ingevoerd op (Nederlands)
The Hours toont drie verhalen, drie vrouwen, in drie verschillende periodes. Samen maken deze één verhaal dat Virginia Woolf's geloof, dat alle levens in de tijd aan elkaar verbonden zijn en elkaar beïnvloeden, naar voren. We zien afwisselend Virginia Woolf (Nicole Kidman) zelf in begin 1920 te London waar ze, op de rand van een zenuwinzinking, schrijft aan haar boek "Mrs Dalloway", Laura Brown (Julianne Moore) in het Los Angeles van 1949 die een uitzichtloos leven leidt, maar na het lezen van het boek "Mrs. Dalloway" beslist om haar leven een andere wending te geven en tenslotte Clarissa Vaughn (Meryl Streep) in het hedendaags New York die een moderne versie is van de Mrs. Dalloway die Virginia Woolf in haar boek beschreef.
De New Yorkse componist Philip Glass waagt zich weer even aan film, of misschien is het film die zich waagt aan Philip Glass? Want zijn typische stijl van repetitieve patronen die hem in zijn klassiek oeuvre (Einstein on the Beach, Satyagraha, Akhnaten, etc. om maar enkele te noemen) zo typeert blijft hij behouden. De associatie van zijn muziek met film heeft wel nog dat ene extra, die film touch in de muziek, die een nog grotere emotionele bewogenheid creëert. De muziek heeft dan ook een meeslepende en mysterieuze sfeer doorheen de hele film. Structurele coherentie was zowat het moeilijkste in alle aspecten van dit verhaal en deze film: al van bij het verhaal van Michael Cunningham, bij de scenario schrijver, de regisseur en ook in de muziek. In plaats van specifiek te grijpen naar muziekstijlen voor de drie periodes in de film, brengt Philip Glass met zijn eigen tijdloze stijl een score die in de film op dezelfde manier gaat werken als de filosofie van Virginia Woolf: de muziek verenigt de drie verhalen in eenzelfde stroom. Voor enkele van de climax scenes uit de film schreef Philip Glass wel meer losstaande stukken, maar voor het merendeel van de soundtrack is de muziek gebouwd rond dezelfde stijl met muzikale links tussen Virginia Woolf, Laura Brown en Clarissa Vaughan. Meer dan schitterend is ook de orkestratie: solo piano neemt het voortouw in een groot deel van deze score, begeleid door het Lyric Quartet en orkest, met een nadruk op strijkers. Deze muziek bij beelden zal niemand, ook zij die totaal niet vertrouwd zijn met zijn stijl, storen. Integendeel, filmmuziek is de beste manier om met Philip Glass kennis te maken. The Hours is muziek die meteen aanslaat, die de authentieke stijl van Philip Glass met het beste van technieken in filmmuziek combineert.
The Hours - 08/10 - Recensie van Andreas Lindahl, ingevoerd op (Engels)
The Hours - based on a novel by Michael Cunningham and with actors like Nicole Kidman (a performance which won her an Academy Award), Meryl Streep, Julian Moore and Ed Harris - was one of the most popular films last year, both among critics and movie goers. I didn't really like it. Mostly because I felt it was too slow and far too depressive, but also because of Philip Glass' Academy Award nominated score. Although the three interwoven stories themselves are told in a slow pace, Glass' everpresent music was far too nervous, and therefore also made me nervous and restless. So for me, the score and the visuals didn't match at all, the score being too obtrusive and "busy".

But that's the music in the film. On CD Glass' score works quite well. And the strange thing is that on CD, the score doesn't seem obtrusive and nervous at all, but rather soothing. Instead Glass' repeated rythms and musical figures and motifs, often performed by string quartet and piano, create a very pulsating, vibrant and relaxing sound. The opening track, "The Poet Acts", presents a pulsating ostinato, performed by slow strings, forming a backdrop for some wonderful writing for cello. Absolutely beautiful in its simplicity and one of the best tracks on the disc. "Morning Passages", the films main title music, introduces the listener to a lovely piano solo, backed up by soft strings. Throughout the entire score the music never rests. There's always some string figure in the background, or an ever moving piano.

The absence of a strong main theme is nothing that affects the score in a negative way. On the contrary. The entire score is based on repeated figures and rythms and the sudden appearance of a strong, hummable theme would probably destroy much of the sound that Glass achieves. There's something special about Philip Glass' music. The way his music almost hypnotizes the listener with its pulsating rythms. Now, whether you think this is a good thing or not, is enterily up to you, of course. I think it's interesting and mesmerizing.
The Hours - 10/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
De ongrijpbare componist Philip Glass maakte in 2001 muziek voor The Hours. De Oscars, Golden Globes en World Soundtrack Awards waren niet aan te slepen!
De gesloten componist oogstte veel lof gedurende zijn leven voor zijn aparte manier van werken, en zijn ongebruikelijke muziekstukken. We herinneren ons allemaal nog De Koyaanisqatsi trilogie, waarin Glass zijn genialiteit liet blijken. Zijn score voor The Hours is minstens net zo geslaagd.

Er komt geen Orkest aan te pas. Slecht een piano en een paar strijker zijn genoeg voor Glass. Oké, soms is er een harp te horen en ook een synthesizer, maar hun rol is te verwaarlozen. Glass, volgens velen een van de grootste pianisten van onze tijd (iemand noemde hem ooit Einstein on the Piano), verveeld geen moment. De muziek is zo intens dat deze soms zelfs te heftig word. De piano is altijd in aan het spelen, net als de strijkers. De strijkers spelen op zich weelderige, emotionele stukken, maar met een beetje Glass-invloed klinkt het geheel grimmig en bloedserieus. En er zijn dan nog die kleine accenten. Glass is namelijk ook een perfectionist. Ieder klein pianomotiefje wordt haast ongemerkt minstens twee keer herhaald gedurende de score. Zo is het ook nog eens een samenhangend werkt. De kalmerende werking van deze score is eveneens ongeëvenaard.

Nog nooit eerder kwam het talent van Glass zo goed naar voren. De 56 minuten zijn zo voorbij. Prachtig pianospel en strijkers die er op de goede momenten tussenkomen, zo zit de score in elkaar. Het had dus ook een erg saaie of zelfs eentonige score kunnen worden. Glass varieert echter op briljante wijze verschillende thema's en motieven door elkaar waardoor je blijft luisteren. The Hours is toegankelijk voor iedereen die ook maar een beetje van klassieke muziek of filmmuziek houdt, en is vooral voor de laatste groep een must-have. Een meesterwerk.
The Hours - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Philip Glass is misschien één van de minst bekende componisten. Zijn werk is dat echter niet: The Illusionist heeft een prachtig thema, Notes On A Scandal is één brok zware melancholie en met Roving Mars wist de man een schitterende score voor een documentaire te schrijven. Elke keer raakt hij de juiste noot: ook nu met The Hours.

Verwacht maar hetzelfde als anders: de juiste toon. Weinig optimisme, maar tevens weinig pessimisme. Het is een score waarin gevoelens tot uiting komen: de depressie van Virginia Woolf, de triestheid van het huwelijk, afscheid nemen van vrienden. Best depressieve thema's, maar toch geeft Glass er een zekere Schwung aan om zich niet puur op het depressieve te concentreren. Er zit een zekere positieve toon in de muziek.

Zeker niet één van de meest ontspannende scores, maar zeker één van de onbekendste pareltjes van Philip Glass.
The Hours - 08/10 - Recensie van Gudo Tienhooven, ingevoerd op (Nederlands)
"Van Philip Glass moet je houden", zeggen ze vaak. The Hours is in ieder geval in van zijn meest toegankelijke muziek met prachtige, vaak dromerige melodieen, schitterend uitgevoerd. Een ideale introductie van iedereen die kennis wil maken met deze fascinerende minimal composer. Persoonlijk baalde ik ervan dat hij voor deze score geen Oscar won (waar hij overigens wel voor genomineerd was).
Golden Globes: Best Original Score (Genomineerd)
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Genomineerd)

Andere soundtrack releases van The Hours (2002):

Hours, The (2002)
Hours, The (2004)
Hours, The (2022)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer